Tíminn - 30.07.1932, Blaðsíða 3

TlMINN
125
Samvinnan við íhaldið.
Vísir telur dýrtíðina og liúsaleigu-
okrið böl, en segir hinsvegar, að
fyrverandi stjóm hefði átt að ráða
bót á því.
Nú hlýtur þó hlaðinu að vera það
kunnugt, að allar verulegar umhæt-
ur í þessu efni hafa strandað á
þeim íhaldsmeirihluta í bæjarstjórn
Reykjavíkur, sem stjórnar Bænum.
An aðstoðar þeirra, sem stjórna
bæjarfélaginu, er ekki unnt að af-
nema húsaleiguokrið með skynsam-
legri framlcvæmd laga um verðlag
á húsaleigu. Sama er um mjólkur-
verðið og verð á helztu lífsnauð-
synjum.
íhaldsmeirihlutinn í bæjarstjórn
Reykjavikur neitaði allri samvinnu
við fyrverandi stjórn um þessi at-
riði og hefir hingað til einhliða
verndað hagsmuni milliliðanna,
okraranna og fasteignaeigendanna.
En nú eru ílialdsblöðin daglega að
tala um nauðsyn samvinnu og sam-
heldni flokkanna. Vill nú íhaldið
liafa samvinnu um að afnema iiúsa-
leiguokrið og lækka dreifingarkostn-
að á helztu lífsnauðsynjum almenn-
ins? Eða er það máskc meiningin
að samvinnan verði ekki um þetta
lieldur eitthvað annao?!
Reykvikingur.
-----O-----
Dýrtíö og dýrtíöarhjálp
Atvinnuskorturinn og dýrtíðar-
vandræðin hér í Reykjavik verða
þung í yöfum fyrir ílialdið í bæjar-
stjórninni. Er vant að sjá, hvort hér
má meira kæruleysi og inngróin
óbeit á því að taka málin föstum og
skynsamlegum tökum, eða hugleysið
við að horfast í augu við veruleik-
ann og næsta fánýt von um að allt
geti haldið áfram að dankast ein-
hvern vcginn svo sem hingað til. þó
er ekki fyrir von komið, að tillögur
hinna víðsýnni og vitrari manna
verði sigursælli,' og að það takist að
skapa færa brú er leitt geti til
heppilegrar lausnar út úr öngþveiti
ílialdstregðunnar annarsvegar og bylt-
ingaheimsku kommúnista og fylgi-
fiska þeirra hinsvegar. Lesöndum
blaðsins mun i milli hin ítarlega
ritgerð Hermanns lögreglustjóra
Jónassonar, er birtist í síðasta tölu-
blaði Tímans um þetta efni og mun
margan fýsa að fylgjast með því
sem gerist í málinu. Síðan hefir
þetta gerzt:
20. júli hélt fjárhagsnefnd bæjar-
stjórnar fund um þetta mái.
Borgarstjóri skýrði frá því, að
hann hefði, samkvæmt ályktun síð-
asta fundar, átt tal við bankastjórnir
og ríkisstjórn. Hefðu bankastjómirn-
ar engin fyrirheit geta gefið um lán-
veitingu til atvinnubóta, að svo
stöddu, og ríkissjórn hefði heldur
ekki að svo stöddu seð sér fært að
taka neina ákvörðun.
Samþ. var svofelld till. frá fjhn.:
„Fjárhagsnefndin leggur til, að
bæjarstjórnin kjósi sérstaka þriggja
manna nefnd, til þess ásamt fulltrú-
um frá stjórnum Sjómannafélags
Reykjavíltur og verkamannafélagsins
Dagsbrúnar að ræða við rikisstjorn-
ina og leita samvinnu við hana um
framkvæmd á atvinnubótum, og skili
nefndin tillögum þar að lútandi til
fjárhagsnefndar í tæka tíð fyrir
næsta bæjarstjórnarfund.
Nefndin leggur þó áherzlu á, að
70—100 menn úr hópi atvinnulausra
manna, þeirra, sem lakast eru stæð-
ir, geti komizt í vinnu hjá bænuni
þegar i næstu viku, þar til viðtækari
atvinnubætur komast í framkvæmd
í næsta mánuði".
Viðaukatillaga kom fram frá Her-
manni Jónassyni lögreglustjóra og
var hún samþykkt:
„Jafnframt skal nefnd þessari falið
að rannsaka og skila tillögum sínum
til fjárhagsnefndar svo fljótt sem
verða má um það á hvern hátt bezt
megi takast að þvinga niður með
íhlutun ríkis og bæjarfélagsins verð-
lag á húsaleigu, brauði, mjólk, fiski
og öðrum helztu lífsnauðsynjum al-
mennings hér í bænum'.
Sýndi H. J. fram á að atvinnu-
bætur væri engin lausn á vandræð-
unum. Peningar til atvinnubóta
þryti fljótt, ef framleiðslan, sjálf
peningalind þjóðfélagsins, stöðvaðist
að meira eða minna leyti. Eina
lækning bölsins væri að lækka allan
framleiðslukostnað þahnig að at-
vinnuvegirnil' sjálfir gæti blómgvast
og veitt borgurunum atvinnu.
S. P.
Lausanneráðstefnan
9. júlí lauk ráðstefnunni í Laus-
anne. Meira on liálft ár höfðu menn
hvarvetna í löndum hins menntaða
heims lieðið þess með óþreyju, að
sú ráðstefna kæmi saman. Og óþreyj-
an varð nokkrum kvíða blandin,
því nær sem dró fundinum og úr-
slitum þeii-ra vandamála, er hann
hafði til meðferðar. Nú, þegar úr-
slitin eru kunn orðin, má óhætt
segja að mikill árangur hefir feng-
izt. Enn kemur mönnum ekki sam-
an um það, hver óhrif samþykkt-
irnar i Lousanne muni hafa, er frá
líður. En það er ólit fróðra manna,
að Lousanne-ráðstefnan sé merkileg-
ust af öllum róðstefnum stórveld-
anna síðan ófriðnum mikla lauk
með Versaiasamningnum.
Eins og kunnugt er hefir fjár-
kreppa sú, er hófst 1928, og kalla
má, að síðan liafi farið æ ' harðn-
andi, náð slíkuiA heljartökum um
heim allan, að því nær hefir þótt
sem alls væri freistandi til þess að
reyna að létta henni af. Um orsakir
hennar fer ýmsum sögum og verða
fræðimenn ekki allskostar á eitt
sáttii', enda langt að grafa fyrir ræt-
ur á svo stórkostlegu meini. lín
áhrifin er auðvelt að sjá og þau
lýsa sér víðast á einn og sama veg:
Framleiðsla teppist og þverr, verzl-
un hnignar, bankar verða gjald-
þrota, tiltrú og lánstraust þjóða á
milli og svo innanlands hnignar
mjög. Æg'ilegasta bölið: atvinnuleys-
ið, sýgur merg og blóð úr þjóðun-
um. Flestar ráðstafanir sem reynd-
ar liafa verið til að bæta úr krepp-
unni, eru verri en ónýtar: tollmúr-
ar og tollstríð ógna með því að
leggja i rústir öll millilandavið-
skipti. En á þeim hefir menning'
vorra tíma þroskiist mest. Svo ramt
hefir að þessu kveðið, að mörgum
hefir sýnst að eigi lægi annað fyrir
en algert hrun nútímamenningarinn-
ar og afturhvarf til þess óstands, er
ríkti fyrrum, á miðöldum, þegar
hver þjóð varð svo sem innilokuð og
varð að búa nær eingöngu að sínu
eigin. Vér Islendingar eigum, eða
ættum að eiga, afarlétt með að
skilja, livað í þessu liggur. Fáar
þjóðir eiga jafnmikið á hættu ef
verkaskiptingin milli þjóða og milli-
landaverzlunin gerist stórkostlega
örðug. Fábreytni atvinnuveganna og
þar af leiðandi einhæf iramleiðsla
myndi skapa þjóðinni fátæklegt og
einhæft iíf. Vel myndi sloppið, ef
ekki yrði hér daufara og daprara í
landi en var um 1830.
Ráðstefnan í Lausanne átti að leita
ráðs til þess að afstýra meira
hruni af völdum heimskreppunnar
og leita viðréttingar. Síðan forseti
Bandaríkjanna, I-Ioover, gekkst fyrir
því fyrir óri síðan, að frestað yrði
greiðslum á hernaðarskuldum ófrið-
arþjóðanna, þjóðverja fyrst og
fremst, hefir athyglin beinst meir
og meir að því máli. Mjög mörgum
mönnum mun nú koma saman um,
að Versalasamningurinn, með sínum
brjálæðiskenndu fjárkröfum á hend-
ur hinum sigruðu þjóðum, hafi i
raun réttri grafið undan öllu heil-
brigðu viðskipta- og atvinnulífi, og
lausnin á vandræðunum nú væri
sú fyrst og fremst, að fella skaða-
bótagreiðslurnar gjörsamlega niður.
I raun og veru var Lausanne-róð-
stefnan háð til þess fyrst og fremst
að ganga formlega frá afnámi hern-
aðarskaðabótanna, þótt annað væri
látið í veðri vaka. þetta tókst líka
i raun og veru, þótt látið sé heita
: svo, að þjóðverjar eigi enn að greiða
j 3 miljarða í skaðabætur á næstu 15
! árum. það er nærri vist, að til þess
; kemur aldrei.
Fróðlegt er nú að athuga hinar
; pólitísku verkanir Lausanne-fundar-
i ins, að þvi leyti, sem enn er komið
i ljós. í þýzkalandi og Frakklandi
má segja, að það ástand, sem þetta
1 mál skapaði, hafi mjög mótað
! stjórnmólabaráttuna undanfarið og
þegai' það er úr sögunni, hlýtur við-
, horfið í báðum þessum löndum að
I breytast. það er kunnugt, að Hitl-
i ersflokkurinn á þýzkalandi hefir
\ einkum náð fylgi sínu með því að
; reyna að safna þjóðinni saman um
| að neita algerlega að greiða hernað-
arskaðabæturnar framvegis. í Frakk-
I landi hefir verið hamrað á því, að
■ eigi yrði gefinn einn eyrir eftir af
j ýtrustu kröfum á hendur þjóðvei’j-
1 um. Öðrumegin öfgafullt íhald, hin-
j um megin öfgafulll stefna er brjóta
! vildi öll bönd og engar skuldbind-
ingar þola. það er vafalaust, að
happasæl úrslit skaðabótamáisins í
Lausanne munu lægja til muna
stjórnmálaofsann og fjandskapinn
með öndvegisþjóðunum á megin-
landi Evrópu, og ýmsir þykjast nú
sjó hið fyrsta sinni í fjögur ár rofa
til í myrkri fjárkreppunnar miklu.
Hér sem oftar fyrr eru það Eng-
lendingar s.em vísa veginn. For-
ganga þeirra og áhrif í Lausanne
hefir ef til vill firrt stærstu vand-
ræðum sem Norðurálfuþjóðum hefir
að höndum borið síðan lauk ófriðn-
um mikla.
----u---
Eftirmæli
Karl Emil Friðriksson andaðist á
s. 1. hausti, Guðrún Pálína Jóns-
dóttir, kona hans, ári óður. Bæði
voru þau á Mýri í Bárðardal hjá
einkasyni sínum, Jóni, og konu hans,
Aðalbjörgu Jónsdóttur.
Karl fæddist á Brúarlandi í
Skagafirði, 3. júní 1855, en fluttist
þaðan órsgamall að Ljósavatni, og
var síðan í Bárðardal og Köldukinn
til æfilolca. Móðir hans, Hólmfríður
Halldórsdóttir, var systir Bjargar,
konu Sigurðar Guðnasonai' liónda á
Ljósavatni. Hólmfríður giftist aldrei
og var rtieð syni sínum til dauða-
dags. Kari var á Ljósavatni til 1875.
þá fluttist liann að Stóruvöllum í
Bárðardal. Giftist' hann dóttur Jóns
bónda Benediktssonar og Aðalbjarg-
ar Pálsdóttur, er lengi bjuggu rausn-
arbúi á Stóruvöllum. Reistu þau
Karl og Pálína bú ó Stóruvöllum og
bjuggu þar móti foreldrum hennar
3 eða 4 ár. Árið 1879 fluttust þau að
Ljósavatni og hjuggu þar móti Sig-
urði Guðnasyni í 4 ár. Fluttust þá
aftur að Stóruvöllum og bjuggu þar
til 1899. þá fóru þau að Hálsi í
Kaidakinn og bjuggu þar til 1904, er
þau brugðu búi og fluttust að Mýri
í Bárðardal, þar sem þau dvöldu síð-
ar til dauðadags.
Ekki veit ég til þess, að Kari nyti
fræðslu nema í heimahúsum. En
var vel að sér, las afburðavel og
skrifaði fagra hönd með miklum
hraða. Dönsku las hann, en ekki
önnur útlend mál. Hann var ræðinn
gamansamur og orðheppinn, gat vor-
ið ofsakátur og snjall i eftirhermu,
ef hann vildi það við hafa. Söng-
rödd hafði hann óvonju góða, og er
mór hún minnisstæðust þeirra radda,
er ég heyrði ungur.
Karl var tæplega meðalmaður að
vexti, en beinvaxinn og svaraði sér
vel. Hann var fjörmaður mikill og
afkastamaður, að hverju sem hann
gekk. Fór saman áhugi, slcarpskygni
og lægni. Smiður var hann á járn og-
tré og gerði hvern hlut, er til bús
þurfti. Um skeið lagði hann allmikla
stund á rokkasmíð og gei'ði svo góða
rokka, að öllum ,sem reyndu, þótti
af bera. þá vann hann og að hinni
fyrstu handspunavél, sem gerð mun
hafa verið á landi hér, ásamt Al-
bert Jónssyni mági sínum á Stóru-
völlum — 1890. Enn vann hann mik-
ið að húsasmið. Ekki er mér kunn-
ugt um, að' hann nyti neinnar
kennslu í smíðum.
Smíðarnar voru lijáverk, bústörfin
aðalstörfin. þau sótti hann af sama
kappi og önnur störf.
þrátt fyrir það, þó að Karl afkast-
aði óvenjulega miklu, varð hann
aldrei efnaður. Bar tvennt til: Fyrst
það, að hann fyrirleit alla ágengni í
viðskiptum og ætlaði sjólfum sér
aldrei „bróðurpartinn". Annað það,
að hann var að eðlisfari mjög rót-
tækur umbótamaður, sem aldrei hik-
aði við það, sem honum þótti þurfa
að gera. Hann kunni ekki að spyrja
um það, hvað hann fengi fyrir starf
sitt. Hann spurði aðeins um það:
livað þurfti að gera. Og honum þótti
þurfa að gera æðimargt. Enda skorti
hann aldrei atvinnu.
Árið 1885 féll skriða ó Stóruvalla-
túnið og svo nærri bænum, sem var
toí'fbær og mikið þorp, að honum
stóð hóski af, og jaínvel skemmdist
oitthvað. þá bjuggu 3 bændur á
jörðinni. Ekki gat Karl hugsað til
þess, að fólkið byggi við hættu þessa,
og fékk lcomið því til leiðar, að ráð-
izt var í það i félagi að byggja stein-
hús, góðan spöl frá gamla bænum.
Var það iilaðið úr höggnu stórgrýti
og kostaði mikið crfiði og fé. þrem
til fjórum áratugum síðar var farið
að reisa nýhýsi á öðrum jörðum í
sveitinni, og þá úr steinsteypu. Og þó
al þau séu — sum að minnsta kosti
— vistlegri en Stóruvallahúsið, þá er
það samt og verður óbrotgjarn lof-
köstur þeim Stóruvallabændum,
framsókn þeirra og hugrekki. Hitt er
annað mál, að þetta þrekvirki létti
pyngjur þeirra tilfinnanlega. og mun
liafa átt drjúgan þótt í því, að Karl
fiutti af Stóruvöllum og keypti Háls
i Kaldakinn. E*i sú jörð var niður-
nídd og húsalaus. Hann réðst strax
í að hyggja þar og skildi við jörðina
vel hýsta cftir 5 ár. Enn lifði hann
það, sem liann hafði lengi þráð: að
lcggja hönd að traustri nýbyggingu
á Mýri. Síðustu handtöic hans við
það voru þau að gera glugga- og
dyrakarma — einmitt þegar hann
sjálfur var að verða blindur og þurfti
ekki að nota dyr — nema til siðustu
útfarar.
Pálína var hávaxin kona og bein-
vaxin, döklc yfirlitum og cinlcar fríð
sýnum. Hóglát var hún og dul, svo
að varla get ég sagt, að ég vissi
liana skipta skapi. Hún var fegurð-
arnæm og lireinlát með afbrigðum,
og eklci hefi ég kynnst prúðari lconu.
Eklci var hún slcólagengin en mjög
vel að sér „til munns og handa“.
Las hún dönsku milcið, og þó einlc-
um rómana. Hún saumaði föt og
sneið, bæði fyrir lieimili sitt og aðra,
og veitti tilsögn í þeim c-fnum. Af-
kastamikil var hún, þó hún færi að
engu óðslega, en hver hreyfing
stefndi að ákveðnu marki — og
náði því. Öll störf herinar báru blæ
og önduðu ilmi hreinnar, fegurðar-
næmrar og göfugrar sálar.
Lífsferill Karls 1 iggur .krókótt —
frá Ljósavatni að Mýri.
Ljósavatn er ó krossgötum. Stór
héruð og margvísleg á alla vcgu.
Fögur jörð, en erfið nokkuð. Bærinn
er gamalfrægt höfuðból. Heimilið
mannmargt fram um s. 1. aldamót,
sjálfkjörinn samkomustaður og
gestlcvæmt mjög.
Slík heimili voru skólar, þar sem
iðlcaðar voru starfhæfni og gestrisni,
og lærð sú liagnýta náttúrufræði,
að „ekkert fæst fyrir ekkert" í heimi
þessum. Karl var lærður i þessum
skóla, og gleymdi engu því, sem
þar var lcennt.
Bárðardalur er strjálbygður. Mýri
er afdalabær.
Á leið Iíarls, frá höfuðbólinu að
afdalabænum, risu viðspyrnur í
strjálbýlinu. Hann átti ríkan þátt í
því að íesta byggðlna í Bárðardal.
Nú á dögum orkar það injög tvi-
mælis, hvort rétt sé stefnt með því
að festa bygðina í afskekktari liér-
uðum landsins. Tignendur værðar
og hóglifis hrópa hvaðanæva um
það, að „fóllcið eigi að flytja sig
saman". þeir telja því fé illa varið,
sem lagt er afdólum og útsveitum.
Menningarbaráttan verði þar ofur-
efli, livort sem er.
Mýri er næst Sprengisandi allra
b.vggðra bæja, og svo að segja undir
jaðri Odáðahrauns.
Samt sem áður er þar nýreist
steinhús, og á s. 1. hausti voru allar
uðfengnar vetrarbirgðir fluttar þang-
að í lilað — á bíl.
Ég veit, að hvorki er liúsið rcist
né rúddur vcgurinn af „timavinnu"-
mönnum. það hafa gert menn, sem
ckki telja stundir og mínútur og
meta til fjár. það hafa gert menn,
sem miða lífsgildi sitt við afrek en
elcki aura. Öðrum en slílcum mönn-
um mun tregast menningarbaráttan
undir jaðri Ódáðahrauns, og sóknin
til Sprengisands. F.n þeim er hún
fær. Og meðan andi Karls og sam-
herja hans vakir þar yfir vötnum,
verður hún háð.
það fyrsta, sem ég man, um Karl
Emil Friðriksson, er það, að hann
lcorn ríðandi á hvítum hesti að Arn-
stapa í Ljósavatnsskarði. þar bjó
faðir minn þá. Ég var 5 eða 6 ára.
Karl tók mig á kné sér og gaf mér
lcandís. Faðir minn nefndi hann
Kalla. Og ég var lílca nefndur Kalli.
Ég man, hvað mér þótti vænt um
að mega heita eins og þessi góði,
velbúni maður, sem lcorn á hvítum
hesti og gaf börnum kandis.
Síðar var mér sagt, að ég væri
heitinn í höfuð þessum manni. Og
þegar faðir minn dó, heimti nafni
minn mig til sín. þá var ég 10 ára.
þau hjónin reyndust mér foreldrar.
Og ég var á vegum þeirra fram yfir
tvítugt — og lengur þó.
En þessi bernskuminning hefir
j með árunum orðið mér skuggsjá:
; Nafni minn fór leið sína — á hvít-
, um gæðingi — til að gefa sitt, til að
gleðja aðra. Karl Finubogason.
Stutt athugasemd
I síðasta hefti Búnaðarritsins birt-
ist starfsskýrsla eftir Ólaf Sigurðsson
lclakfræðing' frá Hellulandi. Gerir
hann þar stutta grein fyrir komu
sinni að Mývatni sumarið 1930.
Kveðst hafa skroppið þangaö til þess
að hafa tal af áhuga- og kunnáttu-
mönnum þar á fiskiræktarsvæðinu.
Má það rétt vera að liann liafi hitt
slika menn; en umsagnir höf. um
veiði úr Mývatni, virðast þó vera all-
einlcennilegar. Greinir hann frá þvi að
veiði hafi verið heldur minni úr
vatninu tvö síðustu ár, og nefnir
þrjú atriði í sambandi við þá veiði-
rýniun. Hið fyrsta er „klakið“. Virð-
ist það vera fremur torskiiið að klak
geti átt nokkurn beinan þátt í þverr-
andi veiði, því að ef einhverju er
lclakið út og einhverju sleppt í vatn-
ið af lifandi seiðum, ætti það fremur
að verða til að auka veiðina en
minnka hana. Enda mun höf. ekki
auðtrúa ó þessa orsök til veiðirýrn-
unar. En séu einhverjir þeirrar skoð-
unár, að árangur af lclaki sé minni
en enginn, virðist slíkri skoðun gert
fullhátt undir höfði með því að flytja
hana ó prent. Ef til vill gæti þessi
umsögn líka valdið misskilningi eða
ótrú á lclak meðal þeirra manna, er
elckert hefðu reynt það. Hér um slóð-
ir mun hún engin áhrif hafa, þar
sem búið er að starfrækja klalc í
nærfelt 20 ár, eða frá 1911 til 1931, að
ieinu óri undanskildu, og oftar með
góðum árangri.
Annað atriðið er svokölluð „hylja-'
silungsveiði". Hvað átt er hér við,
iverður eigi vitað, því þessi veiði-
starfsemi er ekki þeklct hér, hvorki t
orði eða raunveruleika. Væri liér um
misritun að ræða og ætti þar að
standa liitasilungsveiði, þá hefir sú
veiði heldur ekki átt sér stað um
mörg ár, eftir þess orðs gamalli og
glöggri merlcing.
þriðja atriðið er svolcallað „veiði-
gutl á riðastöðvum um riðtímann,
undir því yfirskyni að veiða í klak-
ið“. Um þetta má segja, að orsökin
gæti legið í þessu að einhverju leyti.
En „veiðigutl" þetta mun vera líkt
og óður liefir verið, og ekki tekið
verulegum breytingum. Má í þessu
sambandi benda á, að samhliða þessu
„veiðigutli" hefir þó ái’sveiði vatns-
ins aulcist úr 20 þús, upp í full 100
þúsund. Liggur því ekki ljóst fyrir að
það eit.t út aí fyrir sig hafi valdið
mikilli veiðirýrnun. Hitt var óþarft,
af því það er algerlega rangt, að
nefna „yfirskyn" í sambandi við
þessa veiði hér. Enda engin ástæða
til að fara í felur með veiðistarfsemi
á lögmætri eign sinni. En þess er rétt
að geta, að þrátt fyrir umtalað
„veiðigutl" hefir þó reynzt fullerfitt
að fá nægileg hrogn til klakstöðvar-
innar. Gæti það þvi verið vafasamur
greiði fyrir klakstöðina, „að fyrir-
byggja þetta veiðigutl með öllu", eins
og Ó. S. leggur til.
Að lokum skal þess getið, að Ó. S.
hefir ekki fundið að máli neinn úr
stjórn „Veiðfélags Mývatns", og hefir
því ekki heimildir sinar þaðan. En
hvaðan sem þær eru fengnar, virðast
þær bera vott um dálítinn skort af
vandlátri nákvæmni í hérgreindri
frásögn frá Mývatni.
í desember 1931.
Sigfús Hallgrímsson.
-----O---r-
Jónas Jónsson fyrv. ráðherra fór
um síðustu lielgi með fjölskyldu sinni
vestur í Dali og þaðan norður í land.
Mun hann- verða nokkurn tíma í ferð
þessari.
Húsnæðismál Reylcjavíkur. Eins og
sjá má í auglýsingu í síðasta blaði
Tímans hefir nýlega verið lcomið á
fót slcrifStofu hér í bænum, sem
annast allskonar fyrirgreiðslu milli
þeirra sem leigja húsnæði og hinna,
sem skifta þurfa um íbúðir eða fá
sér nýjar. — þótt öll óþörf milli-
liðastarfsemi sé sízt meðmælaverð,
þá geta vissar miðstöðvar viðslcipta
verið óhjákvæmileg’ar. Og eins og
nú er komið í Reykjavík, jafnstór-
um bæ, verður að telja miklar lik-
ur til þess, að húsnæðisskrifstofa
muni reynast nauðsynleg.að ininnsta
lcosti á vissum tímum órs. Hún
ætti að geta mjög greilt fyrir því
að þeir aðiljar hittist, sem lílcleg-
astir eru til að geta átt viðskipti
saman, en sem áður hafa oft farizt
á mis, bóðum til tjóns og óþæginda.
Og framvegís ætti þessi skrifstofa
að verða einn þát.tur betra skipulags
og réttlátara samræmis um öll hús-
næðismál Reykjavíkur.