Haukur - 01.08.1912, Blaðsíða 2

H A U K U R.
þetta, og liann klifraði upp úr kjallaranum og
veitti þeim Tom og Söru eftirför. Hann sá þau
fara upp í vagn sem beið þeirra hjá Frúarkirkjunni.
Allt í einu datt Breddubeiti ráð í hug. Hann
laumaðist að vagninum, áður en hann fór af stað,
og settist á þrepið aftan á honum. Klukkan eitt
um nóttina nam vagninn staðar á Stjörnuturnsgöt-
unni, og Tom og Sara fóru inn í eina smágötuna,
sem lágu út frá henni.
Það var svarlamyrkur. Breddubeitir tók hníf-
inn sinn og skar djúpa skoru í trje eitt, nálægt því
sem vagninn nam staðar, og ætlaði hann að leita
þess aftur morguninn eftir, til þess að átta sig
betur á staðnum. Því næst sneri hann aftur til
fylgsnis síns í kjallaranum, og var það langur
vegur.
Og svo sofnaði hann, og svaf nú draumalaust
og miklu værara, heldur en hann hafði gert um
langt skeið.
st
8, kapítnli.
Skemmtigangan.
Morguninn eftir var óveðrið um garð gengið.
Himininn var heiður og blár, og haustsólin laug-
aði allt í geislum sínum.
í sólskininu og veðurblíðunni var glæpamanna-
hverfið, sem lesendurnir hafa nú litazt um í, ekki
nærri eins skuggalegt og hræðilegt, eins og það
var í illviðrinu og myrkrinu.
Klukkan hálf ellefu árdegis lagði Rúdólf af
stað ofan í Baunagötu, og fór inn í »Hvítu kanín-
una«. Annað livort var hann ekkert hræddur við
að hitta persónur þær, sem hann laumaðist frá
kvöldið áður, eða hann ljet þann ótta ekkert á sig
fá. Hann var enn þá klæddur sem erfiðismaður,
en þó var búningur hans eitthvað snotrari heldur
en almennt gerist. Undir blússunni, sem var fleg-
in niður á brjóst, sást í rauða ullarpeysu silfur-
hneppta, og kragi á hvítri Ijereftsskyrtu var brett-
ur niður utan yfir svörtum silkihálsklúti. Hann
hafði bláa ílauelskúfu með gljáskyggni á höfðinu,
og stóðu jörpu lokkarnir hans niður undan henni.
í staðinn fyrir þungu, klunnalegu, járnuðu tramp-
skóna, sem hann hafði kvöldið áður, hafði hann
nú snotra og nýburstaða skó á fótunum, er sýndu,
að hann var fótsmár maður. Búningur þessi fór
Rúdólf vel.
Krárkerlingin mætti Rúdólf í dyrum drykkju-
stofunnar, og leit til hans með græðgissvip.
»Jeg er yðar þjenustu reiðubúin, herra minn!
Þjer eruð sjálfsagt kominn til að sækja afganginn
af peningunum, sem þjer biðuð ekki eftir í gær-
kvöld?« mælti hún auðmjúk. Hún hafði ekki
gleymt því, að sigrari Breddubeitis hafði kvöldið
áðar tleygt tuttugu franka gullpcningi á borðið hjá
henni. — »Þjer eigið til góða tiu franka og seytján
skildinga. En jeg hefi fleira að segja yður: Hár,
prúðbúinn maður og kvenmaður i karlmannsföt-
um komu hingað í gærkvöld og spurðu um yður.
Þau fengu sjer flösku af bezta víninu, sem jeg á í
eigu minni, og buðu Breddubeiti að drekka úr
henni með sjer«.
»Svo?« mælti Rúdólf. »Drukku þau nieð
Breddubeiti? Hvað sögðu þau þá?«
»Nei, það er satt, þau drukku ekki — þau
brögðuðu varla á víninu, og .... «
»Hvað töluðu þau við Breddubeiti? sagði jeg!(<
»Það var nú margt og mikið. Þau töluðu ui»
Rauðarm, um regnið og um góða veðrið«.
»Þekktu þau Rauðarm?«
»Nei, það var öðru nær. Breddubeitir varð
fyrst að lýsa Rauðarmi nákvæmlega fyrir þeim, og
svo fór hann að segja þeim frá því, hvernig þjer
hefðuð barið sig«.
»Það er nú svo. En jeg á annað erindi hingað«'
»Þjer eruð að sækja það, sem þjer eigið til
góða, eða er ekki svo?«
»Jú, og svo ætla jeg að bregða mjer út úr
borginni með Sólskríkjunni«.
»Það getur ekki orðið úr því, ungi maður«.
»Hvers vegna?«
»Vegna þess, að henni gæti dottið í hug að
koma ekki aftur«, svaraði krárkerlingin. »Fötin,
sem hún er í, eru mín eign, og auk þess skuldar
hún mjer 220 franka fyrir fæði og húsnæði. Ef
jeg vissi ekki, hvað hún er ráðvönd og heiðvirð
stúlka, þá skyldi hún svei mjer aldrei fá að fara
lengra en i mesta lagi út að næstu gatnamótum«-
»Skuldar Sólskrikjan yður 220 franka?«
»Tvö hundruð og tuttugu franka og tíu skild'
inga . . . . en hvað kemur yður það við, ungi
inaður? Máske þjer ætlið að borga fyrir hana-'
Já, verið þjer nú svo rausnarlegur, svona í eil1
skifti!«
»Gerðu svo vel!« mælti Rúdólf, og lleygð'
ellefu 20 franka gullpeningum á borðið. »Og hvað
eru fatagarmarnir, sem Sólskríkjan er í, mikils virði?«
Krárkerlingin stóð sem höggdofa, og skoðaðr
hvern peninginn eftir annan.
»Nú, já, já, gamla! Þú heldur máske að peO'
ingarnir sjeu falsaðir? Láttu skifta þeim undn
eins, svo að þessum viðskiftum sje lokið. Hvað
viltu fá fyrir fötin, sem þú lieflr lánað Sólskríkjunni?^
Ki-árkerlingin þagði litla stund. Hún var alveg
forviða á þessum auðæfum hjá óbreyttum verka'
matrni, og hún var milli vonar og ótta — vonar-'
innar um að ná i meiri peninga og óttans við að'
vera svikin á þeim.
»Fötin eru að minnsta kosti 100 franka virði«,
mælti hún að lokum.
»Aðrir eins ræflar!« mælti Rúdólf. »Það et
ómögulegt! Þú lieldur því sem jeg á til góða síð'
an i gærkvöld, og jeg læt þig fá tuttugu franka
gullpening í viðbót, og svo er ekki meira um það'
Að láta þig kúga út úr sjer peninga, er sama senr
að stela þeim frá fátæklingunum, sem eiga rjett :r
að fá ölmusu«.
»Nú, þá fer Sólskríkjan ekki heldur eitt
út úr húsinu, maður minn. Jeg get selt eign mín3
alveg eins og mjer lízt!«
»Djöfullinn steiki þig einhverntíma fyrir atha-'*1
þitt! Hjerna eru peningarnir, okurkerling! Farð1*
og sæktu Sólskríkjuna!«
— 123 -
124