Alþýðublaðið - 18.01.1944, Side 8

8
PERHAPS VOU RECOöNtXE
ME FROM THE PICTURE’-IN
THE PAS5PORT? VOUSEE.VOU
HAVE LEFT ME WITHOUT |
=7 IDENTIFICATION / ---
X’M SO SORRV WE HAD
TO BE ROUGH WITH VOU,
UEUTENANT/ BUT YÓU SEE,
WE HAD TO TALK TO YOU
ABOUT A CERTAIN PASSPORT/
Món’-^agur 16. janúar 1944
AUÞYÐUBJLADIO
SÁ FEITI (um leið og Örn vakn-
ar til meðvitundar) „Mér þykir
það áikaflega leitt ef þér hafið
orðið fýrir einhverju hnjaski
liðsforingi! En ég vona að þér
skiljið það, að við þurftnm á
aðstoð yðar að halda til að ná
í ákveðið vegabréf. Ef til vill
kannist þér við mig af mynd-
inni á vegabréfinu? Þér sjáið
að ég ber ekkert merki eftir
fyrri viðskipti okkar!“
ÖBN: „Todt!“
MYNDA-
SAG A
Við skulum gefa honum þetta
staup. Ætli hann komi ekki til
sjálfs sín, Iþegar hann hefir
drukkið úr því.
TJARNARBlðl
Dandy
James Cagney.
Joau Leslle.
Walter Hoston.
Sýnd kl. 6.30 og 9.
LAJLA
Kvikmynd eftir skáldsögu
A. J. Friis, leikin af
sænskum leikurum.
Aino Taube
Áke Oberg
Sýnd klukkan 5 og 7.
VÍSA UM FJÖLNI
Haustið 1868 seldi ekkja
Þórðar justidíariusar Svein-
bjarnarsonar bókarusl eftir
hann, þar á meðal Fjölni. Á
kápu á einu Fjölnisári stóð
þessi vísa eftir Þórð, rituð eig-
inhendi, og er hún betri en
Jcveðskapur hans að jafnaði (sbr
Almanak Þjóðvinafél. 1923):
Þú, sem þér ætlar lýð að laga
og landsmanna brestum vinna
bót,
lestu frásögu fyrri daga,
fúkyrðin aldrei dugðu hót;
heimur áfram sinn feril fer,
þótt freyði skammirnar út úr
, þér.
* * *
HÁTTPRÝÐI
Prestur nokkur spurði pilt
að því, hvernig sjötta boðorðið
hljóðaði:
„Þér skuluð ekki hórdóm
drýgja“, segir hann.
Prestur sagði:
„Það stendur ekki þér skul-
uð, heldur þú skalt“ o. s. frv.
Pilturinn svaraði:
„Ég vildi eklci segja þú við
yður“.
* * *
TIL OF MIKILS MÆLZT
„Bæjarstjóri hafði mist konu
sína og fþr þess á leit, að bæjar-
sjóður stæði kostnað af útför
hennar.
Einn í bæjarstjórninni reis í
móti þessu, og mælti:
„Þér getið ómögulega farið
fram á þetta í fullri alvöru,
herra bæjarstjóri! Við skyldum
með mestu ánægju grafa yður
sjálfan á almanna kostnað, en
að við gerum 'það sama fyrir
konuna yðar, það er of mikið
til ætlazt.“
slraumi örlaganna
in eða ekki? Hvernig stendur
á þessum lautum undir kinn-
ibeinunum? Þær gera þig ofur-
lítið ellilegri en þú ert. Mér
þykir vænt um þig, ég hefi sakn
að þín, og hvað er nú að frétta?
Klara minnti ennþá á hvirfil-
vind. Hún hraðaði sér til hins
kyrrláta hótels í Hahnenstadt,
þreif síman og hrópaði fyirskip-
anir sínar um ljósaútbúnað og
ýmislegt annað varðandi sýn-
ingu hennar og kom öllu úi
skiorðum á skrifstofu leikhússins
átti tvö viðtöl, leyfði iblaðaljós-
myndara að taka mynd af sér,
'bað um morgunverð handa okk-
ur 'báðum, kastaði sér loks upp
í hótelrúmið, sparkaði af sér
skónum og hló að mér með
djúpu og hásu drengjaröddinni
sinni.
— Hvílíkt líf! sagði hún. —
Og Anna gat ekki komið með
mér til að greiða mér vegna
Svörtu smánarinnar--------
— Hver er Anna? spurði ég.
— Ó, hún er mér allt: vinnu-
stúlka, búningsstúlka, ritari,
samvizka. Manstu ekki eftir
henni? Hún hélt hreinu fyrir
okkur húsinu í Bergheim.
Ég mundi nú óljióst eftir henni
fölri og grannvaxinni stúlku,
sem kraup á gólfinu og hreins-
aði ryk undan húsgögnunum.
— Anna, jú, auðvitað man ég
eftir henni. Svo að hún vinnur
hjá þér nú. En hvað kemur það
iSvörtu smáninni við? (Svarta
smánin var nafn blaðanna á
blökkumannasetuliðinu, sem
Frakkar sendu inn í Rínarbyggð
ir, af því að þeirn þótti illa gjald
ast stríðsskaðabæturnar, sem
bandamenn höfðu gert Þjóðverj
um að greiða).
— Anna eignaðist barn með
einum þessara afríkönsku negra,
sem eru í setuliðinu í Bergheim.
Þess vegna hefi ég hana hjá mér.
Enginn annar vill hafa hana og
ekki getur maður vitað til þess,
að hún fleygði sér í Rín, eða gæt
ir þú bað?
— Var benni nauðgað?
— Nauðgað? Nei, sannarlega
ekki. Hún er alveg villt í þess-
um svarta náunga sínum. Mér
lízt nú reyndar vel á hann líka.
Hann er það snotrasta og barna
legasta íbenholt, sem hugsast
getur. Svarta smánin, því mið-
ur, og það er ekki svo auðvelt
að afmiá það. Ég hygg, að svart
og hvítt blóð blandist vel. En
það er érfitt vandamál að ala
upp barnið. Það er grátt líkt og
kaffið, sem við gáfum hermönn
unum á brautarstöðinni,
manstu? Og hún er ákaflega
feimin og svo er hún ekki vel
hraust heldur. Og nú verð ég
að berjast í þessu alein. En þú
þekkir nú þetta. Þú hefir sjálfar
verið á' íerðalögum í líkum er-
indagerðum.
— Ekki í líkingu við þetta,
svaraði ég. Ég varð að þreifa
mig áfram til að finna leiðina
til baka svo að ég myndi,
að ég hefði ekki leikið á fiðlu
á hljómleikum. — Ég varð
aldrei fræg, eins og þú veizt.
— Fræg, púh! sagði Klara.
Hún horfði á mig lengi og ein-
kennilega. — Lofaður mér að
horfa á þig, litli munkur, sagði
hún og rétti hendumar eftir mér
og dró mig að rúminu til sín. —
Höfum við breytzt mikið? Eða
bara lítið?
— Ég veit það ekki, svaraði
ég. — Ég býst við, að við höf-
um gert það, Klara. En hvenær
eða hvernig það hefir gerzt veit
ég efcki. Eg veit jafnvel ekki,
hvernig við vorum áður.
— Aður hvenær?
— Æi, — á undan öllu
þessu, — sagði ég hikandi, sann
færð um, að hún myndi sfcilja,
við hvað ég ætti. — Manstu
þegar við héldum, að andfætling
ar okkar myndu alltaf standa
á haus? Við höfum orðið okk-
ar eigin andfætlingar. Það er
eitthvað í átt við það, sem mér
finnst. Ég held, að ég hafi verið
rugluð allt frá því, að stríðinu
lauk.
— Ef til vill hefirðu ekki nóg
að borða; það er það, sean gerir
Iþig ruglaða sagði Klara, —
Komdu nú, við skulum fá okk-
ur að borða.
Þetta var mikilfenglegur og
dýrlegur morgunverður, sem
hlýtur.. að hafa kostað nokkur
þúsund mörk, miðað við okkar
gengi.
Meðan á máltíðinni stóð, höfð-
um við góðan tíma til að spjalla
saman, horfa hvor á aðra og
verða kunnugar að nýju. Já, við
höfum breytzt. Við vorum í stutt
um pilsum og Klara hafði stutt
klippt hár. — Það er miklu betra
þegar maður er að dansa, sagði
hún. Eftir því, sem ég bezt veit,
varð hún fyrst til að láta klippa
af sér hárið, að minnsta kosti í
Þýzkalandi. Aðrar konur báru
enn hina siðlátu hárhnúta í
hnakkanum. Hreyfingar okkar
voru einnig breyttar, málfarið
sömuleiðis. Við höfðum dregið
dám af málfari karlmannanna
eftir að þeir komu heim frá víg-
stöðvúnum.
— Ég hefi kveðju til þín,
skaltu vita, sagði Klara. — Ég
og sá ýmsa gamla kunningja okk
dansaði í Vín í síðasta mánuði
ar; þá, sem áttu afturkvæmt,
meina ég.
Ég furðaði mig á því, hvaða
gamla vini hún gæti hafa séð.
Af hinum fátíðu .bréfum henn-
var mér um það kunnugt, að
GIVE HIM THIS/
ITLL BRINC HIM
—ROUND/

ΠNYJA E80 S
Leyndarmál
danshallarimar
(BROADWAY)
Spennandi mynd um næt-
urlífið í New York.
George Raft
Pat O’Brien
Janet Blair.
Sýnd klukkan 5, 7 og 9.
Börn yngri en 12 ára fá
ekki aðgang.
GAMLA BIÓ
Konan með örið
(A WOMAN’S FACE)
Joan Crawford
Melvyn Douglas
Conrad Veidt
Sýnd kl. 7 og 9.
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
Slóðin til Omaha
(THE OMAHA TRAIL)
James Craig
Dean Jagger
Sýnd klukkan 5.
Börn innan 16 ára fá ekki
aðgang.
móðir hennar var látin og systir
hennar var ekkja og rak nú ofur
litla kvenhattabúð. Ég vissi að
Maðurinn 'hennar Klöru hafði
verið neyddur til að fara frá
völdum og að hann og Pimper-
nel ráku nú land.búskap í Rín-
arbyggðum. Áður en hann fór,
hafði Ihann gefið Klöru álitlega
upphæð í reiðufé, sem hún varði
síðan til að stofna dansskóla í
Munich.
— Kveðja frá Shani? spurði
eg.
— Shani hefir það ágætt.
Hann kom með allt sitt lið. Hann
var í Tékkóslóvakíu. Þú færð
að heyra góða, nýja músik, þeg-
ar hann kemst á stað. Nei, ekki
frá Shani. Kveðja frá Oharles
Dupond. Drottinn minn sæll,
skyldi honum getast að útliti
þínu nú. Engin ,FEGURБ ha?
— Hvernig líður honum?
sagði ég tómlega.
— Uppskafningslegur eins og
vz////a
MEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
Hann kastaði spjótinu frá sér, en tók Hjálmar, sem ekk-
ert lífsmark sást með, 'hins vegar á arma sér og skundaði því
næst brott jafnframt því, sem hann kallaði til Páls og kvað
hyggilegast að hafa sig héðan á brott en fela hundinum ör-
lögunum á vald.
En Páli var það óbærileg tilhugsun að yfirgefa hinn trúa'
og dygga þjón. Heldur vildi hann fórna lífi sínu, en flýja frá
honum í greipum óvættarinnar. Hann þreif spjótið og hrað-
aði sér þangað, sem slangan og Bob þreyttu viðureign sína.
Hann sá allt sem í þoku, og lagði spjótinu af handahófi.
Hann lofcaði augunum, því að honum stóð ótti af því,
sem verða myndi. Hann heyrði hljóð eigi óáþekkt hryglu í
manni, sem gefur upp andann. Þegar hann opnaði augun
aftur, mætti 'honum sjón, sem fékk hjarta hans til þess að
slá örar af gleði.
Slangan hafði hniprað sig saman. Blóð fossaði úr stóru
sári, og Bob stóð skjálfandi yfir henni.
Hundurinn læsti tönnunum í slönguna eins og trylltur
væri. Þess hlaut að verða skammt að bíða, að slangan dræpist.
Þegar Páll kom skömmu síðar upp úr gjánni með Bob
í faðmi sér, sá hann Wilson koma á móti sér. Skammt í burtu
sá hann einnig Hjálmar, sem hafði setzt upp. Hann var mjög
fölur yfirlitum, en auðsýnilega ótíkaddaður.
Nóttina eftir bar bjarma af báli við himininn, sem
hvelfdist yfir skógum Ástralíu. Tveir menn skiptust á um