Haukur - 23.04.1898, Síða 8

8o
HAUKUR.
I. 19.—20.
íyrir í faðmlögura, og sofnuðu .þannig værum og heilnæm-
um svefni.
Nú voru dagarnir fljótir að líða — maðurinn vissi
naumast, hvernig þeir liðu. — Drengurinn ljek sjer, og
hljóp um allt, rjett eins og hann væri heima í herbergi
móður sinnar, og fjekk manninn með ýmsum og margvis-
legum uppátækjum til þess, að borða, drekka og sofa
eptir þörfum. En hvað varð nú um krypplinginn? — Ja
— honum var auðvitað sýnd öll möguleg kurteisi, og
ailt mögulegt tillit tekið til hans — en hafður að
átrún að argoði, eins og áður hatði verið —nei, það var
hann ekki.
En sje einhver maður einu sinni orðinn að nokkurs
konar átrúnaðargoði, og sje orðinn vanur því, að hann
sje tignaður og tilbeðinn, þá gerir hann sig ekki ánægðan
með það, að honum sje sýnd öll möguleg kurteisi, og
að hæfileg hliðsjón sje tekin til vilja hans. i>að, sem
hann iður hefði tekið fyrir kuiteisisatlot, álítur hann nú
gert í óvirðingarskyni, vegna þess að honum verður ætíð,
að bera saman ástandið íyr og nú, og telur þetta, að
honum er ekki lengur sýnd hin sama aðdáun og tilbeiðsla,
eins og áður, — persónulega áreitni við sig — jafnvel
argasta níðingsskap.
Þannig var því einnig varið með krypplinginn. Með
hverjum degi, sem leið, án þess að hann væri haíður að
sama eptirlætis- og átrúnaðar goðinu, eins og áður haíði
verið, varð hann æ skapverri og ónotalegri, og nú braut
hann heilann um það nótt og dag, hvernig hann ætti að
fara að því, að gera drengnum — leikfjelaga mannsins —
sem allra mesta bölvun, svo mikla bölvun, sem frekast
væri auðið; hann vildi helzt finna eitthvert ráð til þess,
að stytta drengnum aldur, svo að hann gæti aptur komizt
i hina fyrrir stöðu sína, sem hið tignaða og tilbeðna á-
trúnaðargoð.
Eann og drengurinn börðust lengi vel um það, hvor
þeirra skyldi eiga sæti við hlið mannsins. Krypplingurinn
heimtaði það með sjálískyldu, reifst og nöldraði, og hótaði
öllu illu, ef hann fengi það ekki. En drengurinn lagði
hendurnar um hálsinn á manninum, kyssti hann og bað,
auðmjúklega og innilega. Og enda þótt maðurinn hálf-
skammaðist sin fyrir, að láta þennan gamla vin sinn og
hjáguð sitja á hakanum, þá átti hann samt sem áður
ómögulegt með, að neita hinum ismeygilegu og hjartan-
legu bænum litla drengsins.
Það er líka töluvert örðugra, að segja nei við barn,
sem horfir á oss vonarfullum, ljómandi augum, meðan
munnvikin dragast ofurlítið upp á við, vegna þess að það
heldur hálft um háift, að sjer kunni að verða neitað,
heldur en að neita hálfgömlum og grályndum manni um
það, sem hann heimtar með sjálfskyldu, og skákar í
því hróksvaldi, að af því hann hafi einu sinni verið
hafður i hávegum, þá sje sjer allt leyfilegt., jatnvel þótf
hann viti það ofurvei, að hann er ekki lengur neitt á-
trúnaðargoð.
Þannig atvikaðist það, að krypplingnum var þokað
meir og meir til hliðar. Hlátur, söngur og fagnaðaróp
drengsins hljómuðu nú um allt húsið, og áður en nokkurn
varði, var húsið orðið fullt af öllum hinum mörgu leik-
systkinum hans. Það var bæði »Von« og »TJnun«, »Kær-
leikur« og »Hamingja«, og hvað þau nú heit öll
saman. —
En yzt úti í króknum sat krypplingurinn á hleri —
bólginn og blár af öfund — nöldraði og reifst í sifellu, og
kastaði hnútum, sem þó aldrei hittu. Hann var ekki enn
með öllu vonlaus um það, að hann gæti drepið alla þessa
»ótætis ærslabelgi«, sezt i hægindastólinn, og látið hafa
sig að átrúnaðargoði.
Skrítlur.
—0:0—
Að eins eitt orð.
A.: Jeg segi það gullsatt, að þessi kona, sem þarna
situr var fyrinennari konu þeirrar, sem jeg nú bý með.
......Hugsið yður bara — að eins eitt smáorð skildi
okkur svo að um aldur og ævi.
B.: Eitt smáorð? Hvernig getur það átt sjer stað?
A.: Þegar jeg spurði hana, hvort hún vildi verða
konan mín, þá svaraði hun: »Nei!«
*
* t *
Góð verzlun.
A. : Jeg er alveg heylaus orðinn. Hvað á jeg að
gera við hestinn minn?
B. : Þú verður að selja hann.
A. : Ja, mjer hafði einmitt dottið það í hug. Það er
bezt, að jeg selji þjer hann. Hvað viltu gefa íyrirhann?
B. : Jeg skal láta þig fá nokkra hesta af heyi fyrir
hann.
A. : Já, en hvað á jeg að gera við hey, þegar jeg er
búinn að selja þennan eina hest, sem jeg á?
B. : Blessaður vertu ekki að setja það fyrir þig.
Jeg skal gjarnan lána þjer hestinn, meðan hann er að
jeta heyið.
*
* *
Það eru til menn, sem hafa lag á þvi, að breyta
hækjunum sínum í stigstengur.
*
# , *
I BARNASKÓLANUM.
Kennarinn (við Jón litla): Geturðu sagt mjer,
hvað hinn mikli meistari muni hafa meint með orðunum:
»eitt er nauðsynlegt?«
J ón (þegir).
Kennarinn: En þú, Inga litla, getur þú sagt
mjer það?
Inga (þegir).
Elín iritstjóradóttir, stendur upp): Má jeg svara
spurningunni?
Kennarinn: Það var rjett, Elín mín, allt af ert þú
bezt að þjer af öllum börnunum, þó þú sjert yngst af þeim.
Segðu mjer nú, hvað átti bann við, þegar hann talaði um
það »eina nauðsynlega?«
Elín: Stjórnarskrárrifrildið.
*
* *
A. : Er hún tengdamóðir þín ekki dóttir brennivíns-
brennarans, sem hjerna var einu sinni?
B. : Jú! Með brennivíninu hefir allt það illa komið
í heiminn.
* * *
— — — — »gleyma þjer«, skrifaði unglingsmaður
einn kærustunni sinni, »gleyma þjer ? Nei, ryr skal
jörðin gleyma að snúast, fyr skuiu stjörnurnar gleyma
að blika, lyr skal regnið gleyma að drjúpa úr loptinu, og
fyr skulu blómin gleyma að anga — heldur en að mjer
geti orðið það á, að gleyma þjer........«
Tveim mánuðum síðar kvongaðist hann gamalli pipar-
mey með vörtu á nefinu og 400,000 krónur í bankanum.
Auglýsing
frá Sparisjóöi á ísafirði.
Eptir 21. apríl 1898 fram fer afgreiðsla sjóðsins
í hinu nýja húsi hans, í Spítalagötunni, og fýrst um
sinn tvisvar i viku, á miðvikudögum frá kl. 12 til 1,
og á laugardögum frá kl. 4 til 5.
Sparisjóðurinn tekur hjer eptir að sjer, að geyma
verðbrjef og aðra fjemæta muni, sem lítið fer fyrir,
fyrir litia þóknun.
Stjórn sjóðsins.
Þakkarorð.
Þar að heiðursmaðurinn herra Jón Jónsson, snikk-
ari á ísafirði, hefir alveg ótilkvaddur gefið okkur
undirrituðum 20 krónur, vottum við honum hjer með
okkar innilegt þakklæti fyrir þessa höfðinglegu gjöf.
Hóll, 4. apríl 1898
Stefán Stefánsson, Kristín Árnadóttir.
Prentsmiðja Stefáns Runólfssonar.