Tíminn - 17.07.1920, Blaðsíða 4

Tíminn - 17.07.1920, Blaðsíða 4
112 TlMINN c7£ennarasföður. Við kvennaskólann á Blönduósi eru iausar 3 kennarastöður, 1., 2. og 3. kennara. í reglugerð skólans frá 15. febr. 1915 (Stj.tið. bls. 10) er tekið fram um kenslugreinir skólans. Hefir 1. kennari venjulega að eins haft bóklega kenslu, en 2. og 3. kennari þess utan handavinnukenslu, leik- fimi og söng. — Skólinn leggur til fæði, húsnæði, ljós og hita. Umsóknir með launakröfum sendist formanni skólastjórnarinnar, alþm. Pórarni Jónssyni á Hjaltabakka, fyrir 31. ágúst n. k. Stjórnin. Kvennaskólinn á Blönduósi slarfar eins og að undanförnu. Kensla byrjar 15. oklóber og slendur til 14. mai. Innlökuskilyrði á skólann eru þessi: 1. Að umsækjandi sé ekki yngri en 14 ára, undanþágu má þó veita, ef sérstök atvik mæla með. 2. Að hann hafi engan næman sjúkdóm. 3. Að hann hafi vollorð um góða hegðun. 4. Að helmingur af skólagjaldi og fæðisgjaldi sé greitl við inntöku, og ábyrgð sett fyrir eftirstöðvum. 5. Að umsækjandi sanni með vottorði, að hann hafi tekið fullnaðar- próf, samkv. fræðslulögunum, ella gangi undir innlökupróf þegar hann kemur í skólann. Skólagjald er 75 krónur yfir námslímann. Fæðisgjald var síðastl. ár 30 kr. á mánuði fyrir hvern nemanda, en búist við að það hækki eitthvað eflir þvi sem vöruverð er nú. En jafnan hefir fæðisgjaldið verið sett svo lágt sem hægl hefir verið, og svo verður enn. Skólinn leggur námsineyjunum lil rúmstæði með dýnum og púð- um. Annan sængurfatnað verða þær að leggja sér til. Umsóknir um inntöku á skólann, sendist formanni skólastjórnar- innar, alþm. Þórarni Jónssyni á Hjaltabakka, fyrir miðjan sept. n. k. Ga BafiarfirJi byrjar 1. oklóber, umsóknir sendisL undirriluöum eigi síðar en 1. sept. Peir, sem vilja fá heimavist verða að leggja sér til rúmföt, og hafa nóg fé til tryggingar fyrir greiðslu í heimavist, er svarar 90 kr. um mánuðinn í 7 mánuði. Vilji einhverjir, sem ekki hafa tekið bekkjar- próf, setjast í 2. eða 3. bekk, verða þeir að ganga undir inntökupróf, sem verður haldið 2. og 3. október. Skilyrði fyrir inntöku í skólann eru: 1. Að umsækjandi hafi óflekkað mannorð og engan næman sjúkdóm. 2. Að hann hafi lærl það, sem heimtað er í fræðslu- lögunum, að 14 ára unglingar hafi numið. 3. Að hann, að forfalialausu, verði á skólanum allan skólatímann. Hafnarfirði, 25. júní 1920. Ögm. Sigurðsson. kvæmt i þessum heimi, og hYað svo sem heimuvinn gerir við mig, þá er hún upphaf verka minna. Leiðarstjarna lífs míns«. Hann reyndi að herma eftir barnsröddinni og hló, en hún gat ekki hlegið með. Pað var þessi maður, sem hún átti að svíkja. Henni fanst eins og hún væri að ganga með bindi fyrir augum á barmi hyldjúps gljúfurs, og alt i einu væri bindið tekið burt og hún sæi ofan í hyldýpið. Hún hamaðist að vinna, en þögnin var kveljandi. Svo kom Feliee og sagði að morgunverður- inn væri tilbúinn. »Pér megið til að bíða, eg vil ógjarnan hætta, þegar eg er komin vel á veg með vinnuna«. »Já, eg skal gjarnan biða«, svaraði Ilossi. Hún gat næstum ekkert borðað. Til þess voru hugs- anir hennar alt of æstar. Hún heyrði, að í næsta herbergi var gamla frænka hennar að stynja og skamma herbergisþernuna. Pekti Rossí hana? Það var ó- mögulegt annað. Henni fanst hún skilja það glögt á orðum hans og inálrómi. En hvers vegna sagði hann hcnni það ekki? Var hann að bíða eftir því, að hún vekti ináls á því að fyrra bragði? Og því gerði hún það ekki? Vegna þess, að hún var fangi í þeirri stétt þjóðfélagsins, sem hún heyrði til. Vegna þess, að hún skammaöist sín yfir þvi hlutverki, sem hún hafði teklð að sér, og um fram all vegna þess, að hún þorði ekki að opinbera leyndarmál æfi sinnar. Hún var eins og bandihgi, sem hefir brotist út úr fangelsinu, en dregur hlekkina á eftir sér. Davið Leone er dáinn! Ef hún segði honum frá þessu, þá var það sama og hún gerði Davíð Rossí að skriftaföður. En annað dugði ekki. Hún varð að hlýða rödd hjartans. Hún varð að opna sál slna tyrir þeim göfugasta manni, sem nokkru sinni hafði fóruað sér fyrir frelsið. Pau hlutu að geta treyst og trúað hvort öðru eins og ástæðurnar voru. Þegar hún hafði tekið þessa á- kvörðun, fanst henni sólin skina í gegnum skýin, en skýin voru dimm og drungaleg eins og boð- uðu eitthvaö ilt og sorglegt. Pegar þau gengu aftur inn í myndastof- una, fór hermannaflokkur eftir götunni og lék á hljóðfæri. »Ó, gömlu löngu liðnir dagar«, sagði Davíð Rossí. »Alt minnir mig á þá. Eg man þegar hún var sex ára«. »Róma?« »Já, herdeild var gð koma heim þau sár, er móðirin aldna hlaut af útlendri harðstjórn, og þar af leiðandi deyfð og framtaksleysi landsins barna, og að vekja til lífs og starfa alla þá beslu kosti og krafta, sem í islensku þjóðinni búa. Hlulverk Vestur-íslendinga er að vera sjálfboðaliðar og merkisberar íslands i þeim stóra fiokki, sem allar þjóðir leggja saman, að senda lil að stækka og rækla það svæði sem búið er á á jörðinni. Þeir hafa i þessu hlutfalli orðið íslandi til sæmdar, því þrátt fyrir útlend- jnga fyrirlitninguna hér, mun það almenn skoðun, að íslendingar séu meðal allra bestu innflytjenda, þó haturs hnúlurnar til útlendinga skelli slundum nærri þeim, frá þeim er grynst hugsa. Og því skyldu þeir þá ekki vera með bestu innflyténdum ef þeir flytja heim aftur? Og sæn?d íslensku þjóðarinnar hér, er undir því kom- in að V.-ísl. haidi jafnan í horfinu eftír braut þeirri er fyrslu land- nemarnir lögðu. Braut slarfsem- innar og þegnhollustunnar og haldi saman sem íslendingar, svo það sjáisl glögg merki þess, að íslend- ingar hafi unnið að því að byggja upp Canada, sem þrótl mikill og trúr þjóðflokkur, er kunni að sam- laga sig þjóðinni hér án þess að missa sína eigin þjóðarrót, sem allir þeirra bestu kostir eru sproltn- úr leiðangri, og doktorinn fór út með okkur til þess, að sjá alla viðhöfnina. Við komum á stórt torg, nærri því eins slórt og torgið fyrir framan Péturskirkjuna, með gosbrunnum, og í miðjunni var minnismerki á hárri súlu«. »Eg kannast við það. Það hefir verið Trafalgar Square«. »Pað var alstaðar fult af fólki, en við komust upp á tröppurnar á kirkju, sem var þar rétt hjá«. »Pað var Marteinskirkjan. Þér sjáið, að eg man eftir Lundúnum«. »Hermennirnir komu frá næstu járnbrautarstöð og gengu yfir torgið eftir hljóðfæraslælti, og þegar hers- höfðinginn reið fram hjá, lagði rafmagns-ljóskastari geislabaug um höfuðið á standmynd af ensku mikilmenni, sem fyrir löngu síðan hafði fórnað lífi sínu fyrir það mál, sem þessir hermenn höfðu komið i framkvæmd með fullum sigri«. »Gordon« hrópaði Róma og gleymdi sér alveg. »Doktorinn benti Rómu á stand- myndina og hún spurði: »Er þelta Drottinn?« Hann sagði við mig, sem var orðinn stálpaður drengur. »Þessu gleymir hún aldrei««. »Hann liafði á réttu að standa. Pví gat hún aldrei gleymt . . . eg meina . . . Hafið þcr nokkurn- tíma sagt mér hvað varð um hana?« „IJrossasalan og markaðshaiðararnri11. í síðasta tbl. Timans er ofur- fljólfærnislega skrifuð grein með þessari fyrirsögn. Hefði höf. vel mált leita sér upplýsinga um ekki þung- skildara mál áður en hann skifaði áminsta grein. Myndi Úlflutnings- nefndin, sem hafði á hendi hrossa- söluna tvö undanfarin ár fúslega hafa gefið fullnægjandi skýringu til að fyrirbyggja misskilning höfund- arins, sem helst virðist í því fólg- inn að hann álítur að markaðs- haldararnir séu ráðnir »upp á akk- orð«: fái peninga hjá nefndinni án nokkurs eflirlits um það, hvort hrossaeigendur fái nema einhvern hluta þeirra. Afgangurinn lendi i vasa markaðshaldaranna. Það mun flestum kunnugt öðr- um en greinarhöf. að markaöshald- ararnir, færa f bækur aldur ein- kenni og hæð hrossanna ásamt verði því sem út er greitt og nöfn- um eigendanna. Bælcurnar afhend- ast svo Úlflulningsnefndinni og er þvi liægðarleikur fyrir greinarhöf. ir af, og gert hefir þá að jafn góð- um Ganadaborgurum og þeir eru. — Af þessari skoðun minni leiðir það, að eg er alis ekki mótfallinn því að dálítill vesturflutningur frá íslandi haldist við, og að þeir sem vilja leita gæfu sinnar crlendis flytji hingað fremur en í önnur lönd, það mun þeim ekki óhollara. Hvernig þeim fellur lífið hér er undir því komið hvernig lánið leik- ur við þá, alveg eins og þá sern heim flytja. Fyrir báða er leiðin lil baka opin, ef þeir þykjast verða fyrir vonbrigðum, og þjóðarhættir og viðtökur eru á annan hált en þeir óskuðu. Og fremur tel eg það sæmd Canadaþjóðinni, ef nokkur hundruð íslendingar flyttu heim á komandi árum og yrðu álitnir betri og hagsýnni borgarar en áður, eftir veruna hér. Eg hef skrifað þenna síðasta kafla til þess að skýra skoðun mína í heimflulnings og þjóðernis- málinu, svo eg sé á bcrsvæði fyrir allögu frá hvorri hlið sem er. Lík Jóhs J. Aðils prófessors kom hcim með Bolníu. Jarðarförin fer fram á þriðjudaginn kemur. Botnía kom i gær frá Kaup- mannahöfn, flutli fjölda farþega. að fá staðfeslingu með því að at- liuga þessar bækur hjá nefndinni. Þá furðar höf. sig á því að ekki skuli lálið nægja að markaðshald- ararnir mæli hestana og spara með því mælingu dýralæknis. Lögum samkvæmt má ekki flytja hesta til útlanda nema dýralæknir eða aðrir löggildir eftirlitsmenn, gefi vottorð um heilbrigði og aldur þeirra. Og þegar hestar eru teknir á skipsfjöl eins og gert var tvö síðastliðin ár, er svo um samið að mæling dýra- læknis sé tekin gild af kaupend- anum. — Og þó hugsanlegt væri, að löggilda mælti markaðshaídar- ana, svo mál þeirra á hrossunum væri tekið gilt af kaupanda, þá er það vitanlegt, að þau mælasl ekki eins við úlskipun eftir margra daga rekstur og hrakning eins og heiina í sveitunum ný-komin af haga, þyrfti þvi að mæla þau aftur við útskipun eigi að síður. Þó svo ólíklega tækist til, að hrossin mældusl betur við útskip- un en á mörkuðunum gæli gróð- inn sem af því leiddi aldrei lent hjá markaðs-höldurunum, heldur kæmi síðar fram -sem uppbót á hrossaverðinu til eigendanna. Þessi umrædda grein og þær á- giskanir, sem í lienni felasl, hafa því við engin minstu rök að styðj- ast. Ritstj. Þóra Sigfúsdóttir. Síðastliðinn nýársdag, andaðist á heimili sínu Vaðnesi í Gríms- nesi, merkiskonan Þóra Sigfús- dóltii. Hún var fædd í Garðbæ á Eyrarbakka 12. nóvember 1841, foreldrar hennar voru þau Sigfús Guðmundsson trésmiður settaður úr Eyjafirði og Jarðþrúður Magnús- dóttir frá Lambaslöðum á Sel- tjarnarnesi, mestu myndarhjón. Ólsl Þóra upp hjá foreldrum sin- um ásamt bróður sínum síra Eggett, siðasl presti á Vogsósum. Frá Eyrarbakka flutlist hún að Vaðnesi, þá 24 ára gömul, lil ’móðurvinkonu sinnar, ekkjunnar Guðrúnar Ketilsdóllur og dvaldisl lijá henni í 8 ár, giftisl árið 1873 ■eftirlifandi manni sínum Eggert Einarssyni fóstursyni nefndrar ‘Guðrúnar, og tóku þá hjóuin við Rítstjóri Tímans er heima til viðtals alla virka daga, nema laugardaga, frá kl. 9—1 l1/2 fyrir hádegi og ekki á öðrum tímum nema sérstaklega sé um talað. búsforráðum í Vaðnesi, og bjuggu þar myndarbúi síðan; bæði voru þau samtaka í því, að nota hverja stund heimili sínu til hagnaðar, og voru fyrirmynd i iðjusemi og atorku. Hjón þesi eignuðust 5 börn, hvar af 2 önduðust í æslcu, þrjú eru á lífi þau: Sigþrúður ekkja á Krögg- ólfsstöðum, Vilborg gift kona á Vaðnesi og Bjarni búfræðingur á Eyrarbakka. Þóra sáluga var mjög vel getin kona, greind og vel mentuð til munns og handa, enda fékk hún meiri fræðslu í föðurgarði en al- ment gerðist á þeim tíma, skrifaði mæta vel, og leitaði sér fróðleiks af bókum þegar tími vanst. Ástrík móðir barna sinna, og trygg öll- um, sem hún hafði kynni af, svo þeir munu ekki gleyma þeirri alúð og nærgætni, sem hún sýndi þeim. Síðastu æfiárin voru henni þung- bær, vegna heilsubilunar, sem ekki varð ráðin ból á, þar til hún skildi við, eins og áður var sagt rúmra 78 ára gömul. G. P, Fréttir. Finnur Jónsson prófessor dvelst hér í bænum fram eftir sumri. Jarðfi'æðiugui' enskur kom hing- að til lands með Gullfossi um síð- ustu helgi og ætlar að ferðast landveg austur á Seyðisfjörð sunn- an um land og athuga gosstöðvar. Sigurður Sigfússon kaupfélags- stjóri á Húsavík meiddisl slórkost- lega er hann var á leið á Sain- bands-fundinn. Var ásaml öörutn fundarmönnum á bifreið, skamt frá Fjalli í Aðaldal, átti bíllinu að fara í gegn um hlið á veginum og stóð Sigurður utan á, væntanlega til þess að verða fljótur til að loka hliðinu. En bifreiðin fór svo nærri hliðinu, þeim inegin sem Sigurður slóð, að hann fékk högg mikið á höfuðið. Var hann borinn heim að Fjalli, misti mál og meðvitund og varð máttlaus öðru megin. Var honum ekki ætlað líf. Steingrímur læknir Matthíasson á Akureyri kom þangað vestur og sagaði gat á höfuðið, á stærð við tveggja krónu pening og náði úl blóðlifrum. Upp frá þvi hefir Sigurði farið dag- batnandi er lalinn úr allri hætlu, hefir vcrið fluttur til Húsavíkur og varð ekki um þá ferð. Vex Stein- grímur læknir mjög af þessum skurði og um alla Þingeyjarsýslu fagna menn bala Sigurðar og þykj- ast hafa heiml hann heilan úr helju, enda mun 'nann alvinsælast- ur allra manna þar um slóðir. Hval rak á Hliði um siðuslti helgi, 15 álna langan. íþrótlamót halda Borgfirðingar um þessa helgi á Ferjukoli og Kjósar- og Mosfellssveilarmenn á Kollafjarðareyrum. Stórt kolaskip frá Ameríku, kom lil landsverslunarinnar í vik- unni. Storliug kom úr hringferð í vikunni. Komu þeir með, af sam- bandsfundi, Pétur Jónsson ráðh. og Hallgrímur Kristinsson franr- kvæmdasljóri. Síldarvart hcfir orðið fyrir Skaga. Ritstjóri: Tryggri í’órliallason Laufási. Sími 91, Pienlsmiójaa Guteaberg.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.