Morgunblaðið - 14.11.1958, Blaðsíða 16

16
M OnCVNUT. 4 Ð1Ð
FBstuiiagur 14. nðv. 1958
GET BIG WALKER/...
I WILL KEEP THE GIRL
l AND THE DOG
i HERE / .
„Þér vitið það áreiðanlega, að
ég hef verið að gera skurð síðan
klukkan átta í morgun", tók Sús-
anna rólega til máls. „Hvað er
það í rauninni, sem hefur komið
fyrir?“
Skýru, gráu augun horfðust á
við hin björtu, bláu, eitt augna-
blik. Síðan leit ungfrú Corell und-
an.
„Það hefur ekki gerzt annað
en það, að botnlanginn á stofu 3
neitar að fara á fætur. Hún er
óþolandi, dekruð manneskja, sem
aldrei hefur lært að hlýða“, svar-
aði deildarhjúkrunarkonan.
„Jæja, það er þarna sem skór-
inn kreppir", hugsaði Súsanna og
átti erfitt með að verjast brosi. —
Ungfrú Corell, sem allir óttuðust
og var kunn að því að hafa allt í
fyllstu röð og reglu á deildinni
sinni, hafði nú fundið ofjarl sinn
að viljafestu. „Botnlanginn" á
stofu 3 var miðaldra kona, sem
alis ekki þjáðist af kjarkleysi né
auðmýkt, og Súsönnu hafði verið
ljóst, að hún myndi gera upp-
reisn fyrr eða síðar. Á und. i að-
gerðinni hafði hún haft verki og
verið lítið eitt kvíðin, en 'þegar
hún fór að hressast kom hugrekk-
ið og mðtspyrnulöngunin aftur.
Daginn áður hafði Súsanna lagt
svo fyrir, að hún skyldi fara á
fætur og reyna að ganga um lít-
ið eitt, en hin unga hjúkrunar-
kona, ungfrú Ingrid Sjöberg,
hafði sagt Súsönnu, að kon-an í
stofu 3 neitaði ákveðið að fara úr
rúminu fyrr en hún gæti talað við
aðstoðarlækninn. Hún væri alltof
veik ennþá til þess að fara úr rúm-
inu. Og í dag hafði þá ekki heldur
tekizt að koma henni á fætur.
„Gátuð þér í raun og veru ekki
komið sjúklingnum til að hlýða,
ungfrú CoreIl?“ spurði Súsanna,
og gat ekki að sér gert að vera
lítið eitt háðsleg í málrómnum.
„Það eruð þér, sem hafið gefið
fyrirmælin, Bergmann læknir, og
ekki get ég dregið hana út úr rúm
inu með valdi", svaraði deildar-
hjúkrunarkonan stuttlega.
„Ég skal tala við h-ana“, sagSi
Súsanna. „Var það nokkuð
fleira?“
„Þð lítur út fyrir, að Tómas
litla líði betur. Hitinn er horf-
inn, svo að það ætti ekki að vera
neitt því til fyrirstöðu, að lækn-
irinn geti framkvæmt alla rann-
sóknina".
SHtltvarpiö
Föstudagui' 14. nóvember:
Fastir liðir eins og venjulega.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
18,30 Barnatími: Merkar upp-
finningar (Guðmundur Þorláks-
son kennari). 18,55 Framburðar-
kennsla í spænsku. 19,05 Þing-
fréttir og tónleikar. 20,20 Daglegt
mál (Árni Böðvarsson kand.
mag.). 20,25 Bókmenntakynning:
Séra Sigurður Einarsson og verk
hans (Hljótritað í hátíðarsal Há-
skólans 2. þ.m.). 22,10 Kvöldsag-
an: „Föðurást“; XIII., eftir
Selmu Lagerlöf (Þórunn Elfa
Magnúsdóttir rithöfundur). 22,30
Tónleikar (lpötur). 23,00 Dag-
skrárlolc. —
Laugardagur 15. nóvember:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50 Óskalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir). 14,00 Iþrótta-
fræðsla (Benedikt Jakobsson). —
14.15 Laugardagslögin. — 16,30
Miðdegisfónninn. 17,15 Skákþátt-
ur (Guðmundur Arnlaugsson). —■
18,00 Tóstundaþáttur barna og
unglinga (Jón Pálsson). — 18,30
Útvarpssaga barnanna: „Pabbi,
mamma, börn og bíll“ eftir Önnu
C. Véstly; VII. (Stefán Sigurðs-
son kennari). 18,55 í kvöldrökkr-
inu, tónleikar (plötur). — 20,20
Leikrit: „Þau komu til ókunnrar
borgar" eftir J. B. Priestley. —
Þýðandi: Ásgeir Hjartarson. —
Leikstjóri: Lárus Pálsson. Leik-
endur: Róbert Arnfinnsson, Helgi
Skúlason, Valur Gíslason, Lárus
Pálsson, Kristbjörg Kjela, Herdís
Þorvaldsdóttir, Anna Guðmunds-
dóttir, Hólmfríður Pálsdóttir og
Arndís Björnsdóttir. 22,20 Dan»-
lög (plötur). 24,00 Dagskrárlok.
„Nei, Marja, svo einfalt er mál
k ekki. En Kurts vegna liggur
mér við að vona, að hann geti
bráðum fundið sér aðra“.
„Þá þarft þú ef til vill ekki að
bíða lengi“, sagði Marja hörku-
lega, og kinkaði kolli inn til
vinnustofunnar, þar sem Kurt
var að dansa við kornunga, ljós-
hærða stúlku í nærskornum kjó.l,
háum í hálsinn. Þau virtust h-afa
hugann mjög hvort á öðru, og
Kurt brosti mjög hlýlega til dans-
félaga síns, sem auðsjáanlega var
fjörug og málgefin. Undir eins og
dansinn var búinn, kom hann þó
að dyrunum, og hann vildi undir
eins fá Súsönnu með sér inn til að
dansa.
„Nei, þakka þér fyrir, Kurt, ég
er að hugsa um að fara heim.
„Heim? En við erum nýkomin.
Þarft þú að vera svo skrambi
ókurteis við Allan og Marju?“
„Þau munu sjálfsagt ekki
sakna mín“, svaraði hún rólega.
„Eg á að framkvæma handlæknis-
aðgerð í fyrramálið og ég er í raun
og veru ekki vel fyrirkölluð. Ég
er hrædd um, að eitthvað sé að
mér, svo það er áreiðanlega bezt,
að ég komi mér heim og í rúmið.
Þú skalt vera kyrr, ég tek stræt-
isvagninn".
„Ég skyldi þó ekki halda, að þú
sért afbrýðisöm, af því að ég
daðraði svolítið við Kiki?“
„Nei, það geturðu verið viss um,
Kurt. Ég vildi að þú hættir að
gera þess konar athugasemdir, því
að annars fer ég að hætta að þora
að vera með þér.“
„Hvers vegna segir þú ekki
hreinlega, að þú sért orðin leið á
mér? Ég skal vissulega ekki ónáða
lækninn oftar“.
Hann flýtti sér inn og bauð
hinni Ijóshærðu Kiki upp í dans.
Súsanna afsakaði sig með hand-
læknisaðgerðunum daginn eftir,
þegar hún kvaddi Allan og Marja
og hvarf án þess að það vekti
eftirtekt.
„Ég er misheppnuð", hugsaði
hún, þegar hún sat í strætisvagn-
inum á leiðinni inn til borgarinn-
ar. „Misheppnaður vinur og fé-
lagi...
Skyldi Marja hafa haft á ’éttu
að standa?
3. KAFLI.
Mikilvæg.ir rannsóknir.
„Þökk fyrir“. Súsanna rétti síð-
ustu verkfærin að skurðstofu-
„Þér eruð fyrirtak", sagði Sús-
anna hlæjandi, og fór á eftir
hjúkrunarkonunni inn í litla eld-
húsið, bak við setustofuna.
Magda Nilsson var nærri grá-
hærð, holdug, lítil kona, er hafði
verið við sjúkrahúsið nærri 25 ár.
En hún hafði haldið rósemi sinni
og sínu góða skapi. Hún var alltaf
alúðleg og vingjarnleg og hinum
— Bergmann læknir, deildarhjúkrunarkona hringdi og bað að gera vart við yður á deildinni,
sagði hjúkrunarkonan lágum rómi fyrir aftan hana.
Hvað var það, sem Marja sagði?
Við þörfnumst einhvers manns,
sem okkur þykir vænt um, til þess
að við gerum eins og við getum,
— líka þegar um starf okkar er
að ræða.
j^tw£*d
hrærivélar
ENNFREMUR
lausar skálar
berjapressur og
kvarnir —
Hekla
Austurstræti 14
sími 11687
hjúkrunarkonunni við hlið henn-
ar og rétti sig upp. Yfir hvíta
munnbindið sá hún svæfingarlækn
inn og kinkaði rétt aðeins kolli.
„Nú hef ég gert það, sem ég gat“,
lá í augnatillitinu, „nú verðii þér
að sjá um það, sem eftir er“. —
Frammi í þvottaherberginu dró
hjúkrunarkona gúmmihanzkana
af höndum hennar og hjálpaði
henni úr sloppnum. „Það var ekki
að furða, þótt hún hefði verki“,
sagði Súsanna. „Ég hef sjaldan
séð slíka hnullunga í gallblöðru".
Það var ung kona, sem í þetta
skipti hafði verið á skurðarborð-
inu. Nýlega þrítug, nýgift og
auðsýnilega mjög hamir.gjusöm.
Hún hafði auðvitað vei-iJ dálítið
óstyrk fyrir aðgerðina, en henni
hafði verið það Ijóst, að henni
gæti ekki batnað með öðru móti.
Nú var allt af staðið og hún
myndi að minnsta kosti ekki hafa
óþægindi oftar af gallsteinunum,
sem Súsanna hafði losað hana
við.
„Bergmann læknir, deildarhjúkr
unarkonan hefur hringt og biður
yður að gera vart við yður á deild
inni“, sagði hjúkrunarkona lág
um rómi fyrir aftan hana. Sús-
anna varpaði öndinni mæðilega
og sá að kaffibollinn, sem hún
ungu kandidötum þótti vænt um
hana, af því hún bar svo móður-
lega umhyggju fyrir þeim. Hú..
talaði um systurbörn sín, — hún
átti engin börn sjálf, þótt hún
hefði verið gift í mörg ár — sagði
frá skemmtilegum atburðum í
deildunum og kom Súsönnu til að
sitja í heilan stundarfjórðung. —
Þegar Súsanna því næst þakkaði
fyrir kaffið og hélt burt í flýti,
var hún miklu hressari og reiðu-
búin að taka á móti öllum vænt-
anlegum erfiðleikum, — meira að
segja hinni þóttafullu ungl'rú Cor
ell, sem allir á deild B-9 voru
hræddir við — læknarnir líka.
„Var það vegna einhvers sér-
staklega, sem þér vilduð finna
mig?“ spurði Súsanna, þegar
hún mætti deildarhjúkrunarkon-
unni í dyrunum inn í litlu skrif-
stofuna.
„Ég óska auðvitað að skýra frá
því, sem gerist hér á deildinni, ef
læknirinn skyldi mega vera að“,
svaraði ungfrú Corell og gekk á
undan aðstoðarlækninum inn í
skrifstofuna.
Óveður í aðsigi, hugsaði Sús-
anna. Það var sjálfsagt þess
vegna, að hinir ungu hjúkrunar-
nemar höfðu verið svo sneypuleg-
ir úti í ganginum.
hafði hlakkað til, hvarf út í busk
ann. Hún hafði verið við skurð-
aðgerð frá því klukkan 8 um
morguninn og nú var klukkan
nærri tólf. En þegar hún flýtti
sér eftir ganginum framan við
skurðstofuna, kallaði önnur hjúkr
unarkona, ungfrú Nilsson, á eftir
henni.
„Komið þér nú, Bergmann lækn-
ir! Við höfum kaffið tilbúið. Deild
in B-9 getur sjálfsagt beðið
fimm mínútur".
1) A meðan þessu fer fram fer l’Sirrí inn í hellisskútann, þar sem | 2> ,.Náðu í Göngugarp. Ég skal Igæta stúlkunnar og hundsins hér
' Andi er falinn. lá meðan“.
Meanwhile,
AS CHERRy
ENTERS THE
CANVON WHERE
ANDY IS
HIDDEN...
ED
'bDD