Haukur - 03.08.1898, Blaðsíða 3

I. 27.-28.
HAUKUR.
107
Dóttir brautarvarðarins.
(Frásaga eptir Franz Pistorius.)
—«o>-—
VI.
(Framh.) Þegar lestin brunaði fram hjá þeim
Helenu og Indíönunum, stóðu vjelstjórarnir báðir á
eimreiðarpallinum, og horfðu með mikilli athygli
fram yfir brautina. í sama bili sem lestin beygði
fyrir h»ð þá, er áður er um getið, sá annar þeirra
bregða fyrir rauðu ljósi skammt frá þeim. Hann
kallaði til fjelaga síns, og sagði honum frá því, en
þegar þeir litu aptur upp, þá sáu þeir ekkert ljós.
»Hjerna hlýtur það að vera«, mælti sá, er hafði
sjeð ljósið, »svo satt sem jeg stend hjerna, var það
stððvunarmerki, sem jeg sá; það getur ekki hafa
verið annað«.
»Yður hlýtur að hafa skjátlast*, svaraði hinn, og
hristi höfuðið. »Hefði það verið stöðvunarmerki, þá
hlyti það að sjást enn þá, eða hvað ætti þeim að hafa
getað gengið til þess, að bregða upp merkisijósi rjett
í svip, og slökkva það þegar aptur?«
»Það veit jeg ekki, en jeg imynda mjer, að við
sjeUm bráðum komnir að nr. 68, og eins og þjer vit-
ið, eru Indíanarnir þar rjett í grenndinni. Að minni
hyggju væri rjettast fyrir okkur, að aka með að eins
hálfum hraða, til þess að vera við öllu búnir«.
»Hvaða þvættingur! Yður hefir bara missýnzt,
það er allt og sumt. Við^eigum enn langan veg ept-
ir, þar til við komum að nr. 58, og höfum fulla á-
stæðu til þess, að hraða ferð okkar sem rnest*.
Hann hrökk alit i einu við. Hann heyrði sem
sje gufupípuna hvína, og sá, að íjelagi hans setti
lyftistöngina í hreifingu, til þess að draga úr hraða
lestarinnar. Honum þótti það undarlegt, að hann
skyldi gera það að sjer óspurðum.
Svo varð honum ósjálfrátt litið fram yfir veginn,
og varð hann ekki lítið forviða, þegar hann sá rautt
Ijós í fjarska. Það gat ekki verið annað en merkia-
Ijósker.
Þetta rauða ljós þýddi: »Nemið staðar! Braut-
in er lokuð!«
Hvorugur vjelstjóranna mælti orð frá vörnm.
Þeir störðu fram fyrir sig, og mátti sjá á svip þeirra,
að þeir bjuggust við öllu hinu versta.
Enn þá sást ekkert athugavert við brautina; tein-
arnir lágu þráðbeinir fram undan eimreiðinni, svo
langt, sem mögulegt var að sjá. Með því að leggja
hemilinn á, auðnaðist þeim, að minnka hraðann tölu-
vert. Þeir álitu, að takast mætti að stöðva eimreið-
iua algerlega á svo sem hundrað föðmum. Allt í einu
hljóðaði annar þeirra upp yfir sig, og benti fram á
brautina. Þeir sáu, að brautarteinarnir höfðu veriö
rifnir upp, og að þeir áttu ekki eptir þangað nema
á að gizka 60—70 faðma.
»Teinarnir eru rifnirupp*, mæltihann; »við erum
ftlgerlega glataðir, ef okkur auðnast ekki að stöðva
eimreiðina áður en þangað er komið«.
Aptur gall við gufupípa eimreiðarinnar, og kall-
aði lestarliðið til aðstoðar við að stöðva lestina, hrað-
ara og hraðara snerust sveifiuhjólin öfugt við það,
®em þau höfðu áður gert, hægara og hægara rann
iestin áfram, en nær og nær færðist hún þó hinni
öttalegu yfirvofandi hættu. Vjelstjórarnir hefðu auð-
vitað getað bjargað líflnu, með því að stökkva af
eimreiðinni út fyrir brautina; en skylduvitund þeirra
aþtraði þeim frá að gera það.
Hjer um bil 20 faðma frá stað þeim, þar sem
teinarnir höfðu verið rifnir upp, voru þeir loksins
svo lánsamir, að geta stöðvað lestina. Henni var
óhætt.
*
* *
Nú verðum vjer að hverfa aptur til þeirra Owens
og Ritters, sem vjer skildum við sem bandingja Indí-
ananna. Þeir brutu lengi heilann um það, hvernig
þeir ættu að geta bjargað lífinu, en þeir gátu engin
úrræði fundið. Þeir voru bundnir, bæði á höndum
og fótum, og sáu engin ráð til þess, að ná þeim fjötr-
um af sjer.
Þessir tveir Indianar, sem halda áttu vörð yfir
þeim, hjeldu sig fyrst í stað framan til i herberginu.
En forvitnin rak þá von bráðar út; þá langaði til
þess að komast eptir þvi, hvernig fjelögum þeirra
gengi.
Fyrst I stað fóru þeir út á víxl, aldrei nema ann-
ar í einu. En svo fóru þeir að verða áræðnari. Þeir
vissu, að baudingjarnir voru svikalaust bundnir, og
að þeir myndu aldrei geta losað sig.
Og það er nokkurn vegin vist, að þeim Ritter
hefði aldrei auðnast að losa sig, ef einkennilegt smá-
atvik eitt hefði ekki orðið þeim að liði.
Klukkan var yfir 9, þegar Indíani sá, sem inni
var, fleygði stórri spýtu á glæðurnar; -svo fór hann
út, og skildi ofninn eptir opinn. Ritter horfði á þetta;
hann lá hjer um bil 2 álnir frá ofninum, svo að neist-
arnir hrukku í andlit honum, þegar fór að snarka i
spýtunni. Þegar hann fann sársaukann af neistunum,
fiaug honum allt í einu ráð í hug. Owen gamli tók
eptir þvi, að gleðisvip brá fyrir í andliti hans. Indi-
anarnir voru báðir fjarverandi, svo að bandingjarnir
voru þarna einir inni.
Ritter lá enn þá litla stund hreifingarlaus, og
hlustaði. Svo brölti hann á fætur, og hoppaði að ofn-
inum. Hann settist á hækjur, og sneri bakinu að
ofninum, og Owen gamli sá, að hann teygöi hendurn-
ar inn í ofninn og þrýati þeim niður að glóðinni —
Hann ætlaði að brenna af sjer fjötrana.
Ritter þrýsti höndunum fast að eldibrandinum.
Sjálfar hendurnar komu ekki alveg við glóðina, en
þó svo nærri henni, að það var alveg eins og þær
ætluðu að stikna. En hann gafst ekki upp; hjer um
bil í heila mínútu hjelt hann höndunum við spýtuna,
sem nú var orðin að tómri glóð. Svo dróg hann
hendurnar aptur út úr ofninum. Hann hafði náð til-
gangi sinum; böndin voru hjer um bil alveg brunnin
í sundur.
Owen starði höggdofa á hann. Hann gat ekki
varizt þess, að reka upp ofurlágt fagnaðaróp, þegar
hann sá, að Ritter allt í einu sleit yötrana af hönd-
um sjer. Ritter leit í kringum sig, og Owen skildi
þegar, að hverju hann myndi vera að gæta.
»1 borðskúffunniU hvislaði hann. »Þar liggur
hnifur — fljótt, fljótt, áður en Indíanarnir koma aptur*.
Ritter náðl þegar í hnifinn, og skar böndin af
fótum sjer.. Hann ætlaði einmitt að fara að sníða
fjötrana af Owen gamla, þegar þeir allt í einu heyrðu,
að gengið var um anddyrið. En Ritter vjek ekki frá
hlið vinar síns þrátt fyrir það. Honum lánaðist að
skera af honum böndin, en nú stóð Indianinn í dyr-
unum, og sá þegar, hvað hjer hefði átt sjer stað.
Hann grenjaði upp yfir sig af bræði, og greip
vígöxi sina. Hann kastaði henni svo hart, að það
var rjett eins og eldingu brigði fyrir. Ritter hafði