Morgunblaðið - 20.04.1950, Blaðsíða 14

14
M ORGU N RLAÐIÐ
Fimmtudagur 20. apríl 1950
....... Framhaldssagan 14

Gestir hjá „Antoine"
Eítir Frances Parkinson Keyes
iim................
,,Jeg sje að mjer hefur ekki
skjátlast“, sagði hann og brosti.
„Mig grunaði strax að þig
tifcundi klæða vel camelíublóm'V
Og þegar hún roðnaði, bætti
'batin við: „Var það ábyggilega
ekki óbægilegt að jeg skyldi
köma svona snemma. En, ef satt
skal segja, þá varð jeg að fara.
vegna þess að allt í einu varð
«s-jer- ljóst að tvær persónur,
r,em þarna voru, elgkast mjög
og þar af leiðandi hljóta að
vilja og þurfa að vera einar
saman“.
Russel Aldridge hafði ekki
skjátlast, þegar hann sá það á
öllum sólarmerkjum að Sabin
©uplessis og Odile St. Amant
vildu vera ein.
ltlUlt|||||||||UIIUIIIIIUIIIIIIHII»MMIIMIIMIMIIIIII»IIIIIMIIIIimilMIIIIMI,,MII,IIM,»
Fjórði gesturinn við hádegis-
verðinn hafði verið Nancy Hop-
MnK Hún hafði stöðu við aug-
fysrngafirma og tilkynnti það
«Hi leið og hún kom inn, að hún
rnundi þurfa að fara strax aft-
ur á skrifstofuna að loknum
snæðingi. Sabin reyndi að bera
fram mótbárur, þar sem ákveð-
ið- hafði verið að þau skyldu
spila bridge og hann þekkti
enga, sem hann gat náð í með
svo stuttum fyrirvara ó laugar-
degi. Nancy sagðist heldur
Jtjósa að valda honum vonbrigð
í þetta eina sinn, en missa
stöðuna. Þau sátu því þrjú ein,
þegar hún var farin.
Sabin gerði nokkrar tilraun-
ir til að ná í fjórða mann, en
árangurslaust. Það voru .aðeins
fáir, sem Odile fjekkst til að
spila við nú orðið. Smám sam-
an þraut umræðuefnin og Od-
i-le varð æ örðugra um að dylja
óstyrkleika sinn og raunir. —
Sabin settist við flikilinn og
fjek lög eftir Lehar. en ekkert
virtist duga til að koma af;
síað fjörugum umræðum. Ald- 1
ridge var kunnugt um að Sabin -
sótti Odile I þessa hádegisverði
og ók með hana heim í bíl sín-
«m aftur. Og þegar Sabin ságð-
ist hafa lofað að sýna Odile nýj
eistu viðbótina í vopnasaínið
sitt .... mjög merkilegir grip-
ér-.... sem höfðu einmitt kom-
ið núna eftir langa bið, frá
Spáni .... sagði Aldridge, að
hánn efaðist ekki um að það
væru mjög merkilegir gripir,
en varla nokkuð sjerstaklega
fyrir fornfræðinga og ef þau
vildu gera svo vel að afsaka
.... Síðan gekk hann að sím-
anum og skömmu síðar var
hann farinn.
Legubekkurinn í vinnustofu
Sabins var raunverulega gam-
alt og dvrmætt kínverskt rúm,
úr rauðum lakkvið og klætt
svörtu gljásilki. Allt frá því þau
höfðu staðið upp frá matborð-
inu hafði Odile setið á þessum
légubekk og hallað sjer aftur
á bak í litlu púðana, og tekíð
lítinn, sem engan þátt í sam-
ræðunum. Hún kvaddi Aldridge
annars hugar, eins og henni
stæði nákvæmlega á sama hvort
hann færi eða væri kyrr. Þegar
Sabin kom aftur frá því að
fylgja honum til dyra, sat hún
með einn litla púðann og ljek
sjer að því að renna fingrunum
gegn um silkikögrið. Hendur
hennar titruðu mjög, en hún
Virtist ekki gefa því neinn gaum
núna. þegar enginn var við-
staddur nema Sabin. Hann stóð
þegjandi fyrir framan hana og
beið eftir því að hún segði eitt-
hvað. Loks leit hún upp og
horfði spyrjandi á hann.
„Er það satt, að þú hafir ný-
lega fengið sendingu frá
Spáni?“.
,.Já, auðvitað. Hún kom á
miðvikudaginn með „David J.
Hill“. Hef jeg nokkurn tímann
sagt ósatt til þess að geta verið
einn með þjer?“.
„Nei. En þó þú hafir ekki
sagt ósatt, þá gafstu það nógu
greinilega í skyn hvað þú vild-
ir. Russ hefur áb.yggilega fund-
ist hann vera fyrir“.
„Jeg gaf honum bara tæki-
færi til að skilja mig. Og ef
mjer skjátlast ekki, þá var hon-
um ekki sjerlega leitt að fara“.
„Sabin, þú veist að við eig-
um engan rjett á því að skapa
þær kringumstæður að við get-
um verið ein og þessi aðferð þin
er varla betri en þó að þú hefð-
ir beinlínis sagt ósatt“.
„En jeg held, að við eigum
rjett til þess að vera ein, og
jeg hefði skapað þær kringum-
stæður á einhvern annan hátt
ef þessi hefði ekki dugað“.
„Það var samkomulag, þegar
jeg byrjaði að koma hingað á
laugardögum, að....“.
„Rjett. En jeg er ekki að tala
um gamla samninga. Jeg er að
tala um daginn í dag. Jeg vil fá
að vita hvað Perrault sagði í
morgun, sem kom þjer í þessa
geðshræringu. Þú varst næst-
um hágrátandi, þegar jeg kom.
Jeg vissi að þú hafðir verið að
gráta. Þú varst varla orðin ró-
leg, þegar við komum hingað.
Jeg gat ekki byrjað á því þá að
spyrja þig spjörunum úr og
ekki heldur á meðan Russ og
Nancy voru hjer. En jeg get
það núna og það ætla jeg mjer
að gera“.
Odile leit undan án þess að
svara. Sabin beygði sig niður
og snerti hönd hennar.
„Finnst þjer jeg ekki hafa
rjett til þess, Odile?“, spurði
hann. Hefir ekki sjerhver mað-
ur þann rjett, þegar konan, sem
hann elskar er óhamingjusöm
og....“.
„Ekki, ef hún er gift öðrum“.
„Jafnvel þó að eiginmaðurinn
vanræki hana — hann, sem hef
ur svarið að elska hana og
vernda“.
„Uss, vinur minn. Við meg-
um þetta ekki. Þú verður að
aka með mig heim, nema þjer
hafi verið alvara um að sýna
mjer þessa sendingu frá Spáni“.
Hún dró að sjer hendurnar
og stóð á fætur. Sabin gekk yf-
ir að stórri og íburðarmikilli
leðurkistu, sem stóð hinum meg
in í stofunni og lyfti lokinu.
„Mest af þessu eru gömul
vopn frá Toledo“, sagði hann.
„Jeg held að jeg hafi aldrei
sjeð svona fallega samstæðu. —
Þau eru úr Serreno-safninu. Ef
ske kynni að þú vissir það ekki,
þá skal jeg segja þjer, að Serr-
eno-fjölskyldan var um langan
aldur ein tignasta f jölskyldan á
Spáni. Nú er hún svo að segja
útdauð. Gabriel de Serreno, sem
var erkibiskup í Granada, dó í
borgarastyrjöldinni og yngri
bróðir hans, Sebastian, var
dæmdur í útlegð eftir morðið
á konu hans og dætrum. Jeg
býst ekki við að neinn hafi ver-
ið eftir til að gæta þessara
fornu muna og eftir einhverj-
um ókunnugum stigum lentu
þeir í forngripaverslun, þar sem
jeg svo fann þá. En það leikur
ekki nokkur vafi á uppruna
þeirra eða verðmæti“.
Sabin tók sverðin, eitt og eitt
í senn upp úr kristunni og rjetti
Odile- Hún handljek þau og fór
viðurkenningarorðum um þau,
eins og við átti, og lagði þau
svo frá sjer á lítið borð, sem
stóð við hliðina á kistunni.
„Jæja, sverðin eru ekki
fleiri“. sagði Sabin loks. „Þetta,
sem eftir er, er einskis virði, en
jeg þurfti bara að kaupa það
með til að fá hitt. Það er eins
og Serreno-fjölskyldan hafi
mikið þurft á því að halda að
verja heiður sinn, þvi að það
eru næstum allar tegwndir, sem
til eru af einvígisvopnum í þess
ari samstæðu. Sjáðu til dæmis
þessar skammbyssur“.
Hann beygði sig aftur niður
og dró upp úr kistunni lítið leð-
urhylki og rjetti Odile. Hún
opnaði það. Það var fóðrað með
rauðu flaueli og í tveimur hólf-
um voru tvær litlar, silfurlitar
skammbyssur. Hún hrópaði upp
yfir sig af hrrfningu.
I „Ó, hvað þær eru fallegar!
Þær líkjast alls ekki skotvopn-
i um. Þær eru eins og .... ja,
eins og hvert annað skraut. Jeg
er viss um að það er einhver
saga í sambandi við þær ....
einhver ástarsaga- Er það
ekki?“.
„Jú, það gæti verið“.
„Segðu mjer hana, Sabin“.
„Jeg þekki ekki öll atriðin.
En svo virðist sem einn af Serr-
eno-sonunum hafi verið mjög
ástfanginn af stúlku, sem hann
gat ekki eignast“.
„Hvers vegna ekki?“.
„Hún giftist öðrum, á meðan
hann tók þátt í ófriðnum í
Perú“, sagði Sabin, „þó að hún
hafi auðvitað svarið við hinn
heilaga kross að bíða eftir hon-
um og allt það. Loks kom hann
I aftur og þá var Dona Otilla
I .... já, hún hjet einmitt það,
Dona Otilla .... mjög óham-
ingjusöm. En hún vildi ekki
samvisku sinnar vegna vera eig
j inmanni sínum ótrú ,þó að hún
hafi ekki hikað við að vera unn
usta sínum ótrú áður, Svo að
Sorreno greip til eigin ráða. —
Hann fann sjer einhverja átyllu
til þess að skora eiginmanninn
á hólm og drap hann. Við dauða
hans varð hún ekkja og eftir
viðeigandi tíma, giftist hún
Sorreno og þau lifðu hamingju-
sömu lífi eftii- það“.
„Sabnvþetta var ekki gömul,
spönsk saga. Þú samdir þetta
núna um leið og þú sagðir það“.
I „Jæja, þú baðst um ástar-
sögu, og jeg varð við bóninni.
Mjer þykir leitt, ef hún hefur
ekki fallið þjer í geð. Mjer
fannst hún ágæt .... en það
er gaman að þú skulir kunna
að meta skammbyssurnar, því
a ðþær eru einhver sú sjaldgæf-
asta gerð, sem til er. Mig langar
Barnodagsóvarp
BARNALESBÓKIN í dag er helguð Barnadeginum og þótti
Roy Rogers, sem annars skipar þennan dálk, það vel
til fallið. — Því fjekk Barnalesbókin að birta útdrátt
úr Barnadagsávarpi ísaks Jónssonar, formanns Sumar-
gjafar, er hann flutti á þriðjudagskvöld í útvarpið.
I
„HEIÐRA skaltu son þinn og dóttur“!
Þannig kvað það hljóða hið nýja boðorð Ísraelsríkis.
Sú hugsun, sem felst í framangreindum orðum, hefur verið
mjer rík í huga undanfarin dægur, og þá tíðum vaknað spurn-
ingin: Hvað gerum við til að heiðra og vernda syni okkar og
dætur?
Telja verður, að Barnavmafjelagið Sumargjöf hafi leitast við
að vinna í þessum anda, nú um röskan aldarfjórðung. Síðan
fjelagið hóf starfsemi sína árið 1924, hafa verið á vegum þess
alls rúmlega 7 þúsund börn.
Heildargjöld yfirstandandi árs hefur verið áætluð 1 milljón
króna, miðað við fyrra gengi krónunnar.
Nærri má geta, að miklir erfiðleikar bíða þeirrar starfsemi,
sem Sumargjöf gengst fyrir. Og er það því alvarlegra, sem
reynslan hefur sýnt, að aldrei er jafn mikil þörf á slíkri starf-
semi, en einmitt þegar að kreppir hjá almenningi.
En allir munu samt æskja þess, að ekkert gengisfall megi
verða á samhjálp borgaranna til heilla börnunum.
Eigi Sumargjöf á þessu ári að geta sinnt beiðnum borgaranna
um aðstoð við barnauppeldi, verður hún að fá til umráða mun
meira f je en áður.
Fjársöfnun Sumargjafar um sumarmálin í fyrra sýndi, að
Reykvíkingar voru sannarlega reiðvbúnir, vel kunnugir starfinu
og prýðilega hæfir.
í sumarmála bylnum mikla seldu um 880 börn, á aldrinura
5—14 ára, Barnadagsblaðið og „Sólskin" upp á nokkrum klukku-
stundum.
Þeim, sem að þessu unnu, eru minnisstæðar litlu hetjurnar, er
lögðu út í norðan bylinn með bagga sína, oft að vísu í fylgd með
pabba eða mömmu.
Hugrekki og dugnaður barnanna í Reykjavík þennan dag
vöktu verðskuldaða athygli og aðdáun.
Menn hafa heyrt, að 145 þúsund krónur söfnuðust fyrsta sum-
ardag í fyrra. Það þótti mikið, að vonum. En fullur þakklætis
fyrir hönd Sumargjafar langar mig til að gera úr þessu dæmi,
sem yrði á þessa leið:
Heildarsöfnunin í fyrra varð kr. 2.63 á mann í Reykjavík, eða
kr. 13.15 á fimm manna fjölskyldu.
Engum kemur til hugar, að þetta hafi nokkur áhrif á ársaf-
komu þeirra, er ljetu það af mörkum.
Á hinn bóginn verða slíkir skammtar, þegar saman koma í
eitt, að stórum sjóði, sem mikið gott má gera með. Og sannast
þar orð Jónasar Hallgrímssonar:
„Bera bý bagga skoplítinn,
hvert að húsi heim.
En þaðan koma ljós hin logaskæru
á altari hins göfga Guðs.“
Framlag Reýkvíkinga til Sumai'gjafar í fyrra bjargaði fje-
laginu úr miklum fjárhagsörðugleikum síðastliðið ár og örvaði
rnjög það sjálfboðalið, sem fyrir Sumargjöfina vinnur.
Hjer er því vilji til samstarfs fyrir hendi. — Vandinn er, að
Sumargjöf nái til vina sinna, og vinir fjelagsins til Sumargjafar.
Reykvíkingar! Jeg segi því við ykkur í fullri vinsemd:
Gerið upp við ykkur, hvað þið ætlið að leggja af mörkum til
sumargjafar í þetta sinn. Það flýtir fyrir og ljettir undir með
blessuðum börnunum, sem vinna að erfiðu dreifingarstarfi.
Væri slík fyrirhyggja hjá okkur Reykvíkingum í þessu sam-
starfi okkar fyrir Sumargjöfina, mundi miklum áhyggjum ljett
af forráðamönnum sumardags hátíðahaldanna, mikið ónæði spar-
ast fyrir borgarana og óvenjulegur árangur nást.
Að lokum hvetur Sumargjöf hvern og einn til að leggja fyrir
sig eftirfarandi spurningu:
Er jeg 100% reiðubúinn til að heiðra og vernda yngstu með-
bræður mína?
Gerið ykkur svo glaðan dag með börnum ykkar, á skemmt-
unum Sumargjafar, eftir hádegi, fyrsta sumardag. En unga fólk-
ið skemmtir sjer á danssamkomum fjelagsins um kvöldið.
Fari svo allt að óskum, mun Sumargjöf reyna að sinna beiðn-
um ykkar um uppeldislega hjálp í næstu 365 daga.
Heiðrum syni okkar og dætur!
Þá mun okkur vegna vel, og þjóðin verða langlíf í þessu
blessaða landi.
Gleðilegt sumar!