Alþýðublaðið - 15.08.1953, Blaðsíða 5

Laiigardagur 15. ágúst 1953
r_
ALÞÝÐUBLAÐSÐ
ÓLAFUR KETILSSON bif-
reiðastjóri bauð ritstjóra Al-
þýðublaðsins í ökuiför austur
að Laugavatni og Geysi á
jtnánudaginn var. Ætlun hans
var ekki sú að sýna mér fag-
ixrt og tilkornumikið Geysis-
gos, heldur hitt að lofa mér
að sjá með eigin augum og
finna á mír.um eigin skrokk,
í hvernig ástandi vegurinn
um Hellisheiði og austur
Suðurlandsundirlendið —
jþessi fjölfarnasti akvegur
landsins — væri á þv!í þurra
og góða sumri 1953.
Og sjón var sögu ríkari, og
ekki talaði það óskýrara máli,
ihvernig bíllinn lét. Hann
íhlammaðist niður í holufans-
inn og hoppaði og stökk, og
lihristi okkur farþegana og
skók, svo að allt virtist ætla
sundur að ganga dautt og
lifandi.
Vegurinn var vissulega í
eorglegu ástandi, varla hægt að
Eegja að hann væri umferða-
3iæfur, nema fyrir þá, sem
geta leyít sér að fara Iötur-
toægt. En þess eiga áætlunar-
bíiarnir ekki kost. Þeir verða
að halda allstranga áætlun,
sem miðuð er við 60—70 kíló-
ínetra ökuhraða á klukku-
stund. — Vorum við þrátt
fyrír ástand vegarins aðeins
tvær stundir og tuttugu mín-
útur hvora leið.
En nú er bezt að gefa Ólafi
orðið. Han'n hefur frá mörgu
að segja, sem fyllsta ástæða
er til að Alþýðublaðið komi á
franifæri til lesenda sinna.
*
ÞEGAft við þjótum eftir
teteinsteypta vegarspottanum
ihérna megin við Elliðaárnar,
gegir Ólafur:
„Þessi ágæti jspotti var
byggður 1936 til 1938 á kreppu-
árunum þegar þeir Haraldur
og Hermann réðui ríkjum og
Eysteinn ,var að tína saman
tíeyringana með greiðslu-
anerkjunum. Tíeyringarnir
xeyndust furðu drjúgir þá,
þeir, sem réðu voru gæddir
óhu.ga til umbóta og sam-
starfið var ákjósanlegt.
Get ég ekki að því gert, að
ótrúlegt finnst mér, að ekki
hefði verið hægt einhvern
’tíma í penmgaflóðinu síðan,
Cið steypa einhverja spotta af
fjölförnusíu vegunum. En af
hefur þó ekki orðið.
Eða horfðij_bara á hlykkina
feérna < framundan. 'Auðvitað
setti 'að taka veginn þráðbeinan
inn yfir Ártúnsbrekku, og
gera það, áður en byggingar
rísa, sem torvelda slíka sjálf-
sagða og nauðsynlega umbót
á aðalleiðinni út úr bænum.“
JSARNABÍLAR OG KLÁRAR
' Og þá erum við komnir á
malbikskaflann móts við Áv-
'bæ..
„Það var verið að gera við
hann núna fyrir fáum dög-
U,m“, segir Ólafur. „En ég
kemst alltaf í vont skap við
að sjá, hvers konar verkfæri
menn nota enn þá við slíka
Vifinu. Þarna sfanda meirn
með „klára“ eins og notaðir
voru í gamla daga við að mylja
brosstað. Og þem er á miðri
tuttugustu öld. Því lík vinnu-
brögð-! — Og alveg sama er
þetta með bílana, sem notaðir
eru hjá vegagerð ríkisins.
Þetta eru; „barnabílar“. Við
mitíma vegagerð ætti að nota
10—tonna bíla þar sem
vegir eru það harðir að þola
þá. — Og menn ættu ekki að
sjást við að jafna úr, heldur
jarðýtur og vegheflar. Ef
Evona væri að íarið, siæjust
eihhver afköst, en á hinu smá
kákinu Jhefur ríkið engin efni.
Viðtal við Ölaf Ketilsson bifreiðast jóra
Mér er spurn: Eru ekki til
góð tæki úti í heimi til þess
að vin'na við endurbót á mal-
bikun? Hvað læra þeir óg sjá,
sem fara til útlanda og kynna
sér nýjustu tækni? Vildu
þeir ekki heldur, eins og
Torfi á Ólafsdal, koma með
góð verkfæri heim í land sití
og greiða þar með þá aðstoð,
sem ríkið heíur veitt þeim
| við námið úti?
HLYKKJÓTTUR VEGUR —
SKÖKK BRÚ
j í staðinn fyrir allar beygj-
urnar frá þv'í fyirir neðan
Rauðavatn og fram fyrir
, Hólmsá, væri erahver munur
| ef vegurinn væri tekinn beina
línu norðan Rauðavatns allt
fram að Geithálsi. — Það ætti
auðvitað að vera steyptur
vegur. Á þessum kafla þyrfti
að nema land undir veginn
án tafar.
Eða sérðu brúna á Hólmsá.
Hú'n er orðin ágætlega breið,
svo að þess vegna ætti að vera
hægt, að mætast á henni á
fullum hraða. En breiddin
kemur að litlu gagni, því að
brúin kemur á horn til við
veginn með snarbeygju beggja
megin. Það er eins og Geir
Viilji helzt jkoma brúnum
þversum á vegina eða því
sem næst. Það er Ijóta bölvuð
forsmá'nin.
Vegarræsin eru víða ófull-
nægjandi, svo að vatnið
rennur inn á veginn og skolar
burt ofaníburðinum. Eins eru
hér víða allt of þröng' ræsi
gegn um vegirni, og veldur
ágangur vatns einnig stór-
skemmdum á veginum af
þeim sökum. Allt kostar þetta
mikið fé í viðhaldi veganna.
SEINLÆTI OG ÓFULL-
NÆGJANBI LÁGFÆRINGAR
Hér hafa bevgjur verið
teknar af veginum til stórra
bóta.. E(n langvarandi deilur
stóðu yfir milli vegamála-
stjóra og póst- og símamála
stjóra út af einhVerjum kapli,
sem þarna lenti í vegarstæð-
inu. Þó leystist málið að lok-
um, enda hafði deilan tafið
verkið svipaðan tíma og
Kóreustyrjöldin stóð. jí Bol-
öldum hafa líka verið teknar
nokkrar beygjur, en eftir því
sem mig minnir tók það jafn
langan tíma að Ijúka því
verki og heimsstyrjöldin
seinni stóð.
Illráemd beygja í Svína-
brauni 'fékkst ennfremur
löguð eftir tjón, en vinkil-
bej’gjan hjá Sandskeiði hefur
fjórða til fimmta hvert ár
verið lagfærð , eitthvað, en
samt er hún alltaf til vand-
ræða. Þar rétt hjá er líka
blindræsi í veginum sem
aldrei hefur fengist lagað Hér
eru ræsin líka alveg ófull-
nægjandi. Rennu.r oft yfir
veginn, og gerðist það t. d.
fjórum sinnum s. 1. vetur.
Sópast ofaníburðurinn þá í
burtu. og þarf ekki að lýsa
því tjóni, sem slíkt veldur.
VERSTI KAFLINN —
VETRARBRAUTIR
Ofan við Svínahrau.n, rétt
á móts við 30 kílómetra stein-
inn eru holurnar ferlegri ev
nokkprsstaðar annarsstaðar. Á.
'þessum sióðum er líka klappar
haft í yeginum cg blind-
ÓLAFUR KETILSSON bifreiðastjóri, sem um rúmlega
25 ára skeið hefur aimazt vöru og fólksflutninga milli
Reykjavíkur og Laugarcials, er fimmtugur í dag.
Hann er fæddur 15. ágúst 1903 á Álfsstöðum á Skeið-
um og ólst þar unp í hópi 10 systkina við algeng sveiíar-
störf og elíki mikií efni, eins og nærri má geta. Þegar Ólafur
komsí til þroska, fékk hann að reyna á kraftana við skurð
gröft SkeiSaáveitunnar og fást við hina óbilgjörnu kíöpp,
en síðan fór hann á togara nokkrar vertíðir. En allt frá
árinu 1928 hefur hann stundað bifreiðaakstur, og er nu,
eins og hann sjálfur kemst að orði, „þriðji mesti bílabjáni
Iandsins“. Mun hann um síðustu áramót hafa átt lö bíla
af vmsum stærðum.
En Olafur hefur bannað, að skrifuð verði um sig af-
/nælisgreín, og verSur að hlýða því. Hins vegar vill haiui
í tifefni af afmælinu, ræða við lesendur Alþýðublaðsins um
vegi og vegfeysur og drepa á einstök atriði úr tuttugu og
fimm ára stríði bílstjórans við holur og hlykki og aðrar
torfærur íslenzkra akvega.
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
. v!
Í!
íí
s
Í!
s'
vj
s'
s
s
s
c

beygja, ,,og ættu tryggingar- (
félögin að ’heimta, að filíkir !
hættu-staðir séu lagaðir,“
segir Ólafur. (Hér tók penn-
inn ekki niðri löngum og
lö'ngum, ,og vantar því sjálf-
sagt ýmislegt í frásögii Ólafs
af þessum kafla vegarins). i
Ólafur vekur athygli mína
á ..vetrarbrautunum‘1 sem
hann telu,r vera til stórbóta,
en oft sorglega illa við haldið.
„Sumar þeirra eru þó mis-
heppnaðar, segir hann, ..koma
til dæmis í allt of skarpri
beygju,inn á vegin'ii. Og þetta
hérna jkalla bijstjórarnir
„Nýja Geirfuglaskerið“. Það
er Ámastaur, sem stendur í
miðri vetrarbrautinni, þar
sem hún kemur inn á veginn
s'kammt fcrá Kolviðarhóli. —
Hvað skyldi taka mörg ár að
nema hann burtu? Vetrar-
brautia austan Smiðjubrautar,'
sem við urðum að aka eftir
í 10 ár óofaníborinni, var
erfið yfirferðar. Enn þann dag
í dag er illmögulegt að mæt-
ast á henni. og veldur það
hinum mestu vandræðum á
hverjum vetri. Væri því von-
andi að lögun fengist á því
fyrir næsta vetur.
ÞAÐ. SEM ÞARF AÐ LAGA
í K'ÖMBUM
Og þá er komið að Kamba-
brún. Hérna ofan.við Kamb-
ana er alóþörf bevgja á veg-
inum. Og hérna rétt fyrir
neðan brúnina gengur smá-
klettasnös fram í veginn svo
að tveir bilar geta rétt með
varúð mætst þar. Getur það
þó ekki hætíulaust talizt í
hálku a .yetrum. Það hefur
gleymzt allt of lengi að
sprengja þessa klettanibbu, og
kannske gleymist það lengi
ennþá. Þá þyrfti nauðsynlega
að lækka brúnina og breikka
efst í Krmbum, því að oft
kemur það fyrir, að við verð- |
um að setja á keðjur affeins!
til að komast seinu.stu 30—40
metrana. Er það öllum hvim-{
leitt og kostar bæði' fé og
fyrirhöfn.
Að öðru leyti hefur ýegur-
inn um Kamba mikið verið
lagaður á sein'.ii árum, en,
furðulegur er samt lauf- j
skurðurinn neðst •— fjórar j
beygjur til hægri og vinstri
svo að segja á jafnsléttu.
— Hlýtur að vera hugsað sem
einhvers konar fornminja-
varðvéizla
ÚRELTAR BRÝR
Svo verð ég að víkja nokkr-
um orðum að brúnum hén*ia
framundan.
Brúin á Varmá heíur verið
löguð svolítið, en óíær beygja
er austan við hana. Önnur
beygja er við Vállarlækina
og þarf þ>ar að rétta úr 300
metra langri beygju og gera
beint á milli brúnna. Brúin á
Gljú'furholtsá er bæði mjó
og of veik. Sama er að segja
um brúna á Bakkarholtsá, og
þar er allt of mjótt ræsi
vesta'n við og beygja, sem
bæði er tíl hættu, og tafar.
Hér getur og að líta skrítnar
brúarviðgerðir. því að það er
búið að hnoða trébrú bæði'
ofan á brýrnar hérna og undir
þær. •— Sennilega fágæt fyrír-
bæri í heiminum.
Auðvitað þyríti að byggja
hér nýjar brýr í fullri vegar-
breidd, því að það er alls ekki
ósanngjörn krafa, að á vegí-
inum Reykjavík—Selfoss, sem
áréiðaniega er fjölfarnasta
langleið Iandsins, séu engia
höft til farartálma. Á slíkri
leið ættu bilar alstaðar að
geta mætzt án þess að draga
úr ökuhraða.
ÁREKSTUR
STÓRVELDANNA
,.En sjáðu til“, segir Óiafur.
..Þessi vegarkafli austur að
Kögunarhóli er ekki sem verst
ur. Ræsin eru t. d. breið eg
góð og ná beggja megin út i.
vegarbrúnir. En það kemur
ekki til af góðu. Það varð
nefnilega einu sinrn um 1940
árekstur milli bíla frá Chur-
ehill og Thorarensen og hlauzt
af nokkurt íjón, en þá voru
líka ræsin löguð.
Fyrir nokkrum árum var
vegurinn upp frá Selfossi
hækkaður. Það tel ég hafa
verið misráðið af þeim ástæð-
um að hann gerir oft ófæran
í skafrehningi. Hefði talið6 að
þá hefði verið réttara að
leggja hann belna leið frá Sel-
fossi að Þórisstaðavegi, svo
'serri lína hins væntanlega nýja
vegar segir til..
Hérna, milli Tannastaða og
Alviðru lig^ur vegurinn allt
of nærri Ingólfsfjalli. Ætti
líklega að flvtja hann 'niðuír
undir Sog. Ræsin ofan vegar
eru full af aur og grjóti. Verða
sjálfsagt látin eiga sig fram
yfir næsta vetur. svo aö
vatnið fer yfir veginn, spillir
honum og veldur hættulegujn
svellabólstrum.
Brúin á 3ogi mun vera frá
1934—1936 og er þó bæði of
mjó og iág og auðvitað vantar
ekki hinar hefðbund'-.iu vand-
ræðabeygjiv að henni.
FIMMTÍU OG SEX
BEYGJUR Á 15 KM.
.,Nú erum við komnir í
Grímsnesið,“ segir Ólafur
Ketilsson, „og sýnist svo sem
hér gæti verið greiðfærari veg-
ur', því að óvíða er betra vegar-
stæði. En á 15 km. vegalengd
frá Sogi að Minni-Borg telst
okkur bílstjórunum til, að séu
56 beygjur á veginum. Minna
mætti þó gag'n gera. — Versta
beygjan er hjá Kerhól. Þær eru
dýrar þessar beygjur: Sífelldar
gírskiptingar, keyrsla á lág-
gírurn og svo lageraslitið, sem
af þessu vegaástandi -leiðir,
kosta þjóðina stórfé árlega,
fyrir nú utan alla tímatöf þess,
mikla fjölda, sem um vegina
fer. — Hér við bætist, að í
skarðinu milli Seyðishóla era
(Framh. á 3. síðu.)
Stéttarbróðir
r FIMMTUGUR ER í DAG
Ólafur Ketilsson bifreiffar-
stjóri á Laugarvatni. Hann er
einn hinna vöskustu manna í
þrekmikilli stétt langferðabíl-
stjóra, enda um 25 ára skeið
rekið af hagsýni og fádæma
dugnaði umfangsmikla bílaút-
gerð. Hefur honum farnast vel
og á það skilið, því að auk
síns sérsaka dugnaðar, er mað
urinn heiðarlegur og hjálpsam
ur og beztur inn við beinið.
Hann er mikiU andstæðingur
eyðslu, hafta og ofstjórnar, sem
og leti og ómennsku. Hann fer
sínar eigin götur, hefur sjálf
stæðar ■ skoðanir og lætur bær
hispurslaust í Ijós, án þess a5
spyrja fyrst, hvað sé hir.um
megin. Hann er því æ hinn
sami, hvort sem hann bittir
forumann á vegferð, þjarkar
við hreppsnefnd.ina mn áiög'-
urnar, deilir á þá, sem stjórna
vegamáium eða 1-eitar réttar
síns hjá þeim, sem skipu-
leggja íólksflutninga ‘.
Þessi sómadrengur er bó
allra beztur heima hjá sér, þá.
sjaldan hann gefur sér tíma
til að stanza þar — og skal
reyndar ekki bakka bonum það
sérstaklega, því að par á hann
d'áfagra íhefðarkomr, Svanj-
borgu Ásmundsdóttur frá Apa
vatni, s' -• og þrjár fast að gjaf
vaxia da . r. Vel sé þér, Ólaf-
ur og heimili þínu.
n, n. |