Alþýðublaðið - 26.02.1948, Qupperneq 6

ALÞÝBUBLAÐIÐ
Fimmíudagur 26. febr. 1948
Jón Gaugan.
FRÁ JÓNI J. GANGAN.
Framh.
Enn var setið um stund, og
eflaust hafa allir reynt að um
lykja mig hlýjum hugsunum,
— en andskota ögnina, sem ég
fann fyrir því. Ég fann aðeins
til þeirra kynlegu kenndar, sem
fylgir því að skammast sín, en
kæra sig samt sem áður koll-
,óttan um allt saman.
Og svo kom að því, að fund-
inum var slitið með því, að ung
fruin las einhverja bæn, sem
var víst á indversku, og einkan*
lega áhrifarík, þar eð enginn við
staddur mun hafa skilið liana,
að ungfrúnni sjálfri undan-
skildri, geri ég ráð fyrir.
En þegar allir voru risnir á
fætur og búnir að kyssa á slæðu
fald ungfrúnnar, og röðin kom
að mér, bað hún mig að doka
við um stund, hvað ég gerði, en
var þó á báðum áttum, því það
var svo til runnið- af mér og
mig því farið að langa í meira.
Ég beið nú samt, og sá ekki
eftir því. Varð mér þó fyrst í
stað hálfhvert við, er ungfrúin
kastaði af sér blæjunum, rétt
eins og þegar hryssa hristir af
sér reiðing, geispaði letilega og
mælti: „Þá er þessum skatta lok
ið í dag. Mikið horngrýti er ég
fegin. Nú skulum við fá okkur
einn ærlegan sjúss og síðan kem
ur þú með mér í siðeyðingarsal
inn“.
Hún var alls ekki. svo elli-
leg, og skrattin hafi að hún
væri vitundar ögn hátíðleg eða
leiðinleg, þegar hún var búin
að hrista af sér blæjurnar og
hafurtaskið. Og er mér varð lit
ið á indverska þjónimi, sá ég,
að hann hafði einnig tekið
býsna miklum stakkaskipum,
því hann hafði tekið af sér
skeggið og tuskurnar, sem hann
hafði um hausinn, og var nú
bara allþokkalegur, ungur mað-
ur, sem ekkert virtist líta út
fyrir að vera lífinu frábitinn.
Og svo gengum við brott úr
salnum, er ungfrúinn hafði
slökt logan á skálinni -----
Frah.
Leifur Leirs:
FÚGA FÁLLERI LA . . .
Eins og hundelt hænsni
hleypur tíminn,. frá mér.
Svo er einhver, sem 'eltir mig;
ætlar víst að ná mér.
Strjúki ég úr strengjum
stef, sem hverfa í bláinn.
hleypir hann og hleypir hann
horkranginn með ljáinn.
Líti ég Ijúfan svanna,
láti hugann reika,
heyri ég á hæla mér
hófatak þess bleika.----
Gleðji mig úr glasi
gleymskusælu tárin,
hottar hann og hottar hann
helvízkur á klárinn.
Gott er samt við söngva
svanna og glas að leika.
Riddari enginn reið svo hratt
sem rukkarinn á þeim bleika.
Daphne du Maurier:
Minningarspjöid
Bamaspítalasjóðs Hringsins
eru afgreidd í
Verzl. Augustu Svendsen,
ASalstræti 12, og í
Bókabúð Austurbæjar,
Laugavegi 34.
DULARFULLA VEITINGAHUSIÐ

Lesið Alþýðufbiaðið
Hún hallaði sér aftur á;
bak með andlitið að vagn-
hliðinni, örmagna eftir orða-
strauminn og strax farin að
skammast sín fyrir þetta
frumhlaup sitt. Henni var al-
veg sama, hvað hann hugs-
aði um hana núna. Hann var
prestur og þess vegna hátt
yfir hennar ástríður og sorgir
hafinn. Hann gat ekki þekkt
neitt til þeirra hluta. Hún var
í slæmu skapi og leið illa.
,,Hvað ertu gömul?“ spurði
hann skyndilega.
„Tuftugu og þriggja,“
sagði hún honum.
Hún heyrði hann kingja,
og hann sleppti af henni
hendinni og.setti hana aftur
á íbenholtsstafinn.
Vagninn var nú kominn
upp úr Launcestondalnum og
úr skjólinu frá limgirðingun-
um og var núna kominn upp
á heiðina, þar sem stormur-
inn blés óhindrað og regnið
skall á honum. Stormurinn
var látlaus, ien það gekk á
með skúrum, og við og við
gægðist ein og ein stjarna
fram undan þungbúnu skýi
og sást andartak eins og lýs-
andi títuprjónshaus. Og svo
hvarf hún eins og henni væri
sópað burtu af svörtu regn-
tjaldinu, og út um litla glugg-
ann á vagninum sást ekkert
nema kolsvartur himininn.
I dalnum hafði rignt enn
meira og stöðugra, og þó að
vindurinn væri talsverður,
var hann þó miklu mildari
þar, sem trén og hæðirnar
drógu úr. Hérna upþi var
ekkert skjól. Það var aðeins
endalaus heiðin sín hvorum
megin vegarins; og það var
'einhver vágnýr í veðrinu,
sem ekki hafði verið fyrr.
Mary skalf og fikraði sig
örlítið nær samferðamanni
sínum, líkt og hundur að fé-
laga sínum.
Enn sagði hann ekkert; en
hún vissi, að hann hafði
snúið sér við og horfði á
hana, og í fyrsta skipti fann
hún til nálægðar hans eins
og hann væri persóna. Hún
gat fundið andardrátt hans á
enninu á sér. Hún mundi, að
blauta sjalið hennar og upp-
hluturinn lá á gólfinu við
fætur hennar og að hún var
nakin undir grófu teppinu.
Þegar hann talaði aftur, þá
fann hún hve hann var ná-
lægt henni, pg henni brá,
þegar hún heyrði hann tala.
,,Þú ert mjög ung, Mary
Yellan,“ sagði hann þýðlega.
„Þú ert lítið eldri en ungi,
sem er að skríða út úr egg-
inu. Þú munt komast yfir
þetta. Konur eins og þú þurfa
ekki að úthella táru msínum
yfir manni, sem þær hafa hitt
einu sinni eða tvisvar, og fáir
muna fyrsta kossinn. Þú
munt gleyma félaga þínum
með 'stolna hestinn mjög
fljótlega. Komdu nú og
þurrkðu þér um auigun. Þú
ert ekki sú fyrsta, sem nagar
sig í handarbökin yfir töp-
uðum elskhuga.“
Hann tók þessu mjög létti-
lega og áléit það ekki skipta
neinu máli. Þannig áhrif
höfðu orð hans fyrst á hana.
Og síðan furðaði hún sig á
því, hvers vegna hann hafði
ekki notað hin venjulegu
huggunarorð, talað um bless-
un bænarinnar, frið guðs og
eilífðina. Hún mundi eftir
síðustu ökuferðinni með hon-
um, þegar hann hafði lamið
áfram hestana, svo að þeir
voru komniir á ofsaferð, og
hvernig hann hafði húkt í
sætinu með taumana í hönd-
unum, og hann hafði hvíslað
orð, sem hún hafði ekki skil-
ið. Aftur fann hún til sömu
óþæigindanna, sem hún hafði
fundið til þá, einhverrar ó-
þægindakenndar, sem hún
hafði sett í samband við hið
óvenjulega hár hans, eins og
það, hvað hann var líkam-
lega frábrugðinn öðrum,
væri hindrun milli hans og
umheimsins. í dýraríkinu
vöktu svona náttúrufyrir-
brigði viðbjóð, voru elt og
tortímt eða rekin út í auðn
ina.
Ekki hafði henni fyrr dott-
ið þetta í hug en hún ásakaði
sjálfa sig fyrir að vera þröng-
sýn og ókristileg. Hann var
náungi hennar, og þar að
auki þjónaði hann guði, svo
að hún muldraði einhverja
afsökun við hann fyrir að
tala eins og venjuleg götu-
stelpa, og tó ksvo föt sín og
fór að fara í þau í laumi í
skjóli ábreiðunnar.
„Svo að ég hafði rétt fyrir
mér í ágizkun minni, að allt
hafi verið rólegt á Jamaica-
krá síðan ég sá þig síðast?“
sagði hann éftir stundarkorn.
„Það hafa engir vagnar rask-
að ró þinni, og húsbóndinn
hefur verið einn að skemmta
sér við glasið sitt og flösk-
una?“
Mary, sem var angurvær
og kvíðin, með hugann við
manninn, sem hún hafði
tapað, reyndi að líta raunsæj-
um augum á hlutina. Hún
hafði gleymt frænda sínum í
næstum tíu tíma. Allt í einu
mundi hún eftir allri skelf-
ingu síðast liðinnar viku og
hinu nýja, sem hún hafði
fengið að vita. Hún hugsaði
um óendanlegar svefnvana
nætur, langa dagana, sem hún
hafði eytt ein, og starandi,
Gullni lúðurinn
hans Bangsa
A leiðinni til Tóta hitta þær
Magga mús, og Bangsi þylur hon
um raunir sínar. Maggi setur
upp spekingssvip. „Örðugt er
þetta við að eiga“, segir hann.
„Og nú er mjög skammt til
jóla. En ég kann að geta kennt
þér ráð. Skrifaðu á blað nöfn
alls þess, er þig langar til að
eignast. Lokaðu síðan augunum
og gerðu blindandi eitt stutt
strik á blaðið .-. “ Hann þagnar
skyndilega því Gutti grís kallar:
„Þögn . . . heyrið þið ekki!“
Á MÁNUDAGSMORGUNINN,
þegar Örn er að raka sig, kemur
Kári æðandi inn:
KÁRI: Kominn á fætur, maður, og
í sólskinsskapi, — — ha?
ÖRN: Auðvitað.
KÁRI: Við kváðum eiga að fljúga
af stað í dag. Skipun frá æðri
stöðum, maður!
ÖRN: Og hvert?
KÁRI: Hver veit. Nú verðum við
að ákveða, hvor okkar á að
verða aðalflugmaður og hvor
aðstoðarfl'Ugmaður, loftskeyta*
maður.
ÖRN: Við skiptumst á um það.
ÖRN ELDING
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINSs