Haukur - 28.08.1899, Side 8

88
HAUKUR.
n. 21.----22.
bjátrúaríullur, skal jeg segja þjer, og með þyí aö frænka
sáluga segir í eriðaskránni, að klukkan muni verða mjer
til heilla og hamingju, þá hefi jeg ekki almennilega getað
fengið það af mjer, að íarga henni<.
»Já, kannske hún verði þjer til lukku og blessunar, —
hver veit?«
»0, ekki get jeg nú sagt, að hún hafi orðið mjer til
mikiliar hamingju það sem af er. Nábúar mínir bölva og
ragna, og þeir sem búa í næstu herbergjum við mig, berja
stundum í þilin um miðjar nætur, og húðskamma mig
fyrir það, að þeir geti ekki sofið fyrir galinu í klukkunni,
og Isabella, sem býr i herbergi við hliðina á mínu her-
bergi, hefir sagt upp húsnæðinu, og flytur sigmeð vorinu«.
*
* *
Enn liðu nokkrar vikur. Svo rakst jeg af einberri til-
viljun inn til Raouis vinar míns. Raoul sat í iegubekkn-
um. Hann bjelt á brjefi í hendinni, og var mjög rauna-
mæddur og áhyggjuiegur á svipinn.
»Það var regiulega gott, að þú komst«, sagði hann,
»því að nú get jeg sagt þjer stórar og mikiar frjettir*.
>Hefir þú íengið arf enn þá einu sinni?<
»Nei, þvi fer íjarri. En aftur á móti get jeg þakkað
biessaðri kiukkunni minni það, að sú hamingja, sem jeg
einu sinni bafði gert mjer von um að höndla, er nú alveg
óhöndianleg orðin!<
»Er það hún Isabella, sem þú átt við?<
»Já. Kæruieysi hennar og tilfinningarleysi hefir nú
snúizt upp í banvænt hatur við mig«.
»Aí hverju dregur þú það?<
»Lestu þetta brjef. Jeg fjekk það í morgun«.
Brjefið var þannig.
»Herra minn!
Ef þjer hættið ekki nú þegar að elta mig og of-
sækja mig, þá er jeg nauðbeygð til þess, að grípa til hins
síðaBta varnar-úrræðis«.
»Nú, hvað segir þú um þetta?«
»Það er hálf skritið«, svaraði jeg. »Mjer finnst, að
þú ættir að svara því«.
>Jeg hefi þegar svarað«.
>Ja-svo. Og þú hefir náttúrlega komið sem iðrandi
syndari, og beðið hana lyrirgefningar ?«
»Nei. Þar skjátiast þjer. Jeg veit ekki, hvernig það
atvikaðist, en jeg herti upp hugann, og svaraði ósköp
stuttort og gagnort: »Það væri gaman, að fá að kynnast
þessu síðasta varnar úrræði«.
»Það var nokkuð bíræfið. En, i alvöru talað, myndu
flestir fara að verða íorvitnir, ef þeir ættu kost á að læra að
þekkja síðasta varnar-úrræði ungrar og iaglegrar stúlku«.
»Hvað heldur þú, að hún muni gera?« spurði hann.
»Jeg hefi ekki nokkurn grun um það«.
»Heldurðu, að hún snúi sjer tif lögreglunnar ?«
»Það getur hún ekki. Hún hefir engan rjett. til þess.
En hún getur skorað þig á hóim«.
»Nei, það held jeg varla, að hún geri«.
»Eða máske að hún kaupi einhvern áflogahundinn til
þess, að berja þig eða hýða þig*.
»Já, því gæti jeg betur trúað. Það væri rjett eftir
henni«.
>Eða þá, að hún fái einhvern til þess að stela kiukk-
unni þinni«.
»Já, bara að hún gerði það, því að þá fengi jeg ástæðu
tii þess, að leita að henni inni hjá henni«.
Það var hreinn óþarfi, að vera að brjóta heilann um
þetta. Það var barið að dyrum, og ofurlítill drenghnokki
kom inn með brjef, sem hann aíhenti Raoul.
Það var frá Isabellu, og hljóðaði þannig:
»Herra minn!
Með því að jeg sje það, að þjer eruð með öliu óbetr-
anlegur, og fáist alls ekki til þess, aö bætta ofsóknum
yðar, þá befi jeg einsett mjer, aö hefna mín grimmilega
á yður, og ætla jeg í því skyni að grípa til míns siðasta
úrræðis og — giftast yður!«
Yið hlupum báðir yfir í herbergi það, sem ísabella
bjó I. Hún tók brosandi á móti okkur, og endurtók nú
munniega ákvörðun sfna. Hún kannaðist við það, að hún
heíði lengi elskað Raoul, og að hann væri þar af leiðandi
fyrir löngu búinn að vinna sigur á sjer, en kvaðst hins
vegar hafa álitið, að hann væri vel að þvf kominn, að
fá dálitla ráðningu fyrir áfergjuskapinn og áieitnina.
Raoul var sem hann hefði himin höndum tekið. Hann
ætlaði þegar að ráðast á klukkuna sína, og mölva hana
í mjel, til þess að geðjast ísabeliu. En ísabella bað fyrir
klukkunni.
»Þá vil jeg heldur selja kanarífuglana mina, þvi að
nú eru þeir orðnir ónýtir hvort sem er«.
»Ónýtir? Hvers vegna eru þeir orðnir ónýtir?«
>Vegna þess, að þeir gala allir orðið eins og hanar,
í stað þess að syngja. Þeir hafa tekið það eftir klukk-
unni yðar«.
»Það er þó stórkostlegt!«
>Já, en það er heldur mikið af því góða, að bafa bæði
galandi kanarífugla og galandi klukku í sama herberginu,
og þess vegna ætla jeg að setja auglýsingu í blöðin á
morgun um það, að þeir fáist keyptir«.
*
* *
Kanarífuglarnir seldust allir með háu verði. í suma
þeirra var jafnvel boðið margfalt meira, en þeir voru verð-
ir. Klukkan var hötð í hávegum, og gól hún á hverri
klukkustundu, án þess að neinum kæmi til hugar að
hneykslast á því.
En einn dag gói hún ekki, og þá varð uppi fótur og
fit í húsinu. Klukkan var tekin ofan af veggnum og
skoðuð. Ofurlítill böggull hafði íallið inn á milli sigur-
verksins og hanans. Það var allt og sumt. Þegar
böggullinn var tekinn burtu, gól haninn jaln hátt og hvelt
eins og áður. En innan i þessum litla, móleita brjefa-
böggli voru íjöldamargir miðar, og á þeim öllum var stimp-
ill og merki þjóðbankans. Erænka Raouls hafði sagtþað
satt, að klukkan myndi verða honum til hamingu, þvi að
þegar hann fór með seðla þessa i bankann, þá tjekk hann
þá borgaða með 14,000 ríkismörkum (nál. 12,600 kr.), og
með þeim, Isabellu og klukkunni, byrjuðu sæludagar þessa
ungmennis, sem áður hatði átt að ýmsu leyti andstætt í
heirn inum.
S k r í 11 u r.
—o:o—
Á LÖGREGLUSKRIFSTOFUNNI.
Ferðamaður: Þegar jeg var að fara inn á veitinga-
húsið í gærkveldi, þá skaut einhver á mig úr skamm-
byssu, svo að kúian flaug í gegnum hattinn minn. Sko,
hjer eru götin eltir hana á hattinum.
Lögreglustjórinn: Hvern þremilinnsjálfan varðar
mig um það? Jeg er enginn hattasali. Ef maðurinn
sendir kúluna í gegnum hausinn á yður, þá getið þjer
komið til min, og þá get jeg reynt að taka það fyrir til
rannsóknar.
*
* *
»Hvað á jeg að gera, veslingurinn?« spurði maður
einn mjög angistarfullur. »Jeg hefi lofað henni dóttur
minni 2000 krónum í heimantylgju, og jeg á ekki nema
annað þúsundið víst«.
»Vertu rólegur«, svaraði vinur hans. »Tengdasonur
þinn er allra mesta valmenni, og gefur þjer efiaust eftir
hitt þúsundið*.
»Það hefi jeg líka huggað mig við! en — það er ein
mitt það þúsundið, sem jeg tel mig hafa, hitt þúsundið
aftur á móti vantar mig alveg«.
*
* *
Eyrsti leikari: Hvernig geðjaðist þjer að því í
gærkveidi, hvernig jeg ljek þingmanninn, sem er að halda
ræðu á þinginu ? Náði jeg þingmönnunum ekki vel þar?
Annar leikari: Jú, ágætlega! Þar var ekki nokk.
ur munur á — helmingurinn af áhorfendunum var farinn
að hrjóta.
Prentsmiðja Stefáns Runólfssonar.