Tíminn - 30.03.1939, Blaðsíða 2

152
TÍMIM, flmmtndagiim 30. marz 1939
38. blað
„Sovét“-stjópiiIm á
atviiimivcgimiim
'gímtnrt
Fimtudaginn 30. marz
Á hættutímum
Eitt af þjóðskáldum íslend-
inga kvað fyrir nokkrum tug-
um ára:
„Eitt er landið ægi girt
yzt á Ránar slóðum,
fyrir löngu lítils virt,
langt frá öðrum þjóðum.
Um þess kjör og aldarfar
aðrir hægt sér láta.
Sykki það í myrkan mar,
myndu fáir gráta.“
Það er 19. aldar maðurinn,
sem talar í þessu dapurlega
ljóði. Síðan hefir ísland eignazt
marga vini fyrst og fremst í
nágrannalöndunum og raunar
víðsvegar um heiminn, og at-
hygli hefir verið vakin á landi
og þjóð miklu meiri en áður var.
Einstaklingar í ýmsum löndum
myndu hafa hug á því að rétta
íslendingum hj álparhönd, ef
þjóöin væri stödd í neyð.
í höfuðatriðum er þó staða
íslands í veröldinni ennþá á-
þekk því, sem skáldið lýsir.
Meðal alls þorra almennings í
hinum stóra heimi má ísland
ennþá heita óþekkt land og ís-
lenzka þjóðin þó enn fremur.
Engin önnur þjóð skilur hina
íslenzku tungu. Sumt af þeirri
fræðslu, sem út er breidd um ís-
land, er jafnvel þannig, að betra
væri án að vera. Er skammt _að
minnast erindis, sem ungur ís-
lendingur, er lengi hefir dvalizt
erlendis, nýlega flutti í útvarp-
ið um það efni. Hagsmunir
hinna stóru þjóða af viðskiptum
við ísland, eru ekki miklir. Það
má fyllilega viðurkenna það með
skáldinu, að þó að ísland sykki
í sjó einhvern næstu daga og
þjóðin, sem þetta land byggir,
hyrfi af yfirborði jarðar, myndi
það ekki til lengdar valda miklu
umróti eða áhyggjum í veröld-
inni. Ef stórskipið Queen Mary
færist á Atlantshafinu, myndi
það sennilega vekja fullt svo
mikla athygli meðal stórþjóð-
anna.
Yfir heimi vorra daga drottna
tvö meginöfl, auðvald og her-
vald. Við íslendingar eigum
hvorugt þetta vald. En hvenær
sem þessum reginöflum verald-
ar lýstur saman í styrjöld, er
ísland í hættu.' ísland er of
veikt og valdalítið, til þess að
geta gert sér von um það á slík-
um tímum að eiga volduga vini,
sem eitthvað verulegt vilji á sig
leggja til þess, að íslenzka þjóð-
in þoli ekki neyð eða líði undir
lok. Og þótt einhverjir hefðu
vilja á slíku, hafa flestir nóg
með sig, þegar heildarleikurinn
er hafinn.
En þótt ísland geti ekki reitt
sig á liðsemd í neyð frá hinum
stóru löndum, getur því hinsveg-
ar verið hættu von úr þeirri átt.
Togstreita herveldanna um hrá-
efni og hernaðaraðstöðu, getur
vissulega orðið til þess að beina
augum þeirra hingað norður,
ekki sízt ef athygli er vakin á
landinu í sambandi við þá tog-
streitu.
Margt bendir ótvíræðlega í þá
átt, að óveður styrjaldarinnar
sé þegar í nánd. Það getur dreg-
izt nokkrar vikur, nokkra mán-
uði, kannske 1—2 ár, að þetta
óveður brjótist út. En það get-
ur líka verið, að ekki líði nema
fáir dagar þangað til fallbyss-
urnar þruma á meginlandinu og
tundurdufl og kafbátar byrja að
loka siglingaleiðum. Friðurinn
hangir á veikum þræði, og sá
þráður getur slitnað, hvenær
sem vera skal.
En þó að svo fari, er engin
ástæða fyrir íslendinga að ör-
vænta um sinn hag. Það er að
vísu valt að treysta á aðstoð
annara þjóða, þegar svo er kom-
ið. Þjóðin verður að treysta á
sjálfa sig. En henni er heldur
enginn vorkunn að vera sjálfri
sér nóg, ef vilji og manndómur
er til. Margt getur hér orðið á
annan veg en æskilegt væri, ef
til slíkra tíðinda dregur. En séu
menn samhentir um að nota og
sætta sig við þau úrræði, sem
fyrir hendi eru, er áreiðanlega
hægt að komast langt á eigin
spýtur.
Undanfarna áratugi hefir
löngum verið nokkuð öfgasamt
í þjóðmálum íslendinga. Slíkt er
Hinir „flokkslausu“ þing-
menn á Alþingi, Héðinn Valdi-
marsson og kommúnistarnir þrír
hafa nú á Alþingi borið fram tvö
frumvörp og eina þingsályktun-
artillögu, sem Þjóðviljinn telur,
að reisa myndi úr rústum allt
atvinnulíf hér á landi, ef sam-
þykkt yrði. Mætti ætla, að menn,
sem slíkt færast í fang, hefðu
eitthvað meira en lítið til brunns
að bera og að einhver manns-
bragur væri á tillögum þessum.
Mörgum, sem trú kunna að hafa
á því haft, að hinn nýi „social-
istaflokkur“ myndi verða djarf-
ur til úrræða, mun og koma það
nokkuð á óvart, að tillögur þess-
ar skuli vera svo síðbúnar og
ekki sjá dagsins ljós fyr en sex
vikur eru liðnar af þingi. En
sannleikurinn mun vera sá, að
tillögurnar eru snöggsoðnar í
skyndi til þess að ekki skuli líta
svo út, sem flokkurinn standi
uppi orðlaus og ráðlaus með öllu,
þegar ákvarðanir verða teknar
um þær tillögur, sem búizt er við
frá aðalflokkum þingsins nú
næstu daga.
En um þessar tillögur H. V. &
Co. er það í stuttu máli að segja,
sem vænta mátti, að í þeim fel-
ast engin bjargráð, sem atvinnu-
vegunum geti að haldi komið
eins og nú standa sakir. Um eina
þeirra, frumvarpið um ríkis-
verzlun með útgerðarvörur, má
þó segja það, að slíkar tillögur
gæti komið að einhverju gagni
síðar meir, ef vel tækist. Væri
hitt þó ólíkt eðlilegra, að út-
gerðarmenn sjálfir hefðu yfir-
leitt frjálsan samvinnufélags-
skap um innkaup sín, að hætti
ýmsra annara landsmanna. En
leiðinlegt er það fyrir Héðinn
Valdemarsson, að hann skyldi
ekki koma í hug að lækka þyrfti
verð á olíu, kolum og veiðar-
færum, meðan hann sjálfur
hafði til þess aðstöðu í þingi að
láta að sér kveða. En þegar t. d.
um það var rætt fyr meir, að
ríkið tæki olíuverzlunina í sínar
hendur, lét H. V. sér yfirleitt
fremur fátt um finnast og taldi
ýmsar bægðir á, svo sem veltu-
fjárskort til útlána á olíunni.
Önnur tillaga þeirra félaga er
eðlilegt hjá vakandi þjóð í
venjulegum tímum. En eins og
nú standa sakit í- heiminum,
mun þjóðinni vera hollast að
gera sér grein fyrir því, að hún
er lítil og umkomulaus þjóð, ó-
þekkt og vinafá, ef á reynir, og
verður að hjálpa sér sjálf og
treysta á sjálfa sig á tímum
hættunnar.
Sagnfræðingur hefir nýlega
haldið því fram, að skortur á
járni til vopnasmíða hafi orðið
til þess að íslendingar glötuðu
sjálfstæði landsins.
Hér verður hinu varpað fram,
að uppeldið við hin fjölbreyti-
legu stötf landbúnaðar og sjó-
sóknar hafi orkað því, að halda
við menningu og manndómi
með þjóðinni, þrátt fyrir er-
lenda undirokun og fátæktina
sem af henni leiddi.
Þegar atvinnuhættir þessarar
sömu þjóðar breytast skyndilega
þannig, að 6—7 menn af hverj-
um 10 flytjast í þorp og kaup-
tún til þess að lifa þar lífinu,
þá er hér um gjörbreytingu að
ræða og nýsköpun, sem ósagt er
hvert leiðir.
Hundraðið er ekki í hættunni
með fyrsta ættliðinn, nýbyggj-
ana, sem fulltíða flytja úr gam-
alli og gróinni menningu í hið
nýja umhverfi og jafnvel ekki
fyrir næsta liðinn. En úr því get-
ur farið að vandast málið.
Góðir menn skilja þetta og
úr þessu er reynt að bæta á
margan hátt, og þá m. a. með
miklu skólahaldi og sérstaklega
mikilli bóklegri fræðslu.
Á síðustu árum eru að opn-
ast augun fyrir því, að íþróttir
séu ekki óverulegt atriði, til
um að skora á ríkisstjórnina að
hlutast til um það við Lands-
bankann og Útvegsbankann, að
skuldug útgerðarfyrirtæki verði
gerð upp. Er H. V. þar fallinn
frá þeirri gömlu fyrirætlan
sinni, að láta Alþingi fyrirskipa
gjaldþrot þessara fyrirtækja og
taka uppgjörið í sínar hendur.
Út af fyrir sig virðist nú ekki
vera fólgin í því mikil viðreisn
fyrir sjávarútveginn að ganga
frá gjaldþroti þessara fyrir-
tækja, þótt það kunni að vera
ill nauðsyn. En hitt mun tillögu-
mönnum vera ókunnugt, að í
bönkum er nú þegar verið að
gera ráðstafanir til þess, að hin
skuldugustu fyrirtæki komizt á
heilbrigðan grundvöll á þann
hátt, sem eðlilegt og framkvæm-
anlegt má teljast og að ekki mun
verða álitið nauðsynlegt, að
biðja kommúnista aðstoðar í því
máli. Búmennska H. V. fyrir
tveim árum, þegar hann vildi
gefa eigendum tiltekins útgerð-
arfélags eina miljón króna, til
þess að fá að gera það gjald-
þrota, mun heldur ekki vera tai-
in til eftirbreytni.
En höfuð viðreisnar„plan“
þeirra félaga á þó að vera fólgið
í svokölluðu „frumvarpi til laga
um ráðstafanir til nýrra at-
vinnuframkvæmda og nýsköp-
unar í atvinnulífi þjóðarinnar".
Aðalefni þess er að stofna 15
manna „ráð“ eða „sovét“ eftir
austrænni fyrirmynd, til að hafa
með höndum „yfirstjórn at-
vinnuframkvæmda í landinu-.
Flest þau verkefni, sem „ráð“
þetta á að hafa með höndum,
hafa áður verið falin Fiskimála-
nefnd og néfnd þeirri, sem skip-
uð hefir verið til að hafa yfir-
stjórn rannsókna á náttúru- og
auðlindum landsins.. En Fiski-
málanefndina, sem H. V. taldi
all nýtilega stofnun meðan hann
var þar formaður, virðast þe;r
nú vilja leggja niður eða a. m. k.
rýja að verkefnum að mestu
leyti. Þó er „ráðinu“ sérstak-
lega ætlað eitt mjög mikil-
vægt(!) verkefni, sem er að
„banna viðgerðir erlendis á ís-
lenzkum járnskipum", og mun
þar mega kenna fingraför járn-
smiðafélagsins í Rvík, þar sem
kommúnistar stundum hafa ver-
ið i meirihluta.
Rétt er og að geta þess, að
„ráðinu“ er ætlað að „leggja
fram hlutafé" til að koma á fót
skipasmíðastöðvum, verksmiðj-
um og námurekstri. Ekki eiga
þó þessi hlutafjárframlög að
geta komið til greina nema Al-
þingi hafi áður samþykkt, og
þess að bæta unglingunum
hina töpuðu aðstöðu, sem for-
feður þeirra áttu í umhverfi
hinnar meira og minna „villtu“
náttúru, við veiðiskap á sjó og
landi, smalamennsku, hesta-
sóknir, ferðalög, sem ósjaldan
voru sameinuð viðureign við
meiri og minni torfærur, auk
hinna fjölbreytilegu starfa við
heyskap, fjárgeymslu og heimil-
isstörf utan húss og innan. —
Jafnvel' akvegir og brýr skapa á
vissan hátt frádrátt á þessu
gamla, náttúrlega uppeldi ís-
lenzkra byggða, fyrir fólkið sem
þar býr nú.
En jafnvel þótt skilningurinn
á gildi hins líkamlega uppeldis
sé í vexti, þá vantar mikið á að
við sé hlítandi.
Englendingar eru komnir að
þeirri niðurstöðu, að heims-
styrjöldin hafi unnizt á íþrótta-
völlunum við Eatonháskólann.
Ólafur Friðriksson hefir í
sinni skemmtilega skrifuðu bók,
Frá Vestfjörðum til Vestri-
byggðar, sem segir frá för Nan-
sens á skíðum yfir þveran
Grænlandsjökul, leitt ljós rök að
því, hversu þetta íþróttaafrek
hafði gildi fyrir norsku þjóðina,
hversu hún við fregnina varð
léttari í spori og beinni í bakið.
Hugsið ykkur, heil þjóð. Og
lýsir þetta raunar ekki því
trausti, sem vænta mætti á
„ráðinu“ og starfhæfni þess. Og
ekki er með frumvarpi þessu,
þó að lögum yrði, „ráðinu“ séð
fyrir neinu sérstöku starfsfé til
hlutafjárframlaga eða annars,
nema styrkjum, sem það kann
að hafa veitt og ætlazt er til, að
það endurkrefji!
Flestir, sem þetta frumvarp
lesa, munu sennilega eiga nokk-
uð erfitt með að átta sig á þvl,
að slík „ráðstjórn“ yfir at-
vinnuvegunum, myndi gera nein
veruleg kraftaverk í landinu al-
veg á næstunni, jafnvel þótt
þriðjungur ráðsins yrði kosinn
af „óflokksbundnu landssam-
bandi íslenzkra verklýðsfélaga"
eins og talað er um í frv. Höf-
undarnir segja líka í greinar-
gerð, að til þess að hægt sé að
framkvæma þá stefnu, sem 1 frv
felst, muni þurfa að verða
„gagnger straumhvörf í at-
vinnumálum, fjármálum og
stjórnmálum". Meðan þessi
„straumhvörf“ ekki eru fyrir
hendi, þýðir þá líklega lítið fyr-
ir Alþingi að leggja vinnu 1
þetta merkilega mál!
IVýr boðskapur.
í seinasta tölublaði Tímans
var vakin athygli manna á hin-
um nýja boðskap, sem kommún-
istar eru teknir að reka í sveit-
um landsins. í aðalforystugrein,
er birtist í kommúnistablaðinu,
sem ætlað er sveitafólkinu, voru
þeir ekki taldir vera íslending-
ar, sem í kaupstöðum búa. Jafn-
framt er því haldið fram, að
litlu skipti fyrir þjóðina, hvort
fólkið hafi flutt úr sveitinni „til
Ameríku eða á malarkamb við
sjó“. í báðum tilfellunum sé það
glatað. Síðan kemur nýstárleg
kenning, sem haldið er að
sveitafólkinu í blaði, sem frek-
ustu kaupkröfumenn bæjanna
senda út á landsbyggðina, til
þess að „kristna“ fólkið þar:
„Verkamenn og bændur og
allir vinnufærir þegnar, verða
að vinna kauplaust að bygging-
um hvers annars, sem þörfin
krefur“. Eftir þessu ætla þeir
Arnór og Héðinn að fara að láta
bændur fá ókeypis vinnuafl frá
verkalýðsfélögunum, þegar þarf
að byggja í sveitinni. Máske ætla
þeir sjálfir að fara að hræra
steypuna eða rista torfið fyrir
bændurna! En skyldi verka-
mönnum í kaupstöðum, sem
hafa kannske hallazt að „Héð-
instrú“, ekki þykja dálítið ein-
kennilegur þessi nýi boðskapur,
að þeir eigi að fara upp í sveit
og vinna þar kauplaust. — Og
finnst þeim ekki líka svolítið
smáskrítilegt, að þessir „vinir“
þeirra skuli vera að fræða
sveitafólkið á því, að verka-
mennirnir séu ekki íslendingar,
af því að þeir búa i kaupstað?
H.
bendir ekki allt til að norska
þjóðin hafi að þessu tilefni rétt
úr sér til frambúðar. Þetta var
fyrir 1905. Þeirra 1918! Og hvað
hefir ekki skeð síðan með þess-
ari harðduglegu afreksþjóð.
Siglingaþjóð hafa Norðmenn
verið frá öndverðu og veiðiþjóð
ekki sízt á haíinu. Hjá þeim
höfum við lært fiskveiðar og
fiskverkun, síldveiðar og síldar-
verkun, en hinsvegar hvorki sel-
veiðar né hvalveiðar. Enda voru
það Norðmenn, en ekki við, sem
settu metið í samkeppni þjóð-
anna um norðurpólinn og suð-
urpólinn. Þeir fundu ísland og
byggðu svo að það týndist aldrei
aftur. Við fundum Grænland
og Ameríku og týndum hvoTu-
tveggju. Mundi járnskorturinn
vera skýringin? Eða kannske
mismunandi gildleiki skógar-
trjánna? Gildir einu. En eins og
komið er, megum við ekki afsaka
okkur með slíku.
Heldur ekki megum við láta
Norðmenn hljóta skömm af
frændseminni. En til þess þurf-
um við ekki meira bóknám,
heldur meira og betra líkam-
legt uppeldi. Ekki endilega
menn, sem á skiðum gætu sigr-
að Birgi Ruud, heldur hærra
meðaltal af hraustu, sterku, öt-
ulu, áræðnu æskufólki
Sé það svo, að íþróttavellirnir
við ensku háskólana hafi valdið
úrslitum í heimsstyrjöldinni,
þá mættum við, þrátt fyrir yfir-
lýst ævarandi hlutleysi, mega
draga þá ályktun af þeirri stað-
reynd, að íþróttirnar muni hafa
gildi fyrir sérhverja þjóð og þá
einnig í hinni algengu lífsbar-
S. TJ. B1.
Vormótin.
Undanfarin sumur hafa Fram-
sóknarmenn i ýmsum héruðum
landsins efnt til sérstakra
flokkshátíða, sem yfirleitt hafa
heppnazt mjög vel. Verður þeirri
starfsemi vafalaust haldið á-
fram.
Stjórn S. U. F. hefir undan-
farið haft til athugunar, hvort
ekki væri hægt að halda 2—3
daga mót ungra Framsóknar-
manna í sambandi við þessar
samkomur. Yrði fyrirkomulag
þeirra eitthvað á þessa leið:
Þátttakendur kæmu til mót-
staðarins síðari hluta föstudags.
Á föstudagskvöld væri ef til vill
hægt að láta flytja 1—2 erindi,
sem fjölluðu um stjórnmálavið-
horfið í landinu eða einhverja
þætti þess. Fyrri hluta laugar-
dagsins væri unnið að skóg-
græðslu, vegalagningu eða ein-
hverju því verki, sem væri til
hagræðis og prýðis á staðnum
eða nágrenni hans. Á laugar-
dagskvöld væri haldin einskonar
kvöldvaka, þar sem skiptist á
fræðandi efni og skemmtiatriði.
Á sunnudaginn yrði síðan haldin
héraðshátíð fyrir Framsóknar-
menn, með svipuðum hætti og
undanfarið.
Vormótin yrðu haldin á vegum
ungra Framsóknarmanna, en
öllum Framsóknarmönnum væri
heimill aðgangur.
Slík mót myndu án efa verða
til mikils gagns. Þau sköpuðu
nánari kynningu meðal ungra
Framsóknarmanna í héraðinu,
veittu talsverða pólitíska fræðslu
en yrðu þó jafnframt góð hvíld
og tilbreytni frá hinu daglega
striti. Þau gætu orðið einn veiga-
mikill þáttur þess að skapa bætt
og hollara félags- og skemmt-
analíf í sveitum landsins.
Stjórn S. U. F. hefir þegar
rætt um þetta mál við ýmsa
forystumenn félaganna úti á
landi, og hvarvetna fengið góðar
undirtektir. í einu héraði, Vest-
ur-ísafjarðarsýslu, var búið að
ákveða mót ungra Framsóknar-
manna í vor, áður en þessi mála-
leitan stjórnarinnar barst þang-
að. Er þó örðugra fyrir unga
Framsóknarmenn að koma þar
saman en víða annars staðar á
landinu, þar sem samgöngur eru
betri.
Nú er kominn sá tími, að
nauðsynlegt er orðið að hefja
undirbúning slíkra móta heima
í héruðunum.Eru það því tilmæli
stjórnar S. U. F. til ungra flokks-
systkina sinna úti á landi, að
þau fari að svipast eftir heppi-
legum stöðum fyrir mótin og
byrja annan nauðsynlegan und-
irbúning. Þar sem ekki er um
nægilegt húsrúm að ræða, verð-
áttu, þar sem engum hentar að
lýsa yfir hlutleysi!
Þess vegna vill Tíminn fúslega
verja rúmi sínu til þess að ræða
þessi mál að nokkru nú, þegar
sá viðburður er nýafstaðinn, að
hátíðlega hefir verið minnst
tuttugu og fimm ára trúboðs-
starfs, sem norskur maður hefir
rekið hér á landi. Til þess að
gera þessa minningarathöfn
sem eftirminnilegasta, þá hefir
„trúboðinn" fengið samlanda
sinn, heimskunnan mann, til
þess að sækja okkuT heim og
eiga sögulegan þátt i þessari
minningarathöfn.
Tuttugu og fimm ár eru liðin
síðan L. H. Múller beittist fyrir
stofnun Skíðafélags Reykjavík-
ur. Nokkru færri ár eru síðan
þessi sami maður fór á skíðum
um hávetur suður yfir þvert há-
lendið, ásamt tveimur ungum
mönnum, eingöngu til þess að
vekja athygli þjóðarinnar á
skíðunum, bæði sem samgöngu-
og íþróttatæki. En á síðustu ár-
unum hefir líka miðað vel í átt-
ina. Skíðaíþróttin er á góðum
vegi með að verða íslenzk íþrótt!
Skíðaskálar, skíðakennarar,
skíðanámskeið, skíðabækur,
skíðamót — allt eru þetta orðin
lifandi orð og ómissandi í mál-
inu. Og loks hefir orðið skíða-
stökk orðið munntamara en áð-
ur við það, að alfrægasti af-
reksmaður Norðmanna í þessari
skíðaíþrótt, Birger Ruud, heiðr-
aði afmælisfagnað Skíðafé-
lagsins með því að koma hingað
og sýna listir sínar.
Er skemmst af því að segja, að
öllum þeim, er sáu Birgi Ruud
ur að athuga möguleikana fyrir
útvegun á tjöldum. Þá* er ó-
heppilegt að mörg mót séu sam-
tímis, þar sem æskilegt væri að
formaður flokksins, ráðherrar
eða aðrir af helztu forystumönn-
unum gætu mætt á sem flestum
þeirra.
Stjórn S. U. F. mun reyna að
hjálpa til við þennan undirbún-
ing eftir megni. Ættu þau félög,
eða einstakir flokksmenn, sem
vilja koma á slíkum mótum, að
snúa sér sem fyrst til hennar.
Bókaútgáfa S. U. F.
Merkir samtíðarmenn eftir
Jónas Jónsson, er Samband
ungra Framsóknarmanna gaf
út, og út kom í vetur, hefir selzt
mjög vel. Þótt upplagið væri ó-
venjulega stórt, miðað við það,
sem tíðkast um íslenzkar bæk-
ur, er það senn á þrotum. Eru
innan við hundrað eintök óseld
af bókinni.
Umboðsmenn, sem útgáían
hefir haft í flestum byggðar-
lögum, hafa margir greitt mjög
vel fyrir sölu bókarinnar, og
gert S. U. F. kleift að selja
hana við svo vægu verði, sem
ákveðið var, án þess að bíða af
því fjárhagslegt tap. Flestir
þessara umboðsmanna hafa
þegar staðið útgáfunni full skil
á andvirði þeirra bóka, er þeir
hafa selt, og margir áskrifenda
urðu til þess að greiða bókina
fyrirfram. Nokkrir menn eiga
þó enn eftir að gera skil og er
það vinsamleg ósk bókaútgáf-
unnar, að þeir geri það við
fyrsta tækifæri, og helzt af öllu
fyrir 1. maí.
Ef einhverjir áskrifendur að
bókinni hafa orðiö fyrir van-
skilum, er áTíðandi að þeir láti
um það vita hið bráðasta, svo
að hægt sé að bæta úr því. Slík-
ar umkvartanir er bezt að árita:
Bókaútgáfa S. U. F., pósthólf
961, Reykjavík.
Stjórn S. U. F.
óskar eftir að fá bréf fTá
ungum Framsóknarmönnum úti
á landi um möguleika fyrir auk-
inn félagsskap meðal ungra
Framsóknarmanna í hlutaðeig-
andi byggðarlagi og aðstoð, sem
til mála gæti komið að S. U. F.
gæti veitt. Jafnframt er æski-
legt að fá vitneskju um póli-
tískt viðhorf manna og þau
lands- og héraösmál, sem efst
eru á baugi á hverjum stað.
Verða ungir Framsóknarmenn
að nota bréfaskipti meira en
gert. hefir verið til að ræða sjón-
armið sín og starfsemi, þar sem
erfitt er að ná saman á annan
hátt. Bréf til S. U. F. er bezt að
árita: S. U. F„ pósthólf 961,
Reykjavík.
Ungir Framsóknarmenn
utan af landi, sem dvelja í
bænum lengri eða skemmri
tíma, eru beðnir að hafa tal af
(Framh. á 4. síðu)
hvort heldur þegar hann fór
niður svigbrautina eða þegar
hann framkvæmdi skíðastökk
muni verða þetta ógleymanlegt.
Var yfir þessu sá glæsileiki, sú
göfgi, sem aðeins á samstöðu við
hið listræna, fullkomna. Enda
er hér mjórra mundangshófið,
en menn hafa enn gert sér grein
fyrir. Og enn verður þetta á-
hrifarikara og athyglisverðara
fyrir það, að mótsögn virðist í
fljótu bragði milli líkamsburða
og afreka Birgis Ruud. Enda
kalla Norðmenn hann „hinn
litla, stóra mann!“ í fyrstu at-
rennu stökk Birgir 28 m. þegar
okkar færustu menn stukku 22
—23 m„ og í síðari umferð 32y2
m. þegar okkar duglegasti mað-
ur stökk 27 m. Sömu hlutföll og
þó enn meir áberandi votu hvað
svigið snerti, fór Birgir Ruud
svigbrautina á 39.1 sek, en fljót-
asti íslendingurinn var 46.2
sek.
Heimsókn Birgis Ruud mætti
marka spor í viðhorfinu til í-
þróttamála hér heima, Ekki fyr-
ir það, aö hann er langfrægasti
íþróttagrapur sem hingaö hefir
komið, heldur fyrir hitt, að hann
vekur til umhugsunar og skiln-
ings á því sambandi sem er á
milli íþrótta norsku þjóðarinn-
ar og afreka hennar á fjölmörg-
um sviðum í hinni hörðu sam-
keppni þjóðanna, bæði í verk-
legum og andlegum efnum, en
hjá Norðmönnum ber vetrar-
íþróttirnar hæst. Miðað við
fólksfjölda eru Norðmenn mesta
siglingaþjóð í heimi og einhver
ötulasta veiðiþj óðin; þeir stunda
hvalveiðar í Suðuríshafi en Sel-
GwðbrandurMagnússoni
Heímsfræg'ur skíða-
gfarpur í heímsókn