Alþýðublaðið - 13.12.1939, Blaðsíða 2

MIÐVIKUDAGUR 13. DEZ. 1939.
ALt&ÝÐUBLAÐIÐ
Næturgalinn.
§4) Og þá fór næturgalinn að syngja. — Þetta er næturgalinn,
sagði litla stúlkan. Hlustið nú á, og þarna situr hann. Og hún
benti á lítinn fugl, sem sat á grein. 35) Getur það verið, sagði
hirðmaðurinn. — Þannig hafði ég ekki hugsað mér hann. Hann
hefir sennilega misst lit við það að svona margir heldri menn
horfa á hann. 36) Litli næturgali, sagði eldabuskan — vertu
náðugur, keisarann langar svo mikið til að heyra þig syngja.
37) Það skal ég með ánægju gera, sagði næturgalinn.
Manchettskyrtnr, bindi
pg annar karlmannafatnaður
í miklu úrvali.
Tekjuafgangur eftir árið.
^ökaupíélaqiá

Mð hljótlð að vlta
að líftryggingar
eru til orðnar yðar
vegna. Fyrstu líf-
tryggingarfélögin í
hverju landi hafa
oftast verið stofn-
uð af, eða með
stuðningi viðkom-
andi ríkisstjórna.
Enda eru líftrygg-
ingarfélögin ekki
rekin sem gróðafyrirtæki, heldur er ágóðinn,
þegar um hann er að ræða, látinn ganga til
hinna tryggðu. Það er nú talin fyrsta skylda
hvers manns, sem ætlar að sjá fyrir sér sjálfur,
að byrja með því að kaupa líftryggingu og
þannig fyrst að fyrirbyggja að fráfall hans
verði öðrum til byrði, næst að skapa öryggi
fyrir afkomu aðstandenda og í þriðja lagi —
það er líka gott að fá útborgaða mikla pen-
inga, ef þér lifið hið ákveðna aldurstakmark.
LÍFTR Y GGIN G ARDEILD.
Aðalskrif stof a: Tryggingarskrif stofa:
Eimskip, 2. hæð. Carl D. Tulinius & Co. h.f.
[Sími: 1700. Austurstr. 14. Sími: 1730.

Póstferðir
13/12 1939. Frá R: Mosfells-
sveiiar-, Kjalarness-, Reykja-
■ess-, Ölfuss- og Flóapóstar,
Laugarvatn, Hafnarfjörður,
Álftanesspóstur. Til R: Mos-
fellssveitar-, Kjalarness-,
Reykjaness-, Ölfuss- og Flóa-
póstar, Laugarvatn, Hafnar-
fjörður, Borgarnes, Akranes,
Húnavatnssýslupóstur, Skaga-
f j árðarsýslupóstur.
Blindrafélagið
þakkar öllum þeim, er með
gjöfum, vinnu og á annan hátt
stuðluðú að hinum ágæta árangri,
er varð af bazar félagsins síðast-
liðinn sunnudag.
Ceylon
nefnist nýútkomin bók eftir
John Hagenbeck. Ársæll Ámason
gefur bó'kina út. Er bókin um
lifnaðarhætti og náttúralíf á
Ceylon.
Tvð skáld.
\ 1'
Einar benediktsson
hefir gefið þjóð sinni kon-
unglega gjöf, hverjum einasta
íslending, er vill við henni taka.
Ég finn mér skylt að þakka E.
B. fyrir ljóðin hans, fyrir þær
ógleymanlegu ánægjustundir,
er þau hafa veitt mér.
Hverjum íslendingi ætti að
vera það metnaðarmál að lesa
þau og læra, láta þau hrista
burt hversdagsleikann og vekjá
til lífsins það fegursta, er býr í
hverri mannssál, því það gera
þau óhjákvæmilega, ef menn á
annað borð fást til að kynnast
þeim. Það gladdi mig þyí mjög
mikið. þegar ég sá og heyrði í
blöðum og útvarpi að minnzt
var rækilega 75 ára afmælis
E. Benediktssonar.
í þessu sambandi kemur mér
í hug atvik frá alþingishátíð-
inni 1930, á Þingvöllum. Mér
varð ásamt mörgum öðrum
gengið fram hjá þar sem æðsta
stjórn landsins ásamt nokkrum
helztu mönnum þjóðarinnar var
að halda veizlu konungi og
fylgdarliði hans.
Mér varð starsýnt á einn
mann, er stóð fyrir dyrum úti
og studdist við staf.
Maðurinn var óvenju aðsóps-
mikill og tígulegur þó ekki
væri hann í veizluklæðum.
Augun voru starandi og fjar-
skygn. Mér var sagt að þessi
maður væri E. Benediktsson.
Ég hafði aðeins séð hann á
myndum. Mér brá við, þarna
stóð þá þessi stórbrotni maður,
skáldkonungur íslands, eins og
hver annar beiningamaður úti
fyrir dyrum veizlusalsins. Hann
hafði þó ort hátíðarljóðin, —
sem aðeins fengu önnur verð-
laun. Ef til vill hefir það ekki
legið fyrir E. B. að yrkja tæki-
færisljóð, þau þurfa helzt að
vera auðskilin og fljótlærð, en
þess háttar Ijóðagerð hentaði
ekki E. B. Hann kann ekki að
vaða grunnt.
Hitt skáldið, er ég stend í
þakkarskuld við, er Jakob
Smári. Hann átti fimmtugsaf-
mæli nýlega, og kom þá út 3ja
ljóðabók hans.
Þessi skáld eru eins ólík og
tvö skáld geta verið, en þó hafa
þau margt sameiginlegt. Báðir
eru frumlegir og fara sínar göt-
ur, en ekki annarra. Hvorugur
þeirra er alþýðuskáld eins og
það hugtak er skilið. Báðir eru
hárfínir í skáldskapnum, svo
fínir, að hvergi verður, vart við
örðu af sora. Báðir hafa inni-
lega samúð með þeim, er bera
skarðan hlut frá borði. Báðir
fyllast þeir lotningu fyrir því
æðsta og háleitasta í tilver-
unni, guðdóminum og öllu því
fegursta, er mannsandann
dreymir um. E. B. geysist áfram
með storminum um víða ver-
öld. Hann er eins og vormorg-
unn x upprennandi sól, sem
heimtar allt og alla til starfs og
dáða. J. S. lætur andblæinn
vagga sér um himingeiminn, í
fylgd með honum er friður hið
innra og töfrandi hillingar inn
í framtíðarlöndin. Gimsteina-
djásn og glitrandi perlur E. B.
sjást í gegnum brimrótið og
stórfengleik íslenzkrar náttúru.
Gimsteinar J. S. birtast í bláma
víðáttunnar, angan blómanna
og hjali barnsins.
Hver á sinn hátt lyfta þeir
anda manns upp úr grárri þoku
hversdagsleikans og hugurinn
fyllist lotningu fyrir tilverunni
einn og alheimssálin hefir ætl-
azt til.
Með þessum línum vildi ég
vekja athygli allra, er fögrum
ljóðum unna, á bókum þessara
tveggja skálda. Á meðan eruð
þið í góðum félagsskap og ykk-
ur líður betur á eftir.
A. J.
.... ■ 1 ^
Háskólinn vann
beðsnndið.
HIN ÁRLEGA boðsundkeppni
milli skólanna fór fram i
Sundhöllinm í fyrrakvöld. Á-
horfendur vom eins margir og
húsrúmið leyfði, og mörgum var
vísað frá. Átto skðiar tóku þátt í
keppninni, og sýnir það, ásamt
áhorfendafj öldanum, hve mikill
áhugi er nú á sundiþróttiimi í
skólunum.
Hver skóli sendi 20 manna
sveit, og synti hver maður tvisv-
ar sinnum 33V$ m. Alls vom þátt-
ftakenduir í keppninni því 160, og
er það áieiðanlega mesti fjöldi,
éem í sundmóti hefir tekið þátt
hér á landi.
Orslitin urðu þessi:
1. Háskólinn 17:56,3 mín.
2. Iðnskólinn 18,00,8 —
Verzlunarskólinn 18:25,3 •—
Menntaskólinn 18:31,1 —
Gagnfræðaskóli
Reykjavíkur 19:29,0 —
Gagnfræöaskóli
Reykvikinga 19:40,6 —
Stýrimannaskólinn 49:38,0 —
Kennaraskólinn 20:14,8 —
Allar sveitimar, nema tvær þær
fyrstu, vom dæmdar úr leik,
ýmist vegna þess, að keppendur
stungiu sér of fljótt eða þeir
ikomu ekki rótt í mark. Háskólinn
vann nú bikar þann, sem hann
hefir getið til þessarar keppni, í
þiiðja sinn í möð og því til fullr-
ar eignar.
finllarmband
hefir fundizt. Eigandi vitji
þess gegn fundarlaunum
og greiðslu þessarar aug-
lýsingar. — A. v. á.
JOHN DICKSON CARR:
Moróin í vaxmyndasafninn.
8.
gustlns á armlegg mínum, þegar Bencolin fór að athuga lásinn.
-— Það. er smekklás, sagði hann, — og hefir verið opnaður
í kvöld.
— Eru dyrnar ólæstar? hrópaði Augustin.
— Standið kyrrir, hrópaði Bencolin. — Það hljóta að vera
spor í sandinum. Hann greip vasaklút upp úr vasa sínum,
yafði honum um hendina á sér og ýtti á hurðina.
Við vorum staddir í þröngum gangi, sem lá fram með aft-
urhlið hússins. Og við gátum séð múrvegg næsta húss og við
heyrðum umferðaskarkalann á götunni.
1 miðjum ganginum lá lítil handtaska og innihald hennar
lá á dreif um góífið. Á gólíinu og veggjunum lágu blóðdrefjar.
Bencolin stundi þungan og sneri sér að Augustin.
— Og hvað getið þér sagt mér um þetta?
— Ekkert, herra! Ég hefi búið hér í húsinu 1 fjörutíu ár.
Ég fer mjög sjaldan um þessar dyr. Ég veit ekki einu sinni
hvar lykillinn er.
Leynilögregluþj ónninn brosti biturt. Og samt sem áður er
lásinn nýsmurður. Og hjarirnar eru nýsmurðar. Það er nú
svo með það.
Ég fylgdi honum eftir niður ganginn, sem lá út að stræt-
inu. Þar voru aðrar dyr. En þær dyr voru opnar upp á gátt.
B«ncolin blístraði lágt.
— Þegar þessar dyr eru lokaðar hlýtur að vera þreifandi
myrkur í ganginum. Mér þætti gaman að vita, hvort nokkur
ráðstöfun hefir verið gerð til þess að hægt væri að kveikja
hér. En hvað er nú þetta?
Hann hafði komið auga á ofurlítinn hnapp á steinveggn-
um um sex fet frá jörðu. Hann þrýsti á hnappinn. Daufum
bjarma brá um hinn skuggalega gang. Hann hrópaði upp
yfir sig og slökkti þegar í stað aftur.
— Hvað er að? spurði ég. Af hverju slekkurðu ljósið? —
Ætlarðu ekki að rannsaka ganginn?
— Hafðu ekki hátt, sagði Bencolin.
— Ég kæri mig ekki .um að fá lögregluna hingað inn. —
Lögregluþjónarnir myndu þvælast hér í alla nótt, taka myndir
og rannsaka. Ég get ekki hleypt þeim hingað inn. Flýttu þér
nú. Lokaðu hurðinni. Taktu nú upp vasaklútinn þinn og taktu
upp töskuna þarna og innihald hennar. Ég verð að rannsaka
hitt í flýti.
Hann hafði læðst á tánum um ganginn. Ég fylgdi dæmi
hans. Hann laut að veggnum, til þess að rannsaka blóðdrefj-
arnar. Hann tautaði fyrir munni sér og tók upp og lét í um-
slag eitthvað, sem glitraði á gólfinu. Ég gætti þess vandlega,
að mér sæist ekki yfir neitt og tíndi upp allt, sem hrotið hafði
úr töskunni. Það var varalitur, vasaklútur, nokkur nafnspjöld,
séndibréf, bíllykill, bók með heimilisföngum og ýmislegt fleira.
Svo benti Bencolin mér að fylgjast með sér og við fórum aftur
inn um dyrnar á safninu og þangað, sem hafurfætlingurinn
var.
Leynilögreglumaðurinn leit á dyrnar og gretti sig. — Já,
sagði hann við sjáifan sig. Ef þessar dyr væru loka^ar en hinar
opnar, þá væri hægt að sjá grænu ljósin. Hann snéri sér að
Augustin, sem skalf eins og lauf í vindi. Hugsið yður nú vel
um, sagði hann. Þér sögðuð okkur, að þegar þér fóruð, klukkan
um hálf tólf, hafið þér slökkt öll ljósin.
— Já, sagði hann.
— Þér eruð sannfærður um, að þér hafið slökkt öll ljósin?
— Já, það er áreiðanlegt.
Bencolin strauk ennið. .
— Það er eitthvað bogið við þetta — eitthvað bogið við
þetta. Þetta ljós, að minnsta kosti, hefir ekki verið slökkt.
Chaumont! Hvað er klukkan?
Chaumont var utan við sig. Hann tók upp stórt gullúr.
Klukkan er nærri því eitt, svaraði hann dauflega.
Mér virtist eftir Bencolin að dæma, að hann væri um það
bil að komast á slóðina. — Jæja, sagði hann, — þá skiljum
við lík ungfrú Martels eftir hér stundarkorn. Bíðið aðeins
andarták.
Hann kraup aftur niður við hlið líksins. Hann tók aftur upp
festina, sem var um hálsinn á líkinu. Festin er mjó, sagði
hann, en hún er mjög sterk.
Þegar hann stóð á fætur og gekk upp stigann, sagði Chau-
mont:
— Ætlið þér að skilja líkið eftir hér? Hvers vegna ekki?
Ungi maðurinn strauk hendinni yfir augun. Ég veit ekki,
sagði hann. — Það gerir máske ekkert til. En hún var vön
því að margt fólk væri umhverfis hana, meðan hún var á
lífi. Staðurinn er svo drungalegur — umhverfið ömurlegt. Er
yður sama, þó að ég verði hérna eftir.
Bencolin horfði á hann forvitnisaugum.