Tíminn - 18.03.1936, Blaðsíða 3

TIMINN
43
rakið ír-þessu- raáli. 4 stað. þ.ess
hug'sunarháttar, sem greip um
sig á fyrstu tveim áratugum
aldarinnar, að landbúnaðurinn
ætti að vera einskonar matar-
hola á bak við nýbyggðina á
ströndum landsins og til í-
gripaverka eins og kálgarður á
bak við bæinn, eru ræktunar-
málin og landbúnaðarviðreisnin
orðin eitt helzta þjóðmálið. A
nokkrum árum voru gerðir
lengri vegir og byggðar fleiri
brýr en áður hafði verið gert
samaniagt í allri sögu lands-
ins. Símakerfi landsins hefir
stóraukizt, þjóðin hefir eignazt
útvarp, fjöldi skóla hafa verið
reistir, sundlaugar styrktar til
mikilla muna. Landspítalinn er
kominn upp og Þjóðleikhúsið
or komið vel á veg, verká-
mannabústaðir hafa verið reist-
ir í kaupstöðum, útgerðarsam-
vinnufélög hafa risið upp, síld-
arverksmiðjur hafa verið reist-
ar o. s. frv.
Af yfirliti því, sem birzt
hefir í framanrituðum greinar-
köflum, má það vera hverjum
manni ljóst, að leiðin til alls-
■ herjar þjóðviðreisnar og al-
mennrar hagsældar hlýtur að
liggja að meira eða minna
leyti yfir gröf þeirrar kald-
rænu einstaklingshyggju, sem
auðltenndi vélamenningu og
auðsókn borgarastéttarinnar á
síðari hluta 19. aldar. Þjóðvið-
reisn í þess orðs eiginlegu
merkingu getur aldrei orðið án
hluttöku í almennum kjörum og
allsherjar menningamauðsyn.
Af þessum ástæðum hefir við-
reisnarstarfið á síðustu árum
jafnframt orðið einskonar
hemaður á hendur þeirri hugs-
unarstefnu, sem ríkti og réði
hér á landi í gullæði íhaldsins
og sem enn ríkir í heilabúum
og draumum helztu forsprakka
þess, en er hætt að ráða úr-
lausnum mála og niðurstöðum.
Það hefir ekki verið unnt að
komast hjá því, að lama vem-
lega óvitaráð þeirra manna,
sem sópuðu innan fjárhirzlur
Islandsbanka og álitu þó, að
flakið af honum gæti flotið til
einhverrar þráðrar hafnar með
allar hinar löskuðu fleytur í eft-
irdragi. Það hefir orðið með
löggjafarframkvæmdum að
..yekja hastarlega þá menn, sem
(lágu á meltunni í' fullu
varaleysi um markaðsástæður
fyrir íslenzkan sjávarútveg og
það hefir orðið að leggja veru-
legar hömlur á kaupsýslufarg-
anið, sem í óhemjulegum vexti
sínum og gróðaæði fárra ein-
staklinga á kostnað fjöldans
auðkenndi svo mjög vaxtar-
skeið íslenzkra bæja.
XIII.
Á rekafjörum íhaldsins.
Greinarlok. -
Ihaldið íslenzka hefir í raun
réttri beðið úrslitaósigur. Með
hruninu árið 1921 skriðnaði
grundvöllurinn undan fótum
þess. Síðan hefir för þess verið
vaxandi undanhald. Því hefir
farið eins og hermönnum Karls
XII. í orustunni við Poltava,
sem sögðu: „Höggvum, höggv-
um!“, meðan þeir runnu af
vígvellinum.
Ég hefi gefið þessum greina-
flokki ofanskráða fyrirsögn
vegna þess, að yfirlit um sögu
íhaldsins 'og málstað er eins og
útsýn um fjarlæga strönd, þar
sem skipreikar deyjandi lífs-
stefnu hafa skilað flökunum
upp í föruna. Ofsóknir
þess á hendur mönnum og
málefnum umbótaflokkanna
hafa jafnaðarlega orðið til
þess að auka gengi þeirra
og sigursæld. Vámir íhaldsins
fyrir eigin hneyksli hefir orð-
ið til þess að auka ósigra þess
og ófremd. Lítum á Krossa-
nes og Shellhneyksli Magnús-
ar Guðmundssonar, Hesteyrar-
síldarmál Thorsbræðra, land-
helgisþjófnaðinn í Garðsjó, of-
sóknirnar gegn Einari skip-
herra fyrir ötullega landhelgis-
gæzlu, Korpulfsstaðablönduna
og Korpúlfsstaðaflöskumar,
atkvæðafölsunina í Hnífsdal og
Bolungarvíkurmálið, Stokkseyr-
arbrennuna, lögreglumálið í
Eeykjavík og baráttuna gegn
bættri dómaskipun, ávísana-
svikin í Landsbankanum, stóra
hjartað í Bimi Gíslasyni, fisk-
sölumútumar, baráttuna til
þess að friða um föðurlands-
svikarana, sem hafa ofurselt
landhelgina veiðiþjófunum, 6-
tryggðar skuldir Kveldúlfs,
hamfarimar gegn gjaldeyris-
Framh. af 1. síðu.
ir þessi ráðstöfun oddvita
þeirra því reynzt þeim mikils
virði.
Hinsvegar komu skýrslurnar
bæði seint og illa, og eru ekki
komnar enn úr öllum hreppum.
Veturinn lagðist snemma að,
einkanlega í Þingeyjarsýslum.
Þar kom fé sumstaðar inn um
vetumætur, og hefir staðið
ffiikið til inni síðan. Annars-
staðar kom það ekki inn fyr en
á jólaföstu, en þá mátti heita
að það kæmi inn almennt, og
síðan hefir verið óslitin inni-
staða, nema á örfáum stöðum,
helzt við sjávarsíðuna, þar sem
fjörubeit er, og þó hefir hún
nýtzt illa sökum stöðugra ó-
veðra.
I hrossasveitunum á vestan-
verðu harðindasvæðinu, hafa þó
betri hross gengið, en yngri
lxross og lélegri eru komin inn,
og hafa þegar eytt allmiklu
heyi. Þó er þetta misjafnt
nokkuð, enda jarðir misjarð-
sælar, þó í sömu sveit séu.
I haust bað landbúnaðarráð-
herra okkur Steingrím búnað-
armálastjóra að fylgjast með
fóðurþörfinni, og reyna að út-
ráðstöfunum ríkisstjómarinn-
ar pg afurðasölumálunum, að
ógleymdum aðförunum að Jón-
asi Jónssyni, Tryggva Þór-
hallssyni í upphlaupinu 1931
og ofsóknunum gfegn Hermanni
Jónassyni, svo að fátt eitt sé
talið. I öllum þessum efnum
liggur málstaður íhaldsins í
rústum eins og brak í fjörunni
eftir langvarandi fárviðri.
Hér læt ég máli mínu lokið.
Ég hefi leitazt við að gefa yf-
irlit um stærstu drætti í
stjómmálasögu síðustu áratuga
þar sem menn og málefni
ganga yfir sviðið eins og mynd-
ir á tjaldi og er nú aftur kom-
inn að upphafi máls míns:
Skýringunni á vanmætti íhalds-
ins og mannahraki. Ósigur
þess er ómótstæðileg nið-
urstaða sögulegrar þróunar.
Um leið og skoðunarháttur 19.
aldar um þjóðfélagsskipun og
arðskiþtingu fjarar út úr land-
vega þeim bændum fóðurbæti,
sem þess þyrftu.
Við vissum að heyin á Norð-
ur og Austurlandi voru lítil og
mikið af þeim þar að auki
skemmd. Olli því bæði óhag-
stæð heyskapartíð og miklar
haustrigningar, svo öll hey,
sem ekki voru í jámvörðum
hlöðum, skemmdust eftir að
þau komust í tóftimar. Sér-
staklega gildir þetta um Norð-
ur-Múlasýslu og hluta af Suð-
ur-Múlasýslu, og er þetta ann-
að árið í röð, sem þar kemur,
sem vandræða heyskaparár.
Vegna þessa voru verzlanir á
svæðinu, svo og oddvitar þar
sem það þótti hentara, spurðir
um fóðurforða manna á ný um
áramótin, og þeir þá beðnir að
panta fóðurbæti, ef þeir
þyrftu. Gerðu menn þetta og
eftir áramótin var 170 tonnum
af síldarmjöli skift á milli verzl-
ana og hreppa á svæðinu, eftir
því sem þeir höfðu þá beðið
um, og var það síðasta síldar-
mjölið frá sumrinu, sem til var.
Þegar ekki breyttist með
veður, heldur héldu áfram stöð-
ug illviðri, var stöðvuð sala á
150 tonnum af karfamjöli, sem
selja átti til Englands, og
mönnum var í febrúar boðið
inu, þverr lífsmáttur íhaldsins
cg mótstaða.
Nú mun ýmsum lesendum
virðast, að með lítilli vægð hafi
verið deilt á íhaldsflokkinn.
Ég vil því taka það fram, að
á bak við grein þessa er eng-
inn kali, heldur réttmætt og
sjálfsagt hispursleysi raunsæ-
isins. Mér er það ljóst, að þjóð-
in á flokknum ýmislegt að
þakka. Hann heflr orðið eins-
konar fómardýr úreltrar lífs-
stéfnu og þeírrar sögulegu
þróunar, sem hlaut að ganga
yfir landið. Og á starfi hans,
þó á margan hátt hafi það ver-
ið misheppnað, ósigrum hans
og rústum, mun, við dögun
nýrrar aldar í skipulags- og
umbótamálum, rísa nýbyggð
þroskaðrar og vel menntrar al-
þýðu við sjó og í sveit, sem
skilar framtíðinni betri þjóð í
alnumdu landi.
Svipdagur.
það og með Esju og Brúarfossi
er það nú á leið til manna.
Jafnframt kom Lagarfoss, sem
nú er fyrir Norðurlandi, frá
Englandi, og með honum kom
mikið af rúgmjöli og mais á
allar hafnir á harðindasvæðinu.
Það hefir því alltaf verið
nægilegt til af fóðurbæti á
höfnum, ýmist í verzlunum eða
í höndum oddvitanna, svo
menn hefir aldrei þurft að
vanta hann þess vegna.
En erfiðleikarnir hafa verið
að ná honum úr kaupstaðnum.
Ófærðin hefir verið svo mikil
að þetta hefir verið ákaflega
erfitt og tafsamt.
Vegna þessa var Ægir nú
nýlega sendur til Reyðai’-
fjarðar með snjóbíl, og er ætl-
unin að reyna að flytja á hon-
um upp yfir Fagradal, og létta
xar með undir með mönnum,
og jafnvel gera þeim mögulegt
að ná í fóðurbæti, sem ella
xefði verið það ómögulegt. Því
:>arna er víða um miklar vega-
engdir að ræða, eða allt upp í
100 km. og að brjótast það í
kafhlaupsófærð, er annað en
létt verk, og óviðrin svo, að
slóðir haldast ekki frá degi til
dags.
Kaupstaðimir og þorpin, sem
setja kýr sínar á hey, sem eig-
endur lcúnna eru vanir að
kaupa að úr nágrenninu, eru
nú heylaus, því nágrennið. sem
heyið er vant að koma frá er
nú síður en svo aflögufært. Því
hefir nú orðið að útvega hey
lengra að, og höfum við Stein-
grímur þegar útvegað um 700
hesta, sem sumpart eru farnir
og sumpart fara nú með næstu
skipum til SiglUfjarðar, Seyðis-
fjarðar, Norðfjarðar og Vopna-
fjarðar.
Mest af heyinu er frá Hvann-
eyri, af Fitinni, en á henni
gengur aldrei sauðfé, svo að
hætta á lirfum í þvl er engin
til, en við það eru menn að
vonum hræddir, enda þó mikið
til sömu ormarnir séu í fé um
allt land.
Þorsteinn Jónsson kaupfé-
lagsstj. á Reyðarfirði hefir nú
nýlokið umferð og fundahöld-
um um allt verzlunarsvæði sitt.
Hafa menn gert ráðstafanir til
að allir gæfu fóturbæti, en þeir
sem næg hey hefðu, og því
þyrftu ekki að gefa hann,
miðluðu til þeirra, sem ekki
hefðu nægileg hey til að gefa
með fóðurbætinum, ef harð-
indin héldust lengi.
Á Úthéraði eru heyin minnst
og verst. Hjaltastaðahrepps-
menn hafa þegar fyrir löngu
íarið að spara þau með fóður-
bæti. Aftur hafa bændur í
Jökulsárhlíð og Jökuldal eltki
náð í fóðurbæti enn svo neinu
nemi, og veldur því ófærðin.
M.s. Birkir hefir nú um langan
tíma legið með 250 tunnur í
sér af fóðurbæti, sem átti að
reyna að koma sjóleiðis á „Ker-
ið“, sem er lendingarstaður að
norðanverðu við Héraðsflóa.
Það tókst ekki, en farmurinn
var settur upp á Unaós.
I byrjun febrúar var talið að
heyfóður manna mundi endast
frá 50 til 80 daga að meðaltali
í hreppnum. Nú hefir víða
náðzt í fóðurbæti, og vonandi
næst í hann allsstaðar, því nóg
er til af honum, og því má vona
að það takist með honum
að spara svo heyið, að það
heppnist að láta það endast
fram á vorið. Allt er þó undir
því komið að menn geti dregið
fóðurbætinn að sér, og að vor-
ið láti ekki bíða of lengi eftir
sér.
En ég held að enn sé að
minnsta kosti engin ástæða til
að æðrast. Útlitið er ískyggi-
legt, það er satt, en komi still-
ur og akfæri, þá næst í föður-
bætinn, og jörðin verður góð
þegar hún kemur, og vonandi
verður það fyr en þá svartsýn-
ustu grunar.
En þetta ætti að sýna þeim,
sem enn hafa ekki fengið opin .
augu fyrir nauðsyn þess, að til
sé varaforði handa mönnum og ,
skepnum að haustinu, hve þörf
þess er brýn, sérstaklega þar
sem ís getur lokað höfnum og
snjór og ótíð teppt allar sam-
göngur og aðdrætti. Og verði
nú þessi vetur næg áminning í
þessa átt, þá getur verið að
hann verði að því leyti „góð-
ur“, þrátt fyrir sína hörku,
og þá feikna erfiðleika og á-
hyggjur, sem hann skapar
mönnum.
Páll Zophoníasson.
í Firði á þingi. Ilélt hann því íast
fram, að ósvinna væri, að þing-
maður væri búsettur utan kjör-
dæmis. .Sú speki var þó gleymd
vorið 1934, er hann bauð sig fram
í Suður-Múlasýslu með nazista úr
Reykjavilc, og nú biður hann íhald-
ið um að mega vera með mann-
garmi frá því, búsettum í Reykja-
vík, þegar næst er kosið.
Sveinn í Firði ákvað er hann
kom af þingi 1933 að bjóða sig
ekki fram. Hnigu hugir Framsókn-
annanna að því að fá í hans stað
Rystein Jónsson skattstjóra. Sveinn
vildi líka fara. Eysteinn bað um
að prófkosning færi fram, en
Sveinn treystist ekki til að stand-
ast hana, því hann vissi fylgisleysi
sitt. En flokksmenn í kjördæminu
skoruðu almennt á Eystein. Varð
hann við því. Sýndu Sunnmýling-
ar þ4 og vorið 1933, að þeir vildu
hafá í sæti Sveins í Firði, mann,
sem væri honum likur um afburöi
og fylktu sér vel um þann mann
ér þeir höfðu mætur á, og treystu
vel til mikilla afreka fyrir aimenn-
ing.
Ég átti engan þátt í þessum að-
gei'ðum. Ég gat ekki gefið Ey-
steirii yfirburði sína og vinsældir.
Ég átti heldur ekki sök á hæfi-
leikavöntun Sveins, og tiltrúarleysi
hans hjá þeim, sem þekktu hann
bezt. Sveinn á Egilsstöðum hefði
orðið eftirmaður Sveins i Firði,
ef hann í ofanálag á aðstöðu ætt-
ar sinnar í héraði, hefði haft góð-
an þriðjung eða me'ra af hæfileik-
um Sveins í Firði eða Eysteins
Jónssonar.
3. Ekki er þaö ekenuntilegur
kafli hjá Sveini er hann gerir sem
minnst úr Egilstöðum og lætur
sem jörðin hafi verið í fremur lítil-
fjörlegu ástandi frá forcldrum
hans. Allir, sem til þekkja, vita,
að þetta eru tvöföld ósannindi, og
situr illa á honum að kasta rýrð
á þá, sem gert hafa garð hans
frægan.
4. Sveinn játar, áð hann hafi tek-
ið stórlán og samið um að af þeim
féllu 82%. En hann telur ekki að
neinn skaðist á sér nema Búnað-
arbankinn og kaupfélag það, sem
faðir hans stofnaði og bróðir hans
stýrir. Ilonum finnst auðsjáanlega
að þessir lánardrottnar megi tapa.
Sveinn játar með þögninni, að
hann hafi látið safnast vanskil í
Búnaðarbankanum á 10. þús. kr. í
stjórnartíð þ. Br. — Einhvemveg-
inn bjó íhaldið og varaliðið ekki
betur en þetta að Sveini, hvað
áhrærir kjötvcrðið. Hann játar með
þögninni, að á þessum árum byggði
hann lystigarð, eftir fyriiTOynd
Jensenssona fyrir 3000 kr. Sveinn
stendur sakfelldur um það, að á
sama tírna, sem hann er stórfelld-
ur vanskilamaður við banka bænd-
anna, þá eyðir hann fé, som nem-
ur mörgum þúsundum í skreytingu
á jörð sinni, som góður drcngur
mvndi gera með sínu eigin fé. Ilitt
mun áreiðanlega orka tvímælis, að
gcra slíka framkvæmd fyrir van-
goldna vexti af eldri umbótalán-
um á jörðinhi.
þessi hlið á málinu bendir á, að
Sveini muni tæplega henta að
vinna fyrir aðra, eða fara með fé
annarra, svo að i bezta lagi sé.
En auk allg annars verður honum
á sú undarlega fljótfærni að játa
á sig meiriháttar sviksemi gagn-
vart Kreppusjóði. Hann játar á sig
að hann ætli að mismuna lánar-
drotnum sínum. Sumir eiga að fá
18%, aðrir allt. Og hánn hefir hin
stærstu áfellisorð málsins um þá
menn, sem loyfa sér að halda, að
hann ætli elcki að hafa í frammi
neina pretti eða rangsleitni í þessu
efni.
Mér var að vísu allvel kunnugt
um þessa sviksemi, en ég þagði
um • hana. Ég vildi heldur lofa
Sveini að lýsa viðskiptasiðgæði
sínu. Allir sem til þekktu, Vissu að
sumir lánardrottnar hans vildu
alls ekki gefa honum' eftir 82%.
En allt í einu komu nógu margir
skuldunautar fram, sem buðu slíka
gjöf. * Nú er játningin komin. Um
afleiðingar slíkrar framkomu má
ræða í þriðju eða fjórðu umferð.
En sekt Jóns Jónssonar sést á því,
að h’ann hefir ekki vit á að strika
jtennan kafla út úr greinirini.
5. yaraliðið er hissa á því, að
ég gcf yfirlit um skuldaskil Sveins
á Egilsstöðum. Hann virðist ekki
vita, að Kreppulánasjóður hefir
verið rekirin á þann hátt, af Jóni
og Pétri, að hvert hneykslið rekur
annað. í starfsemi sj'óðsins liefir
hver yfirsjónin og hlutdrægnin fætt
aðra. þarinig er t. d. alveg sérstök
regla um útlán í tveim sýslum,
ólik öðrum. Jarðir, sem eru í
eign sérstakra „vinsælla" manna,
cru metnár upp, til að geta lánað
meira út á þáír en lögin leyfa.
íhaídinu og varaliðinu er svo ljós
þörfin á að opna umræður um mál
sjóðsina, að þeir byrjuðu að ráðast
á einstaka Framsóknarmenn á
pólitískum fundum fyrir að slculda
sjóðnum undir eins og þeir höfðu
vissu um að gengið var frá láni.
Sveinn cr líka viss um að honum
sé leyfilegt að íá lijá Pétri og Jóni
tölur úr sjóðnum viðvikjandi and-
stæðingum á Austurlandi.
6. þá á það að vera sök okkar
Framsóknarmanna að felia ekki
gengi krónurinar. Ef krónan er nú
oi' há fyrir bændur, þá var hún
það sannarlega 1932—34. þá voru
menn varaliðsins og togaraeigcnda
í stjórn. Bóndinn fékk 52 aura fyr-
ir kg. af bczta lcjöti, samskonar
úrvali og aðrir bændur fengu * * * 4 * 6 7/o
meira fyrir undir núverandi skipu.
lagi. því felldu ekki Ásgeir, þor-
stoinn og M. G. krónuna? því
knúðu fyigismenn þeirra í vara-
liðinu þá ekki til að gera það,
vcgna neyðarástands kjötsölunnar,
sem þeir réðu ekki við? Hér ‘skal
iikkert sagt um það, hvert eigi að
vera gildi krónunnar. Um það eru
skiptár skoðanir í öllum ílokkum.
1 varaliðinu eru mjólkurframleið-
endur, scm ekki mega heyra nefnt
að breyta gildi krónunnar. En
Sveinn vcrður að geta gefið skýr-
, ingu á því, hversvegna íhaldið og
varaliðið lækkaði ekki krónuna,
þegar það hafði saman stjórnar-
valdið, þingvaldið, og meirihluta í
báðum bankaráðum.
7. Sveirin heldur að áveituskurð-
ur úr Skjálfandafljóti, sem ég
lagði nokkurt fé í fyrir 18 árum
með bónda í Ljósavatnshreppi,
liáfi verið mjög óþarfur, og ekki
komið í hann vatn. Bóndinn, sem
iagði í verldð fyrir jörðiná Holta-
kot, þurfti áður að sækja engi
burtu ár hvert, síðan lítið eða ekki.
Og á hverju voru er vatnið í þess-
um skurði nógu djúpt til þess að
hægt væri að skíra í honum eftir
ítrustu kenningum Arthur Gooks
raeð fulllcominni ídýfu, alla þá
mcna í Múlasýslum báðum, sem
trúa Sveini á Egilstöðum sem við-
unanlogum fulltrúa almennra
hagsmuna.
8. Varaliðið og íhaldið hafa í
nærfelt 20 ár talið mér til höfuð-
synda að hafa notað einn vorthna,
þcgar ég var laus frá starfi mínu
við Iíennaraskólann, þar sem ég
var fastur starfsmaður, til að
leggja í umiiætur á jörð í átthög-
um mínum meira en árskaup mitt
við skóla þann, cr ég starfaði við
og álíka upphæð og Sveinn tók í
afborgunum og vöxtum af umbóta-
láni Sínu í Búnaðarbankanum og
lagði í lystigarðinn. Ég get aldrei
skilið, að það væri beinlínis sví-
virðilegt af Sveini á Egilsstöðum,
ei liarin hefði verið búsettur í
Reykjavík, en hefði þá ræktarsemi
til æskustöðva sinna, að hann
hefði lagt afraksturinn af eins árs
vinnu í að bæta jörð í annara eign.
jJegar ég lagði fé i hinn fræga
áveituskurð, átti bróðir minn
Ilriflu. Síðar hefi ég kcypt hana og
gefið hana Ljósavatnshreppi til
ákveðinna almennra nota. Eg hefi
átt heima og haft fast starf í Reykj-
avík síðan 1909, starf sem var með
öllu ósamrýmanlegt við að vera
bóndi i þingeyjarsýslu. Allar hin-
ar mörgu sögur um að eg hafi
húið, flosnað upp og svo framv.
aru góðlátlegur kosningamat-
ur. AndstæðingUm mínum hefir
fundist það hlægilegt, að maður i
kaupstað skyldi geta haft áhuga
á því að bæta jörð í sveit, án þess
aö hafa nokkum minnsta mögu-
leika til að hafa upp úr því ann-
að en að sjá tvö strá vaxa, þar*
sem áður var eitt.
9. Jón Jónsson virðist hafa sköt-
ið að Sveini ýmsum miður áreið-
anlegum heimildum um skóla-
stjóralaun mín. Sveinn gizkar á að
þau muni vera 18 þús. En raun-
verulega eru þau og hafa verið
100 krónum lægri á mánuði, held-
ur en þorst. Briem ákvað að
borga Pétri Magnússyni fyrir
hjáverk hans í Iíreppusjóði. —
Briem vissi vel að Pétur hafði fyrst
hankastjóralaun og auk þess
fullar tekjur af málfærslu sinni,
þar á mcðal fyrir eitt mál, sem litli
Lárus útvegaði honum 30 þús. kr.
þegar ég hugleiði það, hve gersam-
lega þýðingarlaust starf Péturs er
við málfærslu, bankann og kreppu-
sjóðinn, og hve mitt skólastarf er
þýðingarmikið í augum andstæð-
inga minna, þá liggur við að mér
d.etti í liug að ég ætti skilið launa-
liækkun, þegar batnar í ári. Mér
finnst það hljóta að vera skemmti-
legt fyrir varaliðið að vita að ég
vinn hjá samvinnumönnum með
svo mikilli sanngirni í kaup-
greiðsiu, að ég fæ fyrir lífsstarf
initt 1200 kr. minna á ári heldur
en hinn fésæli og féfasti þ. Briem
ieggur i lófa Péturs Magnússonar
fyrir þriðja eða fjórða flokks hjá-
verkastarf hans.
10. íhaldinu hefir legni þótt þaö
furðu sæta aö skólastjóri Samvinri-