Haukur - 28.08.1899, Blaðsíða 3

II. 2 1.— 22.
IIAUKUR.
93
Sonur plantekrueigandans.
Frásaga úr þrælastríðinu í Norðurameríku
eftir W. Frey.
— «0» —
(Framh.) Daginn eftir var byrjað að ferma
sOnnu«, og viku siðar var því verki iokið. Nú var
að eins eftir, að útvega duglega skipshöfn. Því var
grandvarlega haldið leyndu, hvert förinni væri heitið,
°g var látið í veðri vaka, að skipið ætti að fara til
Spánar. Hásetar buðust nógir, og voru þeir hraust-
hstu valdir til fararinnar.
Umboðsmaðurinn tókst á hendur skipstjórastöð-
hna á »Önnu« og kaus sjer stýrimann. Svo var tek-
!ð að ijetta akkerum, og búizt til brottsiglingar.
^að var hátíðlegt augnabiik, þegar umboðsmaður-
tnn skildi við vini sína og kvaddi þá. Handtök, fyr-
lrbænir og alls konar heillaóskir ætluðu aldrei að
Uka enda. Lobsins voru svo seglin dregin upp, og
hni leið og skonnortan lagði af stað, kallaði umboðs-
híaðurinn til Brewers og mælti:
»Þjer munið finna brjef frá mjer heima hjá yður.
I því er áríðandi leyndarmál. Lesið það með athygli!«
Þegar umboðsmaðurinn hafði þannig mælt, brun-
aði »Anna« út höfnina, en hjá tollbúðinni við hafnar-
^hynnið varð hún að nema staðar, því að þar varð
skipstjórinn að sýna farmskrá skipsins og greiða toll
af þvi, sem tollskylt var.
VII.
Slæmar kröggur.
Brewer skundaði nú sem fljótast héim til sín, á-
samt flokksbræðrum sínum, til þess að forvitnast um,
hvað umboðsmaðurinn hefði skrifað þeim að skilnaði.
Brjefið var alveg nýkomið heim til Brewers, og mátti
þegar sjá það á ytra útliti þess, að það hlaut að hafa
^riðandi málefni inni að halda. Því var lokað með
embættis innsigli, og á því var merki Bandaríkjanna,
stjörnumerkið. Meðan Brewerl auk upp brjefinu, röð-
hðu flokksmenn hans sjer í margfaldan hálfhring fyr-
lr framan hann, þannig, að þeir stærstu stóðu aftast-
lr, en þeir minnstu fremstir. Og allir störðu þeir á
Brewer, sem hjelt á brjefinu, og fletti því í sundur
hieð viðeigandi hátíðasvip.
»Lssið þjer það hátt!« kölluðu þeir, sem óþolin-
htóðastir voru, þegar þeir sáu, að Brewer ætlaði fyrst
að lesa það yfir með sjálfum sjer, til þess að vera
hgglaus um, að reka ekki í vörðurnar, þegar hann
f*ri að lesa það upp fyrir þingheiminum.
Brewer ræskti sig og byrjaði á brjefinu:
»Kæru Suðurríkjamenn og þrælavinir, háttvirtu
öokksbræður! Jeg finn hjá mjer köllun til þess, að
®kýra yður frá áríðandi leyndarmáli, áður en vjer
skiljum fyrir fullt og allt.......«
»En hvað hann er elskuverður og kurteis, bless-
aður maðurinn«, mælti einn þeirra flokksmanna vikn-
aödi. En Brewer lijelt áfram að lesa brjefið:
»Þjer skuluð sem sje vita það, að í þetta skifti
hafa Norðurríkin unnið stórkostlegan sigur á Suður-
rikjunum..........«
»Néi, nú lesið þjer vitlaust! Lesið þjer það aft-
hr! Lesið þjer það rjett!« kölluðu tilheyrendurnir.
»Nei, hjerna stendur með skýrum orðum: Norður-
ríkin á Suðurríkjunum*, svaraði Brewer.
»Þá hefir það bara misskrifazt hjá honum afflýt-
irnum, sem á honum befir verið«, sögðu sumir. Svo
hjelt Brewer áfram:
»Því að jeg skal trúa yður fyrir því í einlægni,
að vopnin eru öll komin í hendur Norðurríkjamann-
anna. Jeg er umboðsmaður Norðurríkjanna, og þjer
hafið verið ginntir og gabbaðir eins og þursar . . .«
Reiðióp kváðu við um allan salinn. Brewer
missti skjalið úr höndum sjer, og starði eins og vofa
á fjelága sína.
»Það skal honum aldrei heppnast, fantinum þess-
um«, kallaði sá, er einna minnst fát hafði komið á.
»Skipstjórinn er okkur trúr«.
»Já, það er hann«, svaraði sá, er átt hafði »Önnu«.
»En brjefið er víst ekki á enda enn þá. Lesið þið
það allt, eins og það er, svo að við getum sjeð,
hvernig í þessum þorparaskap liggur«.
Brewer stóð eins og steinsúla. Einn úr hópnum
tók brjefið upp af gólfinu, og las það:
»Víkingaskip frá New-York bíður hjerna rjett fyr-
ir utan hafnarmynnið. Jeg fór i land af því í
Pernambuco, og kom svo landveg hingað. Þegar
»Anna« kemur út af höfninni, tekur víkingaskipið
hana hernámi, og fer með hana norður; það er eins
áreiðanlegt, eins og að tveir og tveir eru fjórir«.
»Þá er öil von úti!« mæltu flokksmenn Brewers,
sem með einum munni.
Og svo snerust þeir allir að Brewer með rjúk-
andi skömmum og illyrðum. Þeir kenndu honum um
þessar hrakfarir, og um skaðann, sem þeir höfðu orð-
ið fyrir. Þeir völdu honum mörg hæðileg orð, og
höfðu í hótunum við hann.
»Enn þá er ekki öll von þrotin!« kallaði loksins
einn þeirra, eins og honum hefði allt í einu dottið
ráð í hug. »Skipið liggur enn þá hjá tollhúsinu, og
við ættum því að geta náð í það. Við skulum fara
þegar, og vita hvað okkur tekst!«
Þessa uppástungu íjellust allir á, og hlupu þegar
af stað. Nokkrir þeirra huguðustu ruddust upp í bát,
og Brewer settist við stýrið. Svo reru þeir lífróður
út liöfnina, og stefndu að tollhúsinu.
En þegar þeir áttu að eins spölkorn eftir, voru
seglin allt í einu dregin upp á »Önnu«, og svo skreið
hún ofur hægt og rólega út úr hafnarmynninu.
Brewer eg fjelagar hans hjeldu á eftir skipinu, og
hertu róðurinn sem þeir gátu.
»Anna« var góðan spöl á undað bátnum, og það
dióg ávallt heldur sundur en saman með þeim.
Annað seglskip kom allt í einu í ijós, og stýrði beint
að »Önnu«.
»Það er allt um seinan«, mælti Brewer. »Þessi
bölvaður umboðsmaður hefir logið hverju orði, sem
hann sagði; að eins í brjefinu hefir hann sagt satt«.
Róðrarmennirnir voru orðnir svo uppgefnir, að
þeir gátu naumast hreift sig, enda voru þeir óvanir
sjómennsku. Þeir lögðu nú iun árarnar, og horfðu á
skipin. Þeir vildu ekki trúa þvi, fyr eu þeir sæu
það, að skipið og öll þau ógrynni fjár, sem í því
voru, fjelli svona allt í einu í hendur óvinanna.
Víkingaskipið fejrðist nær og nær, og þegar það
var rjettkomið að »Önnu«, lagðist það við akkeri. Brew-
er og íjelagar hans sáu, að bátur með fjölda manna fór
yfir að »Önnu«, og nú v&r bæði skip og farmur á
valdi Norðurríkjamannanna.
Skipin láu enn litla stund, og bátar fóru fram
og aftur miili þeirra. Brewer og fjelagar hans mændu