Morgunblaðið - 01.11.1984, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 1. NÓVEMBER 1984
43
Eins og svo margra ungra
manna lá leið hans í verið. Tvær
vertíðir var hann í Vestmannaeyj-
um hjá Friðrik í Gröf, að minnsta
kosti tvær í Herdísarvík og eina í
Garðinum.
Eftir það fer hann til Vífils-
staða og vinnur á búinu þar. Á
Vífilsstöðum kynnist hann konu
sinni, Sigmundu, sem hann kvæn-
ist 26. október 1926 og hefja þau
hjón búskap í Reykjavík. Til að
byrja með búa þau á ýmsum stöð-
um, m.a. á Breiðabóli í Vatnsmýr-
inni en um 1938 flytja þau á
Bergstaðastræti 54, þar sem þau
bjuggu til dauðadags.
Börn þeirra eru fjögur: Guðrún
Fjóla, starfsstúlka í Hafnarbúð-
um, gift Vilhjálmi Hjálmarssyni
frá Siglufirði. Sigurgeir, múrari
og hljóðfæraleikari, kvæntur Jónu
Pétursdóttur frá Vestmannaeyj-
um. Ingunn Hlín, sjúkraliði, gift
Friðrik Sophussyni frá Eskifirði,
og Jódís, sem er þeirra yngst og
hefur búið hjá foreldrum sínum og
síðan föður eftir lát móður sinnar.
Eftir að afi og amma hefja
búskap, gerist hann eyrarvinnu-
maður og var það alla tíð. Lengst
af hjá Kveldúlfi og síðan hjá Torg-
araafgreiðslunni eftir að hún var
sett á stofn þar til honum var gert
að hætta fyrir aldurs sakir, þá 75
ára gamall. Þá hélt hann áfram
við aukavinnuna sína, sem var að
slá og snyrta garða fyrir fólk. Sinn
síðasta garð sló hann nú í sumar
þótt heilsu hans hafi þá mjög ver-
ið farið að hraka.
Kannski minnast hans flestir
fyrir hreinskilni hans og hispurs-
leysi, en hann sagði meiningu sina
við hvern sem var umbúöalaust.
Einnig hefur mér verið sagt, að
hann hafi verið mjög vinsæll með-
al starfsfélaga sinna. Ekki svo
ótrúlegt, því lundin var létt og
bjartsýnin ódrepandi. Svo var
hann söngmaður mikill, kunni
ógrynni laga og texta og var jafn-
an forsöngvari, hvar sem lagið var
tekið. Ég man sérstaklega eftir því
að alltaf þegar við gáfum afa jóla-
eða afmælisgjafir voru viðbrögðin
jafnan á þessa leið: „Þetta var ein-
mitt það sem mig vantaði" eða
„Þetta er nú alveg sallafínt".
En lífið var nú ekki alveg áfalla-
laust. Fyrir 22 árum varð alvar-
legt slys í fjölskyldunni. Yngsta
dóttirin, Jódís, þá 29 ára gömul,
lendir í bílslysi og slasast svo al-
varlega að henni er vart hugað líf,
og hún liggur meðvitundarlaus
vikum saman, sködduð á heila.
Smám saman vaknar hún til lífs-
ins, en verður aldrei söm og þegar
hún eftir 4—5 mánaða sjúkra-
húsvist fær að koma heim, kemur
i ljós að hún gengur með barn. En
kraftaverkin eru enn að gerast.
Þann 13. júní 1963 fæðist dóttir
hennar, alheilbrigð og er skírð
Hjördís Björg í höfuðið á henni
sjálfri og afa. En þar sem Dísa
getur ekki sjálf hugsað um barnið
sitt, taka föðurafi hennar og
amma hana að sér og ala upp með
miklum myndarskap og sóma.
Dísa er síðan heima hjá foreldr-
um sínum, en 4 árum eftir slysið
deyr móðir hennar og eftir það
halda þau saman heimili afi og
Dísa.
Þarna hugsar hann um dóttur
sína allt til dauðadags og féll þar
aldrei styggðaryrði, heldur hlúði
hann að henni af alúð og um-
hyggjusemi.
En nú er hann dáinn og kominn
á „Eyjuna bláu“, þangað sem hann
vissi að hann færi, og var sann-
færður um að þar væri til nóg
pláss handa öllum og uppsker nú
verkamaðurinn laun sín, en við
sem eftir lifum söknum hans því
skarðið er stórt sem hann skilur
eftir, en minningarnar margar og
góðar. Þegar ég ákvað að skíra son
minn Björgvin í höfuðið á honum,
var það vegna þess að hann var
besti maður sem ég þekkti. Síðan
eru liðin 12 ár og ekkert hefur
breytt þessari skoðun minni.
Ég kveð hann og ég veit að hon-
um líður vel og við Björgvin þökk-
um honum allt sem hann var
okkur.
Hans sonardóttir, Rúna.
Bflvelta í Borgarfirði
(■rund 28. október.
UMFERÐARÓHAPP varð skammt fri Hesti í Borgarfirði, iaugar-
dagskvöldið 27. október. Þar lenti fólksbifreið útaf veginum og stöðvað-
ist á hvolfi við vegakantinn. Vegna of mikils hraða hefur ökumaðurinn
misst stjórn á bifreiðinni á vegamótum með ofangreindum afleiðingum.
Ökumaður og farþegi voru í bifreiðinni og sluppu þeir að mestu ómeidd-
ir. Var það mikil mildi, þar sem bifreiðin gjöreyðilagðist eins og með-
fylgjandi mynd sýnir. DP
Minning:
Haraldur Sveinbjarn-
arson kaupmaður
Að hafa lifað með þessari öld
frá því fyrir aldahvörfin er í sjálfu
sér býsna merkilegt. Hvorki úti í
hinum stóra heimi né hér uppi á
Islandi hafa orðið eins miklar og
örar umbyltingar í þekkingu, lífs-
háttum og lífsskilyrðum, eins og á
þessu tímabili.
Haraldur Sveinbjarnarson,
tengdafaðir minn, var barn þess-
arar aldar. Hann fæddist að Nesj-
um á Miðnesi 2. desember árið
1899. Aldur hans svaraði því
ávallt til ártalsins, nema síðasta
mánuð ár hvert þegar hann fór
fram úr því. Hann andaðist að
morgni 24. október sl. og átti þá
aðeins rúman mánuð eftir til að
komast fram úr ártalinu í 85. sinn.
Þegar ég kynntist Haraldi var
hann liðlega á miðjum aldri og
enn I fullu starfsfjöri, þó mestu
umsvif hans væru þá að baki.
Hann hafði strax sem ungur mað-
ur tekið kappsfullur og heils hug-
ar þátt í þeim breytingum og
þeirri uppbyggingu sem átti sér
stað í landinu. Nýir atvinnumögu-
leikar höfðu skapast og þar með
nýir möguleikar til sjálfsbjargar.
Hvert nýtt framtak einstaklings-
ins styrkti jafnframt efnahags-
undirstöðu og afkomu þjóðarinnar
allrar. Það er að miklu leyti verk-
um þessara framtakssömu frum-
herja í atvinnuuppbyggingunni
sem við eigum velferð okkar að
þakka í dag.
Haraldur var stórlyndur maður
og skapríkur, eins og þeir eru oft
sem mikinn dugnað og metnað
hafa til að bera. Én hvað sterkast-
ir þættir í eðlisfari hans voru
hvötin til þess að vera efnalega
sjálfstæður og starfsviljinn, sem
entist honum til síðasta dags.
Hann var með ólíkindum þessi
mikli starfshugur. Löngu eftir að
getan til starfa var í rauninni bú-
in, snérist hugurinn enn um það
sem honum fannst hann þurfa að
koma í verk. í stórlyndi hans fólst
einnig rausn og greiðvikni við þá
sem hann vissi að einhvers þurftu
með. Ég veit að hann liðsinnti
mörgum á ýmsa vegu um dagana,
þó sjaldan minntist hann á það
sjálfur.
Fyrstu búskaparár okkar Ing-
þórs áttum við heima í lítilli íbúð í
húsi Haraldar á Snorrabraut 22.
Það var ekki auðvelt fyrstu árin
að vera tengdadóttir í húsinu og
búa undir handarjaðri hans þar.
Réð þá stundum meira sjónarmið
þess sem vildi ráða fyrir en um-
burðarlyndi og skilningur manns
á tilfinningum ungrar móður. En
eftir því sem árin liðu jafnaðist
bilið milli okkar og með okkur
skapaðist góð vinátta. Velferð
barnanna okkar Ingþórs og barna-
barnanna hans bárum við sameig-
inlega fyrir brjósti. Hann var
þeim afskaplega góður og litla
sonarsonardóttirin var honum
eins og gleðigeisli síðustu tvö árin.
Haraldur var svo lánsamur að
vera heilsuhraustur nær alla sína
ævi, þó sögðu veikindi til sín allra
síðustu árin. Þá reyndi á trygg-
lyndi og þolinmæði þeirrar konu
sem deildi með honum lífinu I 40
ár. Kærleikurinn birtist í mörgum
myndum og í samskiptum þeirra
Haraldar og Petru Guðmunds-
dóttur þessi erfiðu ár í lokin birt-
ist hann á þann hátt sem verða
mun mér bæði lærdómsríkt og eft-
irminnilegt. Hún gerði það besta
sem hægt var að gera. Hún talaði
við hann, hlustaði á hann, hjúkr-
aði honum — i stuttu máli; hún
var hjá honum. Við erum henni
innilega þakklát.
Haraldur verður jarðsettur við
hlið móður sinnar og bróður að
'Görðum á Álftanesi í dag, 1. nóv-
ember.
Ég vil fyrir hönd okkar Ingþórs,
Haraldar, Daníels, Grétu, Hall-
dóru og litlu Örnu Sigrúnar þakka
honum allt það góða sem hann var
okkur. Guð blessi hann f þeirri
vistarveru guðsrikis sem hann nú
dvelur.
Þorbjörg Danfelsdóttir
Tæp vika í forseta-
kosningarnar.
Demókratar flykkjast
til borgarinnar í
lokahrinunni gegn
Reagan forseta.
Walter Mondale
heldur fjörlegan
fjöldafund. Geraldine
Ferraro talar til
bandarísku þjóðar-
innar í viðamikilli
sjónvarpsútsendingu.
Blaðamenn Helgar-
póstsins, Hallgrímur
Thorsteinsson og Jim
Smart eru staddir á
staðnum og lýsa í
máli og myndum póli-
tíkinni, andrúms-
loftinu og baráttu-
aðferðunum á síðustu
dögum kosninga-
baráttunnar.
HELGARPÓSTURINN
ELSKAÐUR, HATAÐUR, en lesinn...