Morgunblaðið - 09.02.1984, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 9. FEBRÚAR 1984
33
það vel að við lát Magnúsar er það
eitt hið allra stærsta í sinni grein
hér á landi.
Enginn skyldi þó halda að slík
velgengni komi af sjálfu sér.
Mér eru enn í fersku minni þessi
ár því við hjónin áttum heima í
sama húsi, og ég fullyrði að það
mun vera einsdæmi hversu sam-
hent þau hjón voru bæði um að
drífa fyrirtækið áfram og hversu
hin þrotlausa vinna, þrátt fyrir
veikindi Magnúsar, gat áorkað og
skilað jafn árangursríku starfi og
raun varð á.
Auðvitað leiddi þetta til þess að
frístundir voru nánast engar.
Unnið var myrkranna á milli.
Á þessum árum kom til starfa
hjá Magnúsi Andrés Bjarnason,
símritari. Það var mikið lán fyrir
þau hjón að fá samstarf við slíkan
öðlingsmann. Seinna varð Andrés
meðeigandi að fyrirtækinu og
starfar þar ennþá.
Velgengni fyrirtækisins fór vax-
andi með ári hverju og á tímabili
komst Magnús til heilsu, sem gaf
þeim hjónum báðum ráðrúm til að
hleypa heimdraganum og njóta
ánægjulegra ferðalaga.
En fyrir 5—6 árum dró aftur
ský fyrir sólu. Veikindin ágerðust
og alla tíð síðan dvaldi Magnús á
sjúkrastofnunum þar sem hann
andaðist fimmtudaginn 2. febrúar.
Mesta lán og blessun Magnúsar
í lífinu var að eignast slíka eigin-
konu, sem Margrét er. Hjónaband
þeirra var farsælt. Hún var lífs-
förunauturinn, sem í veikinda-
stríðinu stóð eins og klettur við
hlið hans, styrkti hann og studdi.
Margrét er slíkum kostum búin
að fátítt er. Hún átti til að bera
umburðarlyndi sem engin tak-
mörk þekkti, óeigingirni, þraut-
seigju og tryggð, já umfram allt
órofa elsku og tryggð, sem best
lýsti sér í því að allt frá því að
Magnús veiktist var hún hin
styrka stoð, sem aldrei lét bugast.
Á hverjum degi sl. 4 ár fór hún
að sjúkrabeði Magnúsar og sat hjá
honum allt til kvelds, enda þótt
samskipti vegna sjúkdómsins
væru nánast lítil.
Magnús Ármann var hvers
manns hugljúfi eins og hann átti
kyn til. Hann var glaður á góðri
stund, glettinn og spaugsamur. í
vöggugjöf hafði hann hlotið góðar
gáfur og metnað. Líf hans er
dæmigert fyrir það hvernig vinna
má sig upp af eigin rammleik.
Áreiðanleiki og orðheldni í við-
skiptum voru kjörorð hans. Orð
skyldu standa. Hann hafði fast-
mótaðar og ákveðnar skoðanir um
menn og málefni. Aldrei heyrði ég
hann kvarta um andsnúin örlög,
heldur sótti hann styrk í trú sína.
Hann var trúaður maður.
Tvö af systkinahópnum eru nú
fallin frá, en elsta systirin, Unnur,
andaðist 12. september árið 1980.
Eftir lifa þrjú systkini.
Börn þeirra hjóna eru Arndís og
Ágúst Már. Þau hafa sýnt í verki
hvern mann þau hafa að geyma
með alveg einstakri umhyggju
fyrir foreldrum sínum. Árum
saman hafa þau daglega annað
hvort eða bæði heimsótt föður
sinn í veikindum hans eða haft
hann á heimili sínu.
Makar þeirra systkina, Anna
María Kristjánsdóttir og Björn
Gunnarsson, hafa einnig sýnt
þeim hjónum, Magnúsi og Mar-
gréti, sérstaka alúð og umönnun.
Sú fórnfýsi gleymist ekki.
Fyrirtækið Ágúst Ármann,
heildverzlun, er óbrotgjarn
minnisvarði um þrotlaust starf
Margrétar og Magnúsar. Því
stjórna nú með miklum dugnaði
þeirra góðu börn, Ágúst og Arn-
dís, ásamt mökum. Megi þeim vel
farnast með manndóm foreldr-
anna að leiðarljósi.
Að leiðarlokum þakka ég fyrir
ljúf og góð kynni, sem aldrei bar
skugga á. Ég þakka einnig fyrir
einstaka velvild og umhyggju, sem
Magnús sýndi jafnan mér og fjöl-
skyldu minni.
Innilegar samúðarkveðjur til
Margrétar, barnanna og fjöl-
skyldna þeirra.
Góður maður og vammlaus
drengur er genginn.
Blessuð sé minning Magnúsar
Ármann.
Guðjón Guðmunds-
son — Minning
Fæddur 27. júní 1889.
Dáinn 31. janúar 1984.
Guðjón Guðmundsson, fyrrum
bóndi, sjómaður og verkamaður,
Stórholti 28, Reykjavík, andaðist
að kvöldi þriðjudagsins 31. janúar
sl., 94 ára að aldri. Þar lauk ævi-
degi gamals manns, sem lifað
hafði meiri breytingar í íslensku
þjóðfélagi en ætla má að geti átt
sér stað á einum mannsaldri.
Hann fæddist á öldinni sem leið.
Hann lifði tvær heimsstyrjaldir
og kreppuna milli þeirra. Hann
ólst upp í snauðu bændasamfélagi
og lauk ævi sinni á véla- og tölvu-
öld, þar sem fátæktin er orðin fá-
tíð.
Guðjón fæddist að Hrúti í Ása-
hreppi 27. júní 1889, sonur hjón-
anna Valgerðar Þórðardóttur og
Guðmundar Jónssonar. Guðmund-
ur var sonur Jóns Guðmundssonar
frá Ægissíðu og konu hans, Sól-
veigar Guðmundsdóttur, en Val-
gerður var úr Landssveit, dóttir
Þórðar Jónssonar og Valgerðar
Árnadóttur. Að Guðjóni stóðu því
Sunnlendingar í báðar ættir. Guð-
jón átti tvær systur, þær Sólveigu,
sem var tvíburasystir hans, og
Valgerði, sem var fjórum árum
eldri. Þær létust fyrir tæpum
tveimur áratugum.
Foreldrar Guðjóns bjuggu í
Hrúti, en fluttu þaðan þegar bær-
inn skemmdist í jarðskjálftunum
miklu á Suðurlandi 1896. Þau
fluttu að Ráðagerði í sömu sveit,
og ólst Guðjón þar upp. að Vet-
leifsholts-Parti þar skammt frá
ólst þá upp amma mín, Þórunn
Ólafsdóttir. Hennar foreldrar
fluttu þangað frá Ytra-Hóli í
Landeyjum árið 1906 vegna
ágangs Hólsár, sem flæddi þar yf-
ir. Þau Þórunn og Guðjón felldu
snemma hugi saman. Erfitt var að
fá jarðnæði til búskapar og var
það því ekki fyrr en 21. febrúar
1915, að þau giftust, fluttust að
Ragnheiðarstöðum í Flóa og hófu
búskap. Ári síðar var jörðin seld.
Þar sem þau höfðu ekki efni til að
kaupa, fluttust þau í Vetleifs-
holtshverfið að Gíslakoti. Þar
bjuggu þau svo til ársins 1928, að
þau brugðu búi og fluttust til
Reykjavíkur. í Gíslakoti eignuðust
þau börn sfn sjö. Af þeim eru sex á
lífi, þau Vigdís, sem gift var Sig-
urbirni heitnum Björnssyni, kaup-
manni; Guðríður, sem gift var
Grímari Jónssyni, kaupmanni;
Valdimar, kvæntur Kristlaugu
Ólafsdóttur; Ingibjörg, gift Stef-
áni Þorgrímssyni; Ólafur, kvænt-
ur Jóhönnu Gísladóttur; og Gunn-
ar, kvæntur Hjördísi Georgs-
dóttur. Yngsti sonurinn, Guð-
mundur, lifði aðeins skamma hríð.
Barnabörn þeirra Þórunnar og
Guðjóns eru nú 15 og allir afkom-
endur þeirra nálgast nú 50.
I Gíslakoti var búið lítið. Því
sótti Guðjón sjó á vertíðum í Vest-
mannaeyjum, Þorlákshöfn, Garð-
inum og síðast á togurum frá
Reykjavík. Ætíð var róið upp á
hlut og var útkoma vertíðanna ær-
ið misjöfn, allt frá því að vera fá-
einir fiskar upp i það að vera tæp
árslaun fyrir þrjár vikur um
páska í Eyjum. I Reykjavík vann
Guðjón hjá Bergi sútara í tæpa
tvo áratugi. Tæplega sextugur að
aldri gerðist hann verkamaður í
bæjarvinnunni. Þar vann hann
svo enn um tvo áratugi útivinnu
við nýbyggingu og viðhald á göt-
um og gangstéttum Reykjavíkur-
borgar. Áttræður að aldri hætti
hann loks að vinna. Eftir það naut
hann hvíldar í fimmtán ár. Heils-
an var allgóð en sjónin dapraðist,
og síðustu árin var hann nær
blindur. Hann bjó heima í Stór-
holtinu þar til yfir lauk og var
aðeins tvo daga á sjúkrahúsi.
Hann vildi búa heima og gat það
vegna eigin þrautseigju og hjálp-
semi barna sinna, en þó fyrst og
fremst vegna umhyggju og hjálp-
semi elstu dóttur sinnar, Vigdísar,
sem var honum félagi og hjálpar-
hella í ellinni. Hennar aðstoð við
aldraða foreldra sína um 10 ára
skeið verður seint fullþökkuð. Þór-
unni konu sína missti Guðjón á
Þorláksmessu 1978, þá á 90. ald-
ursári. Þau höfðu verið gift í tæp-
lega 64 ár og verið saman nokkuð
lengur, en bæði voru þau fædd
1889. Hjónaband þeirra var að
sama skapi gott og farsælt og það
var langt. Er heilsu hennar hrak-
aði síðustu árin sýndi hann mik-
inn dugnað og þrautseigju við að
annast hana.
Afi minn, Guðjón Guðmunds-
son, var mikill afbragðsmaður og
hann prýddu margir góðir kostir.
Hann var í uppvexti sínum með
allra hæstu mönnum og þrekinn
að sama skapi, þessi sunnlenski
bóndasonur. Hann var hæglátur
og æðrulaus stillingarmaður, sem
aldrei skipti skapi. Hann var
vinnusamur, duglegur og mikill
þrekmaður, sem sést best á því að
fram til áttræðisaldurs stundaði
hann erfiðisvinnu. Með því síðasta
sem hann vann voru miklar hellu-
lagnir á Hlemmi 1968, vegna þess
að þá skyldi breytt yfir í hægri
umferð.
Hann hafði stálminni. Hann
mundi staðhætti á virkjanastöð-
um frá smalamennsku í æsku.
Hann mundi hlutaskipti frá ótal
vertíðum, verð á brennivíni hjá
kaupmanninum á Eyrarbakka og
eftir mönnum og málefnum á
fyrstu tugum aldarinnar. Fyrir
skömmu sagði hann mér frá því,
þegar bærinn að Hrúti hrundi í
jarðskjálftunum á Suðurlandi
18%. Systkinin voru sett út um
gluggann á baðstofunni. Hann
stóð á hlaðinu. Jörðin gekk í bylgj-
um, hestar hneggjuðu og hann sá
móður sína koma hlaupandi út úr
bæjargöngunum með fullan pott
af flóðari mjólk, rétt í þann mund
að göngin hrundu saman. Það var
eins og þetta hefði gerst í gær.
Hann las mikið meðan sjónin ent-
ist en lét innsigla sjónvarpið, þeg-
ar sjónin var farin. Það var ekki
verið að borga afnotagjald af
gagnslausu tæki.
Ró og æðruleysi einkenndu
þennan gamla mann. Hann var
skýr allt til hinstu stundar, hlust-
aði mikið á útvarp og fylgdist vel
með öllu sem gerðist innanlands
og utan. Hann var góðviljaður og
lagði aldrei illt til nokkurs manns.
Það lengsta sem hann komst í
þeim efnum, var umsögn um skip-
stjóra nokkurn: „Hann var hálf-
gert hross karlinn."
Á heimili ömmu og afa í Stór-
holti 28 var ávallt gott að koma.
Heimilið var mikið reglu- og
myndarheimili. Þau voru mjög
samhent og lögðu mikið kapp á að
halda fjölskyldunni saman. Af
gestrisni og hlýju fengu ríkulega
allir, sem þangað komu. Oft var
glatt á hjalla, þegar öll fjölskyld-
an safnaðist þar saman á jólum og
páskum.
Allir þurfa að glíma við elli
kerlingu og allir lúta að lokum
lægra haldi. Mjög er það þó mis-
jafnt, hvernig sú glíma gengur.
Hann Guðjón afi minn glímdi vel.
Hann skilaði óvenju miklu ævi-
starfi erfiðisvinnumanns. Hann
stundaði búskap, hann sótti sjó,
hann sútaði skinn og byggði götur
og torg. Honum voru gefnar góðar
gáfur, rósemi og æðruleysi, og því
öllu hélt hann óskertu til hinstu
stundar. Hann var nægjusamur og
undi vel við sitt. Hann vildi standa
á eigin fótum og uppréttur, og það
gerði hann svo sannarlega.
Samferðamenn hans eru flestir
horfnir, en í dag kveðja afkomend-
ur hans, tengdafólk og vinir Guð-
jón Guðmundsson hinstu kveðju.
Með fjölskyldunni mun lifa minn-
ingin um æðrulausan dugnaðar-
mann. Fyrir land sitt og þjóð sína
hefur hann eins og þúsundir ann-
arra íslendinga í aldanna rás unn-
ið verk sín í kyrrþey en unnið þau
vel.
Hann er nú lagður til hinstu
hvílu við hlið ástkærrar eiginkonu
sinnar. Megi hann hvíla í friði og
hafi hann þökk afkomenda sinna
fyrir allt. Blessuð sé minning Guð-
jóns Guðmundssonar.
Viðar Olafsson
Guðjón Guðmundsson
Fæddur 27. júlí 1889.
Dáinn 31. janúar 1984.
Þórunn Ólafsdóttir
Fædd 7. ágúst 1889.
Dáin 23. desember 1978.
Afi, Guðjón Guðmundsson, og
amma, Þórunn Ólafsdóttir, eru
bæði dáin og heimili þeirra horfið
mér sem öðrum. Þetta heimili sem
alla tíð hefur veitt mér öryggi.
Það er ekki fyrr en á seinni árum,
sem ég hef fullkomlega gert mér
grein fyrir iánsemi minni, að fá að
alast upp í sama húsi og þau. Það
var alltaf sjálfsagður hlutur að
geta farið inn til afa og ömmu
hvenær sem var. Það var mitt
annað heimili. Þegar ég lít til baka
er eins og flestar af mínum bestu
bernskuminningum séu tengdar
afa og ömmu. Þá skil ég hvað þau
hafa verð mikilvægur þáttur í
uppeldi mínu. Þau hafa mótað mig
ekki síður en sín eigin börn. Þá
öryggistilfinningu sem þau og
heimili þeirra gáfu mér sem barni
og unglingi reyni ég nú á fullorð-
insárum að varðveita með mér,
hvar sem ég bý.
Auður Sigurbjörnsdóttir.
Bridge
Arnór Ragnarsson
Bridgefélag V-Hún.
Hvammstanga
Að loknum 3 umferðum af 5 í
aðaltvímenningskeppni félagsins
er staða efstu para þannig:
Karl og Kristján 549
Guðmundur og Hringur 540
Baldur og Eggert 531
Sverrir og Aðalbjörn 527
Eggert og Flemming 506
Örn og Einar 496
Sigfús og Bragi 495
Meðalskor 495.
Bridgeklúbbur
Akraness
Meistaramóti Akraness í
tvímenningi er nýlokið með sigri
Ólafs G. Ólafssonar og Guðjóns
Guðmundssonar. Hlutu þeir félag-
ar 612 stig. Alls spiluðu 20 pör í
keppninni og var spilað í fimm
kvöld.
Röð næstu para:
Guðmundur Bjarnason —
Bjarni Guðmundsson 581
Alfreð Viktorsson —
Eiríkur Jónsson 574
Karl Alfreðsson —
Þórður Elíasson 564
Karl Alfreðsson —
Erlingur Einarsson 561
Nk. fimmtudag verður bænda-
glíma. Keppir Uppskagi gegn
Niðurskaga og verða bændur
Ólafur G. Ólafsson og Alfreð
Kristjánsson. Spilað verður í
Röst nk. fimmtudag og hefst
keppnin kl. 19.30. Ath. breyttan
spilatíma. Aðalsveitakeppnin
hefst svo fimmtudaginn 16.
febrúar.
Bridgefélag kvenna
Eftir 5 kvöld í aðalsveita-
keppni félagsins eru þessar
sveitir efstar:
Sigrún Pétursdóttir 147
Aldís Schram 144
Guðrún Bergsdóttir 139
Alda Hansen 116
Guðrún Halldórsson 116
Ólöf Ketilsdóttir 105
Sigríður Ingibergsdóttir 105
Næst verður spilað mánudag-
inn 13. febrúar.
Falleg hús eiga skilið það besta -
líka þessi með flötu þökin.
Breytum ekki útliti þeirra að óþörfu.
Sarnafi/ þakdúþur hefur þegar leyst vanda fjölmqygra húseigenda til frambúðar. Það er allt
að helmingi ódýrara að endurnýja þakið með Sarnafilþakdúki en að hœkkaþað upp með sperrum
og klœðningu. Auk þess heldur húsið upphaflegu útliti, útlitinu sem arkitektinn ætlaðist tilaðþað
héldi um aldur og œvi.
10 Ara Abyrgð.
FAGTÚN HF„ LÁGMÚLA 7, 105 REYKJAVlK, SlMI 28230
Þórhallur Arason