Morgunblaðið - 23.05.1967, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 23. MAÍ 1967.
Jóhannes Guðbjartur Jóhanness.
Þorbjörg Eleseusdóttir
Minning
Þann 10. marz síðastl. var slitið
45 ára ástríku hjónabandi þegar
Jóhannes Guðbjartur andaðist.
En það liðu ekki nema röskir
tveir mánuðir þangað til Þor-
björg fékk að fara á eftir hon-
um, því að hún lézt þ. 12. maí
sl.
Bæði voru þau hjónin ættuð úr
Arnarfirði, Jóhannes Guðbjartur
f. þ. 14. maí 1880,Þorbjörg þ.
27. júní 1872. Ætt hans kann ég
ekki að rekja. Foreldrar Þor-
bjargar voru þau hjónin í Skóg-
um í Mosdal í Arnarfirði, Eleseus
Höskuldsson og Margrét Krist-
jánsdóttir frá Borg, og er sú ætt
alkunn þar vestra, niðjar síra
Markúsar á Hrafnseyri.
Þorbjörg Var tvígift, fyrri
mann sinn, Jón Guðmunösson,
missti hún árið 1900. Hann fórst
með kútter „Þráinn“ frá Bíldu-
dal. Þau áttu einn son, Markús,
sem drukknaði eins og faðir hans
árið 1921. Hann lét eftir sig 2
börn. En dóttirin Jóna fædd-
ist eftir að faðir hennar var
drukknaður. Hún var fyrstu ár-
in með móður sinni, en fluttist
seinna til Aemriku með vina-
fólki hennar. Giftist þar en dó af
barnsburði á unga aldri. Þannig
varð Þorbjörg að sjá á bak báð-
um börnum sínum af fyrra
hjónabandi.
Með selnni manni sínum eign-
aðist hún líka tvö börn, Kristján
lækni í Hafnarfirði, kvæntan
Guðrúnu Arnadóttur, ættaðri frá
Reykjavík, eiga þau fjögur börn,
og Jóhönnu, ekkju Páls Pálssonar
bifreiðarstjóra í Kópavogi, þau
eiga þrjú börn. Hjá Jóhönnu
dvöldu þau að miklu leyti frá
1938 er þau brugðu búskap, nema
Eiginmaður minn og faðir
Bjarni Jóhannesson,
Miðtúni 68, Reykjavík,
lézt að heimili sínu 19. maí.
Fríða Ólafsdóttir og dætur.
Konan mín,
SigríSur Runólfsdóttir,
andaðist í Landsspítalanum
21. þ. m. Jarðarförin auglýst
síðar.
Ragnar Bárðarson,
börn og tengdabörn.
Eiginkona mín, móðir okk-
ar og tengdamóðir,
Bryndís Guðjónsdóttir,
Bugðulæk 18,
andaðist í Landsspítalanum
20. maí síðastliðinn. Jarðar-
förin ákveðin síðar.
Guðbjartur Egilsson,
Svavar Ármannsson,
Jónína Ósk Kvaran,
Axel Kvaran,
Guðrún Hafliðadóttir,
Rúnar Guðbjartsson.
allra síðustu árin, þegar heilsan
var orðin svo léleg, að þau fluttu
að Sólvangi í Hafnarfirði.
Fyrstu hjúskaparárin dvöldu
þau hjónin í Reykjavík en vorið
1914 fluttu þau aftur til Arnar-
fjarðar, fyrir annarra áeggjan og
tóku til ábúðar ltíið kot, Sval-
barð, skammt frá Hrafnseyri.
Landkostir voru þar rýrir, og
stundaði því bóndinn jafnframt
sjóinn, sem reyndar hafði alltaf
átt betur við hann, og þegar
fram liðu stundir á sínum eigin
mótorbát. Eftir að hann fluttist
til Kópavogs hafði hann sér til
dundurs að fara út á Skerjafjörð
til hrognkelsaveiða á ltíilli
skektu.
Fyrstu kynni mín af Jóhann-
esi, sem þá var reyndar alltaf
kallaður „Bjartur“, voru þau, að
hann var um tíma við nám hjá
föður mínum í Otradal.
Ungir menn, sem vildu læra
eitthvað áttu þá ekki annars kost
en að vera nokkra mánuði að
vetrinum hjá prestinum sínum
og læra aðallega reikning,
dönsku eða ensku, og dálítið i
sögu og landafræði. Islenzkunám
man ég aldrei til að væri nefnt
á nafn. Auðvitað kunnu allir ís-
lenzku.
Ég hefi verið 12—13 ára þenn-
an vetur, sem hann „Bjartur"
var hjá okkur, en ég hefi aldrei
gleymt, hvað mér þótti hann fall-
egur, og hvað nafnið átti vel við
hann, því að enginn hafði svona
fallega liðað, Ijóst hár eins og
hann.
Seinna heyrði ég talað um
það, að hann vildi ævinlega
standa í skilum, og ekki skulda
neinum neitt. Það var kannki
ekki mjög algengt í þann tíð.
Hjónin í Skógum, foreldrar
Utför
Oddnýjar Sigurjónsdóttur,
kennara, Miklubraut 78,
sem andaðist 18. maí, fer fram
frá Fossvogskirkju þann 24.
maí kl. 1,30.
Systkinin.
Jarðarför
Sigurðar Sveinbjörnssonar
trúboða,
fer fram frá kapellunni í
Fossvogi, miðvikudaginn 24.
maí kl. 10.30 fyrir hádegi. —
Jarðarförinni verður útvarp-
að.
Yandamenn.
Faðir minn,
Þórður Guðmundsson.
Austurgötu 6. Keflavík,
verður jarðsettur fimmtudag-
inn 25. þ.m. frá Fossvogs-
kirkju kl. 10,30 f.h. og verður
athöfninni útvarpað.
Blóm og kransar af-
þakkað en þeim sem vildu
minnast hans er bent á Há-
bæjarkirkju í Þykkvabæ.
Þuríður Jónsdóttir,
Kjartan Þórðarson.
Þorbjargar eignuðust 10 börn og
6 af þeim komust til fullorðins
ára, 2 synir og 4 dætur og allar
dæturnar voru um árabil á heim-
ili foreldra minna.
Ég veit að samvizkusamari,
þrifnari og húsbóndahollari hjú
hafa ekki verið til.
Ég stend í þakkarskuld við
þær allar. Ég var 12—13 ára
þegar Þorbjörg kom til okkar, á
þeim aldri áttu telpur að „sjá
um fæturna á sér sjálfar“, en
það var ekki létt verk þegar
skórnir voru úr sauðskinni eða
steinbítsroði, sem entist lítið í
smalamennsku og annarri úti-
vinnu. Ég er hrædd um, að ég
mundi oft hafa gengið á „beru
holdinu“ eins og það var kallað
ef ég hefði ekki átt „Tobbu
mína“ að. Hún lét sér nefnilega
ekki nægja að vinna það sem
henni bar skylda til, heldur allt
það, sem hún sá að þurfti að
gera þ. á. m. að bæta skóna
mína.
Fram til hinztu stundar sagði
móðir min ævinlega, þegar henni
þótti eitthvað fara vel úr hendi:
„Hvað er nú að tala um hana
Tobbu.“ Það var gamallt orðtak
frá Otradal.
Þó að Þorbjörgu vantaði ekki
nema nokkrar vikur í að verða
Þorbjörg Eleseusdóttir og Jóhan nes Guðbjartur Jóhannesson.
hálftíræð má segja að henni félli
aldrei verk úr hendi, en síðustu
árin bilaði sjónin, Svo að hún
gat lítið sem ekki lesið, en það
hafði alltaf verið hennar mesta
yndi. Aldrei heyrði ég hana þó
mögla yfir sjóndeprunni, heldur
var hún þakklát fyrir þá heilsu,
sem hún hafði og síþakklát börn-
um sínum, starfsfólkinu á elli-
heimilinu og öllum, sem eitt-
hvað gerðu fyrir þau hjónin. En
Jóhanna dóttir þeirra hjúkraði
föður sínum í mörg ár af sér-
stakri alúð í erfiðum veikindum
hans. Það fannst móður hennar
aldrei fullþakkað.
Þorbjörg var elzt systranna og
nú eru þær allar dánar, nema
sú yngsta, Pálína, sem dvelur nú
á Hrafnistu. Hún biður mig að
minnast þess, hvað mikið hún
eigi systur sinni að þakka, í blíðu
og stríðu — ógleymanlegar sam-
verustundir — en báðar áttu þær
glaða, létta lund, sem hjálpaði
þeim yfir alla örugleika án þesa
að láta bugast.
Ég veit að allir, sem þekktu
þau hjónin, Þorbjörgu og Jó-
hannes, minnast þeirra með virð-
ingu og söknuði.
Blessuð veri minning þeirra.
Sigríður J. Magnússon.
Jakobínca G. Guðmunds-
dóttir — Minning
í DAG verður jarðsett frá Dóm-
kirkjunni frú Jakobína Guð-
mundsdóttir, sem lézt í hárri elli
þann 16. þ.m., og langar mig til
minnast hennar hér með nokkr-
um kveðjuorðum,
Jakobína var fædd 5. marz
1874 að BlómsturvöUum í
Kræklingahlíð, og var komin af
merkum bændaættum þar
nyrðra. Ung að árum yfirgaf hún
æskustöðvarnar og aflaði sér
kunnáttu í fatasaum og fleiri
kvenlegum listum, en það var
hin eina menntun sem konur
gátu þá orðið aðnjótandi. Efast
ég ekki um að hún hefur þráð
að njóta meiri menntunar, svo
greind og fróðleiksfús sem hún
var, en um bóknám var varla að
ræða fyrir stúlkur á þeirn tím-
um.
3. okt. 1907 giftist hún Þor-
valdi Eyjólfssyni skipstjóra,
kunnum sæmdarmanni, og áttu
þau heimili í Reykjavik, lengst
í húsinu að Grettisgötu 4, og þar
var heimili hennar til hinztu
stundar.
Þau eignuðust fimm mann-
vænleg börn, sem öll komust til
fullorðinsára. Þorvaldur lézt
eftir erfið veikindi 25. sept.
1932. og var það henni þungur
harmur, svo saimhent sem þau
höfðu ávalt verið og hjónaband
þeirra ástríkt.
Þremur árum síðar varð hún
fyrir þeirri þungu sorg, að son-
ur hennar. Eyjólfur, lézt aðeins
25 ára að aldri. Var hann mjög
efnilegur maður, sem miklar
vonir voru bundnar við, og
Innilegar þakkir fyrir vin-
áttu og samúð við fráfall og
útför móðursystur minnar,
Guðnýjar Guðnadóttur
frá Valshamri.
Fyrir hönd aðstandenda.
Jónatan Guðmundsson.
hvers manns hugljúfi er honum
kynntist.
Ennþá hjó sigð dauðans á
fjölskyldubönd Jakobínu, er
Nanna dóttir hennar lézt í blóma
lífsins árið 1943. Hafði hún gifzt
dönskum manni og voru þau
búsett í Danimörku. Nanna lét
eftir sig 4 börn, sem alizt hafa
upp í Danmörku, en ávallt haft
samband við ömmu sína og
systkini móður sinnar hér.
Börn Jakobínu, sem lifa móð-
ur sína eru:
Hulda, gift Sigurði Jónssyni
afgreiðslumanni, Bergþór, heild-
sali, kvæntur ólafíu Sigurðar-
dóttur og Jakobína, gift Sig-
mari Jónassyni umboðmanni.
Barnabörn hennar eru 11 og
barnabarnabörnin 10.
Jakobína naut þeirra gæfu á
efri árum að hafa í kringum sig
mannvænlegan hóp elskulegra
afkomenda, sem reyndu að létta
henni byrðar ellinnar, og fyrir
það var hún innilega þakklát.
Einnig var hún svo heppin að
halda nálega óskertum sálar-
kröftum til hinztu stundar, þó
að líkamsþrekið væri farið að
gefa sig á síðustu árum.
Á kveðjustundum eins og
þessari koma minningarnar frá
æskuárunum fram í hugann. Á
milli foreldra minna og Jakobínu
og Þorvaldar ríkti um áratugi
gagnkvæm vinátta sem aldrei
bar skugga á. Ég minnist nú
yndislegra sumardaga á æsku"
heimili mínu, þegar fjölskyldan
á Grettisgötu 4 kom í heimsókn
og glaðværi, skemmtilegi syst-
kinahópurinn breytti hversdags-
leikanum í hátíðisdag. En ég
minnist einnig kaldra vetrar-
daga, þegar ég þurfti að ferðast
til Reykjavíkur, og hversu nota-
legt var þá að koma til Jakob-
ínu, og njóta gestrisni hermar og
þeirrar hjartahlýju sem hún var
svo auðug af.
Heimili hennar stóð ætíð opið
þeim sem þangað leituðu, og
þar dvöldust oft langdvölum
vinir hennar og ættingjar utan
af landsbyggðinni, sem ýmissa
orsaka vegna þurftu að dveljast
í höfuðstaðnum.
Þegar ég kveð Jakobínu Guð*
mundsdóttur verður mér þakk-
læti efst í huga. Þakklæti fyrir
að hafa átt hennar tryggu vinc
áttu frá því ég man eftir mér,
og þakklæti fyrir allar samveru-
stundirnar fyrr og síðar.
Nú er hún laus við líkams-
fjötrana og heldur fagnandi á
fund ástvinanna, sem bíða henn-
ar í landi ódauðleikans, en við
eigum minningarnar um hana,
sem aldrei bar skugga á.
Um leið og ég sendi fjölskyldu
hennar innilegar samúðarkveðj-
ur kveð ég hana með orðum
sálmaskáldsins:
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt".
Hulda S. Helgadóttir.
Þökkum auðsýnda samúð
og hluttekningu við andlát
Guðrúnar Sigurðardóttur,
Hraunstíg 4, Hafnarfirði,
sem lézt að heimili sínu að-
faranótt 14. mai s.l.
Útförin hefur farið fram.
Eyþór Þórðarson,
börn, tengdabörn og
barnabörn.