Tíminn - 19.01.1918, Qupperneq 4

12
TIMINN
verði til þess að samningaumleit-
anirnar strandi með ölln.
Ekki hafa Bretar enn, viðurkent
stjórn Maximalista í Rússlandi,
enda hefir sá flokkur við mikla
örðugleika að stríða og alveg und-
ir hælinn lagt, hvort honum tekst
að halda völdum til langframa.
Sjálfstæði Finna er nú viðurkent
af Rússum, Norðurlandaþjóðum,
þó ekki íslendingum, og ýmsum
öðrum ríkjum.
Af vígvöllunum er ekkert nýrra
að herma þessa viku. Þjóðverjar
safna óhemju liði í Flandri og
Miðírkin gegn ítölum, en til stór-
tíðinda hefir þó ekki dregið enn.
Kafbátahernaðurinn er rekinn
með ámóta árangri, sem að undan-
förnu, 15—20 stórskipum sökt
vikulega. Eftir amerskum heim-
ildum er það haft, að skipatjón
Breta sé 23/4 miljón smálesta um-
fram það, sem þeir hafi hernumið
og smíðað frá því að ófriðurinn
hófst til ársloka 1917. Mikill er
þó floti Breta enn, engu að síður,
nær 17 miljónum smálesta i skip-
um sem bera yfir 2000 smálestir
(Gullfoss ber 1000 smálestir) og
óhemja af smærri skipum.
Hiátursefni.
Lesendum Tímans er kunnugt
um það, hvaða tiilögur hafa verið
fluttar i blaðinu um skipulag
landsverzlunarinnar. Þeim er það
og kunnugt að þær tillögur nálega
allar eru nú orðnar að veruleik.
Andstæðingablöð stjórnarinnar
gerðu á hinn bóginn sitt til að
koma í veg fyrir að þetta yrði og
létu allófriðlega.
En nú er komið annað hljóð í
strokkinn. Þessi nýbreytni befir
sem sé átt að fagna svo almennum
vinsældum, að blöðin treystast ekki
lengur til þess að berja höfðinu
við steininn. Og hvað gera þau
þá?
Háværasta blaðið, sem kom út
i gær, snýr nú blaðinu við heldur
greinilega. Nú segir það landsverzl-
unina »í betri höndum« og legg-
ur blessun sína yfir ráðstöfun
stjórnarinnar.
En ekki nóg með það. Blaðið
segist hafa haldið þessari stefnu
fram frá þvi fyrsta. Aftur á móti
sé þetta alt þvert ofan í tillögur
»Tímans«. Og blaðið hrósar sigri
með fjálglegum orðum.
Alveg er það einstök einfeldni,
að halda að nokkur maður trúi
þessu. Flestum er illa við að verða
að athlægi, en það er óhugsandi að
nokkur inaður sem veit málavöxtu,
geli lesið þetta án þess að veltast
um i hlátri. Það fer ekki hjá því
að hægt hefði verið að koma orð-
um að stefnubreytingunni á ein-
hvern hátt annan.
Hitíregn.
Heimleiðis eftir Stephan
G. Stephansson.
Ungmennaf. beittust fyrir heim-
boði Stephans. Hann launar þeim
því að gefa þeim kvæðin sem hann
orti í förinni. Eru þau nú gefin
út, í snoturri útgáfu og bera nafn
sem að ofan segir. Tilefnin verða
vitanlega mörg sem skáldið fær til
Ijóða sinna á slíkri för og gegnir
furðu hversu mikið er ort, því að
margt annað hefir glapið hug. Get
eg þess að lengst lifi Ijóðin sem
kveðin eru út af fornum þjóðsög-
um, er rifjast hafa upp á ferða-
laginu.
Allir vinir Stephans munu fagna
því að eignast þetta kver til við-
bótar við eldri Ijóð hans.
Fréttir.
Tíðin. Frosthörkur hafa verið
hinar mestu er menn muna um
alt land, sunnanlands hafa þær
komist upp í 25 stig á Celsius og
alt að 30 st. nyðra, enda liefir
sjó lagt víða við land. Hörkum
þessum hafa fylgt mikil norðan-
veður og stórhriðar og er nú ís
fyrir öllu Norðurlandi og eitthvað
er hann farinn að færa sig suður
með anstan og veslan. Bjarndýr
hafa gengið á land nyðra. Siglingar
með ströndum fram eru hinar er-
viðustu í þessari tíð. Lagarfoss
kom inn til Fáskrúðsfjarðar eftir
186 klst. siglingu frá Vestmanna-
eyjum og var þá svo klölcugur að
eigi mátti á það bætast. Gizkuðu
skipverjar á að klakinn sem hlað-
ist hafði á skipið mundi vega um
400 smálestir. Skipið átti að fara
til Akureyrar en komst lengst á
Seyðisfjörð.
Úr bréfl úr Skagaflrði í des.
Tiðin hefir verið hörð, undanfarna
viku kom enginn dagur hríðarlaus
og suma daga var hríðin svo hörð
að ilt var að fara milli húsa.
Haustið var afarstirt, hríðar og
illveður öðru hvoru, mikið hejr
úti um göngur, mest af því mun
hafa náðst, en með slæmri verkun,
nema hjá þeim sem settu í súrhey.
Sú heyverkunaraðferð hefir lítið
þekst hér i sýslu fyr en í sumar.
Undanfarin ár mun hún aðeins hafa
verið notuð af 4 bændum, en í
sumar byrjuðu allmargir á súrheys-
gerð og mun Tíminn hafa átt góð-
an þátt í þvi. Má telja víst að
þessi heyverkunaraðferð breiðist út,
svo ekki líði á löngu þar til a. m.
k. ein slík tóft er til á flestum
bæum.
Þótt fönn sé óvanalega mikil í
firðinum þá er víðast allgóð jörð
fyrir hross. Stóðhross eru meira
slegin en venjulega og er það því
óálitlegra sem lirossum hefir verið
fjölgað talsvert. Þó hefir hrossum
verið lógað með mesta móti, þ. e.
gömlum hestum og lélegum trypp-
um og folöldum. En því miður
mun það ekki hafa verið svo mik-
ið né alment sem skyldi. — í
tveim hreppum sýslunnar munu
vera til kornforðabúr og heyforða-
búr í einum, sem ungmennafélag
sveitarinnar liefir stofnað.
Nýlega brann baðstofa á Bjarna-
stöðum í Blönduhlið, er þetta annar
bæjarbruninn í Akralireppi á þessu
ári. Ætti þelta að vera lirepps-
mönnum bæði þar og annarrsstaðar
næg áminning til að koma á bruna-
bótarfélögum i hreppum, en þó
mun að eins einn hreppur hér hafa
komið því nylsemdarverki í fram-
kvæmd.
Misvimlasamt hefir verið í
»Landinu« upp á síðkastið. Ann-
arsvegar er talað um »viðurkenda
heiðursmenn eins og Björn Krist-
jánsson og rilstj. Tímans — svo
að báðir séu nefndir í einu —«,
hinsvegar er það »aðalmarkmið
blaðsins að flytja persónulegt níð
og róg um suma helstu og beztu
menn þjóðarinnar«.
Á hinn bóginn eru engin veðra-
brigði sjáanleg um það að halda
fram ágæti kaupmenskunnar frara
yfir samvinnustefnuna.
Ritstjóri:
Tryggvi Þórlinllsson
Laufási. Simi 91.
Prentsmiðjan Gutenberg.
Amaryllis.
heldur vínglas«. Og hann hló
sjálfur að sínum föðurlegu at-
hugasemduin um hinar einkar
nettu hendur dóttur sinnar.
»Og hvernig á Stefanos nú að
fara að því að drekka?«, sagði
hann alt í einu og leit jafn-
snemma lil mín eins og með af-
sökun.
»Hann drekkur úr sama glas-
inu«, sagði hún með barnslegri
einlgæni, »úr því að við höfum
ekki annað — gjörið svo vel!«
Og hún rétti mér hendurnar
fullar af vatni.
Eg hikaði. Þetfa var of mikið.
Eg átti að drekka úr höndum
hennar, eg átti að nálgast þær
með vörum minum. Það væri
frekja og ókurteisi. Og þótt hún
yrði svo ógætin að rétta þær að
niér, ólti eg þá að taka á móti,
eigandi á hættu að gera mig sek-
ann í einhverju óviðeigandi?
Hr. Anastaios sá að eg var í
efa. Annaðhvort misskildi hann
mig eða þá hann lét sem hann
skildi mig ekki.
»Þér skulið drekka, ef þér eruð
þyrstir«, sagði hann. »Þér óttist
máske að hún sé orðin þreytt.
Það er því betra, hún gleymir
þá þeim mun síður glasinu næsta
ski ftið«.
Hvað átti eg að gera. Eg laut
höfði og drakk, og eg gerði þetta
eins gætilega og eg gat. En jafn-
snemma varð eg þess var að eg
var að verða óstöðugur í fótun-
um, eg lcendi svima yfir höfði
eins og hefði neytt mikils áfengis.
Eg þorði ekki að drekka meira.
»Eg þakka kærlega. Vatnið er
ágætt, drykkjarglasið enn betra
og sá sem ber svaladrykkinn: En
eg er ekki þyrstur«.
»Eg vil ekki fara sömu leiðina
heim», sagði hún eitthvað svo
notalega ákveðin, um leið og hún
hnýtti rauðu hattböndunum sín-
um undir hökuna. »Við skulum
fara strandleiðina«.
»Þú veist þó að hún er mun
lengri«.
»Hvað gerir mér það, og þér
eru göngur svo eiginlegar«.
»Já, en Stefanos er óvanur
löngum göngum«.
»0-hvað! Pabbi lítur á yður eins
og gamalmenni«, sagði hún, sneri
sér að mér og horlðist i augu við
mig, eins og lil þess að fullvissa
sig um hvort þar væri nokkurn
mótþróa að sjá.
»IJið skuluð ekki vera með á-
hyggjnr út af mér«, flýtti eg mér
að svara. »Eg vil heldur að við
förum með ströndinni, þá fæ eg
lika að sjá það sem er á þeirri
leið«.
Amarylles var altaf á undan,
altaf jafn létt á sér og óþreyt-
andi. Hún leitaði uppi allar mis-
hæðir á veginum eins og stein-
geitarkiðlingur, og oft fór hún út
af götuslóðanum ef hún sá láa
kletta tíl þess að geta hoppað
ofan af þeim. Og alveg var hún
sérstökum hæfileikum búin til
þess að halda jafnvæginu á gler-
hálu viðarbarrinu sem þakti
jörðina, sem hvað eftir annað,
henni til mikillar ánægju, var rétt
búið að koma mér af fótunum,
eins og eg þó fór gætilega.
Hversu dásamleg var ekki leið-
in meðfram sjónum! Bylgjurnar
hafa þar löngum glímt og glíma
enn við klettana og mest kapp
leggja þær á hverja þá nöf sem
lengst skagar f'ram, svo nú má
heita að ldettabeltið sé alstaðar
orðið lóðrétt. Við þetta verður
viðureign birmbylgjunnar og klett-
anna enn tröjlauknari. Og þar eð
rauðuin lit slær áklettana hér og
hvar, kemur manni i hug að
þetta séu blóðug svöðusár eftir
eflir hina tryldu viðureign. Alt
fram á brún ná hin risavöxnu
tré. Mörg þeirra hafa oi-ðið á bak
að sjá moldinni utan aí rótuni
sínum, og slúta út yfir bergbrún-
ina dæmd til hins óumfhý’janlega
dauða þá og þegar, önnur eru
þegar fallin fram af og hanga
visin með litlu eða engu lífsmarki
á svolitlu af rótaröngum sinum.
Amaryllis, sem hingað til hafði
athugað alt sem fyrir bar á hinni
leitóttu leið, rak nú upp gleðióp,
eins og hún hefði uppgötvað eitt-
hvað afar merkilegt, og samstund-
is beygði hún sig til þess að taka
eitthvað upp. Að vörmu spori
var hún svo komin til okkar með