Tíminn - 16.03.1939, Blaðsíða 3

32. blað
129
ÍÞRÓTTIR
íþróttasjóður.
í frv. því til íþróttalaga, sem
sagt var frá í seinasta blaði, er
stofnun íþróttásjóðs eitt helzta
nýmælið. Ákvæðin um hann i
frv. hljóða á þessa leið:
„Stofna skal sjóð til eflingar
iþróttum í landinu, og nefnist
hann íþróttasjóður. Alþingi
veitir sjóðnum árlega fé til ráð-
stöfunar, eða sér honum fyrir
öruggum tekjum á annan hátt.
Styrkveitingar úr íþrótasjóði
skulu miða að því að bæta skil-
yrði til iþróttaiðkana, og skal á-
herzla lögð á, að þær komi að
sem almennustum notum.
Styrki má veita til:
1. Hverskonar mannvirkja og
tækja, sem miða að bættum
skilyrðum til íþróttaiðkana,
einkum efniskaupa og aðstoðar
kunnáttumanna.
2. Til íþróttaskóla og nám-
skeiða.
3. Til útbreiðslu iþrótta og
aukinnar íþróttamenntunar.
Eigi má veita styrki til venju-
legra íþróttamóta né einstakra
kappleika eða til verðlauná-
gripa, til rekstrarkostnaðar fé-
laga eða til fastrar iþrótta-
kennslu í almennum skólum né
ferðalaga íþróttafélaga, nema
til útbreiðslu miði.
Aðiljar um styrkveitingar
eru:
1. í. S. í., U. M. F. í, og félög
og sambönd innan vébanda
þeirra.
2. Bæjar- eða sýslufélög,
hreppsfélög og skólar.
3. Formleg samtök nefndra
aöilja.
Umsóknir um styrki úr í-
þróttasjóði skulu sendar í-
þróttanefnd samkvæmt reglum
er hún setur um það.
Við úthlutun úr sjóðnum skal
taka tillit til eftirfarandi:
1. Hve mikið framlag umsækj -
anda er i vinnu og fé.
2. Hve almenna þýðingu út-
hlutunin geti haft.
3. Hve heilbrigðisgildi fram-
kvæmdar þeirrar, er styrks nýt-
ur, er mikið.
4. Að stuðningurinn dreifist
með tímanum sem jafnast um
landið eftir fólksfjölda.
5. Að hve miklu leyti félögin
standi undir rekstrarkostnaði
sínum með iðgjöldum félags-
manna.
Mannvirki, sem styrkt eru úr
sjóðnum, skulu vera til al-
mennra afnota, eftir þvi, sem
við verður komið, en eiga má
nota þau til neins þess, sem
brýtur í bága við afnot þeirra
til íþrótta.
Setja skal reglugerð um
mannvirki þau, er styrks hafa
notið eða njóta úr íþróttasjóði,
(Framh. á 4. síðu)
Hátíðahöldin hófust með
söng. „Gud signe vort dyre
fedreland," hljómaði um allann
salinn. Þar næst sté formaður
skólaráðsins, frú Betsi Kjelsberg
i ræðustólinn, og bauð gestina
velkomna. Þar næst lék hljóm-
sveit hátíöaljóð, og Halfdan
Kristensen leikhússtjóri las upp.
Frú Kjelsberg lýsti því næst 25
ára starfi skólans. Hún er mikil
ræðukona, og hafði auðsýnilega
gott lag á því, að ná valdi yfir
áheyrendum sínum. Hún talaði
með miklu lífi og fjöri og gaf
sér tíma til að bíða eftir lófa-
taki og hrifningu áheyrend-
anna.
Næst henni talaði forstöðu-
kona skólans, frk. Bergljot Torp.
Sagði hún frá því, hvernig há-
tíðasalurinn hefði orðið til, og
afhenti hann landbúnaðarráðu-
neytinu. Þessi veglegi salur
hafði verið byggður fyrir sam-
skot frá nemendum skólans og
vinum hans.
Fjöldi af ræðum voru fluttar,
má nefna tvo úr ríkisráðinu,
Fire og Liestöl, listmálarann, er
hafði málað salinn, Hermann
Isaksen, o. fl.
Síðan komu konur, sem fluttu
kveðjur frá ýmsum félögum,
hver á eftir annari, og fékk ég
að vera ein á meðal þeirra, og
bera kveðju frá íslenzkum kon-
um.
Þegar hér var komið, tilkynti
frk. Johanna Sven, að kl. væri
orðin fimm, og bráðum yrði
klukkum hringt og þá ættu allir
að setjast til borðs. Á borðunum,
sem voru reidd í skólaeldhúsun-
um og kenslustofunum stóðu ár-
TlMlNN, fimmtudagiim 16. marz 1939
----^---=--------------------------
HEIMILIÐ
Húsmóðirin
Starfi húsmóðurinnar er
þannig varið, að hún tekur ekki
bein laun fyrir sín störf. Einu
launin, sem hún fær, er fæði og
klæði — gott ef alþýðukonan
þarf ekki oft að spara hvort-
tveggja við sjálfa sig — láta
manninn sinn og börnin hafa
það bezta, en hafa sjálf afgang-
inn. Hún gleymir sjálfri sér og
sínum eigin þörfum, í daglegu
striti við að uppfylla skyldur
sínar og störf, sem smám saman
hafa hlaðizt á hana.
Áður en varir fer þreytan að
gera vart við sig, og hún megn-
ar ekki að leysa störfin eins vel
af hendi sem skyldi. Hún finn-
ur oft lítið þakklæti fyrir sitt
fórnfúsa starf — en það eru
konunnar dýrmætustu laun.
Hún vill að ástvinir hennar sjái
og meti það sem hún gerir vel,
annars verður hún gröm og
sorgbitin — allt finnst henni
tapað. Öll gæfuvonin á burtu
horfin.
Þá vaknar hún sem af draumi
og fer að hugsa: Gæti ég ekki
farið öðruvísi að, gæti ég ekki
hagað vinnubrögðum mínum á
annan veg, svo störfin verði bet-
ur af hendi leyst. Er það rétt
að eyða öllum tímanum í snún-
inga innan um húsið. Mætti
ekki fækka þeim, svo að ég fengi
frekar tíma til þess að hlynna
að sjálfri mér og fatnaði mínum
og barnanna, og tíma til að
fegra heimilið mitt — tíma til
að auðga mína eigin sál?
Oft er heimilunum þannig
hagað, bæði hvað snertir húsa-
kynni og fleira, að erfitt er að
takmarka störfin. Eldhúsin eru
t. d. oft svo stór og óþægileg,
að vinnubrögðin verða mikið
erfiðari fyrir þær sakir.
Þýzk kona, dr. Maria Silber-
kuhl Schulhlst, hefir unnið að
því í iy2 ár að rannsaka hver
munur er á vegalengdinni sem
þarf að fara innan um eldhúsið
eftir því hvernig hlutunum er
þar fyrir komið: eldavél, skáp-
um, þvottavaski, starfsborðum
o. s. frv. Vegalengdin, sem farin
var innan um eldhúsið, var mælt
með því, að festa takka í gólfið
á vissum stöðum. Sú, sem vann
verkin, hafði venjulega snældu
með snæri í vasa sínum, sem
stöðugt rann ofan af þegar
gengið var um. Með þessu móti
má mæla vegalengdina, sem
farin er innan um eldhúsið á
hverjum degi og aðgæta þá um
leið hvort ekki mætti spara sér
spor, án þess að nokkru verki
væri sleppt.
Snærið á snældunni var hér
mælikvarði á störfin, og átti að
vera hvatning til að stytta vega-
lengdina, sem nuaðsynlegt væri
töl, sem vísuðu hvar nemendur
hvers árs ættu að sitja, en heið-
ursgestirnir, og þeir sem voru
nemendur fyrsta árið, áttu að
sitja í sölum gamla slotsins.
með þessari niðurröðun, gekk
það greiðlega að láta þessa 700
manns setjast til borðs á nokkr-
um mínútum.
Maturinn, sem <á borð var bor-
inn, var kaldur lax, hvert stykki
fagurlega skreytt meö mayones.
í þessari skreytingu lá augsýni-
lega mikil vinna, en hana hafði
verið hægt að framkvæma dag-
inn áður. Með laxinum voru
framreiddar kartöflur og agúrk-
ur og hrært smjör. Eftirmatur-
inn var allskonar ís með smá-
kökum. Þrjú glös voru hjá hverj-
um diski og voru þau öll fyllt
heimagerðu víni.
Borðhaldið gekk mjög fjör-
ugt, með ræðuhöldum, húrra-
hrópi og glasaglaumi, þó enginn
Bakkus væri viðstaddur, og frk.
Jóhanna Svensen stjórnaði
borðhaldinu í þeirri stofu, er ég
sat í, og er alltaf svo hæglát,
mátti fleirum sinnum stíga upp
í stólinn sinn til þess að fá hljóð.
Glaumurinn og gleðin náði
þá hámarki sínu, þegar frú
Kjelsberg kom í dyrnar, ásamt
frk. Dínu Larsen, til að heilsa
upp á okkur. Fengum við þá að
vita^ að hún hafði flogið sunnan
af Ítalíu daginn áður, til þess
að vera viðstödd þessa hátíð.
„Ég eyddi nú 500 kr. þann dag-
inn,“ sagði frúin, „en það var
ekki of mikið fyrir það að fá
að vera hér á Stabekk í dag.“
Eftir máltíðina var aftur
gengið í fyrirlestrarsalinn. Þar
Tilkynnin
um merkíngu sauðfjár vegna mæðíveíkí-
Vísin«lin láta
að sér hæða.
ekkl
varnanna
Hér með tilkynnist öllum fjáreigendum vestan Héraffsvatna
eystri og Þjórsár, aff þeir skuli merkja fé sitt þannig á haus og
hornum:
í Árnessýslu merki menn þannig: Á Skeiðum, í Ytri-Hreppi
og Eystri-Hreppi meff rauðum lit.
í Flóa meff hvítum lit á hægra horn en rauðum á vinstra.
í Biskupstungum meff grænum lit.
í Laugardal og Grímsnesi með hvítum lit.
Vestan Ölfusár og Sogs þarf eigi aff merkja fé.
í Skagafjarffarsýslu og Austur-Húnavatnssýslu austan
Blöndu merki menn þannig: Sunnan Vatnsskarffsgirffingar aff
Héraffsvötnum með rauffum lit.
Norðan Vatnsskarffsgirffingar með hvitum lit á hægra hom
en rauffum á vinstra.
í Austur-Húnavatnssýslu, vestan Blöndu, merki menn með
hvítum lit á bæði horn.
Á Vestfjörffum norffan Þorskafjarðar og Steingrímsfjarffar
að Kollafirffi og ísafirði og Kaldalóni og Þaralátursfirffi merki
menn meff rauffum lit nema beir, er búa austan girðingarinnar
úr Reykjarfirffi í Ófeigsfjörð, sem merki meff hvítum lit.
Á Snæfellsnesi vestan Skógarness og Álftaf jarffar skulu
menn merkja með grænum lit.
Menn eru beðnir að mála hornin vandlega að framan og
aftan.
Annarsstaffar á rnæffiveikisvæffinu skal fé eigi merkt meff
litum.
Vilji einhverjar hreppsnefndir á mæðiveikisvæffinu láta
sérmerkja fé í einum effa fleiri hreppum effa á einstöku bæjum,
geta þær fengið leyfi til þess með samþykki undirritaðs.
Verði undanbrögð frá þessari fyrirskipun varffar þaff sekt-
um samkvæmt lögum nr. 45 frá 27. maí 1938.
Reykjavík, 14. marz 1939.
Hákon Bjarnason.
að fara til þess að framkvæma
verkin. Mundi ekki snældan
einnig geta bent okkur á aðra
niðurröðun verkanna á heimil-
unum, sem hefir svo ósegjan-
lega mikið gildi fyrir útlit heim-
ilisins og vellíðan heimilis-
manna. J. S. L.
var skemmt sér við ræðuhöld,
söng og upplestur langt fram á
kvöld. Margar ræður voru þar
fluttar, til að þakka skólanum
og kennslukonunum, en auðvelt
var að heyra það, að engin átti
ítök í eins mörgum hjörtum og
frk. Bergljot Torp.
Áður en lagt var af stað heim-
leiðis, var öllum boðið að drekka
te með smurðu brauði. Kennslu-
konan í almenningseldhúsinu,
frk. Jenny Johannessen hafði
umsjón með öllum matnum, og
var það mikið verk.
Meðan gestirnir voru að búa
sig til ferðar og kveðja, var
tendrað bál í garðinum bak við
nýja húsið. Var þá orðið dimmt
af nóttu, á sjálfa Jónsmessunótt.
Þá varð ég þess vör, að ég var
komin alllangt til suðurs frá
heimkynni mínu.
Dagurinn var bjartur og sól-
ríkur frá upphafi til enda. Það
var líka eins og allir væru ein-
huga um það að gera hann sem
hátiðlegastan og minnisstæðast-
an öllum hlutaðeigendum. Allt
fór þarna fram með þeirri reglu,
að hún gat ekki betri verið. Und-
irbúningurinn dagana áður,
gekk líka fyrir sig með slíku
skipulagi og ró, að það mun
fágætt, og þarna voru aðeins
konur að verki.
Eg óskaði í hjarta minu, að
allar íslenzku konurnar, sem
þarna hafa verið, væru komnar
þennan dag, og mættu njóta
þeirrar sönnu gleði, sem ég varð
aðnjótandi. Eg hét því þá, að
reyna á einhvern hátt að láta
þær fá að heyra hvað þarna
(Framh. á 4. síöu)
Hvort réttara kann að vera, að góð
erlend mjólk innthaldi 10 eða 20 mg.
af C-bætiefni í mjólkurlítranum skal
ekkert um sagt. Hitt er nú aftur á móti
staðreynd, að gerilsneydd mjólk, í
mjólkurstöðinni hér í bænum, reynd-
ist í jjanúar og febrúar síðastliðnum
að innihalda 13—14 mg. af C-bætiefni
í 1 lítra af mjólk, svo sem sjá má af
áður birtum vottorðum f rá Rannsókn-
arstofu Háskólans.
Tilkynniná
Vegna ónógrar þátttöku farþega, og af öðr-
um ástæðum, getur EK.KI orðið af þvi, að
„Goðafoss^ fari vestur til ]Vew York í vor.
H.f. Eímskipafélag íslands.
K a u pf élagf sstjórastaðan
viff Kaupfélag Fellshrepps á Hofsós, er laus til umsóknar, og
veitist frá 14. inaí næstkomandi.
Umsóknir, ásamt kaupkröfu, sendist til stjórnar kaupfé-
lagsins fyrir 15. apríl.
Tilkynning:
frá mæðiveikisvörnunum.
Hér meff tilkynnist aff öllum fjáreigendum austan Héraffs-
vatna aff Skjálfandafljóti, austan Þjórsár aff Jökulsá á Sól-
heimasandi og vestan Kollafjarffar og ísafjarffar á Vestfjörffum,
er stranglega bannaff að auffkenna fé sitt meff litum á haus og
homum á þessu ári. Sé út af þessu brugffiff, efa ef menn afmá
ekki gamla liti af fé á þessum slóffum, varffar það sektum sam-
kvæmt lögum nr. 45 frá 27. maí 1938. Öllum litarmerktum kind-
um, sem finnast í ofangreindum héruffum á næsta sumri, verffur
tafarlaust lógað.
Reykjavík, 13. marz 1939.
Hákon Bjarnason.
• ÚTBREIÐIÐ TÍMANN •
Hreinar
léreftstnskur
k a u p i r
PRENTSMIÐJAN EDDA H.F.
Lindargötu 1D.
296
Andreas Poltzer:
Patricia
293
heimsókn, sem hann hefði fengið dag-
inn áður. Ókunnur maður hafði komið
til hans og var mjög hugleikið að fá að
sjá hina nýfundnu fjórblöðungsútgáfu.
Gesturinn sagðist hafa lesið um þessa
fundnu bók í blöðunum og bauð liðsfor-
ingjanum þrjú hundruð pund í bókina.
Liðsforinginn komst allur á loft við þetta
boð og flýtti sér að sækja bókina.
Gesturinn greip hana báðum höndum.
En undir eins og hann hafði séð að
síðasta blaðið vantaði, breyttist hann
allur. Þegar hann heyrði, að síðasta
blaðið hefði vantað í, þegar bókin fannst,
reyndi hann ekki að leyna vonbrigðum
sínum. Allur áhugi hans fyrir hinni
gömlu fjórblöðungsútgáfu var skyndi-
lega horfinn. Og hann skundaði fljót-
lega á burt.
— Og hver haldið þér að þessi kynlegi
gestur hafi verið? spurðí blaðamaðurinn
í sögulokin.
— Sami maðurinn, sem gaf yður hina
merkilegu fregn um, að arinhilluþjófur-
inn væri að leita að frumhandriti eftir
Shakespeare! hrópaði Whinstone.
Hurst kinnkaði kolli.
— Ef þér væruð ekki lögreglunjósnari,
myndi ég ráðleggja yður að gerast það
þegar í stað, sagði hann brosandi og
hélt áfram: — Lýsingin sem við fengum
á gestinum hjá liðsforingjanum kom
maðurinn. Ég skal ekki fullyrða, að ég
hafi fengið þær frá þjófnum sjálfum,
í eigin persónu, en — ég vissi það auð-
vitað ekki þá — heimildarmaður minn
hagaði sér samkvæmt fyrirmælum þjófs-
ins. Og úr því að þér hafið getið rétt
til um hvar ég náði í 90% rétta skýringu
á þjófnuðunum, þá skiljið þér víst líka,
hvers vegna þjófurinn ljóstaði sjálfur
upp leyndarmáli sínu að nokkru leyti?
Whinstone kinkaði kolli og til þess að
sanna, að hann brygði ekki fyrir sig
ágizkunum, sagði hann:
— Eftir að þjófurinn hafði séð, að það
tók of langan tíma að stela öllum arin-
hillum, sem komið gátu til mála, hug-
kvæmdist honum að láta söguna um
frumrit Shakespeares, sem fólgið væri
í arinhillunni, berast út. Hann taldi
víst, að þá myndu allir, sem ættu Adams-
arinhillurnar, fara að rannsaka, hvort
ekki væri leynihólf í þeim. Og ef ein-
hver eigandinn fyndi — þó ekki væri
frumhandritið — heldur gamla útgáfu
af „Richard III.“, þá myndi það fréttast
fljótlega. Þjófurinn þurfti þá ekki annað
en að snúa sér til eigandans og kaupa
bókina fyrir slikk, því að enginn hafði
hugmynd um hvað uppdráttarrissið að
aftanverðu í henni táknaði.
Blaðamaðurinn kinkaði kolli hvað eftir
annað meðan Whinstone talaði.