Tíminn - 12.08.1939, Blaðsíða 2

366
TÍMIM, langardagimt 12. ágúst 1939
93. blað
‘jgímmn
Laugardaginn 12. ág.
Þeir mega fá langt
sumarleyfi
Töðufengurínn og fóðrun
kúnna í vetur
Eftir Pál Zophóníasson ráðunaut.
Túnannirnar eru liðnar og
komin engiverkin. Túnin eru öll
slegin og taðan komin í hlöðu
eða hey. Túnin spruttu í vor við
sól og hita, og taðan var kraft-
góð. Hjá þeim er fyrst byrjuðu
slátt, var byrjað í sjöundu sum-
arviku, margir byrjuðu í níundu
vikunni, en almennt var byrjað
um 10 vikur af sumri.
Túnin voru yfirleitt vel sprott-
in, undantekning var þó með
tún, sem eru mjög harðlend. Þau
brunnu sum svo töðufengur varð
lítill. í heild er þó taðan eftir
fyrri slátt meiri en í meðallagi,
en há sprettur víða illa, svo ó-
víst er enn hvert heildartöðu-
magnið eftir sumarið verður
nema í meðallagi. En heyskapar-
tíðin hefir verið góð. Taða hef-
ir ekki hrakizt, nema lítillega á
Austurlandi, og því er taðan í ár
óvenjulega góð. Hjá nokkrum
hefir þó hitnað verulega í henni.
Sumir hafa dregið hana upp, en
aðrir bíða að sjá, hvort hún ryð-
ur sig ekki. Þeir, sem hafa hita
í töðum sínum, mega vel fylgj-
ast með honum. Venjulega er
það svo, að hitinn helzt í hlöð-
unum, trúin á, að hann hlaupi
upp í það, sem ofan á er látið, er
bara trú, og trú, tsem mörgum
verður hált á, því oft er hiti fal-
inn þannig í djúpum hlöðum.
Hann helzt fram um rétt-
irnar og veturnæturnar, og þá
fyrst blossar upp úr — taðan
brennur. — Þið, sem nú hafið
hita í heyjunum, látið það ekki
henda ykkur! Leysið þau held-
ur upp og fáið hitann úr.
Annars er það oft svo, að þegar
taðan sprettur við slík skilyrði
sem í vor, og verður sérstaklega
kraftgóð, vara menn sig ekki á
því, að hún þarf meiri þurk en
venjulega, og því hirða þeir hana
of djarft, og fá hita í hana.
í vetur er líklegt, að allar
kýr, sem venj ulega komast ekki í
nema 14 merkur eftir burðinn,
þurfi engan fóðurbæti með
töðunni .Þær eiga að geta haldið
þeirri nyt eðlilega á sér af töð-
unni einni saman, hafi ekki
hitnað í henni, og hún þessvegna
skemmst. Hinar, sem fara í hærri
nyt þurfa aftur fóðurbæti með,
eigi þær að geta haldið henni
eðlilega á sér. Þó er það svo, að
horfur eru fyrir, að þeir, sem
fyrst byrjuðu að slá, eigi sumir
hverjir það góða töðu, að ætla
má að kýr af henni einni geti
haldið á sér 15 og jafnvel 16
merkum, en það er aðeins á ein-
staka stöðum, sem um það er
að ræða.
Fyrir hver 3,5—3 kg., sem kýr-
in mjólkar fram yfir 14 kg. á
dag, þarf að gefa henni um 1
kg. af fóðurbæti. Áreiðanlega
er taðan nú svo góð, að ekki er
rétt að gefa með henni neitt af
tómu síldarmjöli, og það er í
raun réttri aldrei rétt. Hvaða
fóðurbætir verður ódýrastur í
haust, en enn óvíst, en líklegt
er að það verði blanda af síldar-
mjöli og maís, eða síldarmjöli
og rúgmjöli, og þarf þá uhi y4 til
i/3 af því að vera síldarmjöl.
Margir eru hræddir um að
mikið veröi um doða í kúm
í vetur. Ég hygg að ekki
sé sérstök hætta á því. Ann-
ars má alltaf nokkuð fyrir-
byggja það, með því að sjá um
það að kýrin sé ekki í kalk-
hungri. Má það t. d. með því að
gefa henni fóðursalt, eða með
því að gefa henni beinamjöl, eða
með því að gefa henni mysu.
Það er mikið fóður, sem tilfellst
á mjólkurbúunum í mysunni, og
væri kúm gefin hún frá því mán-
aðartíma fyrir burðinn og fyrst
eftir hann mundi mjög mega
fyrirbyggja að doðinn kæmi.
Þetta ættu bændur á mjólkur-
sölusvæðunum að athuga.
Allir bændur, sem þekkja kýr
sínar, eiga í haust að athuga
hvað þeir þurfi af fóðurbæti
handa þeim í vetur. Þeir, sem
eru á mjólkursvæðunum, þurfa
að athuga hvað þeir þurfa til
þess að láta kýrnar halda á sér
eðlilegri nyt og haga innkaupun-
um á fóðurbæti eftir því.
Hinir, sem enga mjólk geta
selt, athuga hve þeir þurfi að
hafa margar kýr til að full-
nægja mjólkurþörf heimilisins,
þegar þeir gefa hverri svo að
hún sýni fullt gagn. Og þeir hafa
kýrnar ekki fleiri, en kaupa svo
fóðurbæti, svo að þeir hafi fullt
gagn af hverri einstakri. Með
því að fullnota hverja kú, og
hafa þær ekki fleiri en þörf
heimilisins krefur, fá þeir fóðr-
ið ódýrast, og mjólkina mesta að
tiltölu við fóðrið.
En fóður kúnna má helzt ekki
vera einhliða þurfóður. Þær
þurfa helzt að fá nokkuð af því
sem vothey. Seinni slátturinn er
eftir, og þó að fram að þessu
hafi gengið vel að þurka töð-
una, er óvíst hvernig það verð-
ur með hána. Hana eiga menn
að búa sig undir að setja í vot-
hey. Það er miklum mun betra
fyrir kúna að fá um y3—y2 af
gjöfinni sem vothey, en fá það
allt sem þurhey. Síðastliðið ár
gáfu 60% af þeim bændum, sem
(Framh. á 4. síðu)
Ei síldveiðin bregst
Samkvæmt bráðabirgðayfir-
liti hagstofunnar nam innflutn-
ingur til landsins frá því um
áramót til júlíloka 36.6 milj. kr.
en útflutninguxinn 25.1 milj. kr.
Verzlunarjöfnuðurinn var því ó-
hagstæður um 11.5 milj. kr.
Á sama tíma 1 fyrra var verzl-
unarjöfnuðurinn óhagstæður um
8.2 milj. kr. og er hann því 3.3
milj. kr. óhagstæðari nú en þá.
Að sumu leyti byggist aukn-
ingin á innflutningi að krónu-
tali á því, að gengið hefir breytzt
og er því ekki að ræða um raun-
verulega aukningu. Að öðru leyti
er um raunverulega aukningu
að ræða á vörum til síldarút-
gerðar, efni til nýrra mótorbáta
o. fl. af því tagi, en raunveruleg
hækkun er hinsvegar ekki á
þeim liðum, sem höftunum er
mest beint gegn.
Þessi niðurstaða hlýtur að
verða mönnum talsvert áhyggju-
efni og þá sérstaklega sökum
þess, hversu erfiðlega síldveið-
arnar hafa gengið til þessa.
Þrátt fyrir langtum stærri skipa-
flota var bræðslusíldaraflinn um
seinustu helgi lítið eitt meiri en
á sama tíma í fyrra, en saltsíld-
araflinn mörgum sinnum
mínni. Siðan hefir verið nokkur
söltun en þó margfalt minni en
sömu dagana síðastliðið sumar
og bræðslurnar standa yfirleitt
tómar.
Öll von um það, að hægt verði
að eyða þessum mun á verzlun-
arjöfnuðinum og ná hagstæðum
viðskiptum við önnur lönd a ár-
inu, byggist á því, að síldveiðin
verði óvenjulega mikil næstu
vikurnar. En því miður eru
horfurnar ekki glæsilegar í þeim
efnum, jafnvel þótt eitthvað
rættist úr.
Það er alltaf gott að vera
bjartsýnn og í lengstu lög munu
áreiðanlega allir vona, að síld-
veiðin bregðist ekki gjörsamlega
úr þessu. En eigi að síður er
samt fullkomin ástæða til þess,
að menn fari að gera sér ljóst,
hvernig ástandið verður, ef síld-
veiðin bregst, og hvaða ráðstaf-
anir verði þá nauðsynlegt að
gera.
Það er augljóst mál, að verði
sildaraflinn ekki mikið meiri en
hann er orðinn nú, verður verzl-
unarjöfnuðurinn óhagstæður, í
stað þess að hann hefir vexið
hagstæður um nokkrar milj. kr.
á undanförnum árum. Þjóðin
getur þá ekki flutt inn eins mik-
ið og undanfarin ár, án þess að
safna skuldum, og hefir, að ó-
breyttum innflutningi, engan
eyrl afgangs til að mæta duldum
greiðslum.
Þegar þannig er komið, verður
um tvær leiðir að velja:
Önnur er sú, að reyna að halda
svipuðum innflutningi og verið
hefir undanfarið, safna heldur
verzlunarskuldum, unz láns-
traustið er þrotið til fulls, og
bregðast skuldbindingunum um
greiðslur á vöxtum og afborgun-
um umsaminna lána.
Hin leiðin er sú, að fella nið-
ur um skemmri eða lengri tíma
innflutning fjölmargra vöru-
tegunda, sem að þessu hefir ekki
fengizt samkomulag um að láta
vanta, þ. á m. byggingarefni,
ýmsar almennar neyzluvörur o.
s. frv., nota sem allra mest
framleiðslu landsins, og komast
þannig yfir þá erfiðleika, sem
sildarleysið og fiskileysið skapa
sameiginlega, án þess að þurfa
að fella niður greiðslur af lán-
um.
Fyrri leiðin myndi óhjákvæmi-
lega hnekkja lánstrausti þjóð-
arinnar. Jafnvel þótt við fengj-
um einstakt góðæri á næsta ári
eða næstu árum, myndi ekki
verða hægt að bæta það tjón,
sem orðið hefði.
Með því að velja síðari kost-
inn væri brugðizt karlmannleg-
ar við erfiðleikunum. í næsta
góðæri gæti þjóðin haldið fram-
farabaráttunni áfram, án þess
að þessir bráðabirgðaerfiðleikar
hefðu skert möguleika hennar
til frambúðar.
Seinni leiðin krefst mikilla
sjálfsfórna af einstaklingum í
bili, en hin leiðin væri líklegri
Fyrir nokkrum missirum
samþykktu þingmenn úr öllum
núverandi stjórnarflokkum lög
um nýjan dómstól, hinn svo-
kallaða félagsdóm. Verkefni
hans á samkvæmt lögum að vera
að skera úr allskonar ágreiningi
milli verkamanna og atvinnu-
rekenda. Hann á að koma í stað-
inn fyrir hinn opinbera og stór-
fellda ófrið, sem lamað hefir at-
vinnulíf margra þjóða, verkföll-
in og verkbönnin. í staðinn fyrir
opna styrjöld um atvinnumálin
átti að koma dómur, þar sem
réttlæti en ekki ofbeldi væri
lagt til grundvallar fyrir úrslit-
um þessara þýðingarmiklu mála.
Á Alþingi var Alþýðuflokkur-
inn lengi tregur í þessu máli,
og hélzt mótþrói meðan Héðinn
Valdimarsson var í flokknum.
Hann hafði alla sína tíð, meðan
hann var Alþýðuflokksmaður,
lagt hina mestu stund á að of-
beldi væri beitt i vinnudeilum.
Þó að hann teldi sig fylgja lýð-
ræðisflokki, var hann að þessu
leyti fullkominn kommúnisti.
Við meðferð félagsdóms á Al-
þingi var Héðinn og núverandi
félagar hans, kommúnistarnir
þrír, æfir mótgangsmenn hins
að krefjast ennþá stærri fórna í
framtíðinni.
Undanfarin ár hafa þorsk-
veiðar brugðizt gífurlega og
verðlag lækkað. Síld hefir veiðst
allvel, en aðeins eitt ár er hægt
að telja að veiðin hafi verið yf-
ir meðallag.
Þrátt fyrir þetta höfum við
haldið i horfinu undanfarin ár
og meira að segja byggt upp
síldveiðarnar sem atvinnugrein
að miklu leyti með margra milj.
stofnkostnaði, fjölmargan ann-
an iðnað, lagt stórfé í nýjar afl-
stöðvar (Sogið) o. s. frv.
Verzlunarjöfnuður hefir þrátt
fyrir þetta allt orðið hagstæð-
ur að meðaltali um 7 milj. kr.
síðustu 3 árin. —
Þetta sýnir það, að til fram-
búðar á þjóðin ekki að þurfa að
vera í verulegri hættu, því að
það er ómögulegt að líta öðru-
visi á, en að það sé algjörlega
óvanalegt að hvorttveggja
bregðist svo að segja algerlega
á sama tíma þorskveiðin og síld-
veiðin.
Komi slíkt fyrir, leiða af því
gifurlegir örðugleikar í taili, en
með góðum samtökum, skiln-
ingi og vilja til þess að herða
að sér, ætti að vera hægt að
komast yfir þá, örðugleika, án
þess að af þvi leiði óbætanlegt
tjón fyrir þjóðina.
FRAMHALD
Löngu áður en
Fyrirætlanir ófriðurinn hófst
Schlieffens. höfðu herstjórnir
landanna gert
nákvæmar fyrirætlanir um sókn
og vörn hersins í væntanlegri
Evrópu-styrjöld.
í flestum þessum styrjaldar
fyrirætlunum var gert ráð fyrir
því, að styrjöldin myndi ekki
vara nema fáa mánuði og áreið-
anlega ekki lengur en hálft ár.
Talið var, að iðnaðurinn og fleiri
atvinnuvegir þyldu það ekki til
langframa að næstum allir
vinnufærir menn á aldrinum 20
—45 ára væru teknir til þess að
gegna herskyldu á vígvellinum.
Fyrirætlanirnar voru þvi miðað-
ar við það, að reynt yrði að
vinna skjótan og algeran sigur.
Fyrirætlanir þýzku herstjórn-
arinnar voru ákveðnar um 1890
af þáverandi yfirhershöfðingja
Þjóðverja, Schlieffen greifa.
Hann gerði ráð fyrir, að Þjóð-
verjar yrðu að verjast Rússum
og Frökkum samtímis. Þjóðverj-
um yrði ómögulegt að sækja
fram á báðum vígstöðvunum
samtímis og yrðu þessvegna að
vera í algerðri vörn á öðrum
staðnum, en einbeita sér í sókn-
inni á hinum. Allt benti til þess,
að fljótlegra yrði að sigra
Frakka, því erfiðara var að flytja
fjölmennan her inn í Rússland,
og auk þess voru Frakkar lík-
nýja skipulags. Þeir drógu enga
dul á í umræðunum að þeir
vildu láta verkamenn berjast
með stólfótum og öðrum þeim
tækjum, sem að gagni mættu
koma í róstum, þegar um væri
að ræða viðskipti verkamanna
og atvinnurekenda. Framsókn-
arflokkurinn og Sjálfstæðis-
flokkurinn höfðu um alllangan
tíma verið sammála um nauð-
syn félagsdóms. En Framsókn-
armenn vildu leggja mikla á-
herzlu á að sem allra flestir
verkamenn skildu nauðsyn
málsins og væru stuðningsmenn
hinnar friðsamlegu lausnar. Og
um leið og Héðinn Valdimarsson
var kominn til kommúnista með
þá fáu menn, sem alveg sér-
staklega voru byltingarsinnaðir
í eðli sínu, kom í ljós, að meg-
inþorri verkamanna vildi í raun
og veru friðsamlega lausn í
vinnudeilum, fremur en upp-
reistarkenndar ofbeldis athafn-
ir. Þegar til kom, að málinu lauk
á Alþingi, mátti segja, að öll
þjóðin stæði einhuga um þessa
löggjöf nema hið fámenna
kommúnistabrot.
í dóminn voru skipaðir af
hinum tilteknu aðilum lítt
þekktir menn. En til formennsku
valdi stjórnin Hákon Guð-
mundsson frá Hofi á Rangár-
völlum, fremur ungan og
reynslulítinn lögfræðing. Auk
þess að vera formaður félags-
dóms, er hann ritari í hæsta-
rétti.
Félagsdómur hefir haft fá
mál til meðferðar og ekki unn-
ið sér sérstaklega til frægðar
með byrjuninni En nú í vor
tók hann á sig rögg og gaf
sjálfum sér sumarfrí og algerða
hvíld frá allri vinnu þar til í
haust.
Þá lá fyrir félagsdómi illkynj-
að og auvirðilegt, en þó einfalt
mál, sem krafðist úrlausnar.
Það var ofbeldismál, þar sem
kommúnistar í Hafnarfirði
höfðu komið fram eins og skyn-
skiptingar. Fámenn klíka, sem
kommúnistar ráða yfir, hafði
rekið mikinn hluta af hinum
friðsömu og löghlýðnu verka-
mönnum í bænum úr verka-
mannafélagi þar í því skyni, að
þeir töpuðu atvinnu og yrðu
neyddir til að svelta eða kasta
sér á bæinn mitt í sumarblíð-
unni um bjargræðistímann.
Sök kommúnistanna var svo
augljós, sem mest mátti vera.
Tiltekt þeirra var brot á al-
mennu velsæmi og sómasam-
legri borgaralegri hegðun. Of-
beldi þeirra studdist hvergi við
rök eða sæmilegan málstað.
legri til að geta brotist inn í
Þýzkaland. Þýðingarlaust var
fyrir Þjóðverja, ef þeir ætluðu
að sigra Frakka fljótlega, að ráð-
ast á hin öflugu vígi þeirra við
austur landamærin, Verdun,
Toul, Epinal og Belfort. Þess-
vegna varð þýzki herinn að fara
yfir Belgiu, ráðast á norður-
landamæri Frakklands, sem
voru illa víggirt, og stefna þaðan
inn yfir Norður-Frakkland
vestur og suður fyrir París, um-
kringja hana og beina síðan
sókninni aftur norður á bóginn.
Á meðan þessu færi fram héldu
aðrar hersveitir Þjóðverja uppi
stöðugri sókn á þýzk-frönsku
landamærunum svo franski her-
inn hefði þar nóg að gera. Þjóð-
verjum tækist þannig að króa
hann inni og hrekja hann upp
að Rín og Jurafjöllum, þar sem
seinustu leyfar hans yrðu yfir-
unnar. Gerði Schlieffen ráð fyr-
ir að þetta tæki ekki lengri
tíma en 6—7 vikur og þá átti
að hefja sóknina gegn Rússum.
Til þess að slík fyrirætlun gæti
heppnast þurfti að leggja meg-
ináherzlu á styrk „hægra arms-
ins“, en svo var herinn nefndur,
sem átti að sækja í gegnum
Belgíu og Norður-Frakkland.
Schlieffen lézt í janúar 1913 og
er sagt að kveðjuorð hans til
samstarfsmanna sinna í hernum
hafi verið: Gerið hægri arminn
sterkan!
Verkamenn í Hafnarfirði vís-
uðu þessu máli undir eins til
félagsdóms. Hann þvældi því í
höndum sér nokkra stund, en
hafði ekki andlega orku eða
þrótt til að komast að niður-
stöðu. í stað þess varð rétturinn
samdóma um það eitt, að taka
sér frí í allt sumar og lofa rang-
lætinu að ríkja óskorað í máli
þv:I, sem réttinum var fengið,
þar til hauststormarnir byrja og
vinna er búin í Hafnarfirði. Og
hvaða þrekvirki félagsdómur
gerir þá, getur vitaskuld enginn
gert sér grein fyrir nú.
Þó að allir dómarar í félags-
dómi hefðu verið jafn sann-
færðir og fullkomnir kommún-
istar eins og Þorsteinn Péturs-
son, og þó að allt þeirra vensla-
fólk og vinnufólk hefði lesið
bænir Lenins og Stalins bæði
kvölds og morgna, þá gátu hinir
nýbyrjuðu dómarar ekkert gert
jafn þóknanlegt fyrir trúboð
Rússa hér á landi og ofbeldi í
verkamálum, eins og það ráð,
sem þeir tóku, að þvæla nokkra
stund um augljóst og opinbert
réttlætismál, þar sem málstaður
kommúnista var vonlauá, jafn-
vel í höndum lítilfjörlegra úr-
skurðarmanna og segja síðan við
þjóðina, sem hafði falið þeim
trúnaðarstörf: Við erum þreytt-
ir, fjarska þreyttir. Við þurfum
að hvíla okkur yfir háannatím-
ann og alveg fram á haust.
Þessir merkilegu dómarar
gáfu ekki aðeins sjálfum sér
langt sumarfrí. Þeir sýndu
jafnframt, að þeir þurftu annað
ennþá lengra sumarleyfi. Þeir
sýndu, að þjóðfélagið á að
heimta allt öðruvísi vinnubrögð
af félagsdómi, og ef til vill
heimta enn meiri greind, enn
meiri þekkingu, enn meiri per-
sónukraft í starfinu heldur en
þessir nýliðar hafa sýnt.
Kommúnistar vilja eyðileggja
starf félagsdóms, af því að þeir
vilja beita ofbeldi en ekki lög-
bundnu skipulagi í vinnudeilum.
Frá þeirra sjónarmiði var um
tvennskonar athafnir að ræða
frá hálfu félagsdóms, sem vel
voru fallnar til að rýra gildi
hans. Annað atriðið voru lélegir
og ranglátir dómar. Hitt atriðið
var seinlæti og dráttur á mál-
um, sem telja mátti óeðlilegt og
óafsakanlegt. Dómar félagsdóms
eru fáir enn, og skal ekki fjölyrt
um þá hlið. En drátturinn um
HafnarfjarðaTdeiluna í heilt
sumar, er algerlega eins og kom-
múnistar gætu óskað sér til
handa.
Ofbeldi það, sem kommúnist-
ar hafa beitt og beita enn, er
fljótvirkt vopn, ef það bítur.
Hættan að beita ofbeldi gegn
þjóðfélaginu, er að það mis-
takist. Meðan núverandi rikis-
stjórn heldur styrk sínum líkt
og nú er, þora kommúnistar ekki
að beita aðferð sinni. En þeir
(Framh. á 4. síðu)
Margt bendir til að þessi áætl-
un Schlieffen hefði náð tilætl-
uðum árangri, ef fylgt hefði ver-
ið til fullnustu því ráði hans, að
hafa „hægri arminn“ nógu
sterkan.
Áætlun Schlieffens var aldrei
samþykkt af ríkisstjórninni, en
Bethmann-Hollweg forsætisráð-
herra var henni andvígur. Hann
óttaðist að árásin á Belgíu
myndi leiða til styrjaldar við
Breta. Hann greip þó ekki til
þess ráðs, að leggja niður völd í
mótmælaskyni, enda var al-
mennt álitið, að hernum einum
bæri að ráða í þessum efnum.
Yfirhershöfðingi
Áætlun f r a n s k a hersins,
Joffré. Joffré, hafði fulllok-
ið hliðstæðri styrj-
aldaráætlun og fengið hana
samþykkta af herstjórninni og
ríkisstjórnirini vorið 1913. Sam-
kvæmt henni skyldi leggja aðal-
áherzlu á sókn. Strax og her-
væðingunni var lokið og herinn
hafði tekið sér stöðu meðfram
þýzk-frönsku landamærunum,
átti að byrja sókn á allri víglín-
unni, en mesta áherzlu átti þó
að leggja á sókn hægra armsins,
sem átti að fara inn í Elsass-
Lothringen. Þetta varð þess m.
a. valdandi, að vinstri armur
franska hersins, sem átti að
mæta hinum öfluga hægra armi
þýzka hersins, var miklu veikari
en ella. Joffré gerði ráð fyrir, að
Þjóðverjar myndu fara með her
yfir Belgíu, en ekki nándar-
nærri eins norðarlega eða í eins
stórum stíl og raun varð. Hann
hafði því varnirnar þar tiltölu-
lega veikar, en til von og vara
hafði hann gert ráð fyrir að láta
nokkurn hluta hersins ekki fara
til vígstöðvanna fyrst um sinn,
heldur hafa hann jafnan til taks
og senda hann þangað, er þörf
krefði.
Ekkert hernaðarbandalag hafði
verið gert milli Breta og Frakka,
en um það rætt milli herstjórna
landanna, að kæmi til styrjald-
ar milli Breta og Frakka ann-
arsvegar og Þjóðverja hinsveg-
ar, skyldi brezki herinn sækja
fram með vinstra armi franska
hersins.
Belgiski herinn hafði ekki víg-
búizt að ráði, nema í nokkra
mánuði, þegar styrjöldin hófst,
og herskylda hafði verið inn-
leidd þar fyrir tæpu ári. Ákveðið
var að hann reyndi að hindra
innrás Þjóðverja, en ef það
tækist ekki, drægi hann sig til
baka og tæki sér varnarstöðu í
ÁÆTLUN SCHLIEFFENS. — Feitu krossarnir sýna stöðu hersins við þýzku
landamœrin þegar hann byrjar árásina. Línan með auðu deplunum sýnir
hversu langt liœgri armur hersins átti að vera kominn 22. daginn frá her-
vœðingunni. Hann átti þá að hafa lagt undir sig meginhluta Belgíu og vera
á sumum stöðum aðeins kominn yfir frönsku landamœrin. Svarta línan sýnir
hver staða hersins átti að vera 31. daginn frá hervœðingunni. Örvarnar sýna
hina fyrirhuguðu sókn hœgra armsins, sem átti að umkringja franska herinn.
Litlu krossarnir sýna fyrirhugaða stöðu hersins 42. dagsins frá hervœðing-
unni. — Landamœri Frakklands og Belgíu eru merkt með smástrikalínu.
Agústmánuður 1914
II. Á vesturvígsÉöðvuuum.