Morgunblaðið - 30.01.1944, Blaðsíða 11

\
Sunnudagur 30. janúar 1944
lORGUNBLAÐlÐ
11
íftlg
VÍCKISAUTII
tímaritum á öllum tungumál-
um, sem hún hafði lesið spjald
anna á milli.
„Frú Russell, svona seint á
ferli? Og aleinar? Hvað er að
frjetta? Drekkið þjer flas með
mjer núna“, sagði hún.
;,Jeg er þreytt“, sagði Helen.
Hana hafði byrjað að svima um
leið og hún kom inn í skelli-
bjart anddyrið. Það var engu
likara en hún væri að korna úr
hættulegum og erfiðum leið-
angri. Hún studdist fram á
svarta marmaraplötu borðsins,
sem næst henni var.
„Litli Japaninn okkar hefir
verið að leita að yður“, sagði
Madame Tissaud og nasavæng
ir hennar titruðu eins og á kan- 1
ínu. Helen brosti tómlátlega.
Hvað á jeg nú að gera? hugs-
aði hún. Hvar á jeg nú að leita
að Frank?
horfði rannsakandi á hann um „Sextándu hæð?“ spurði
Fyrir utan hótelið stöðvaði
ÍFrank bifreið sína og slepti
öxlum Ruth, sem hann hafði
haldið hægri handleggnum ut-
an um. ,,Það er orðið framorð-
ið, Ruth litla“, sagði hann. „Við
höfum verið nógu lengi á ferli.
Jeg þarf að raka mig í fyrra-
málið — þótt þú þurfir þess
ekki“.
Ruth neri vanganum við enni
hans. „Erum við hamingju-
söm?“ sagði hún.
„Sannarlega“, syaraði hann.
Hann stóð upp og gekk hring
inn í kring um bifreiðina til að
opna fyrir henni. „Góða nótt“,
sagði hún, án þess að hreyfa
sig. Þegar Frank skildist, að
hún væri að bíða eftir kossi,
leit hann snöggvast í kringum
sig; en hann var þó búinn að
að fá sjer nægilega mikið neð-
an í því til að kæra sig koll-
óftann um Nankingstræti að
næturlagi. Varir Ruth voru
férskar og svalar, varir dögun-
arinnar, h'ugsaði hann, er hánn
laut yfir hana. Hitasóttin er að
rjena, hugsaði hann. Hún mun
brátt líða hjá og gleymast. Hún
verður að gleymast, hugsaði
hann.
„Nú er jeg í Shanghai“, sagði
Ruth-
„Já, nú ertu í Shanghai11,
sagði Frank. Hann hjálpaði
henni út úr bifreiðinni og ljet
hana ganga á undan sjer inn
um vængjadyrnar. Þau gengu
gegnum anddyrið, án þess að
taka eftir Helen.
„Þarna höfum við nú brúð-
hjónin okkar“, sagði Madame
Tissaud.
Helen geispaði. „Jeg er svo
skelfing þreytt. Góða nótt“,
flýtti hún sjer að segja. Hönd
Madame lá á handlegg henn-
ar; hún hristi hana af sjer og
hraðaði sjer burtu.
„Jeg hefi altaf sagt, að and-
dyri Shanghai-hótelsins sje
mjer á við besta leikhús“, sagði
Madame á hæla henni. Helen
gekk yfir anddyrið með þung-
an nið í eyrunum, eins og hún
væri að synda undir háum
fossi.
Frank var með lykilinn að
herbergi Ruth í hendinni. Hún
stóð við lyftuna og beið ung,
hún kom niður og opnaðist.
„Á jeg að fylgja þjer upp?“
spurði Frank kurteislega. Ruth
stund. „Nei, þakka þjer fyrir,
Frank“, sagði hún jafn kurteis-
lega.
„Gott kvöld“, sagði Helen.
Ilmvatnslykt hennar hafði lagt
að vitum Franks augnabliki áð
ur, svo að hann hafði haft tíma
til að ná valdi á taugum sín-
um.
„Gott kvöld“, sagði hann.
„Gott kvöld frú Russell“,
sagði Ruth. „Finst yður þetta
ekki dásamlegt í kvöld?“
„Er það?“ sagði Helen. Öll
þrjú stóðu og biðu stundarkorn.
„Það gleður mig að hittá ykkur
núna“, sagði Helen. „Jeg get þá
kvatt ykkur um leið. Við för-
um á hinn daginn“.
„Einmitt það?“ sagði Frank.
„Jeg óska ykkur góðrar ferð-
ar“, bætti hann við.
„Þakka fyrir, þakka kærlega
fyrir“, sagði Helen. „Ef til vill
eigum við einhverntímann eft-
ir að hittast aftur, einhversstað
ar“.
„Jeg vona það“, sagði Frank
næstum of áfjáður. „Þjer kom-
ið eflaust aftur til Shanghai.
Allir sem einu sinni hafa kom-
ið hingað, koma aftur“.
„Góða nótt“, sagði Ruth við
Frank. „Það er tími til kominn
fyrir mig að fara heim. Kon-
fúcius er eflaust farið að lengja
eftir ‘mjer. Eruð þjer að fara
upp, frú Russell?11 spurði hún
og vjek til hliðar til að láta
hana ganga inn á undan. Frank
stóð með hendur í vösum, hinn
hjálparvana og ráðalausi karl-
maður. Ruth beið, og Helen
steig inn í lyftuna. Hún gat
ekkert annað gert. Jeg þarf að
tala dálítið við Frank. Jeg þarf
að setja brjef í póstkassann.
Eða: jeg var ekki búin úr kaffi
bollanum. Lyftan var komin
af stað með hana, þegar henni
duttu þessar afsakanir í hug.
'jeg skal segja þessari Ander-
sonstelpu sannleikann, og það
samstundis, hugsaði hún
grimdarlega. Hún tók upp púð-
urdósina og púðraði á sjer nef-
ið.
„Það gleður mig að fá tæki-
færi til að tala við yður eina,
ungfrú Anderson", sagði hún.
„Mig?“ sagði Ruth undrandi.
„Það er viðvíkjandi Frank“,
sagði Helen. s
„Jeg veit“, sagði Ruth. „Hann
er taugaóstyrkur og þreytuleg-
ur. En jeg vona að jeg geti kipt
því í lag“.
„Jeg á ekki við það“, sagði
Helen.
„Talið ekki um það“, flýtti
Ruth sjer að segja. „Það er fal-
lega gert af yður að hafa á-
byggjur út af honum. Mjer sýn
ast allir karlmenn í Shanghai
drekka heldur meira en þeir
eiga að gera. En það vona jeg
að lagist þegar við erum gift“.
Lyftan nam staðar. „Sjötta
hæð“, sagði lyftudrengurinn
um leið og hann opnaði dyrnar.
„Góða nótt“, sagði Ruth. „Og
þakka yður kærlega — þakka
yður. Þetta var einkar fallega
hugsað af yður, frú Russell —“.
„Góða nótt“, heyrði Helen
sjálfa sig segja. Dyrnar skullu
aftur. Hún sá að lyftudrengur-
inn beindi að henni lcurteisu,
kinversku eftirvæntingarbrosi.
hann.
„Nei. Niður aftur — í anddyr
ið, fljótt“, sagði Helen.
En Frank var farinn. Mad-
ame Tissaud sat alein. Helen
beit á jaxlinn og gekk rakleitt
framhjá henni og út á strætið.
Næturhiminninn var' að lýsast.
Hún náði í leigubifreið.
Dyr hússins, sem Frank
Taylor bjó í voru harðlæstar.
Það var heldur engin dyra-
bjalla.Jeg skal bíða hjer til
morguns, hugsaði Helen um
leið og hún hallaði sjer upp að
veggnum. Hún ljet bifreiðina
fara. Þetta er hreinasta víti,
hugsaði hún, og hana svimaði
af þreytu. Fáeinir menn ávörp-
uðu hana, þar sem hún stóð
upp við húsvegginn, sjómenn,
gyðingar og Frakkar. Skrýtin
borg, Shanghai. Tvær herflutn-
ingabifreiðar óku fram hjá,
hlaðnar hermönnum. Dráttar-
karl með kerru fór einnig' fram
hjá. I kerrunni sat feit .kínversk
keríingardyrgja með grann-
vaxna kínverska stúlku í kelt-
unni. Sú unga var drukkin en
sú gamla áhyggjufull. Kín-
verskar myndir voru aftan á
kerrunni. Hljóðlaust eins og
bátur, hvarf hún fyrir horn.
Það smábirti, líf borgarinnar
var að vakna, rottur þutu yfir
fætur Helen.
Fjórir írskir varðmenn tóku
Helen fyrir vændiskonu og
ráku hana burt. Hún fjekk
hvergi. bifreið og fór fótgang-
andi heim að hótelinu; Það var
ekki ýkjalangt. Jeg get ekki
meira, hugsaði hún dauðupp-
gefin. Vilji hennar var að þrot-
um kominn. Þegar hún kom
upp, opnaði hún dyrnar að
svefnherbergi manns síns.
Hann var ekki kominn heim.
Rúm hanS var óhreyft, loft-
ræstihjólið snerist og öll ljós
loguðu í herberginu. Helen
“
Kongsdæturnar
frá Hvítalandi
__ v
Æfintýri eftir Jörgen Moe.
4. •
að sjá þína. Jeg held ekki að þú eigir eins fallega drotn-
ingu eins og jeg“.
„Bara að hún stæði hjerna, drotningin mín, þá skyld- '
urðu fá að sjá hvað hún er falleg“, sagði ungi konung-
urinn, og um leið stóð drotning hans þar hjá þeim.
En hún var ósköp sorgbitin og sagði við mann sinn:
„Hvers vegna hlýddirðu mjer ekki og fórst eftir því,
sem faðir þinn sagði? Nú verð jeg að fara heim strax
aftur, og þú hefir notað báðar óskirnar þínar“. Síðan
hnýtti hún hring einum í hár honum og var í hann grafið
nafn hennar, og óskaði sjer síðan heim aftur.
Þá varð ungi konungurinn mjög dapur í bragði og gerði
ekkert annað allan daginn en að ganga um og brjóta
heilann um það, hvernig hann gæti komist aftur heim
til drotningarinnar sinnar. Jeg verð að reyna að spyrja
alla mögulega menn um það, hvar Hvítaland sje, hugsaði
hann og lag'ði svo af stað út í heiminn. Þegar hann hafði
gengið lengi, kom hann að bergi einu og þar hitti hann
mann, sem rjeði yfir dýrum merkurinnar, — hann bljes
bara í horn, þegar hann vildi að þau kæmu, — og svo
spurði konungurinn ungi í Hvítalandi eftir því, hvar það
land væri.
„Ja, það veit jeg nú ekki, svaraði maðurinn, „en jeg
skal spyrja dýrin mín“. Svo bljes hann í hornið og þá
komu dýrin og hann spurði þau, hvort nokkurt þeirra,
vissi hvar Hvítaland væri, en ekkert af dýrunum vissi
um það.
Síðan gaf maðurinn honum skíði. „Þegar þú bindur
þessi skíði á þig, kemst þú til' bróður míns, sem býr
hundrað mílur hjeðan, hann ræður yfir fuglum loftsins.
Spurðu hann. Þegar þú ert kominn þangað, þá taktu bara
af þjer skíðin og snúðu þeim við, þá koma þau aftur til
mín af sjálfu sjer“.
Þegar konungurinn kom til herra fuglanna, gerði hann
eins og bróðir hans hafði sagt,- og skíðin runnu af stað.
Hann spurði nú aftur um Hvítaland og maðurinn
kvaddi saman fuglana alla og spurði þá, en enginn ein-
asti vissi neitt hvar það land væri. Löngu á eftir hinum
kom gamall örn, sem verið hafði á flugi í 10 ár, og hann
vissi það ekki heldur.
'lftímcAqxurufecú íhsriu.
Eiginmaðurinn (fokvondui'):
—Hvað, enginn matur tilbú-
inn ennþá. Nú er nóg komið aí
svo góðu. Jeg fer á eitthvað
veitingahúsið og fæ mjer að
borða þ?r.
Konan: — Bíddu aðeins í 5
mínútur.
Maðurinn: — Verður matur-
inn tilbúinn þa?
Konan: — Nei, en bá verð
jeg tilbúin a5 fara með þjer
★
Eiginmaðurinn: — Jeg hefi
keypt hjerna dásamlegar de-
mantsperlur til þess að gefa
þjer í afmælisgjöf, ástin mín.
Eiginkonan: — En þú vissir,
að mig langaði svo>mikið í bíl.
Maðurinn: — Jeg veit það,
ást, en jeg leitaði alsstaðar, sem
mjer gat dottið í hug, og gat
hvergi fundið neina eFirlik-
ingu af bilum.
★
„Hefir þú og konan þín aldrel
haft andstæðar skoðanir?“
„Jú, jú, en hún hefir ba"a
aldrei komist að því“.
Móðirin var að kenna dóitur
sinni lífsreglurnar.
„Jeg álít það miklu heppi-
legra fyrir þig, góða mín“,
)?agði hún, ,,að giftast manni,
sem á ekki mikla peninga. Þú
v'erður miklu hamingjusam-
ari“.
„Vertu ekki að hafa neinar
áhyggjur út af því, mamma
mín“, svaraði dóttirin, „jeg
skal sjá til þess, að hann eigi
fljótt litla peninga“.
★
Þjónustustúlkan: — Nú hefir
frúin fengið sjer nýjan eigin-
mann.
Matreiðslumaðurinn: —
Hvað heldui’ðu, að hann verði
lengi í vistinni áður en hann
verður rekinn?
★
Villi: — Við erum búin að
fá nýtt barn, heima.
Siggi: — Er það stelpa eða
strákur?
Villi: — Jeg veit það ekki,
það er ekki ennþá farið að
klæða það.
„Jeg heyrði sagt að konan
þín hafi komið frá góðri og
gamalli fjölskyldu“.
„Komið frá, það eru ekki
rjettu orðin yfir það — hún
kom með hana með sjer“.
★
Faðirinn: — Vertu ekki að
þessari vitleysu, barn, þú get-
ur aldrei giftst þessum manni,
hann hefir ekki nema 100 krón
ur á viku.
Dóttirin: — Já, en pabbi, vik
an er svo fljót að líða, þegar
maður er hrifinn hvor af öðr-
um.
★
„Er fjölbreyttur matur á
þessu hóteli?“
Já, hann er kallaður þremur
nöfnum“.
* 4k
★
Snáðinn: Mamma, hvaðan
kom jeg, mamma?
★
„Fer hún sínu frám ennþá?“
„Fer hún? Hún skrifar dag-
bókina sína viku fram í tím-
ann“. y