Tíminn - 25.07.1941, Blaðsíða 2

306
TIMHm föstiBriagiim 25. jnlí 1941
77. blað
nauðsynlegur áfangi að því
marki, sem nú hefir verið náð
í skattlagning hæstu tekna.
Hitt er svo annað mál, að frá
sjónarmiði Framsóknarflokks-
ins var á síðasta þingi gengið
of langt í því að lækka beina
skatta á hærri miðlungstekjum
og þar yfir. Hafa um það verið
nefnd mörg dæmi hér í blaðinu,
og mun sanni næst, að þeir, sem
höfðu í skattskyldar tekjur frá
7—15 þús. kr. síðastliðiö ár hafi
ekki orðið lítið undrandi, er þeir
sáu, hve lítinn skatt þeim var
gert að greiða í ár. Er sú af-
greiðsla vítaverðari fyrir það,
að á sama þingi voru fjárlögin
fyrir árið 1942 afgreidd með
stórfelldum tekjuhalla, og þar
að auki vanrækt að skilja eftir
nægilega tekjuöflunarheimild í
höndum ríkisstjórnarinnar, til
þess að unnt væri að taka dýr-
tíðarmálin þeim tökum, sem
brýna nauðsyn ber til.
Það þykir e. t. v. ekki líklegt
til vinsælda, að benda á þessa
staðreynd nú, en það er ekki
það, sem máli skiptir, heldur
hitt, að menn mun beisklega
iðra þess síðar, þegar farið
verður að glíma við tekjuhalla
fjárlaganna og aðra erfiðleika,
sem kunna að vera skemmra
framundan en margur hyggur,
að svo langt skyldi hafa verið
gengið í skattaívilnunum, sem
raun er á orðin. Það er broslegt,
að Alþýðublaðið skuli kasta
hnútum að Framsóknarmönn-
um fyrir þessa skoðun þeirra á
skattamálunum, og hrósa sér
um leið af því, að Alþýðublaðið
hafi verið frumkvöðull að þess-
um þætti skattalöggjafarinnar,
— einkum þegar þess er gætt,
að Alþýðuflokkurinn hefir veitt
samþykki sitt til þess að fram-
lengja á Alþingi alla tolla, er
áður giltu. Myndi það einhvern-
tíma hafa þótt meira hags-
munamál fyrir alþýðu manna að
fá afnumda tolla af einhverj-
um nauðsynjavörum en hlífa
við beinum sköttum þeim, sem
góðar tekjur hafa.
í sambandi við skrif sín um
skattamálin, hefir Alþýðublaðið
ekki getað stillt sig um að minn-
ast á útsvarsálagninguna í
Reykjavík sérstaklega og slett-
ir því til Framsóknarmanna, að
þeir hafi veitt Kveldúlfi sérstak-
ar ívilnanir í útsvarsgreiðslum.
Kveldúlfur greiðir skatta og
útsvör eftir sömu reglum sem
önnur útgerðarfélög í Reykja-
vík, og útgerðarfélög í Reykja-
vík greiða hærri útsvör tiltölu-
lega við gróða sinn, en útgerðar-
félög í Hafnarfirði, þar sem
Alþýðuflokkúrinn ræður út-
svarsálagningu, enda þótt al-
menningur í Hafnarfirði beri
svipuð útsvör og almenningur
í Reykjavík.
Afstaða Alþýðuflokksins 1 út-
svars- og skattamálum útgerð-
(Jtlilutun ellilauna
og örorkubóta
Svar til Ólafs Ólafssonar skólastjóra
Eftir Jón Blöndal.
Því miður hefir það dregizt
nokkuð, að ég svaraði grein
Ólafs Ólafssonar skólastjóra á
Þingeyri. í sjálfu sér er ekki
miklu að svara fyrir mig, því
að flestum athugulum lesendum
mun vera orðið ljóst, það sem
ég fyrst og fremst ætlaði mér
að sýna fram á með andsvari
mínu, að ádeila skólastjórans á
Tryggingarstofnun ríkisins var
algerlega úr lausu lofti gripin.
Raunverulega verður skóla-
stjórinn að játa, að öll gagn-
rýni hans ■ á framkvæmdum
Tryggingarstofnunarinnar á
lögunum byggðist á skökkum
forsendum. Hann ætlar því að
sýna þá göfugmennsku, að láta
þetta „laust í hendi“, „ef fram-
kvæmdastjórn Lífeyrissjóðs ís-
lands viðurkennir ágallana og
í mælir með breytingum á lög-
! unum“! Ég þakka fyrir hönd
Tryggingarstofnunarinnar fyr-
ir þessa skilyrðisbuhdnu náðun.
Skal ég þá drepa á nokkur
atriði úr síðari grein Ó. Ó.:
1. Skólastjórinn harðneitar
þVí enn, að hann hafi farið með
„skakkar tölur“ eða „skakka
útreikninga", þrátt fyrir það,
að hann hefir nú árbókina í
höndum sér og getur sannfært
sig um hið rétta. Hann virðist
vera sama sinnis og danski
þingmaðurinn, sem sagt er að
hafi lýst því yfir á þingmála-
fundi, að hann „neitaði stað-
reyndum“. Við slika menn er
vitanlega erfitt að ræða.
Ólafur staðhæfir enn, að
framlag Lífeyrissjóðs íslands
arinnar, hefir í stuttu máli ver-
ið á þá leið, að tala fjálglega
um nauðsynina á því að útgerð-
in fái tækifæri til þess að rétta
við fjárhag sinn, safna í vara-
og nýbyggingarsjóöi, en gera
um leið kröfur um það, þar sem
flokkurinn er í minni hluta, að
útgerðin beri svo háa skatta og
útsvör, að henni væri með því
gert ómögulegt að rétta við úr
fjárhagserfiðleikunum. Er þetta
gert í því skyni að hafa aðstöðu
til þess að ráðast á hina fiokk-
ana á eftir fyrir hlífð við út-
gerðina. Þar sem Alþýðuflokks-
menn hafa hinsvegar verið í
meirihluta og ráðið útsvarsá-
lagninguna, hafa þeir mjög
starfað eftir sömu reglum og
Framsóknarmenn í þessum mál-
um, og er sú stefna undir þeim
kringumstæðum kölluð réttiát.
„af heildarúthlutuninni“ hafi
verið:
Árið 1837 ...... 74,25%
— 1938 ...... 53,25%
— 1939 ..... 27,05%
Heimild sú, segir liann, að sé
tvö bréf Tryggingarstofnunar
ríkisins dags. 17. ágúst 1938 og
4. sept 1940. Þau taki af öll tví-
mæli.
Ef hann læsi nú bréfin aftur
vandlega myndi hann komast
að raun um, að í fyrra bréfinu
er hundraðshlutínn ekki miðað-
ur við „heildarúthlutunina"
heldur við úthlutun sveitarfé-
laganna einna, en í seinna bréf-
inu er hifhdraðshlutinn miðað-
ur við heildarúthlutunina í II.
flokki, þ. e. úthlutun sveitar-
félaganna að viðbættu fram-
lagi Lífeyrissjóðs íslands (og án
þess að taka íillit til I. flokks,
þar sem hlutföllin eru allt önn-
ur.)
Þ. e. í fyrra tilfellinu er mið-
að við allt annað en í því síð-
ara og þær hundraðstölur, sem
Ólafur Ólafsson tilfærir eru því
á engan hátt sambærilegar.
Niðurstaðan hlaut því að verða
„alröng“ eins og- ég komst að
orði í fyrri grein minni. Ég vildi
ekki vera að orðlengja um
þetta atriði þá, af því ég hélt,
iað skólastjórinn myndi strax
sjá þetta og viðurkenna, er
hann hefði fengið árbókina í
hendur sér. Þær ákúrur, sem
Ólafur Ólafsson beinir til mín
í þessu sambandi fyrir óvand-
aðan málaflutning, get ég látið
mér í léttu rúmi liggja.
2. Þá vil ég minnast á „skýr-
ingu“ Ólafs Ólafssonar á tillögu
þing- og héraðsmálafundar V,-
ísafjarðarsýslu, sem hann segir,
að ég hafi misskilið.
Hvað sem þeirri staðhæfingu
líður, skal ég fúslega játa, að
mér er „skýring“ Ólafs Ólafs-
sonar með öllu óskiljanleg.
Ólafur Ólafsson segir: „Á bls.
118 er skýrt frá, að gamal-
menni 67 ára og eldri, bæði þau,
sem til greina koma við úthlut-
un og önnur séu samtals 8190.
Af þeim hljóta styrk úr 2. flokki
árið 1939 1541, gamalmenni
yngri en 67 ára 123, og öryrkj-
ar 694, alls 2358.
Nú mætti gera ráð fyrir
breytingunni á þá lund, að við
þessa upphæð bættust þau
gamalmenni, sem nú eiga heima
í „ótryggðu" hreppunum, (þ. e.
þeim, sem ekkert geta lagt á
rnóti í lífeyrissjóðstillaginu.)
Leikför tíl Norðurlands
Tónlistarfélagið og Leikfélag
Reykjavíkur lögðu upp í leik-
för þann 6. júlí síðastliðinn til
ýmsra staða norðan lands, með
óperettuna Nitouche, sem hefir
verió sýnd 40 sinnum hér í
Reykjavík við meiri aðsókn, en
dæmi eru til. í ferð þessari, sem
stóð í tíu daga, var sýnt 4 sinn-
um á Akureyri, tvisvar á Húsa-
vík, einu sinni á Sauðárkróki og
Blönduós. Flokknum var hvar-
vetna tekið forkunnar vel, og
aðsóknin svo gífurleg, að þrátt
fyrir það, þó að verð aðgöngu-
miða væri margfalt hærra en
áður hafði þekkzt norðan lands,
seldust þeir allir á stuttri stund,
á allar sýningarnar. Á sýning-
una á Húsavík, komu menn
alla leið austan af Slettum, og
ofan úr Mývatnssveit. Á Blöndu-
óssýninguna, kom fólk vestan
af Ströndum, og lengst innan
úr dölum, svo að með sýning-
um þessum, hefir Tónlistarfé-
laginu og Leikfélag Reykja-
víkur tekizt að kynna starf-
semi sína að nokkru fyrir Norð-
lendingum allt frá Ströndum
til Langaness.
Blaðið hefir náð tali af leik-
stjóra óperettunnar, Haraldi
Björnssyni, og lætur hann mjög
vel af ferðinni, og telur hana
mikla sigurför fyrir alla hlut-
aðeigendur, og nýja sönnun
fyrir þeim mikla áhuga, sem
ríkir meðal landsmanna fyrir
þessum listum. Segir hann, að
Reyndist sú tala t. d. vera 2100,
henni síðan deilt í framlagið
kr. 38.145,02. Sjál'fsákvörðunar-
tillagi hreppanna kippt burt,
Fengist þá kr. 123,26 á hvert
gamalmenni að meðaltali.
Þeir, sem geta leyst þessa
þessa krossgátu skólastjórans,
ætti skilið að fá álitleg verð-
laun. Ég bið menn að athuga
tilvitnunina gaumgæfilega. Þeg-
ar talan 2358 er hækkuð með
einhverri óákveðinni tölu og
deilt í 38.145,02 kr. getur út-
koman ómögulega orðið 123,26
kr., heldur eitthvað lægri en
16 kr.
3. Skal ég þá víkja nokkuð að
tillögu þing- og héraðsmála-
fundar V.-ísafjarðarsýslu, eins
og hún er án „skýringa“ Ólafs
Ólafssonar. Samkvæmt Tíman-
um 1. maí, er hún á þá leið,„ að
gamalmennum og öryrkjum,
hvar sem er á landinu og til
greina eigi að koma við úthlut-
un ellilauna til annars flokks,
skuli veitt ellilaun úr Lífeyris-
sjóði í hlutfalli við iðgjöldn á
hverjum stað.“
Þar sem Ólafur Ólafsson er
nú fallinn frá þeirri hugsun, að
iðgjöldunum skuli verja til elli-
(Framh. á 4. síSu)
í raun og veru hafi aðsóknin
verið of mikil, því það hafi
verið gremjulegt, að geta ekki
haft nema eina sýningu í hin-
um mannmarga Skagafirði og
Húnavatnssýslu, svo aðeins lít-
ill hluti þeirra, sem vildu, gátu
séð sýninguna. Telur hann, að
eflaust myndi hægt að reka
leikstarfsemi allan veturinn á
Sauðárkróki, svo mikill og al-
mennur er áhugi almennings
þar fyrir leiklist.
— Er það ekki mikið í ráðlzt,
að fara svona för?
— Jú, segir Haraldur. Það er í
raun og veru stórvirki, sem ráð-
izt er í, þegar svona ferðir eru
farnar. í þessari för voru t. d.
55 manns. Leikendur, hljóð-
færaleikarar, aðstoðarfólk o. fl.
Allur kostnaður hefir marg-
faldazt, svo að ferðin mun hafa
kostað um 1500 kr. á dag. Þrátt
fyrir hinn háa aðgangseyri (12
; kr., 10 kr„ 6.50 og 5 kr.) urðu
allir að vinna kauplaust, svo að
j ferðin gæti borið sig.
En var þetta ekki um leið
skemmtiferð?
j — Jú margir notuðu sumar-
; leyfi sitt til fararinnar, og
könnuðu ókunna stigu. Á Akur-
eyri skoðuðu menn gróðrar-
stöðina, lystigarðinn, hina nýju,
fögru Matthíasarkirkju o. s. frv.
Einnig var farið fram í Eyja-
fjörð. Seinni daginn á Húsavik
fóru margir upp í Mývatnssveit,
aðrir í Ásbyrgi, og enn aðrir
voru heima og hvíldu sig. Á
suðurleið var komið við á höf-
uðbólinu Geitaskarði í Langa-
dal. Stóð þar framreitt kaffi
fyrir allan flokkinn, og veittu
húsbændur af mikilli rausn.
Síðasta og áttunda sýningin
fór fram á Blönduósi 14. júli.
Daginn eftir var svo haldið
heim á leið. Var þá komið við á
Þingeyrum og skoðuðu menn
hina fornu kirkju og hina
fögru gripi hennar. Þar voru og
framreiddar hinar beztu veit-
ingar.
— Spilltl ekki úrkoma ferð-
inni?
— Nei, við fengum aðeins einn
rigningardag; annars ágætis
veður og mikið sólskin, svo að
ferðin var hin ánægjulegasta,
þó að erfið væri, og bilanir lé-
legra farartækja veldu okkur
óþarfa erfiðleikum. Lá við sjálft,
að aflýsa yrði sýningu á Akur-
eyri fyrir þá sök.
Þetta mun vera stærsta og
fyrirferðamesta leikför, sem far-
in hefir verið hér á landi til
þessa. Er gott til þess að vita,
að menningarstofnanir eins og
Tónlistarfélagið og Leikfélagið
séu boðberar þessara lista út á
meðal fólksins í dreifbýlinu.
Frásögn Jóns Pálssonar sundkennara:
Þréun sundíþrétt
arinnar í R.Tik
tgímmn
Föstudaginn 25. júlí
W
Arangur aí skatta-
steinu Framsóknar-
ílokksins
Það er nú talið nokkurnveg-
inn vist, að álagður tekju- og
eígnarskattur og stríðsgróða-
skattur á þessu ári muni nema
yfir 10 miljónir króna samtals.
Nálgast það þvi jafnháa upp-
hæð og allar skatt- og tolltekj-
ur ríkissjóðs voru samanlagt
fyrir stríðið.
Tekju- og eignarskatturinn
var i fjárlögum þessa árs áætl-
aður 1,9 milj. kr. Er hann þvi
sjöfalt hærri en sú áætlun.
Það er ekki óviðeigandi, um
leið og frá þessu er skýrt, að
minnast örfáum orðum á af-
stöðu Framsóknarflokksins til
skattamálanna á síðasta Al-
þingi og þann þátt, sem hann
hefir átt í lausn þeirra.
Framsóknarflokkurinn barð-
ist á síðasta ári og á Alþingi
fyrir afnámi skattfrelsis út-
gerðarinnar og er árangur sá,
«em flokkurinn hefir náð í
þessari baráttu, aðalundirstaða
hinna gífurlegu tekna, sem rík-
issjóður verður nú aðnjótandi.
Þótt Framsóknarflokkurinn
berðist hart fyrir afnámi skatt-
frelsis útgerðarinnar og fengi
þeirri stefnu framgengt, þá
hafði flokkurinn við afgreiðslu
skattamálanna opin augun fyr-
ir þvi, að höfuðnauðsyn bar til
þess að útgerðin gæti notað
tækifærið, sem nú gafst, til þess
að greiða eldri töp og til þess
að Ifeggja hæfilegt fjármagn til
hliðar í nýbyggingar- og vara-
sjóði.
Framaóknarflokkurinn hikaði
því ekki við að beita sér fyrir
þeirri lausn á skattamálum út-
gerðarinnar, sem ofan á varð,
en hún er í aðalatriðum í því
fólgin ,að meginhluti eða ná-
lega allur sá gróði útgerðarinn-
ar, sém ekki er festur í vara-
sjóðum og nýbyggingarsjóðum,
er tekinn til opinberra þarfa,
ýmist með tekju- og stríðs-
gróðaskatti eða sem útsvar.
Fyrir samvinnu skattstjórans
í Reykjavík, sem hefir oddaað-
stöðu v í niðurjöfnunarnefnd
bæjarins, og þeirra manna í
Framsóknarflokknum, sem fyrst
og fremst beittu sér fyrir lausn
skattamálanna á Alþingi, varð
einnig tryggt, að útsvarsálagn-
ing á útgerðina í Reykjavík var
hagað í samræmi við þessa
meginstefnu Framsóknarflokks-
ins í skattamálum útgerðarinn-
ar.
Svipað má í raun og veru
aegja um útsvarsálagningu I
Hafnarfirði, að því er útgerðina
snertir, enda þótt Framsóknar-
menn ættu þar engan hlut að.
Er sú álagning í meginatriðum
i samræmi við það, sem gert var
í Reykjaýík, en þó skemmra
gengið í álagningu á togara.
Hefir Alþýðuflokkurinn meiri-
hlúta í niðurjöfnunarnefnd
Hafnarfj arðar, en töldu sig þó
í öðru orðinu hafa viljað ganga
lengra í útsvarsálagningu á út-
gerðina í Reykjavík en gert var.
Hér verður ekki unnt að gefa
upplýsingar um það, hversu
mikla fjárhæð útgerðin greiðir
samtals i skatta og útsvar af
gróða sínum síðastliðið ár, en
upphæðin skiptir mörgum milj-
ónum, og má það því augljóst
vera hverjum manni, hve þýð-
ingarmikill árangur hefir náðst
vegna baráttu Framsóknar-
Ilokksins fyrir afnámi skatt-
frelsis útgerðarinnar.
Það er eftirtektarvert að bera
saman þá skatta og þau útsvör,
sem menn verða að greiða af
stríðsgróða sínum nú, fyrst og
fremst fyrir ötula forgöngu
Framsóknarflokksins við það,
sem átti sér stað í síðustu styrj-
öld, þegar englnn tekjuskattur
var greiddur af stríðsgróðan-
um.
Blandast engum hugur um
það, að þessi árangur í skatta-
málunum náðist fyrst og fremst
vegna þess, hve skattalöggjöf
sú, er sett var á árunum 1934—
1938 gekk langt í réttlætisátt,
og hefir sú löggjöf því orðið
— Hjá hverjum lærðir þú
fyrst að synda?
— Ég lærði fyrst bringusund
og baksund hjá föður mínum,'
en síðar lærði ég hraðsundin
hjá Erlingi. Ég man ennþá
glöggt, hvað mér þótti skrið-
sundið einkennilegt, fyrst þegar
ég sá það, en síðar skildi ég að
það var ekki eins flókið og ó-
skiljanlegt og ég hugði það vera
í fyrstu.
— Hvað verstu gamall, þegar
þú syntir fyrst kappsund?
— Ég tók fyrst þátt í nýárs-
sundinu, þegar ég var 13 ára
gamall. Bjarni Jónsson frá Vogi
var þar nærstaddur og sagði þá
þessa setningu:
„Þetta er mikill sigur fyrir
alla stráka“.
— Hve gamall byrjaðir þú að
kenna?
— Ég hóf kennslu sem fast-
ráðinn sundkennari 18 ára
gamall, en hafði þá kennt fé-
lögum mínum að synda áður.
— Var sundið í miklum
blóma, þegar þið bræður hófuð
starf ykkar, sem sundkennarar
hér við laugarnar?
— Það var orðið mjög al-
mennt. Það breiddist út frá
laugunum um nágrenni þeirra,
en ungmennafélögin og starfs-
menn þeirra vöktu áhugann
fyrir því úti um sveitirnar. Eins
og fyrr er sagt, dofnaði mikið
yfir sundinu á stríðsárunum og
var sú deyfð enganveginn horf-
in, þegar við Óli byrjuðum að
starfa hér. En þrátt fyrir það
þótt almennur áhugi væri ekki
eins mikill og æskilegt hefði
verið, þá voru samt nokkrir
ungir menn hér í bænum, sem
vildu allt gera til þess að sundið
næði sér að fullu, borið saman
við það, sem var fyrir styrjöld-
ina. Við höfðum því forgöngu
um það, þrír saman, að stofna
sundfélag hér í bænum, er við
kölluðum Gáinn. Þessir menn
voru, ásamt mér, þeir Kormák-
ur Ásgeirsson og Eiríkur Magn-
ússon bókbindari. Þetta félag
endurnærði sundið að miklu
leyti. Kappsundin, sem áður
höfðu lagst niður um hríð,
voru nú endurvakin. Á þessum
árum synti Erlingur bróðir
minn nýárssundið átta sinnum,
og raunverulega var það hann,
sem hélt því uppi um langt
tímabil. Nú var farið að heyja
kappsundin úti í Örfirisey.
Gamli sundskálinn, sem U. M.
F. í. hafði látið reisa í Skerja-
firði, en varð að leggja niður
vegna grútarbræðslu, sem reist
var við hliðina á honum, var
nú endurreistur í Örfirisey, og
bætti það aðstöðuna að miklum
mun. Meðal annars var ilú í
fyrsta sinn unnt að keppa við
föst sundmörk, er áður voru
öll á lausum, fljótandi flekum.
Þeir Guðmundur Kr. Guð-
mundsson og Erlingur bróðir
minn höfðu forustuna um það,
ásamt Benedikt Waage, að
sundskálinn var reistur í eynni,
og gerðu þeir sundmálunum í
bænum mikinn greiða með
þeirri framtakssemi sinni. Sök-
um þess hve sundlaugin var lít-
il var ekki unnt að heyja neina
keppni þar og var þess vegna
yfirleitt keppt í sjónum í mörg
ár eftir að kappsundin hófust.
En síðar var keppt á Álafossi,
eftir að laugin kom þar. Við
það að fá sundskálann í Örfir-
isey bættist aðstaðan með
kappsundin mikið, enda færðist
nú líf og fjör í þau með hverju
árinu sem leið.
— Uxu ekki vinsældir sunds-
ins mikið hjá almenningi við
kappsundin?
— Jú, kappsundin hafa alltaf
verið það, sem mest hefir aukið
vinsældir sundsins. Nú var far-
ið að keppa í sundi á allsherj-
•armóti íslands. Jafngilti það
meistaramótinu nú. Þátttaka
sundmanna var ágæt og árang-
ur oft góður. En þegar hér er
komið sögu, urðu nokkur tíma-
mót. Nokkur hinna stærri í-
þróttafélaga hér í bænum, sem
áður fyr höfðu sýnt sund-
inu, vægast sagt, mjög lítinn
skilning, veittu því nú verulega
athygli, að sundið gat orðið
þeim að miklu liði á allsherjar-
mótinu, því að það félag, sem
hlaut flest stig samanlagt, bar
sigur af hólmi. Og þá henti það
óhapp, að í staðinn fyrir að
stofna sundflokka innan sinna
vébanda, fóru þessi félög að á-
sælast þá sundmenn, sem skör-
uðu fram úr í „Gáni“ Þetta hafði
tvenns konar óhamingju í för
með sér. í fyrsta lagi eyðilögðu
þau Gáinn með þessu fram-
! ferði og í öðru lagi var
þetta til þess, að sundmennirnir
slitnuðu úr tengslum við sína
fyrri samherja, misstu hinn
sterka áhuga, sem ætíð var á-
hrifaríkasta aflið í Gáni og
urðu þar af leiðandi til harla
lítils stuðnings fyrir félögin og
sundíþróttina í heild. Á næstu
allsherjarmótum eftir að þessi
tíðindi höfðu gerzt, var sundið
svo aumt, að hin mesta hneisa
var að. Mér hraus hugur við því,
í hverja eymd sundið var að
komast og strengdi þess heit, að
vinna að því að það hlyti þann
sess, er því réttilega bæri meðal
íþróttanna. Ég fékk nú tíu unga
og áhugasama menn í félag við
mig og stofnuðum við í samein-
ingu sundfélagið Ægi hinn 1.
maí 1927.
Árið 1927 var að mörgu leyti
viðburðarríkt fyrir sundíþrótt-
ina. Þá var sundfélagið Ægir
stofnað, eins og fyrr er sagt, og
sunddeildir í Glímufélaginu Ár-
manni og Knattspyrnufélagi
Reykjavíkur um líkt leyti. Það
ár fórum við þrír sundmenn á
vegum K. F. U. M. til Kaup-
mannahafnar, en þar var þá háð
heimsmót á vegum þess félags-
skapar. Þeir, sem fóru voru
ásamt mér, þeir Björgvin Magn-
ússon og Ingólfur Guðmundsson.
Ennfremur synti Erlingur bróð-
ir minn úr Drangey þá um sum-
arið.
Þegar sundflokkarnir tóku til
starfa, var komið á reglulegum
sundæfingum fyrir meðlim-
ina. Enda sást nú fljótlega á-
rangur af þeim ráðstöfunum.
í Ægi var aðal áherzlan lögð
á það frá fyrstu tíð, að æfa
hvern sundmann vel, en minna
lagt upp úr því að félagið væri
ákajflega fjölmennt. Éélagið
eignaðist því marga góða sund-
menn, sem urðu til þess að
hleypa nýju fjöri í sundið. Nú
var farið að leggja mikla rækt
við það, að fegra sundstílinn,
en allar aðstæður til þess voru
ákaflega erfiðar. Æfingar urðu
að fara fram á sama tíma og
laugin var full af baðgestum,
því að það reyndist ekki unnt
að fá neina sértíma fyrir fé-
lögin. Við Ólafur, bróðir minn,
urðum að gera allt I senn: að
gæta laugarinnar, geyma muni
fólksins, svo sem veski, vasaúr
og margt fleira, sem það hafði
meðferðis, og þar að auki að
kenna baðgestunum og æfa fé-
lagana. Við Ólafur, bróðir minn,
höfðum sama og engin tækifæri
til þess að kynna okkur þróun
sundsins erlendis, nema þá með
aðstoð bóka. Að vísu brauzt
.Óli með ærnum erfiðleikum og
án allrar aðstóðar til Þýskalands
árið 1929. Þar dvaldi hann um
þirggja mánaða tíma og hafði
mjög gott af því. Á þessum ár-
um breyttist sundstíllinn mjög