Haukur - 01.01.1910, Blaðsíða 8

HAU'KUR.
um, lautum og lækjarfarvegum, er hann áður hafði
farið ríðandi ásamt Ferrier og dóttur lians. Á
nóttunni fleygði liann sjer niður milli steina, og
svaf nokkrar klukkuslundir. En löngu fyrir aft-
urelding vaknaði hann æfinlega aftur, og hjelt þá
tafarlaust áfram ferð sinni. Á sjötta degi komst
hann svo loks í Arnargilið, þar sem þau höfðu
hafið þessa hörmulegu flóttaför, og úr gili því sá
hann yfir heimkynni hinna síðustu daga heiiögu.
Og þarna stóð hann litla stund, og liallaði
sjer fram á byssu sína, örmagna af þreytu og ör-
vílnun. Svo hóf hann upp mögru höndina sína,
og kreppti hnefann ógnandi að bænum, er bfasti
við honum. Og er hann stóð þarna og starði ofan
yfir bæinn, tók hann eftir því, að við allar aðal-
göturnar voru veifur á stöng, og ýms önnur merki
um eitthvert hátíðahald þóttist liann einnig sjá.
Hann var að brjóta heilann um það, hvernig
á þessu gæti staðið, þegar hann allt í einu heyrði
jódyn einhverstaðar nálægt sjer, og er liann lit-
aðist um, sá hann mann, er kom riðandi upp í
gilið, og stefndi til hans. Þegar maður þessi kom
nær, þekkti Jefferson, að það var mormóni einn,
er Cowper hjet, og hann hafði oftar en einu sinni
gert ýmislegan greiða. Hann ávarpaði hann þess
vegna, þegar hann var kominn á móts við hann,
í þeirri von, að fá lijá honum vitneskju um það,
hvað orðið hefði um Lucy Ferrier.
»Jeg er Jefferson Hope«, mælti hann. »Þú
kannast víst við mig?«
Mormóninn starði á hann, og gal ekki dulið
undrun sína. Það var líka í sannleika torvelt, að
gera sjer grein fyrir því, að þessi horaði, ræfils-
legi, óhreini og ógreiddi vegfarandi, með náfölt
andlit og vitfirringslegt augnaráð, væri í raun og
veru sami maðurinn, og hinn ungi, fríði, fjörugi
og snyrtilegi veiðimaður, sem mormóninn hafði
áður kynnzt. En þegar Cowper hafði loksíns
samfærzt um, að þetta væri þó í raun og veru
sami maðurinn, þá breyttist undrun hans í ótta.
»Jeg held að þú sjert alveg vitlaus, að þú
skulir dirfast að koma hjer á þessar slóðir«, mælti
hann. »Líf mitt er líka í hættu, ef einhver sjer
mig tala við þig. Hið heilaga fjögra manna ráð
hefir dæmt þig sekan, og gefið út skipunarbrjef
nm að handsama þig, hvar sem þú sjáist, fyrir
það, að þú lijálpaðir Ferrier og dóltur hans að
flýja«.
»Jeg óttast hvorki ráðið nje skipunarbrjef þess«,
svaraði Jefferson með fyrirlitningarsvip. »En þjer
hlýtur að vera nokkuð kunnugt um þetta mál,
Cowper, og jeg særi þig við allt, sem þjer er heil-
agt, að staldra dálítið við, og svara fáeinum spurn-
ingum, sem jeg þarf að leggja fyrir þig. Við höf-
um, eins og þú veizt, ætíð verið vinir, og jeg bið
þig í guðanna bænum, að neita injer ekki um
þessa bón«.
»Hvað er það, sem þú vilt fá vitneskju um?«
spurði mormóninn, ákaflega órólegur. »Vertu fljót-
ur, því að jafnvel klettarnir hafa eyru og trjen augu«.
»Hvað er orðið af Lucy Ferrier?«
»Hún og yngri Drebber voru i gær gefin sam-
an í hjónaband. — En hvað er þetta? Harkaðu
af þjcr, maður! Harkaðu af þjer! Hvaða ósköp
er að sjá þig!«
»Kærðu þig ekkert um mig«, svaraði Hope
með veikri röddu. Hann var fölur sem nár, og
hneig aftur á bak á stein þann, er hann hafði
stutt sig við. »Gefm saman, segir þú?«
»Já, gefm saman í gær -— þess vegna eru
flöggin uppi. Það lenti fyrst í töluverðri rimnru
milli yngri Drebbers og yngri Stangersons út af
því, hvor þeirra skyldi fá hana. Þeir höfðu báðii'
tekið þátt í eftirförinni, en það var Stangerson, senr
lrafði skotið föður hennar, svo að honum fannst
hann liafa meiri rjett til hennar. En svo þegar
mál þeirra var tekið til meðferðar í ráðinu, þú
kom það í ljós, að Drebber hafði fleiri með sjer,
og þess vegna gaf spámaðurinn honum hana. En
hann hefir víst ekki lengi ánægjuna af henni, þvi
að jeg sá greinilega merki dauðans á andliti lrenn-
ar i gær, þegar hún kom út úr nrusterinu. Hún
er líkari vofu enn nrennskum manni. — Jæja, ætl-
arðu nú ekki að fara?«
»Jú, nú skal jeg fara«, svaraði Jefferson Hope,
sem nú var staðinn upp aftur. Þótt andlit hans
hefði verið höggvið úr marnrara, þá hefði það
ekki getað verið hvítara, hörkulegra nje kuldalegra,
heldur en það var, og hefndargirnin og heiftrækn-
in brann sem eldur úr augum hans.
»Hvert ferðu nú?«
»Iíærðu þig ekkert um það«, svaraði hann.
Og svo Heygði hann byssunni á öxl sjer, og skálnr-
aði af stað upp eftir gilinu, áleiðis inn á milb
fjallanna — eitthvað upp í öræfin, til þess að elt-
ast við villidýrin. Meðal þeirra var nú ekkert
jafn grimmt og hætlulegt, senr lrann sjálfur.
Spádónrur Cowpers um örlög Lucy Ferriers
— senr nú var orðin Lucy Drebber — rættist fýr
en flesta varði. Hvort senr hinunr voveiflega dauða
föður hennar var um að kenna, eða hinu aird-
styggilega hjónabandi, senr hún var neydd út í>
eða það var þetta hvortveggja í sameiningu, senr
olli því — þá er það eitt vist, að veslings Lucý
sá aldrei glaðan dag eftir þetta. Hún veslaðist
upp meira og nreira. Rjettum nránuði eftir brúð-
kaupið, lagðist hún í rúnrið, og andaðist nokkrum
dögum síðar.
Tilfinningalausi drykkjurúturinn, senr hún
hafði átt fyrir mann, og eingöngu lrafði gifzt lrenni
vegna auðæfa Ferriers gamla föður hennar, sýnd'
engin sjerleg sorgarnrerki á sjer við andlát lrenn-
ar. En hinar konurnar lrans syrgðu lrana, °o
sátu grátandi yfir líki hennar, nóttina áður en
jarðarförin átti að fara fram, eins og siðvenja ei'
meðal mormóna. (Framh.).
IVeistar*.
Listinn minn yfir bófa styttist æ með deg1
hverjum, eftir því sem jeg eldist, en listinn ýfi1'
heimskingjana verður æ lengri og lengri. (Schiller!'
Góð bók og góð kona bæta manninn. Slæiý
bók og slæm kona slcemma hann. Þó eru þe,r
margir, sem fara mest eftir ytra útliti.
15 —
— 16 —