Morgunblaðið - 14.02.1987, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 14. FEBRÚAR 1987
49
Matthías Hallmanns-
son — Minningarorð
glettnin yljuðu öllum sem nutu ná-
vistir hennar. Dillandi hlátur hennar
og græskulaust gamanið kom öllum
í gott skap. Það er dýrmætur fjár-
sjóður að fá slíkt í vöggugjöf og
geta miðlað öðrum. Við, félagar
hennar í kirkjukórnum, eigum
margar yndislegar minningar úr
starfi okkar, minningar sem við
geymum hið innra. Við söknum
hennar öll.
Kristín, Þráinn og börn og litla
Guðrún Bryndís.
Við biðjum algóðan Guð að
styrkja ykkur í sorginni. í minning-
unni eigið þið það ljós sem mun
lýsa ykkur fram á veginn.
Með þessum fátæklegu orðum
þökkum við af alhug Gunnu Dóru
samfylgdina. Nágrannakonurhenn-
ar þakka henni allan aksturinn á
söngæfingarnar.
Guð blessi minningu Gunnu
Dóru.
Kórfélagarnir
Kveðja frá skólasystrum
Kvennaskólans á Blönduósi
veturinn 1963—64
Haustið 1963 mætir hópur ungra
stúlkna víðsvegar að af landinu til
náms við Kvennaskólann á Blöndu-
ósi, glaðværar og fullar lífsgleði.
Hópurinn samlagaðist fljótt og er
óhætí að fullyrða að mikil sam-
kennd hafi ríkt meðal nemenda.
Samband hefur haldist, þó mismik-
ið. Skarð er höggvið í hópinn og
eftir stöndum við orðfáar, slys hef-
ur orðið, það er ekkert hægt að
gera. Því reynum við að minnast,
minnast alls sem Gunna Dóra gaf
okkur. Hún var góðum hæfileikum
gædd, laðaði alla að sér með glað-
væru viðmóti og hlýju, var hrókur
alls fagnaðar á glöðum stundum,
hafði fallega söngrödd og naut þess
að syngja. Leiðir okkar Gunnu Dóru
lágu einmitt saman á kirkjukóra-
námskeiðum í Skálholti þar sem við
nutum samvista við yndislega tón-
list og söng. Það voru ógleymanleg-
ir dagar.
Ég hef átt því láni að fagna að
gista heimili þeirra hjóna að Laug-
arbakka og njóta frábærrar gest-
risni og hjálpsemi þegar ég var á
ferðalagi með fjölskyldu mína og
eitt bamanna veiktist. Þá tók hún
á móti okkur og aðstoðaði mig við
að fá læknishjálp, og ekki var um
að tala annað en að gista hjá henni.
Ég held að gagnkvæmt traust hafi
ríkt okkar á milli. Til dæmis um
það vil ég nefna, að eitt sinn kom
tii mín ung stúlka sem hugði á
dvöl um tíma í Stykkishólmi og
þekkti fáa, kveið eitthvað dvölinni.
Hún heilsar mér og spyr hvort hér
væri ekki Magndís. Þegar ég svara
játandi segir hún: „Gunna Dóra
sagði að mér væri óhætt að banka
upp á hjá þér.“ Mér þótti ólýsanlega
vænt um þetta, vinir hennar máttu
og gátu líka verið mínir vinir.
Við reyndum að hafa samband
þannig að ekki slitnuðu tengsl okk-
ar í milli og nú föstudaginn 30.
janúar sl. fékk ég frá henni hinstu
kveðju í póstinum, þar sem hún
segir mér frá sínum högum og fjöl-
skyldu sinnar. Elstu börnin farin
að heiman, farin að búa, fækkað
hefur á heimilinu og enginn kallar
„amma" þegar hún kemur heim,
en litla ömmubarnið var henni afar
kært. Yfir bréfinu var sami hressi-
leiki og áður og í næsta bréfi yrði
sagt frá London-ferðinni.
Með þessum fátæklegu línum
viljum við skólasystur hennar þakka
henni samfylgdina og biðja henni
blessunar á æðri stöðum.
Innilegar samúðarkveðjur send-
um við móður, eiginmanni og
börnum hennar og biðjum guð að
styrkja þau á erfiðum stundum.
Magndís Alexandersdóttir
Guðrún Halldóra Helgadóttir var
fædd þann 18. apríl 1946. Hún var
dóttir Kristínar Jónsdóttur og Helga
Benediktssonar á Hvammstanga og
var einkabarn þeirra hjóna. Kynni
okkar Gunnu Dóru en svo var hún
ávallt kölluð hófust þegar ég flutti
til Hvammstanga árið 1962. Reynd-
ar höfðum við sést áður og var
kunningsskapur milli foreldra okk-
ar. Við urðum því fljótt vinkonur
enda jafngamlar. Veturinn
1963—64 dvöldum við í Húsmæðra-
skólanum á Blönduósi. Við vorum
þar saman í herbergi ásamt tveimur
vinkonum. Það var ógleymanlegur
vetur í góðra vina hópi. Leiðir okk-
ar Gunnu Dóru skildu ekki þótt
skólanum lyki heldur hófum við
störf á sjúkrahúsinu á Hvamms-
tanga og unnum þar uns ég flutti
til Reykjavíkur.
Gunna Dóra giftist árið 1965
Þráni Traustasyni og settust þau
að á Laugabakka í Miðfirði. Börn
þeirra eru þijú, Kristín Harpa, Sig-
urður Helgi og Fríða Birna. Kristín
Harpa á dóttir ársgamla, Guðrúnu
Bryndísi.
Þó svo að við stöllumar byggjum
nú sitt á hvoru landshominu hélst
ávallt samband milli okkar. Gunna
Dóra var ein af þeim alltof fáu í
nútíma samfélagi sem gefa sér tíma
til að sinna vinum sínum, með heim-
sóknum, símtölum eða bréfaskrift-
um. Vinkona mín var einstaklega
ættfróð og minnug á merkisdaga
þeirra sem hún þekkti. Eitt af
síðustu verkum hennar var að senda
móður minni heillaskeyti í tilefni
af afmæli hennar.
Gunna Dóra var einstaklega fé-
lagslynd og söngelsk og söng m.a.
í Kirkjukór Melstaðakirkju.
Nú skiljast leiðir að sinni svo
miklu fyrr en okkur hafi dottið í
hug og eiga þessar fáu línur að
færa þakklæti mitt fyrir allar
ánægjustundimar sem við áttum
saman í leik og starfí. Við sem eft-
ir stöndum geymum minninguna
um hana og óskum henni velfarnað-
ar í nýjum heimkynnum.
Ég og fjölskylda mín vottum
móður, eiginmanni, bömum og öðr-
um ættingjum hennar, okkar
dýpstu samúð. Megi Guð blessa þau
og gefa þeim styrk í þessari þungu
sorg.
Ég kveð vinkonu mína með sökn-
uði. Guð blessi minningu hennar.
Solla
Fæddur 9. desember 1908
Dáinn 9. febrúar 1987
Aðfaranótt mánudagsins 9. febr-
úar lést afí minn, Matthías Hall-
mannsson, í Borgarspítalanum
tiltölulega stutta legu. Hann fædd-
ist 9. desember 1908 í Vömm,
Garði. Foreldrar hans voru Hall-
mann Sigurðsson og Ágústa
Sumarliðadóttir frá Lambhúsum,
Garði, og ólst hann þar upp.
Hann var giftur Sigríði Jóhann-
esdóttur og lifir hún mann sinn.
Þau eignuðust íjögur börn; Ágúst
Hallmann, skírður í höfuðið á ömmu
sinni og afa og tóku þau slíku ást-
fóstri við hann að hann ólst upp
hjá þeim í Lambhúsum þar til hann
slasaðist aðeins sextán ára að aldri
við íþróttaiðkun; Kristín Valgerður,
húsmóðir í Keflavík, gift Kjartani
Ólasyni, fískverkanda; Guðmundur
Jóhannes, flugafgreiðslumaður í
Keflavík, kvæntur Ingu B. Hólm-
steinsdóttur; Hjörleifur Bjami,
málarameistari, Keflavík. Afabörn-
in em fimm og langafabörnin einnig
fímm.
Við afí vomm mjög samrýndir
og em margar mínar bestu endur-
minningar frá þeim stundum sem
við áttum saman. Ég man t.d. vel
eftir því þegar ég sem smápatti
arkaði úr Lyngholtinu yfír svæðið,
þar sem nú er fótboltavöllurinn í
Keflavík, upp á Faxabraut þar sem
hann var að byggja, til að hjálpa
honum að múra. Sama var upp á
teningnum þegar hann byggði í
Háholtinu, ég fór að hjálpa afa.
Seinna vann ég svo með honum
hluta úr tveimur summm sem hand-
langari og höfðum við nógan tíma
til að ræða málin og skiptast á
skoðunum. Þó var afí ekki ræðinn
maður og eyddi ekki tíma í óþarfa
orð. Okkur kom alltaf mjög vel sam-
an og höfðum í megindráttum sömu
áhugamál. Eitt af þeim áhugamál-
um var lestur góðra bóka, en hann
átti veglegt bókasafn sem hann
hafði safnað að sér í gegnum tíðina.
Þau vom ekki mörg skiptin sem ég
kom í Háholtið eða Norðurgarðinn
sem ég sá hann ekki með bók í
hendi og það er ég viss um að hann
hafði lesið hveija einustu bók
a.m.k. tvisvar sinnum, ef ekki oftar.
Annað áhugamál hans var að
skrásetja endurminningar sínar og
Leiðrétting
I niðurlagsorðum í minningar-
grein um Tómas Hallgrímsson frá
Siglufírði varð misritun. Með þess-
um orðum átti greininni að ljúká:
„Kæra Björk, við biðjum Guð að
styðja þig og styrkja og sendum
einlægar samúðarkveðjur til þín og
systkina hans. Blessuð sé minning
Tómasar Hallgrímssonar.
hefur hann fengið þær birtar í tíma-
ritinu Faxa sem gefið er út á
Suðurnesjum. Flestar þeirra eru frá
unglingsárunum og greina frá ein-
hveijum minnisstæðum atburðum,
s.s. sjávarháska, ofsaveðrum eða
góðum aflabrögðum. Þó er ein grein
mér minnisstæðust af öllum hans
skrifum. Það er lýsing ’nans á því
þegar hann heimsótti mig og mína
fjölskyldu til Flórída í Bandaríkjun-
um, en ég var þar við nám. Þar er
góð lýsing á tilfinningum gamals
manns sem kemur í fyrsta sinn til
útlanda, hvernig hann skynjar hinn
framandi heim og ber hann saman
við þann heim sem hann hefur alist
upp við. Hann var þá 75 ára.
Þá eru líka ógleymanlegar stund-
irnar sem ég átti á Faxabrautinni
og í Háholtinu. Báðir þessir staðir
voru sem annað heimili mitt og gat
ég gengið þar inn og út eins og ég
vildi. Aldrei voru jólin fullkomin
fyrr en búið var að fara til afa og
ömmu í kakó og kökur á aðfanga-
dagskvöld og afi búinn að mynda
allt og alla, fyrst á kassamyndavél-
ina og seinna meir á kvikmynda-
tökuvélina. Við skemmtum okkur
svo seinna, er við eltumst, við að
skoða þessar myndir.
Þeir sem þekktu afa minn vissu
að hann gæfíst ekki upp fýrr en í
fulla hnefana en nú er hetjulegri
baráttu við örlagavaldinn lokið.
Eftir lifa minningarnar, bæði hjá
vinum og vandamönnum. Ég þakka
afa ófáar ánægjustundimar sem
hann veitti mér í gegnum tíðina.
Það er hveijum manni heiður að
hafa þekkt hann og kynnst honum.
Blessuð sé minning hans.
Matthías Kjartansson
4?
SVAR
MITT
eftir Billy Graham
Upprisulíkami Jesú
Hvers eðlis var upprisulíkami Jesú? Að hvaða leyti var
hann frábrugðinn venjulegum mannslikama?
Biblían lýsir Jesú ekki glöggt eftir upprisuna, þó að það sé skýr
boðun hennar að hann hafi risið upp frá dauðum og haldið áfram
að vera í mannlegum líkama sínum. Hann kom því ekki aðeins fram
sem fyrirburður eða andi heldur hafði hann raunverulegan mannslík-
ama. Þetta er eitt af því sem hann notfærði sér þegar hann hvatti
efagjarnan lærisvein sinn, Tómas, til að trúa: „Kom hingað með fmg-
ur þinn og sjá hendur mínar, og kom með hönd þína og legg í síðu
mína.“ (Jóh. 20,27).
Þó er ljóst að eðlisbreyting hafði orðið í líkama Jesú við uppris-
una. Páll kallaði það andlegan líkama (1. Kor. 15,44). Jesús var
ekki háður venjulegum takmörkunum tíma og rúms. Hann gat t.d.
farið gegnum vegg inn í lokað herbergi (sjá Jóh. 20,19). Mikilvæg-
ara er að þetta var líkami sem ekki mundi framar þola áþján sársauka
og dauða. Hann virðist hafa breyst í útliti því að lærisveinamir
þekktu hann ekki alltaf strax, eins og þegar hann varð samferða
tveimur þeirra á leiðinni til Emmaus (sjá Lúk. 24,13—35).
Upprisa Jesú Krists minnir okkur á að sá dagur kemur þegar
öllum þeim sem þekkja Krist verður líka gefínn nýr líkami og við
munum lifa með honum á himnum að eilífu. Ég er viss um að við
getum ekki einu sinni ímyndað okkur hvílík dýrð það verður. „Sjá,
ég segi yður leyndardóm: Vér munum ekki allir sofna, en allir mun-
um vér umbreytast í einni svipan, á einu augabragði, við hinn síðasta
lúður, því að lúðurinn mun gjalla, og hinir dauðu munu upp rísa
óforgengilegir og vér munum umbreytast," (1. Kor. 15,51—52).
Þetta er allt jafnöruggt og sjálf upprisa Jesú, og það gefur okkur
von fyrir framtíðina. En í þessu er líka hvatning um að við gerum
okkur grein fyrir hvort við þekkjum Krist og síðan hvort við lifum
honum þennan stutta tíma spm okkur er ætlaður að þjóna honum hér
á jörð.
TOBI
NU erum við líka á íslandi
f-
VIÐ ERUM TOBI INTERNATIONAL — HÖNNUÐIR, — RÁÐGJAFAR OG FRAMLEIÐENDUR
INNRÉTTINGA í VERSLANIR — EINNIG SJÁUM VIÐ UM UPPSETTNINGAR.
VIÐ HÖFUM MEÐAL ANNARS SÉÐ UM INNRÉTTINGAR í STÓRMARKAÐI OG VÖRUHÚS
ÁSAMT FJÖLDA SÉRVERSLANA Á NORÐURLÖNDUM, ÞÝSKALANDI
OG MIÐ-AUSTURLÖNDUM.
VIÐ ERUM LYKILLINN AÐ BETRI OG HAGKVÆMARI VERSLUN