Alþýðublaðið - 04.08.1939, Blaðsíða 2

FÖSTUDAGINN 4. úgúst 1939.
alþýðublaðið
SvínaMrinn.

En hvað hann flýtti sér.
En þegar hann kom ofan 1 garðinn, þá læddist
hann, og hirðmeyjarnar höfðu svo mikið að
gera við að telja kossana, að þær urðu ekki
varar við keisarann.
Hann teygði sig á tá.
— Hvað er hér um að vera? spurði hann, — Burt með ykkur, sagði keisarinn, því að
þegar hann sá, að þau kysstust, og svo barði nú var hann reiður, og bæði prinsessan og
hann þau í höfuðið með tréskónum sínum um svínahirðirinn voru rekin úr ríki keisarans.
leið og sveinahirðirinn fékk 86. kossinn.
Hraðferðlr Sfeindðrs
til Akureyrar um Akranes eru:
Fró Reykjavík: Alla mánud., miðvikud. og föstud.
Frá Akureyri: Alla mánudaga, fimtud. og laugardaga.
Afgreiðsla okkar á Aknreyri er á feif-
reiðastöð Oddeyrar, sími 260.
M.s. Fagranes annast sjélelðina.
Nýjar upphitaðar bifreiðar með útvarpi.
Bifrelðastðð Steindðrs
Símar: 1580, 1581, 1582, 1583, 1584.
UMRÆÐUEFNI
DAGSINS.
í nestið
Niðursuðuvörur alls ksnar.
Harðfiskur.
Steinbítsriklingur.
Lúðuriklingur.
Smjör.
Egg-
Tómatar
o. m. fl.
Komið eða símið!
EEEKKA
Símar 1678 og 2148.
rjarnarbúðin. — Sími 3570.
Tjaldstaðir Reykvíkinga.
Hreinlætið í Hveragerði og
broslegur Salomonsdómur
þar. Tvær landgöngubrýr við
skip. Grænmetisvagninn,
nýjung í bæjarlífinu. Bréf til
Vigfúsar Guðmundssonar í
Hreðavatnsskála frá óánægð-
um gesti.
ATHUGANIR
HANNESAR Á HORNINU.
ÞAÐ FÆRIST MJÖG í VÓXT,
að fólk fari með tjöld og Iiggi í
þeim uppi í sveitum. Þetta er auð-
vitað ódýrasta sumardvölin og
hentugasta fyrir fólk, sem ekki
hefir nóg fé. Tjöldin eru líka frem-
ur ódýr og fást vel saumuð og úr
góðu efni hér í bænum. Með þessu
móti gefst miklu fleirum en áður
tækifæri til að njóta sveitasælunn-
ar af þeim, sem búa hér í Reykja-
vík.
EINHVER fjölsóttasti tjaldstaður
Reykvíkinga er Hveragerði. Þang-
að hafa hundruð manna sótt und-
anfarna tvo mánuði. Fyrir nokkru
skrifaði gestur í Hveragerði um
þennan stað og gerði að umtalsefni
aðbúnað þarna. Gat hann þess með-
al annars, að hreinlæti væri mjög
af skornum skammti, en ef til vill
væri ekki hægt af gestum þarna
að krefjast neins slíks, þar sem
tjaldstæði væri leyft þarna alveg
endurgjaldslaust.
ÞESSI SKRIF gestsins í Hvera-
gerði virðast nú hafa haft nokkur
áhrif, áþreifanlegasta auglýsingin
um óþrifnað á þessum f jölsótta stað
hefir nú verið hreinsuð vel og
vandlega, og það eitt hefir ekki ver-
ið látið nægja, heldur hefir verið
settur lás fyrir salernið og því af-
læst rammlega, það er lokað, bann
aður helgidómur. Gátu forráða-
menn Hveragerðis ekki fundið aðra
lausn á þessu máli? Var ómögu-
legt fyrir þá að fá einhvern til að
sjá um þetta verk og taka gjald af
tjaldaeigendum til að standast ó-
hjákvæmilegan kostnað af því? Það
gjald má ekki vera hátt, en eitt-
hvert gjald er sanngjarnt að taka,
til þess að hægt sé að halda þarna
uppi hreinlæti, ef verzlanir, greiða-
sölur og mjólkurbúið sjá sér ekki
hag í því að gera Hveragerði að
vistlegum stað. Er þess fastlega
vænzt, að úr þessu verði bætt á við-
unandi hátt.
OFT HEFIR ÞAÐ valdið mikl-
um erfiðleikum, þegar skip hafa
verið að koma frá útlöndum eða
verið að fara héðan, að fólk hefir
ruðzt um borð í tugatali og hefir
myndazt hin versta þröng á skip-
inu. Síðast, þegar Drottningin fór
ætlaði margt manna með skipinu
og mikill fjöldi manna gekk um
borð. Skipaafgreiðslan hafði látið
setja tvær landgöngubrýr við skip-
ið. Um aðra gengu þeir einir, sem
ætluðu um borð, og um hina þeir,
sem ætluðu frá borði. Við hvora
brú stóðu verðir, sem leiðbeindu
fólki. Gekk þetta miklu greiðleg-
ar en venjulega, og ætti að hafa
þssa reglu sem oftast.
NÝJUNG ER ÞAÐ í bæjarlífinu
og hentugt fyrir húsmæður, að
grænmetisvagn svokallaður hefir
tekið til starfa. Fer hann um bæ-
inn alla daga vikunnar og stað-
næmist á götuhornum. Geta hús-
fryjur keypt þar ýmiss konar
grænmeti. Á mánudögum og
fimmtudögum er vagn þessi á horni
Ásvallagötu og Blómvallagötu, á
þriðjudögum og föstudögum á
horni Hverfisgötu og Lækjartorgs
og miðvikudögum og laugardögum
á horni Garðastrætis og Vestur-
götu. Ekki veit ég, hver stendur
fyrir þessu eða hver selur græn-
metið, og er nú eftir að sjá, hvern-
ig þetta reynist.
HÉR ER AÐ LOKUM bréf frá
Akureyringi til Vigfúsar í Hreða-
vatnsskála: — ”Fyrir skömmu
brá ég mér til Reykjavíkur í sum-
arleyfi mínu, sem ekki er í frásög-
ur færandi. Veður var gott og allt
lék í lyndi. En á heimleiðinni kom
fyrir atvik, sem spillti mjög á-
nægju minni og samferðafólks
míns.”
,.ÉG TÓK MÉR FAR með Lax-
fossi til Akraness, og voru með mér
tvær konur, önnur með barn sitt,
rúmlega ársgamalt. Dálítil alda var
á leiðinni, og urðu sumir sjóveikir,
þar á meðal samferðafólk mitt.
Þegar kom að Hreðavatnsskála,
voru óþægindin eftir sjóferðina
enn eigi horfin og kom okkur sam-
an um, að bezt myndi að fá sér þar
mjólkursopa til hressingar, en aðr-
ar veitingar kusum við ekki að
sinni. Við gengum nú inn í veit-
ingastofuna, og var þar allmargt
fólk fyrir. Á borðum var kaffi og
mjólk, brauð og kökur. Ég náði í
þjónustustúlku og bað um mjólk
handa þremur, og lofaði hún að
koma með mjólkina eftir litla
stund. Tókum við okkur þá sæti
við lítið vorð í einu horninu. Ég sá,
að maður einn var að snúast á milli
borðanna, og var mér sagt, að það
væri gestgjaíinn, Vigfús Guð-
mundsson."
„HANN VÉK SÉR að okkur og
bauð okkur að setjast við borð, þar
sem nokkrir gestir sátu að snæð-
ingi, og var þar á borðum smurt
brauð og mjólk. Ég sagði honum,
að við hefðum þegar pantað mjólk,
en hefðum ekki lyst á neinu öðru.
Hann tók því vel og bað okkur að
bíða litla stund, meðan borið væri
á hin borðin. Nú kom fleira fólk
inn, og varð hvert sæti skipað.
Nokkrir gestir tóku sér sæti við
lítið borð rétt við hliðina á okkur.
Báðu þeir um mjólk og kökur og
fengu afgreiðslu tafarlaust. Ég reis
nú á fætur og náði tali af stúlk-
unni, er ég hafði hitt fyrst, og
ítrckaði beiðni mína um mjólkina.
Fékk ég það svar, að hún kæmi
rétt strax.“
„ENN LEIÐ GÓÐ STUND. Gest-
irnir fóru að tínast út og bílarnir
að búast til brottfarar. Mér fór nú
ekki að lítast á blikuna, reis enn á
fætur og náði tali af gestgjafanum.
Tjáði hann mér þá, að við gætum
ekki fengið neina mjólk, því að
hún væri öll búin. Varð eigi neinu
um þokað, þó að ég minnti gest-
gjafann á loforð hans sjálfs og
þjónustustúlku hans.“
EF HÉR ER rétt frá skýrt, þá má
Vigfús aldrei láta þetta koma oftar
fyrir í sínum ágæta skála.
Hannes á horninu.
Ársritið „Lííið“
III. árgangur.
NÝLEGA er kominn út III.
árgangur ársritsins „Lífið“,
en ritstjóri þess og útgefandi er
Jóhannes S. Birkiland rithöf-
undur.
Ritið er 40 arkir, 640 blað-
síður að stærð og er afar fjöl-
breytt að efni, og í það ritar
valið lið höfunda. Greinarnar
fjalla um þjóðfélagsfræði, hag-
fræði, landbúnað og sjávarút-
veg, iðnað og íþróttir, heilsu-
fræði, jarðfræði, efnafræði og
stærðfræði og margar fleiri
fræðigreinar. Allt er þetta sett
fram á alþýðlegan hátt og hverj-
um manni skiljanlegt. Þá eru og
söguf og kvæði til smekkbætis.
Af höfundunum, sem í það
rita, má nefna Sigurð Einars-
son dósent, Friðrik Á. Brekkan
rithöfund, Alexander Jóhannes-
son háskólarektor, Gunnlaug
Kristmundsson sandgræðslu-
stjóra, Jóhannes Áskelsson jarð-
fræðing, Þórberg Þórðarson rit-
höfund, Jón Oddgeir Jónsson
erindreka, Sigurð Heiðdal rit-
höfund, Steingrím Steinþórsson
búnaðarmálastjóra, og erlenda
höfunda:, Manuel Azana, Spán-
arforseta, David Bergelson rit-
höfund o. m. fl. fræga menn.
Ritstjóri ársritsins virtist láta
sig (og lesendur ritsins) varða
allt milli himins og jai%ar og
lætur ritið flytja „eitthvað
handa öllum“. Um tilgang rits-
ins segir hann: „Takmark þess
er að efla menningu og siðgæði
á íslandi, ef það er hægt.“
Haupum tuskur og striguptka.
WT Húsgagnavinnustofan
Baldursgötu 30. Sfeni 4100.
QHARLES NORDHOFF og JAMES NORMAN HALL:
Uppreisnka á Bounty.
36.
Karl ísfeld íslenzkaði.
þess að efna þetta heit mitt. Mér líður betur eftir að hafa
uppfyllt loforð mitt.
— Þér megið treysta mér, sagði ég og þrýsti hönd hans.
— All right! Það er þá ákveðið.
— Gott kvöld, herra Christian, þér eruð seint á fótum.
Við snérum okkur við og komum auga á Bligh, sem stóð
skammt frá okkur. Hann var berfættur, aðeins í skyrtu og
buxum. Hvorugur okkar hafði heyrt hann koma.
— Já, skipstjóri, svaraði Christian kuldalega.
— Og þér, herra Byam! Getið þér ekki heldur sofið?
— Það er svo heitt undir þiljum, skipstjóri.
— Ég hefi ekki orðið var við það. Góður sjómaður getur
sofið í bakarofni eða á ísjaka, ef þörf er.
Hann stóð kyrr stundarkorn, eins og hann byggist við því,
að annar hvor okkar svaraði. Svo snéri hann sér skyndilega
við og gekk að reiðanum. Þar nam hann staðar andartak og
athugaði seglin. Því næst fór hann aftur undir þiljur. Við
Christian töluðum saman góða stund. Svo buðum við hvor
öðrum góða nótt.
Tinkler, sem hafði legið í skugga einnar fallbyssunnar, reis
nú upp, teygði úr sér og geispaði:
— Farið niður, Byam, og sýnið, að þér séuð sjómaður. Skoll-
inn hirði yður og Christian og allt þvaðrið í ykkur! Ég var
alveg að sofna, þegar hann kom,
— Heyrðuð þér, hvað hann sagði? spurði ég.
— Hann bað yður að tala við föður sinn, ef eitthvað kæmi
fyrir. Faðir minn hefir ekki beðið mig um neitt slíkt, en það
sýnir aðeins það, að hann átti alls ekki von á, að ég kæmi aftur.
En ég verð að fá eitthvað að drekka. Ég hefi ekki hugsað um
annað en vatn síðasta klukkutímann, og ég fæ ekkert vatn
fyrr en snemma í fyrramálið. Hvað mynduð þér gera 1 mínum
sporum.
— Peckover er nýfarinn undir þiljur, sagði ég. — Þér gætuð
reynt að nota tækifærið.
— Er það? Tinkler spratt á fætur. Hann klifraði eins og
köttur upp í reiðann eftir pípunni, fékk sér að drekka og hafði
klifrað upp aftur með pípuna, áður en Peckover kom aftur á
þilfar. Þegar við fórum undir þiljur var klukkan orðin þrjú.
í fjarska heyrði ég hróp varðmannsins. Ég skreið upp í hengi-
rúmið og sofnaði fljótt.
IX.
UPPREISNIN.
SKÖMMU eftir birtingu vaknaði ég við það, að einhver
hélt í öxl mér og hristi mig óþyrmilega. í sama bili
heyrði ég hávaðasamar raddir, þar á meðal rödd Blighs. Ég
heyrði þungt fótatak á þilfari. Churchill, liðþjálfinn, stóð við
rúmið mitt með skammbyssu í hendinni. Ég sá Thompson
standa við vopnakistuna með byssu með áföstum byssustingi.
í sama bili komu tveir menn þjótandi inn í káetuna. Annar
þeirra hrópaði: — Fáið okkur vopn, við erum með ykkur.
Thompson fékk þeim vopn, og þeir flýttu sér aftur upp á þilfar.
Stewart, sem svaf í næsta rúmi við mig, var þegar farinn að
klæða sig. En þrátt fyrir öll ólætin, steinsvaf Young ennþá.
— Hefir verið ráðizt á okkur, Churchill? spurði ég, því að
mér datt fyrst í hug, að Bounty hefði rekið aftur að eyjunum,
og villimennirnir ráðizt á okkur.
— Flýtið yður í fötin, herra Byam, svaraði hann. — Við
höfum tekið skipið og Bligh skipstjóri hefir verið bundinn.
Ég skildi ekki vel, við hvað hann átti. Stundarkorn sat ég
og starði á hann.
— Þeir hafa gert uppreisn, Byam, sagði Stewart.
— Hamingjan góða, Stewart Eruð þið frávita? Vitið þið,
hvað þið eruð að gera?
— Við vitum vel, hvað við erum að gera, svaraði hann, —
Bligh sjálfur á sök á þessu. Nú skulum við gjalda honum
rauðan belg fyrir gráan.
Thompson hristi bissustinginn, — Við skjótum hann niður,
eins og hund, sagði hann — og ef einhver ykkar þessara ungu
manna reynir að gera okkur skráveifu, þá verðið þið drepnir!
Bindið þá Churchill, það er ekki hægt að treysta þeim.
— Þegiðu, og gættu að vopnakistunni, svaraði Churchill.
Flýtið yður í fötin, herra Byam. Quintal, standið við ,dyrnar!
Enginn fær að fara, nema ég gefi honum leyfi.
Þegar ég snéri mér við, sá ég Quintal við dyrnar. Meðan
ég stóð og starði, kom Samúel í ljós. Hann var aðeins í bux-
um. Hárið var ógreitt, og hann var fölari en venjulega: Herra
Churchill, hrópaði hann.
— Hafðu þig burtu, svínið þitt, annars risti ég á þér kvið-
inn, hrópaði Quintal.
— Herra Churchill, lofið mér að tala við yður, sagði Samúel
aftur.
— Ýttu honum burtu, sagði Churchill, og Quintal súeiflaði
byssuskeftinu svo kröftuglega framan í Samúel, að hann hvarf,