Morgunblaðið - 07.10.1975, Blaðsíða 14

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 7. OKTÓBER 1975
14
VIÐ EIGUM nýreista heykögglaverksmiðju sem mal-
ar gras á hundruð hektara svæði aðeins nokkur
hundruð metra frá einum jökulsporði Vatnajökuls.
Þar sem f fyrra var enn hægt að ganga um árhundr-
uða gamlan svartan sandinn var f sumar hægt að vaða
grasslægjur upp í mitti. Það munar einu ári, verkið er
unnið.
Við eigum listdansflokk og dansara sem hefur sýnt
að við getum staðið öðrum þjóðum fyllilega á sporði í
þeirri grein listtúlkunar ef við aðeins hlúum að henni
eins og að gróðrinum á sandinum.
Við eigum fullkominn fiskiskipa- og flutninga-
skipaflota, trausta landhelgisgæzlu, á þriðja hundrað
sílýsandi vita við strendur og annes landsins og
þannig mætti lengi telja upp hvern þáttinn á fætur
öðrum sem tengir saman þjóðfélag okkar og við
eigum sinfóníuhljómsveit sem býður upp á hátíðis-
daga þar sem hún fer um.
Sinfóníuhljómsveit íslands
brá undir sig betri fætinum' I
síðustu viku og fór til Vest-
fjarða í þeim tilgangi að
skemmta Vestfirðingum með
leik sínum og tókst það með
afbrigðum vel, svo mikill var
áhugi heimamanna á þessum
allt of sjaldgæfu möguleikum.
Það er svo margt I okkar list-
flutningi sem er á vissan hátt
einangrað við Reykjavíkur-
svæðið. Til dæmis má nefna að
flestallir tónlistarmenn lands-
ins eru bundnir Reykjavik á
vetrum í flutningi leikhúsanna,
útvarpsins og ýmsu öðru tima-
bundu starfi. Á sama hátt eru
allflestir atvinnuleikarar lands-
ins bundnir Reykjavíkursvæð-
inu. Þetta ástand er orðið slæm-
ur kækur, því það getur ekki
gilt til lengdar að þá sé ekki
hægt að ferðast út á lands-
byggðina nema hina fáu sumar-
mánuði. Það er allt hægt ef rétt
er á haldið og auk þess að lands-
byggðin á ekki siður rétt á þvi
aó njóta listflutnings en þeir
sem búa hérna á blessuðu færi-
bandinu, þá hlýtur það að vera
hvetjandi fyrir listamann að
heimsækja landsbyggðina og
kynnast landi og þjóð. Að vísu
þarf oft að taka mikið tillit til
atvinnulífsins úti á landsbyggð-
inni og það getur verið hreint
ómögulegt að bjóða upp á list-
flutning ef svo stendur á að
atvinnulífið þarf sitt, því fólks-
fjöldinn á hinum ýmsu stöðum
býður ekki upp á mikil frávik
nema þegar svo ber undir.
Menn næla sér í gamanstundir
á milli hrina.
45 manna lið Sinfóníuhljóm-
sveitar íslands, hljóðfæraleik-
ara og annarra starfsmanna,
eða um það bil 75% af allri
sveitinni, hélt til Vestfjarða I
byrjun síðustu viku í rútubíl
frá Guðmundi Jónassyni. Var
það löng lota í upphafi, 14 tima
akstur, takk, og leiðin lá að
Núpi við Dýrafjörð. A hinu
glæsilega skólasetri skyldi búið
í þá 6 daga sem Sinfóníuhljóm-
sveitin heimsótti Vestfirði og
hafði hún þá komið einu sinni
áður. Þetta myndu hinir feng-
sælu aflamenn á Vestfjörðum
ekki kalla mikinn afla á löngu
úthaldi.
aflamenn á Vestfjörðum ekki
kalla mikinn afla á löngu út-
haldi.
Bjarni Pálsson skólastjóri á
Núpi og aðrir staðarmenn tóku
blíðlega á móti listamönnunum
og innan tíðar voru allir eins og
heima hjá sér, staðurinn hafði
boðið þeim sinn þokka, djúpir
dalir, fullir af sjó, kyrrð við
fjöru og fjall, raðir af fjöllum
eins og prúðbúið fólk á
skemmtigöngu.
Fyrstu tónleikarnir voru á
Þingeyri. Mættir voru til leiks
25% íbúanna eða liðlega 100
manns og húsfyllir. Miðað við
stærstu tónleíkasali er þetta
ekki mikill mannfjöldi, en til
dæmis miðað við venjulega að-
sókn á tónleikum hjá Sinfóníu-
hljómsveitinni 1 Reykjavík, þá
er þetta stórkostlegt, því venju-
lega sækja um 1% íbúa Reykja-
víkursvæðisins tónleika, en
þeir eiga að vísu möguleika oft-
ar en einu sinni á 15 árum.
En þetta var aðeins byrjunin,
þannig var öll þessi hljómleika-
ferð með reisn og glæsibrag og
það var skemmtilegt að sjá hið
heimsborgaralega en þó per-
sónulega fas, sem ríkti á hverj-
um hljómleikum. 1 litlum hús-
um leyndist mikill svipur og
þegar allt kom til alls var ótrú-
lega lítill munur á hinum
glæstu sölum hinna svokölluðu
kúltúrþjóða heimsmenningar-
innar og afskekktra staða vest-
ur á Fjörðum. Það var innihald-
ið sem skipti mestu máli, nátt-
úrulegt viðmót hvers einstakl-
ings, samleikur hljómsveitar-
innar í túlkun á verkum meist-
aranna.
Að þessu sinni hélt Sinfóníu-
hljómsveitin tónleika á Þing-
eyri, Flateyri, Bíldudal, Bol-
ungarvík og Isafirði. Á efnis-
skránni voru Egmont-for-
leikur Beethovens við sam-
nefnt leikrit eftir Goethe, en
tónsnillingurinn var fenginn til
að semja tónlist við leikritið.
Fiðlukonsert Mendelssohn í
e-moll op 64 var einnig á dag-
skrá en þar lék Guðný Guð-
mundsdóttir konsertmeistari
Sinfóníunnar einleik á fiðlu.
Feikileg vinna, hugleiðingar og
vangaveltur liggja að baki
smíðar þessa einleiks tón-
skáldsins sem hann samdi 1
samráði við vin sinn og konsert-
meistara Ferdinand David.
Strax i frumflutningi fiðlukon-
sertsins 1845 þótti verkið bjóða
af sér mikinn yndisþokka og tlð
og tfmi hefur ekkert unnið á
því frekar én annari klassík. 1
flutningi Guðnýjar á Vestfjörð-
um minnti hinn tæri tónn
£ Þorsteinn Hannesson 1 reddingum I eldhúsinu á Núpi.
verksins á stund villiblómsins á
vori er það vex undan klaka-
böndum jarðar sem leysist úr
læðingi, ilmurinn sprettur á ný
og vorleikurinn sigrar jökul-
sporðinn.
Píanókonsert Mozarts nr. 24 f
c-moll (K-491), hljómaði einnig
þessa daga á Vestfjörðum í
túlkun hljómsveitarstjórans,
Vladimirs Ashkenazy. Það var
auðfundið hve vænt Vestfirð-
ingum þótti um heimsókn
Ashkenazy, enda er það ugg-
laust fátítt að heimslistamaður
eins og hann ferðist f fámenn-
um þorpum á norðurhjara ver-
aldar. Þeir sem standa í sviðs-
ljósinu miða svo oft allt við
fjöldann, en ræktarsemi Ashk-
enazys við ísland hefur svo
margsinnis sýnt sig og þar á
Island hauk f horni, hauk f
sviðsljósinu. Það er ekki ástæða
til að lýsa hinum stórfenglega
leik pfanósnillingsins, hann lék
eins örugglega og lipurt á flyg-
ilinn og vestfirzkur sjómaður
dregur net úr sjó og greiðir úr.
Það var þrumandi stuð, eins
og ein vestfirzk yngismær orð-
aði það, á flutningi sjöundu sin-
fónfu Beethovens í hinum vina-
legu samkomuhúsum Vest-
• Áfram veginn f vagninum ek ég.
• Guðný konsertmeistari á hlaði
Núps.
• Séra Gunnar Björnsson með Q Hvar sem tækifæri gafst var
sellóið sitt. taflið dregið fram.