Tíminn - 09.12.1939, Blaðsíða 2

570
TÍMIM, laiigardaginn 9. dcs. 1939
143. blað
Forystnmcim þjógaima:
Híminn
Laufiardayinn 9. des.
Nevílle Chamberlain
Nýtt víðhorf
í mnanlandsmálum
Fjárveitinganefnd hefir falið
þrem nefndarmönnum, sem
sæti eiga í efri deild, að bera
fram frv. í 18 liðum, um jafn-
mörg viðfangsefni eins og grein-
ar þess eru margar. Frumvarpið
er byggt eins og Markarfljóts-
brúin nýja. Hún hvílir á mörg-
um stöplum. Fljótt á að líta sýn-
ist brúin vera ein samfelld heild
úr steinsteypu og járni. En í
raun og veru er hún úr mörgum
sjálfstæðum einingum. Jökul-
hlaup og ísabrot geta tekið ein-
staka hluta brúarinnar, án þess
að meginbrúnni sé grandað.
Hið nýja frumv. um nokkrar
ráðstafanir vegna núverandi
styrjaldarástands, er borið fram
af mönnum úr öllum stjórnar-
flokkum. Samt munu vera
skiptar skoðanir um gildi þess
í öllum þessum flokkum. Vafa-
laust munu ýmsir af stuðnings-
mönnum ríkisstjórnarinnar
greiða atkvæði á móti einstök-
um atriðum, svo að þau nái
ekki fram að ganga að þessu
sinni. En meginatriði frum-
varpsins munu verða varan-
leg í nokkurri mynd, og marka
spor i viðreisnarbaráttu lands-
manna.
Tvö af einkennum hinnar
hröðu þróunar á þessari öld eru
annarsvegar hneigð manna til
að hópast saman í þéttbýli, án
tillits til afkomu, og á hinn bóg-
inn skammsýn leit eftir að
tryggja afkomu sína með sam-
tökum, sem miðuð hafa verið við
skammsýna sérhagsmuni ein-
staklinganna, án tillits til þjóð-
arheildarinnar.
Aðsóknin í þéttbýlið, án til-
lits til afkomu, hefir leitt til
þess, að fólki hefir sífækkað við
framleiðslu í sveitum og í hin-
um minni kauptúnum. En í
Reykjavík og i stærri kaupstöð-
unum hefir safnazt mikill
fjöldi, sem ekki hefir getað séð
sér farborða, allra sízt þar sem
dýrtíðin einmitt á þessum stöð-
um hefir gert alla afkomu erf-
iða. Niðurstaðan er sú, að fleiri
og fleiri karlar og konur hafa
með ári hverju lent á fátækra-
framfæri en áður, og þeir geisi-
margir lifað á sérstöku fram-
færi ríkissjóðs og kaupstaða,
sem kölluð hefir verið atvinnu-
bótavinna. Alveg nýlega kom í
ljós, að I Reykjavík einni voru
um 200 tiltölulega hraustir
menn við einskonar klakahögg,
sem fundið var upp til þess að
bjarga þessum mönnum frá
hungri eða að fara á sveitina.
Við hliðina á þessu ástandi
kemur fram, að einstakar iðn-
stéttir hafa á hinn sorglegasta
hátt misnotað löggjöf þá, sem
átti að vera þeim til menning-
arauka. Margar iðnstéttir hafa
undir áhrifum kommúnista svo
að segja þvertekið fyrir, að
ungir menn mættu læra algeng
vinnubrögð, eins og smíðar og
rafiðju. Jafnhliða þessu hafa
svo þessar lokuðu stéttir hækk-
að kaupið fyrir vinnu sína fram
úr hófi. Allir íslenzkir borgarar
eru í ábyrgð fyrir rafstöð
Reykjavíkur við Sogið. En stétt-
arfélag manna, sem fást við
rafvirkjastörf, tók þá stefnu að
þverbanna unglingum að læra
hin nauðsynlegu vinnubrögð.
Á sjónum hefir hið sama komið
í ljós. Allar ástæður íslendinga
og íslands benda á, að hér eigi
að búa siglingaþjóð, og að ís-
lenzk skip verði eins og skip
Norðmanna við arðsama at-
vinnu um öll heimsins höf. En
af átakanlegum misskilningi
hafa sum stéttarfélög manna,
sem unnu að hinum vaxandi út-
vegi, stöðvað alla þróun þess-
arar atvinnugreinar með því.að
heimta að hafa fleiri menn á
íslenzkum skipum heldur en
gerist hjá þeirri grannþjóð, sem
við eigum í mestri keppni við,
en það eru Norðmenn.
Ásókn manna í launuð inn-
anhússstörf í þéttbýli hefir ver-
ið og er mjög mikil. Ríkið og
bæjarfélög hafa mikinn fjölda
manna við þess háttar störf.
Margt af þessu fólki er duglegt.
(Framh. á 3. síðu)
Þekktur enskur rithöfundur,
Stuart Hodgson, sem ritað hefir
bók um Neville Chamberlain,
segir að nokkrir menn virðist
gæddir þeim hæfileikum að
geta brotið sér leið til æðstu
valda, þrátt fyrir óhagstæð skil-
yrði. Napoleon og Cæsar séu
dæmi um slíka menn. Aðrir séu
samgrónir samtíð sinni, eigi hin-
um sérstæðu skilyrðum hennar
allan veg sinn að þakka og
myndi sennilega ekkert hafa
gætt á öðrum tímum. Lincoln
og Cromwell séu dæmi um þessa
menn. í þriðju röð komi þeir,
sem ekki virðast gæddir neinum
framúrskarandi hæfileikum,
ekki óski eftir miklum völdum,
en atvikin lyfti iðulega upp á
sjónarsvið sögunnar til að mæta
þar hinum mestu hættum með
fábreyttum vopnum miðlungs-
mannsins. Ef getuleysi þeirra
þokar þeim ekki strax til hliðar,
ef þeir sýna næga trúmennsku
og þrautseigju og reynast því
færir til að lyfta hinum þungu
byrðum, vinna þeir iðulega
meiri hylli en hinir viðurkenndu
„miklu menn“. Fólkið skilur þá
betur, afburðagáfurnar mynda
engan skilvegg milli þess og
þeirra, það finnur til meiri
skyldleika við þá og treystir
þeim því betur, fyllist dýpri
samúð við vonbrigði þeirra og
innilegri gleði yfir sigrum þeirra.
Það er í flokk þeirra síðast-
nefndu, sem hinn enski rithöf-
undur skipar Neville Chamber-
lain núv. forsætisráðherra Breta.
Á seinasta áratug 19.
Faðirinn. aldar bar Joseph
Chamberlain höfuð og
herðar yfir aðra enska stjórn-
málamenn. Hann var sonur
kaupmanns í London, fæddur
1836. Ungur fór hann til Birm-
ingham, græddist þar mikið fé
á skrúfnaglaverksmiðju, tók
mikinn þátt í málefnum borgar-
innar og vann sér mikið orð fyrir
afburða mælsku og dugnað.
Hann reyndist fljótt málfylgju-
maður mikill og var ósýnt um
að láta undan. Miðað við þá
daga var hann mjög róttækur
í skoðunum. Hann var um skeið
borgarstjóri í Birmingham og
kom því m. a. til leiðar, að gas-
stöð og vatnsveita borgarinnar
urðu eign hennar sjálfrar, en
opinber rekstur var þá í litlu af-
haldi hjá Englendingum. Hann
kom einnig fótum undir almennt
bókasafn. Hlaut hann fyrir starf
sitt svo mikla hylli borgarbúa,
að ættmenn hans hafa notið
hennar fram á þennan dag.
Fertugur að aldri var hann kos-
inn þingmaður og varð aðalleið-
togi vinstra arms frjálslynda
flokksins. Gladstone gerði hann
Ferðasagan þessi byrjar á því
að ég hrekk upp af værum
blundi úti í miðjum Faxaflóa,
föstudagsmorguninn 27. októ-
ber, kl. 8. Það er blíðuveður og
gott í sjó, en þó er einhver sjó-
veikur fyrir framan, það er auð-
heyrt, líklega bara af ímynd-
aðri sjóveiki — en ímynduð
veikindi eru svo sem ekki betri
en hin. Fáir sjúkdómar eru víst
eins bráðsmitandi og sjóveikin
í Faxaflóa. Þar hefir mörgum
liðið illa þegar farið var fyrir
Skagann og í andstreymi Borg-
arfjarðar. Þar man ég fyrst
eftir gömlu ,,Elínu“, sem kvað
vera á lífi enn sem síldardallur
fyrir norðan eða austan, eftir
„Reykjavíkinni“, sem strandaði
á „battaríinu" — var það ekki
1906? — Svo kom „Ingólfur" og
„Suðurlandið" — alltaf fór þett-
að stighækkandi upp í lúxus-
fleytuna „Laxfoss", sem er að
heita má nýr og snar í snún-
ingnum.
Það er minn gamli leikbróðir,
Valdi stýrimaður frá Straum-
firði, sem vekur mig og heimt-
ar fargjaldið. Þeir Pétur skip-
stjóri og Valdimar stýrimaður
eru farnir að þekkja leiðina, því
þeir hafa víst farið hana yfir
þúsund sinnum — á hinum mis-
jöfnu flóabátum, sem ég nefndi
áðan og það er víst öllu óhætt
innanborðs meðan þeir skipa
að verzlunarmálaráðherra í
ráðuneyti sínu 1885 og vaxð
Chamberlain athafnasamur 1
því starfi.M.a. fékk hann sett lög
um gjaldþrot, er reyndust til
mikilla bóta. Hann barðist fyrir
ýmsum róttækum aðgerðum á
þessum árum, eins og slysa- og
aldurtryggingum verkamanna,
verkamannabústöðum, skóla-
skyldu o. s. frv. Hinsvegar varð
hann ósammála Gladstone í ír-
landsmálum og skildu því leiðir
þeirra, enda vaí Chamberlain á-
kveðinn heimsveldissinni. Varð
hann eftir þetta einn aðalleið-
toginn í flokki frjálslyndra sam-
veldissinna, sem jafnan var í
samvinnu við íhaldsflokkinn og
eru þessir tveir flokkar runnir
saman fyrir löngu. í stjórn, sem
þessir flokkar mynduðu 1895, var
Chamberlain nýlendumálaráð-
herra. Meðan hann gegndi því
starfi var Búastyrjöldin háð og
er Chamberlain talinn valdur að
henni, en hann réði líka mestu
um það, að Bretar hættu ekki
styrjöldinni fyrr en sigur var
unninn. Lét Chamberlain sér
mjög ant um að auka og treysta
heimsveldi Breta og varð mikið
ágengt í þeim efnum. Vorið 1903
lagði hann fyrst fram tillöguna
um tollbandalag milli Bretlands
annarsvegar og samveldisland-
anna og nýlendanna hinsvegar.
Skyldu brezkar iðnvörur njóta
tollivilnunar í samveldislöndun-
um gegn tilsvarandi tollíviln-
unum á framleiðsluvörum þeirra
í Bretlandi. Taldi hann slíkt
tollbandalag vænlegast til efl-
ingar heimsveldi Berta. Tillaga
þessi sætti brátt mikilli andúð
fríverzlunarmanna og varð hann
að láta af ráðherrastörfum. Þótt
Chamberlain væri nú orðinn nær
sjötugux að aldri vann hann
öfluglega að framgangi þessa
áhugamáls síns, einkum með
ræðuhöldum, en hann var einn
mesti ræðumaður Bretaveldis á
sínum tíma. Hann sá þó ekki
fyrir. En erfiðar eru þessar ferð-
ir oft á vetrin i vondum veðrum
og reyna á þrek og karl-
mennsku. Þá eru þeir hörku-
legir á svip og fámæltir. En á
sumrin í sólskini og blíðu
fannst mér þeir líkjast englum
Rafaels, þar sem þeir stóðu
búsnir og sællegir, með kross-
lagða arma í lyftingu og horfðu
niður á þilfarið.
Ég hætti að hugsa um þá Pét-
ur og Valda og reyni að sofna
aftur og er víst nýsofnaður, þeg-
ar ég er vakinn á ný við að há-
seti stingur höfðinu inn og fer
að heimta af mér farseðilinn,
sem ég var nýbúinn að kaupa
dýrum dómum af Valda. Því
mátti það nú ekki bíða þangað
til við landgönguna í Borgar-
nesi? En nú er líka kominn fóta-
ferða tími, klukkan er hálf tíu
og bráðum komið að Brákarey.
Hraðferðabílarnir standa á
uppfyllingunni og bíða eftir far-
þegunum til Norðurlandsins; nú
er enginn tími til að fá sér morg-
unkaffið í því húsi, sem maður
vill helzt drekka það 1 nesinu,
því að nú þarf að krækja sér í
sæmilegt sæti í bílnum, þvi að
ekki er gott að sitja allra aftast
í löngum 22 manna bíl.
Og svo er lagt af stað. Næsti
áfangi er Fornihvammur, áður
en Holtavörðuheiði tekur við.
Þá erum við líka orðnir þurfandi
Ragnar Ásgelrsson
Ferðasaga
draum sinn rætast og andaðist
nokkrum dögum áður en heims-
styrjöldin hófst. Hann var í ut-
anríkismálum ákveðinn heims-
veldissinni, en í innanlandsmál-
um frjálslyndur umbótamaður,
sem lét kjör verkamanna til sín
taka og var óragur við opinbera
íhlutun, ef því var að skipta.
Bretar telja hann einn af merk-
ustu stjórnmálaskörungum sín-
um, sakir gáfna, dugnaðar og
öruggrar forystu, er hann fékk
iðulega tækifæri til að sýna í
verki á viðsjárverðum tímum.
Joseph Chamber-
Uppvöxtur- lain var tvígiftur.
inn. Með f y r r i konu
sinni átti hann
Joseph Austin. Með seinni kon-
unni Arthur Neville, sem fædd-
ist 1869. Hann valdi eldri syn-
inum það hlutskipti, að verða
stjórnmálamaður, en hinum
syninum að verða kaupsýslu-
maður. Eldri sonurinn átti að
halda áfram starfi föðursins á
stjórnmálasviðinu, en yngri
sonurinn skyldi erfa stöðu
hans í viðskiptalífinu. Uppeldi
þeirra allt var mótað af þessari
fyrirætlun.
Þetta virtist ætla að ganga að
óskum. Austin Chamberlain
náði með lofsamlegum vitnis-
burði þeirri menntun, sem tal-
in er bezt við hæfi enskra
stjórnmálamanna. Hann náði
ungur þingsetu og flutti ein-
hverja beztu jómfrúræðuna,
sem heyrzt hefir í enska þing-
inu. Innan skamms tíma var
hann orðinn einn helzti áhrifa-
maður flokks síns og hafði m.
a. verið fjármálaráðherra áður
en faðir hans lézt. Neville
Chamberlain hlaut hins vegar
það uppeldi, sem þykir góður
undirbúningur undir starf
kaupsýslumannsins, og það virt-
ist henta mjög vel skapferli
hans.
Það er athyglisvert, að enskir
auðmenn telja syni sína ekki fá
beztan undirbúning til slíkra
starfa með langri skólagöngu og
miklu bóknámi. í þess stað láta
þeir þá ganga í hinn harða skóla
lífsbaráttunnar sjálfrar og Ne-
ville Chamberlain fékk að reyna
það í ríkum mæli. Faðir hans
hafði á þessum árum mikinn
áhuga fyrir hamprækt. Hann
keypti því allstórt landssvæði á
Bahamaeyjum, sem tilheyra
Vestur-Indium, og ákvað að
koma þar upp hamprækt í stór-
urn stíl. Til þess að stjórna þessu
verki valdi hann Neville son
sinn. Tvítugur að aldri fór hann
til Bahamaeyja og settist að á
einni afskekktustu eyjunni, þar
sem faðir hans hafði keypt
land. Það var þá í fullkominni
órækt og allan húsakost vant-
aði. Neville varð að búa í ófull-
komnum negrakofa fyrstu vik-
urnar. Hann fékk sér til aðstoðar
fjóra samlanda sína og 800
negra. Hann gekk sjálfur til
fyrir morgunkaffið, sem bíður
á borðinu rausnarlega frambor-
ið.
Allmargir af farþegunum eru
nemendur Reyk j askólans í
Hrútafirði, sem halda þangað til
vetrardvalar. Notalegir ferðafé-
lagar og ekkert öskur á sér stað,
eins og annars er svo algengt í
bílum hér á landi og á ekkert
skylt við söng, heldur er það
oftast nær hin hræðilegasta
misþyrming á vesalings söng-
gyðjunni, sem á ekki sjö dagana
sæla í bílunum á íslandi.
Einn af ungu mönnunum er
Páll sveinsson frá Fossi í Mýr-
dal. Hann var einu sinni garð-
yrkjunemandi hjá mér, víst fyr-
ir þremur árum. Nú hafði hann
með sér að heiman, til Reykja-
víkur, þúsund kíló af gulrótum.
Seldi þær þar góðu verði, svo
þær greiða víst mestan hluta
kostnaðarins við skólavistina.
Ræktaðar í köldu landi austur í
Mýrdal. Þetta gætu fleiri gert,
ef þeír legðu sömu alúð við
garðavinnuna og Páll á Fossi.
Nú gengur greiðlega yfir
heiðina, sem er snjólaus með
öllu. Nýi vegurinn er fyrirtaks
góður og áður en við vitum af
erum við komnir í Hrútafjörð,
og að Reykjum. Viðstöðutíminn
þar nægir tæplega til að heilsa
uppá skólastjórahjónin og vita
hvort heitt væri á könnunni, og
það reyndist svo vera.
Svo er skrölt áfram í hálftóm-
um bíl og austan við Lækjamót
mætum við hraðferðabílunum
að norðan. Þar er skipt um bíla
og ekki staðnæmst fyrr en á
verka með mönnum sínum og
lét vinna að húsbyggingum og
ræktunarstörfum af miklu
kappi. í tómstundum sínum gat
hann fátt haft sér til afþrey-
ingar, því að skemmtistaðir
voru þar engir og sárafáir Ev-
rópumenn bjuggu á eyjunni.
Ein helzta skemmtun hans var
að kynna sér fuglalíf eyjarinnar
og hefir hann jafnan verið mik-
ill fuglavinur síðan. Ein fugla-
tegundin þar ber líka nafn hans
og er kölluð Terias Chamber-
lainii.
Þrátt fyrir árvekni og mikinn
dugnað Neville gafst hamprækt-
in illa. Það var hins vegar ólíkt
skaplyndi Joseph Chamberlains
og sonar hans að gefast upp,
heldur var jafnan byi'jað á nýj-
an leik. Eftir sjö ár var þó á-
kveðið að hætta, enda var þá
tapið orðið meira en 50 þús.
sterlingspund. Allan þann tíma
hafði Neville Chamberlain dval-
ið þarna. Hann hafði fórnað
sjö beztu árum æfi sinnar verk-
efni, sem hafði misheppnazt,
en hins vegar hafði það þjálfað
hann, stælt dug hans og þraut-
seigju og þannig orðið honum
að ómetanlegu gagni.
Eftir heimkomuna gerðist
hann starfsmaður við fyrirtæki
föður síns og vann sér brátt
-S’Bii So anSaiSnp uias ^ti? SIíIIúi
sýnn kaupsýslumaður.
Chamberlain gifti
Kvonfangið. sig 1911, þá 42 ára
að aldri. Kona
hans, Annie Vere, er komin af
írskum ættum og ber skaplyndi
hennar þess ýms merki.
Chamberlain segir, að það sé
konu sinni að kenna, að hann
hóf afskipti af opinberum mál-
um. Hún er kona metnaðar-
gjörn, en .hefir líka reynzt
manni sínum ómetanlegur
styrkur. Fljótlega eftir að hún
var gift Chamberlain lét hún
mikið til sín taka í ýmsum opin-
berum málum, gekkst fyrir sam-
skotum o. s. frv. Sagan segir, að
hún sé vinsælasta borgarstjóra-
frúin, sem verið hafi í Birm-
ingham. Hún hefir jafnan
haldið uppi kunningsskap við
margt af fólki, sem haft hefir
mikil áhrif, og segist t. d. hafa
einu sinni skrifað 3000 bréf á
hálfu ári. Hún hefir iðulega
haldið ræður og þykir gera það
mjög laglega. Framkoman er
viðfelldin og eykur álit hennar.
Þýðingarmesta starf hennar
hefir samt verið fólgið í því, að
hún hefir reynzt Chamberlain
mjög góð eiginkona. Heimili
hennar hefir verið annálað fyr-
ir hagsýni og snyrtimennsku,
hún lætur sér mjög umhugað
um mann sinn, gætir heilsu
hans eins og væri hann smá-
barn, sér um að hann fari
daglega morgungöngu o. s. frv.
Hún hefir einnig verið ráðgjafi
hans og er haft eftir honum, „að
hann hafi aldrei átt leyndar-
Blönduósi. Hálftíma hvíld er
gefin; rneira ekki. Ég heilsa
uppá Kolka lækni og læt þar
,trakterast‘ á kaffi og kveðskap,
og Kristinn kaupmaður Magnús-
son segir mér frá uppskerunni
úr Selvíkinni, sem er sameigin-
legt garðland allmargra Blöndu-
ósbúa, nokkra km. frá kaup-
staðnum, niður við sjó nálægt
Svangrund og Sölvabakka. Nú
var þar uppskera góð, og mun
það einkum tvennu að þakka,
hinu blíða veðurfari og þó má-
ske ekki síður hinu, að í sumar
höfðu þeir sérstakan mann, sem
leit eftir og hirti um garðana og
lá þar við. En Selvíkin er verð-
mætt kartöfluland og því mik-
ils um vert að vel sé með hana
farið. Ég kom þar í fyrra.
Ég hefi alltaf jafn gaman af
að fara inn Langadalinn, fram
hjá ræktarlegum jörðum og vel
hýstum. En helzt til víða finnst
mér ég sjái refabú. Ég hefi alla
tíð haft ógeð á þeim fénaði, þó
að líkindum sé það vitleysa hjá
mér. En eitt er víst, að væri
matjurtagörðunum sýnd álíka
alúð og menn sýna tófunum
sumstaðar, mætti af þeim leiða
ekki rninni farsæld fyrir heimil-
in. Þegar ég fór síðast um Húna-
vantssýslu í vor sem leið, varð
ég var við mjög mikinn áhuga
fyrir ræktun matjurta, og því
varð ég feginn.En nokkuð hjaðn-
aði sú gleði hjá mér, þegar ég
komst brátt að því, að bændurn-
ir sumir, sem spurðu, voru að
hugsa um grænmeti handa tóf-
unum, en ekki handa sér eða
sínum. Hrædýrin eru fóðruð á
mál, sem konan sín vissi ekki
um“. Hefir hann líka iðulega
viðuxkennt, að hún hafi haft
mikil áhrif á störf sín og stefnu
í opinberum málum.
S a m a árið og
Borgarstjór- Chamberlain gift-
inn. ist var hann kos-
inn í borgarstjórn-
ina í Birmingham og fjórum
árum síðar var hann kosinn
borgarstjóri. í afskiptum sínum
af málefnum borgarinnar lét
hann m. a. byggingarmálin
mjög til sín taka og beitti sér
fyrir endurbyggingu fátækra-
hverfanna. Það mál, sem vakti
þó mesta athygli á honum með-
an hann var borgarstjóri, var
stofnun bæjarbankans í Birm-
ingham. Hann sá hina miklu
þörf ríkisins fyrir lánsfé til
hernaðarþarfa og fannst það
mjög heppileg leið, að bæjarfé-
lög væri látin stofna banka, sem
tæki á móti sparifé til geymslu,
en lánaði það síðan ríkinu.
Þannig væri það hvorttveggja
gert í einu, að tryggja ríkinu
lánsfé og að fá menn til að eiga
nokkurt fé fyrirliggj andi til að
mæta þeim fjárhagsörðugleik-
um, er kæmu eftir styrjöldina.
Chamberlain fékk borgar-
stjórnina í Birmingham til að
samþykkja stofnun slíks banka,
en hann vildi láta þetta fyrir-
komulag ná til landsins alls.
Ríkisstjórnin féllst á hugmynd
hans og lét flytja frumvarp í
þinginu, sem heimilaði bæjar-
félögum með fleiri en 50 þús.
íbúum að stofna banka í þessu
skyni. Einkabankarnir snérust
öndverðir gegn þessu, en Cham-
beríain var ekki sá maður, sem
gafst upp eftir eina atrennu.
Hann fór á fund helztu for-
stöðumanna stórbankanna og
fékk þá til að fallast á frum-
varpið gegn vissum breytingum,
sem að vísu skemmdu frum-
varpið mikið. M. a. var það fyr-
irmælt, að slíkir bankar skyldu
vera hættir störfum innan
þriggja mánaða frá stríðslokum.
(Framh. á 4. síðu)
Þjóðverjar hafa skýrt upp pólsku
borgina Gdynia og heitir hún nú
Gotenhaven.
nýju kjöti og grænmeti, þau fá
nýmjólk og egg og suðræna á-
vexti — sitrónur — en fara
menn almennt eins vel með sín
eigin börn? Hafa þau nóg af
öllu þessu góðgæti, sem eytt er
í — loðdýrin — á víst að segja.
Áreiðanlega væri ýmsum betra
að auka sinn eigin grænmetis-
skammt.
— Reyniviðurinn á Æsustöð-
um er rauður af berjum, þar
væri nóg fræ til að koma upp
vænum lundi á flestum hinum
bæjunum í Langadal. Trén eru
alltaf til skrauts á öllum tímum
árs; þó þykir víst flestum græni
skrúðinn fegurstur.
Þegar komið er i Slcagafjörð-
inn er byrjað að skyggja, en þó
ekki meira en svo, að enn má sjá
til Drangeyjar. Hjá Varmahlíð
— við Reykjahól — bíður áætl-
unarbíllinn frá Sauðárkróki og
l^angað er ferð minni heitið. Ég
á ekki „að skeiða um Skagafjörð
að skoða fagrar píkur“, eins og
Þorsteinn Erl. segir, ónei, held-
ur á ég að skoða þar skemmdar
kartöflur, sem hafa eðlilega
valdið eigendunum talsverðrar
áhyggju, og til þess er ég send-
ur út af örkinni meðal annars.
Um kl. 7 er komið á „Krókinn"
og hvar er nú bezt fyrir ókunn-
ugan, að halla sér að? Bílstjór-
inn leysir brátt úr þeim vanda,
— bendir mér á „Tindastól".
Það er gistihúsið á Sauðárkróki.
þar halla ég svo þreyttu höfði,
þetta og hin næstu kvöld.
Laugardaginn og sunnudaginn
nota ég til að átta mig á kart-
öfluskemmdunum. Haraldur Júl-