Tíminn - 21.01.1939, Blaðsíða 3

9. Mað
TÍMIM, laagardagiim 21. jainiar 1939
35
ÍÞRÓTTIR
Skíðaíjiréttin
á Siglufirði.
Eftirfarandi grein hefir Tím-
anum borizt frá Siglufirði:
Allir kannast við „síldarbæ-
inn“ Siglufjörð, en þeir munu
vera færri, sem gera sér grein
fyrir því hvað Siglufjörður er
líka mikill „skíðabær“, því að
svo má segja, að skíðaíþróttin
setji eins mikinn svip á bæinn
á veturna eins og síldveiðin á
sumrin.
Á Siglufirði eru tvö skíðafé-
lög, og hafa þau bæði komið
sér upp skíðaskálum. Er annar
skálinn ca. 15—20 mínútna
gang frá bænum, en hinn ca 40
mínútna gang. Þetta kann að
þykja stutt, en Reykvíkingar
verða að athuga það, að þótt
þeir þurfi að aka í bíl svo
klukkutímum skiþtir, áður en
þeir komast í skíðabrekkur, þá
geta Siglfirðingar spennt á sig
skíðin fyrir utan húsin hjá sér,
og eru eftir örlitla stund komn-
ir í ágætar brekkur.
Verði manni gengið um bæ-
inn á sunnudegi í góðu veðri,
er eins og bærinn sé dauður.
Allir eru komnir á skíði. Getur
þar að líta smá snáða, er vart
eru lengri en stafirnir, sem þeir
ganga við, til sextugra öldunga,
sem ekki geta stillt sig, þegar
þeir sjá unga fólkið bruna í
ferska loftið og fjalladýrðina,
en spenna á sig skíðin og slást
í förina.
Fyrirmynd alls þessa hóps er
svo hinn siglfirzki skíða-„að-
all“, ef svo mætti segja, þ. e.
þeir, sem fara á skíði, ekki að-
eins til að auka sína andlegu og
líkamlegu vellíðan, heldur líka
til þess að þjálfa sig með það
fyrir augum að taka þátt í
skíðakappmótum til að geta sér
frægðar og frama og halda uppi
heiðri bæjarins sem skíðabæj-
ar. Þessir menn spenna á sig
skíðin strax á morgnana og fara
helzt ekki af þeim fyr en á
kvöldin, og rekist maður á 2—3
þeirra í hóp, þá er umræðuefn-
ið: skíðaáburður, rennsli, kapp-
mót og annað slíkt.
Hér í Reykjavík kvartar
skíðafólkið undan snjóleysi. Við
því er ekkert að gera, en.ef
snjórinn vill ekki koma til þess,
þá verður bezt að bregða sér til
Siglufjarðar, því þar er snjór,
og þar er um þessar mundir all-
ur bærinn á skíðum. X.
Sígurður Olason &
Egíll Sígurgeírsson
Málílutningsskrífstola
Austurstrætí 3. — Sími 1712.
svæðið, sem nauðsynlegt var að
þurrka til þess að Wieringen
yrði áföst meginlandinu. Nokkru
skemmri tími fór til þess að
dæla vatninu í burtu. Var að-
allega notuð til þess dæla, sem
kennd var við Lely. Dældi hún
1200 rúmmetrum af vatni í 6
metra hæð á mínútu og sézt á
því, að hún var ekki neitt smá-
smíði.
En erfiðleikunum var ekki að
fullu lokið. Það kom m. a. í ljós
að sjávarseltan hafði gert jarð-
veginn óhæfan til ræktunar
fyrst í stað. Fyrstu ræktunartil-
raunirnar misheppnuðust alger-
lega og hlauzt af því mikið
fjárhagslegt tjón. En von bráð-
ar fundust aðferðir til að bæta
jarðveginum þau efni, sem
hann hafði misst við það, að
liggja undir sjó i röskar 6 aldir.
Vorið 1931 var fyrir alvöru
byrjað að plægja hið endur-
heimta land og búa það á annan
hátt undir ræktun. Tveim árum
seinna mátti heita að það væri
orðinn einn samfelldur akur.
Nú er búið að reisa þar mörg
bændabýli og smáþorp, leggja
bílvegi o. s. frv. Þeir, sem koma
þangað nú, geta ekki á neinn
hátt merkt það, að þetta land
hafi legið undir sjó fyrir fáum
árum síðan.
Landið, sem Hollendingar
björguðu undan sjó með þessu
byrjunarstarfi, er um 22 þús. ha.
Bygging sjálfs að-
Aðal- algarðsins, sem
garðurinn. aðskilur Zuider-
zee frá Norður-
R G I N I L I Ð
Ilerkileg sýning.
Frú Þórdís Egilsdóttir frá ísa-
firði, systir hinnar kunnu merk-
iskonu, Steinunnar á Spóastöð-
um, opnaði í fyrradag sýningu í
Fatabúðinni á Skólavörðustíg 21.
Á þessari sýningu eru tvær út-
saumsmyndir, sem varla eiga
sinn líka í hannyrðum íslenzkra
kvenna. Hefir frú Þórdís unnið
allt efnið í útsauminn úr ís-
lenzkri ull og fengið nálega öll
litarefnin úr íslenzkum jurtum.
Báðar myndirnar tákna sveitalíf
á íslandi. Önnur myndin sýnir
sveitabæ með túni og görðum,
undir hárri fjallshlíð. Á túninu
er fólk við heyskap, hestur undir
böggum, með hinu þolgóða, sorg-
blandna yfirbragði þeirra, sem
bera of þungar byrðar. Á þessari
mynd sést allt hið ytra viðhorf
á góðum bóndabæ, og frú Þórdís
hefir náð með aðdáanlegri ná-
kvæmni hinum breytilega litblæ
síðsumarins. Hin myndin sýnir
baðstofulíf í sveit á mannmörgu
heimili.Undir veggjum eru mörg
rúm með íslenzkum ábreiðum
Yfir súðin, rokkur á einum bit-
anum, hornspónum stungið und-
ir sperrur. Heimilisfólk á öllum
aldri situr við margbreytt heim-
ilisstörf á rúmum sínum, en
börnin gá ekki vinnunnar, af
því að kettirnir freista þeirra
frá alvöru starfsins.
Frú Þórdís hefir varið mörgum
árum til að gera þessar tvær
myndir. í þeim er fólgið þrot-
laust erfiði og umhyggja. Lista-
konan hefir einskis látið ófreist-
að til að gefa úr íslenzku efni,
með íslenzkum litum, sem sahn-
asta mynd af því þjóðlífi, sem
verið hefir á íslandi i þúsund ár.
Þetta þjóðlíf heyrir nú sögunni
til, eins og bókmenntir fyrri alda.
En ég vildi óska, að þessar tvær
myndir yrðu áður en langt um
liði eign einhverra tveggja hús-
mæðraskóla landsins. Þar ættu
þessar myndir að sýna ófæddum
kynslóðum líf feðra og mæðra.
En auk þess ættu þær að sýna
ungum konum, kynslóð eftir
kynsióð, hvernig listaþrá íslend-
inga brýtur sér farveg, jafnvel
eftir hinum torsóttustu leiðum.
Þórdís Egilsdóttir er merkileg
listakona. Hefir hún átt marga
og merkilega ferðafélaga á þeirri
braut, úr átthögum sínum í Ár-
nesþingi.
Hreinar
léreftstusknr
kaupir
PRENTSMIÐJAN EDDA H.F.
Lindargötu 1D.
sjónum, var hafinn 1926. Hann
er 30 km. langux. Byrjað var á
báðum endum hans samtímis.
Framkvæmd verksins var hagað
þannig, að lengi vel var haldið
opnum þremur allbreiðum
sundum, þar sem sjórinn gat
runnið óheftur milli Norður-
sjávarins og Zuiderzee. Vanda*-
samasti hluti verksins var nð
loka þessum sundum. Þeigar
langt var komið að stýfla fyrsta
sundið munaði minnstn að
vatnsþunginn sprengdi botninn
upp og græfi sér þannig farveg
undir garöinn. Með því að nota
allt það starfsafl, sem komizt
gat aö verkinu og láta það
vinna dag og nótt, tókst aö af-
stýrahættunni.Var botninn þétt-
ur með því, að sökkva niður ó-
hemju miklu af sandi og leir.
Sú reynsla, sem fékkst við þetta
verk, gerði auðveldara að loka
hinum sundunum.
Hinn 28. maí 1932 var garð-
inum fulllokið. Zukierzee var
aöskilinn frá hafmu og hægt
var að byrja á því starfi að
þurrka hann upp.
Hversu mikið mannvirki garð-
urinn er, má nokkuð marka á
eftirfarandi tölum: Hann er 30
km. langur og hæð hans yfir
sjávarmál er 7—7y2 m. Breidd
hans að neðan er um 150 m„ en
að ofan um 90 m. Á honum eru
um 25 flóðgáttir, allar mjög
ramlega gerðar. Ofan á garðin-
um er breiður, steinsteyptur bil-
vegur, sérstök braut fyrir hjól-
reiðamenn og önnur fyrir
gangandi fólk. Auk þess er ætl-
JUNE-MUNKTELL „DMV 10“ DIESELMÓTORINN er sérstak-
lega smíðaður fyrir smáfiskibáta (trillubáta). — Hann mun
vera sparneytnasti mótorinn, sem hér þekkist. Öll olíueyðsla
yfir heila vertíð hefir reynzt að fara ekki fram úr 50—60
krónum. Þessi mótor er mjög einfaldur í meðferð, og sérlega
gangviss. — Hann er settur í gang KALDUR, notar hvorki raf-
kveikju eða þrýstiloft, patrónu eða prímuslampa. — OIíu-
dælur hinar nafnkunnu BOSCH dælur. Vélin gengur í hinum
heimskunnu SKF Iegum, og hefir þrýstismurningu, og brenn-
ir HRÁOLÍU. Þessi vandaði og í hvívetna fullkomni frágang-
ur miðar allur að því, að tryggja sem bezt öruggan gang vél-
arinnar.
Fjögra ára reynsla er fengin hér á landi fyrir gæðum þess-
arar vélar. Það er ekki eánungis einstaklingshagur að nota
þessa vél, það er líka þjóðarhagur. — Verðið hið alþekta
JUNE-MUNKTELL. Leitið allra upplýsinga sem fyrst.
Bátarnir, sem FISKA BEZT og GANGA MEST, nota JUNE-
.MUNKTELL, helzta mótor fiskiflotans.
(rí§Ii JT. JobnNen
Meykjavík Símar 2747 & 3752
Ný bók frá Máli og menningu
Efmsheimuriim eftir lSjörn Franzson
er nú kominn út. Þetta er síðasta þók Máls og menningar 1938,
ein af fimm bókiun, sem félagsmenti fengu á árinu fyrir 10
króna árgjald.
EFNISHEIMURINN gefur yfirlit yfir þær hugmyndir, sem
fræðimenn hafa gert sér um alheiminn fyr og síðar, en sérstak-
lega um þær niðurstöður, sem vísindi nútímans hafa komizt að.
Sigurkarl Stefánsson,, Menntaskólakennari, skrifar m. a. um
bókina: „Höfundi er sýnt um að láta það stórkostlega koma
fram, og eru margir kaflar í bókinni bráðskemmtilegir". Segir
hann, að það sé vodi sín, að hún „beri gæfu til þess að opna
mörgum lesendum nýja, heillandi útsýn“.
Félagsmenn í Máli og meningu eru beðnir að vitja bókar-
innar í Heimskrinulu, eða hringja eftir henni í síma 5055.
MAL og MEWWWC, Laugaveg 38. - Sími 5055.
Heimllisbékin
inn ú fovert foeimili
\____________________________________________________
Úthrel^ið
TlMANN
ÞÉR ættuð að reyna kolin og
koksið frá
Sýning
á listsaumuðum veggleppum Þórdísar Egils-
dóttur frá ísafirði opin í dag og næstu daga kl. 10
f. h. til 10 e. h. í Fatabúðinni, Skólavörðustíg. Tepp-
in sýna íslenzkan sveitabæ og baðstofu. — Aðgangur
1 kr. fyrir fullorðna og 50 aura fyrir börn.
azt tR að leggja þar tvísporaða
járnýjraut.
V*eggir garðsins eru úx bas-
alíti og steinsteypu, en hann er
fylltur upp með leir og sandi,
•sem grafinn hefir vorið upp
meðfram garðinum. Hafa alls
verið látnir í hann 18 milj. fer-
metrax af leir og 32 milj. fer-
metrar af sandi.
Ætlazt er til að
Þurkunin. ljúka því verki, sem
eftir er, í þremur
áfLngum eða á þann hátt, að
skipta því svæði, sem á að
þurka, í þrennt og ljúka hverj-
um hlnta út af fyrir sig. Er þeg-
ar byrjað á því, að byggjia varn-
argarð • utan um fyrsta svæðið
og á það að vera undirbúið til
■ræktunar 1941. Það er um 49
þús. ha. Síðan verður byrjað á
því næsha og ráðgert er að verk-
inu verðS fulllokiö 1965. Áætlað
er að kostnaðurinn við þetta
verk verði frá 156—260 millj. kr.
árlegja. En Hollendingar telja
eigi ‘að síðui- að framkvæmd
þess muni bera sig og svara góð-
um vöxitum í framtíðinni. Þeir
auka lajid sitt um 220 þús. ha.
og teija að frá 300—500 þús.
manne muni geta lifað þar góðu
lífi á landbúnaði og öðrum hag-
nýtum störfum. Og þeir eru
hreykrúr af þessum óvenjulegu
landvinnángum, sem munu líka
vafalaust tryggja þeim veglegri
sess í sögunni en þeim þjóðum,
sem auka lönd sín með eld-
sprengjum og eiturgasi.
Þ. Þ.
Kolaverzlim
Signrðar Ólafssonar.
Símar 1360 og 1933.
ÚTBREIÐIÐ TÍMANN
204 AncLreas Poltzer:
hvarfi Kingsley lávarðar og þér eruð
samsek honum í því.
Whinstone trúði ekki þessum áburði
sjálfur. Hann sagði þetta aðeins til þess
að liðka málbeinið á frúnni.
— Ég geri ekki ráð fyrir að Meller sé
neitt bendlaður við hvarf lávarðarins,
sagði hún ákveðið.
— Hm! Viljið þér þá segja mér, hvers
vegna hann flýði af heimili lávarðarins
um leið og hann hvarf?
Og það óvænta skeði. Eftir nokkurt
hik sagði franska frúin:
— Já, ég get sagt yður, hvers vegna
Meller flýði.
Fulltrúinn gleymdi að hafa gát á sér
og hrópaði uppvægur:
— Þér vitið, hvers vegna Meller flýði
af heimili lávarðarins?
Franska frúin kinkaði kolli.
— Maðurinn minn fyrrverandi flýði
undan mér, sagði hún lágt.
— Ég skil ekki hvað þér eruð að fara,
sagði Whinstone.
Frú Meller strauk fingrunum um
gagnaugun — hún gerði það oft — og
sagði síðan ákveðin:
— Herra fulltrúi, ég vil ekki leyna
yður neinu.
Hún byrjaði að segja frá, slitrótt og
sundurlaust að vísu, en Whinstone varð
smámsaman vísari um þetta:
Patricia 201
Rödd hans var aðvarandi er hann sagöi:
— Verið þér skynsamar. Þér hafið ját_
að, að þér séuð kona Mellers-Ortega, fyr-
verandi ritara Kingsley lávarðar . ...!
— Fráskilin kona hans, herra fulltrúi!
Jafnvel þó ég beri nafn hans, hefi ég
af sérstökum ástæðum, látið skrifa mig
skinarnafni mínu hér á gistihúsinu ....
— Má ég vita þær sérstöku ástæður?
— Þær eru fullkomið einkamál og ég
vil helzt ekki þurfa að segja frá þeim,
sagði frúin og kipraði saman munninn,
eins og til þess að sýna, að hún ætlaði
sér ekki að segja frá því.
— Frú, við höfum óbrigðult ráð til þess
að fá fólk til að leysa frá skjóðunni!
sagði Whinstone alvarlegur.
Eitthvað sem líktist brosi kom fram í
andliti frúarinnar um leið og hún sagði:
—■ Ég vissi ekki, að pyntingaraðferðir
miðaldanna væru notaðar hér í Englandi
ennþá ....
Whinstone lét sem hann heyrði ekki
háðhreiminn í röddinni og sagði:
— Segið þér frá, áður en það er orðið
of seint.
Orð hans höfðu gagnstæð áhrif við
það, sem hann hafði ætlast til. Frú
Meller-Ortega þagnaði og starði frekju-
lega á fulltrúann.
— Flýtið þér yður, frú, sagði hann
með áherzlu.