Morgunblaðið - 13.09.1991, Síða 13

MORGUNBLAÐIÐ FOSTUDAGUR 13. SEPTEMBER 1991
13
Minning:
Gunngeir Péturs-
son, skrifstofustíórí
Fæddur 28. janúar 1921
Dáinn 5. september 1991
Tengdafaðir minn, Gunngeir
Pétursson, er látinn. í september
fyrir ári veiktist hann suður á
Spáni, þar sem hann dvaldi í or-
lofi. Var í fyrstu talið að um vírus
væri að ræða, en er heim var kom-
ið fór hann í rannsókn og reyndist
þetta þá vera krabbamein. Síðan
er liðið eitt ár, í baráttunni við
ógnvaldinn mikla, sem endaði með
ósigri.
Hugurinn leitar 30 ár aftur í
tímann, er ég kynntist Gunngeiri
fyrst. Eg sé hann ljóslifandi fyrir
mér í stærðfræðitíma í Versló. Þar
er skyndipróf og Gunngeir situr í
púltinu, með þverslaufu og
stríðnislegt bros. Á þeim tíma
brosti maður sjálfur, maður þóttist
kunna þetta og var fljótur að skila.
Þetta líkaði Gunngeiri, hefur
eflaust haldið að séní hafi sest í
fyrsta bekk í Versló. Hitt vissi
hann ekki, að maður var búinn að
læra þetta allt saman árið áður,
þar sem ég hafði setið hálfan vetur
í landsprófi. Gunngeir var stunda-
kennari um árabil í Verslunarskó-
lanum og vinsæll mjög af nemend-
um.
Eftir Versló hafði ég ekkert af
Gunngeiri að segja í ein þijú ár,
eða þar til dóttir hans, Herdís, fór
að vinna á sama stað og ég, sem
endaði með því að hún plataði
strákinn og giftist honum. Sem
eðlilegt framhald af þessu fæddist
fyrsta barnabarnið, sem var auð-
vitað skírt í höfuðið á afa sínum,
Gunngeir, og voru þeir þá orðnir
tveir nafnarnir á öllu landinu.
Gunngeir litli var varla farinn að
pissa undir er í ljós kom hvílíkur
barnakarl afi hans var. Kom þetta
sér aldeilis vel fyrir okkur ungu
hjónin, við þurftum varla nokkurn
tímann að biðja um pössun, heldur
var það afinn sem spurði hvort við
ætluðum ekki að drífa okkur eitt-
hvað, svo hann gæti passað nafna
sinn. Alltaf tók hann strákinn heim
til sín og ömmu og var gott ef
stráknum var skilað aftur sömu
helgina. Var svo komið að manni
var næstum hætt að standa á sama
hversu mikið hann lét með fyrsta
barnabarnið. Ári eftir að við hjónin
giftum okkur var ráðist í það að
koma sér upp þaki yfír höfuðið og
til að spara var flutt inn á afa og
ömmu þar sem við bjuggum í eitt
ár, eða þar til við fluttum í eigið
húsnæði. Þetta líkaði afanum held-
ur betur og má segja að hann
hafí haft meira af stráknum að
segja þetta árið en pabbinn, sem
vann fram á nótt í byggingunni.
Er bömunum íjölgaði þá endurtók
sig sama sagan, afínn var alltaf á
fjórum fótum að leika sér við
barnabömin.
Gunngeir starfaði allan sinn
starfsferil á skrifstofu byggingar-
fulltrúa og em þeir ófáir sem hafa
leitað til hans á liðnum ámm með
ólíklegustu mál, sem hann lagði
sig fram um að leysa, svo öllum
mætti líka. Hann hafði einfaldleik-
ann að leiðarljósi, vildi ekki flækja
hlutina, heldur gerði sér far um
að fínna einföldustu lausnina og
má segja að hann hafí starfað og
lifað samkvæmt því. Gunngeir
gerði ekki miklar kröfur til lífsins
og sóttist ekki eftir veraldlegum
auði. Hann lifði rólegu lífí, undi
sér við bóklestur og að stúdera
skák- og spilaþrautir. Hans helstu
áhugamál voru skák og brids.
Gunngeir var með afbrigðum bón-
góður og minnist ég þess ekki að
hann hafi neitað nokkmm manni
um greiða, sama hversu fáránlegur
hann var.
Um síðustu áramót ætlaði
Gunngeir að láta af störfum, sök-
um aldurs, og horfði hann með til-
hlökkun til þess tíma, að hann
gæti farið að sinna áhugamálum
sínum meira og gera hitt og þetta,
sem ekki hafði unnist tími til í
dagsins önn. Lét hann þá oft hug-
ann reika suður á bóginn, þar sem
hann undi sér best, við það að
vera bara til og njóta lífsins.
Á stundu sém þessari er maður
óþyrmilega minntur á það sem oft
vill gleymast, það að lifa lífínu lif-
andi, að segja og gera það sem
manni býr í bijósti, en ekki geyma
það, þar til það er um seinan.
Börnin okkar, Gunngeir, Ásgeir
og Sigurrós, kveðja ástríkan afa
sinn, þakka honum alla umhyggj-
una og hlýjuna og við biðjum góð-
an guð að blessa sálu hans og
styrkja ömmu í sorg hennar.
Friðrik Björnsson
Sem dropi tindrandi
tæki sig út úr regni —
hætti við að falla
héldist í loftinu kyrr -
þannig fer unaðssömum
augnablikum hins liðna.
Þau taka sig út úr
tímanum og ljóma
kyrrstæð, meðan hrynur
gegnum hjartað stund eftir stund.
(Hannes Pétursson)
Það var vissulega með nokkrum
hjartslætti, sem ung stúlka austan
úr sveitum mætti augum tilvon-
andi tengdaföður síns í fyrsta sinn
fyrir meira en tuttugu árum. Áreið-
anlega höfðu mörg hjörtu slegið
nokkur aukaslög við að mæta þess-
um augum þótt af öðrum ástæðum
væri. Fyrsta handtakið var hlýtt,
og öll sem á eftir komu.
Og unga stúlkan sameinaðist
fjölskyldunni og eignaðist ekki
aðeins tengdaforeldra, heldur líka
bestu vini sem npkkur maður eign-
ast á lífsleiðinni.
Þau voru glæsileg hjón, Sigurrós
Eyjólfsdóttir og Gunngeir Péturs-
son og samband þeirra var ein-
stakt. Fyrst í stað bjuggum við
hjónaleysin á heimili þeirra. Sagt
er, að oft sé erfítt fyrir tengdadótt-
ur að búa á heimili tengdaforeldr-
anna til lengdar, en það kannast
ég ekki við. Mér var tekið eins og
dóttur, og komið fram við mig sem
slíka. Vinir bama þeirra voru líka
aufúsugestir í Steinagerði 6. Þar
var ekkert kynslóðabil. Hispurs-
leysi og glaðværð einkenndi allt
heimilislíf. Þau voru vinmörg og
vinföst. Gunngeir var einstakt ljúf-
menni sem laðaði alla að sér sem
honum kynntust. Þeir tímar komu,
að unga fólkið leitaði til hans um
ýmislegt sem bjátaði á í hinu dag-
lega amstri. Alltaf réði hann okkur
heilt, af ástúð og skynsemi. Það
kom varla fyrir að hann hallmælti
nokkrum manni, en bar ósjaldan í
bætifláka fyrir þá sem áttu sér
formælendur fáa. Hann var örlynd-
ur og tilfinningaríkur, fljóthuga og
glaðsinna. Alltaf sá hann spaugi-
Jóhannes Hjalta-
son — Minning
Fæddur 20. nóvember 1972
Dáinn 29. ágúst 1991
Skjótt hefur sól brugðið sumri,
því séð hef ég fljúga
fannhvíta svaninn úr sveitum
til sóllanda fegri;
sofínn er nú söngurinn Ijúfí
í svölum fjalldölum, ‘
grátþögull harmafulg hrípir
á húsgafli hverjum.
(J. Hallgr.)
Það er bankað á dyr og frammi
stendur Jóhannes, sonarsonur
minn, kominn til að kveðja mig
því hann er að halda utan næsta
dag til Portúgals með skólasystkin-
um sínum í svokallaða stúdenta-
ferð — menn taka forskot á sæluna
— því það er ekki fyrr en næsta
vor sem þeim áfanga er náð.
Hann er kátur og hlakkar mikið
til að sjá sig um f heiminum —
ætlar endilega að fara minnsta
kosti tvær ferðir — aðra til Lissa-
bon, og þangað fór hann, hina til
Sevilla ef það reyndist ekki alltof
dýrt.
Það var orðið framorðið þegar
hann fer því við þurfum margt að
tala. Við erum sammála um að
hann verði að varast flugnabit og
mat sem gæti valdið matareitrun.
Svo að hann geti notið ferðarinnar
út í ystu æsar. Auk_ þess bið ég
hann lengst allra orða að vera
ekkert að þvælast um einn síns
liðs og hann lofar því upp á æru
og trú um leið og hann hleypur
hlæjandi niður stigann og veifar
mér í neðstu beygjunni.
Hann er á leiðinni til pabba síns
til að kveðja mannskapinn — og
þar gistir hann um nóttina.
Það næsta sem við fréttum af
Jóhannesi er að hann sé dáinn.
Hafi fundist liggjandi á jörðunni
og hafí að öllum líkindum fallið
úr stiga eða af þaki. — Engir
sjónarvottar hafa gefið sig fram
svo að við vitum því er allt á huldu
um aldurtila hans. Hér þýðir ekki
um að tala og engu verður um
breytt. Aðeins er hægt að sýna
þeim sem sárast eiga um að binda
dýpstu samhygð S harmi þeirra.
Þó má segja að það sé huggun
harmi gegn hve hreinan skjöld
Jóhannes bar til hinstu stundar.
Blessuð sé minning hans.
Björg, amma Jóhannesar.
legu hliðina á öllum hlutum og var
kankvís og stríðinn, og kom ósjald-
an fyrir að þeir sem ekki þekktu
hann vel, áttuðu sig ekki alveg á
því, hvenær alvörunni lauk og
spaugarinn tók við.
Barnabömunum var hann ein-
stakur afí. Hann lék við þau lítil,
kenndi þeim að spila og tefla,
gladdist yfír framförum þeirra og
þroska til líkama og sálar, og vakti
yfír velferð fjölskyldu sinnar til
hinstu stundar, sem bar að allt of
fljótt. Engin orð fá lýst söknuði
okkar við fráfall hans. Á kveðju-
stundu streyma minningamar
fram, perlur sem enginn getur frá
okkur tekið.
Ég kveð tengdaföður minn með
djúpu þakklæti, virðingu og ást,
og mun alltaf minnast hans eins
og ég sá hann fyrst, með kankvís-
an glampa í bláustu augunum í
bænum.
Blessuð sé minning hans.
Halla Guðmundsdóttir
Mig setti hljóða er mér var til-
kynnt andlát Gunngeirs Pétursson-
ar skrifstofustjóra. Það vill oft fara
svo að andlátsfregnir koma manni
á óvart, þótt mann renni í grun að
hvetju stefnir. Gunngeir hafði bar-
ist við veikindi sín í um ár. Hann
fór til sólarlanda í september í fyrra
og kom þaðan fárveikur og átti
ekki afturkvæmt til starfa. Raunar
urðum við samstarfsmenn hans
varir við að hann gekk ekki heill
til skógar um sumarið, en Gunn-
geir var ákaflega dulur um eigin
hag og sótti hann vinnu sína af
samviskusemi allt til brottfarar-
dags.
Þijú dauðsföll hafa orðið í starfsl-
iði byggingarfulltrúa að undan-
förnu. Fyrstur féll frá Guðmundur
Hjaltason vorið 1989, en hann hafði
starfað hjá embættinu í um þijú
ár. Þá kvaddi okkur Cecilía Þórðar-
dóttir, Cilla eins og hún var alltaf
kölluð og nú Gunngeir hálfu öðru
ári síðar. En Cilla og Gunngeir
höfðu starfað lengst allra hjá emb-
ættinu eða á fjórða áratug og voru
gjörkunnugust öllum innviðum
þess. Þetta er mikið áfall fyrir emb-
ættið.
Gunngeir fæddist í Reykjavík,
sonur hjónanna Péturs Zophonias-
sonar ættfræðings og Guðrúnar
Jónsdóttur. Systkini voru 10, 6
bræður og 4 systur, og var Gunn-
geir yngstur bræðranna. Hann lauk
stúdentsprófí frá MR 1941 og
stundaði síðan nám við verkfræði-.
deild HÍ í tvö ár.
Gunngeir kvæntist ungur eftirlif-
andi konu sinni Sigurrósu Guð-
björgu Eyjólfsdóttur eða Sirrý, eins
og hún er alltaf kölluð, og eignuð-
ust þau tvö börn, Herdísi Björgu
og Viðar.
Aðalstarfsvettvangur Gunngeirs
var hjá embætti byggingarfulltrúa,
en hann war ráðinn skrifstofustjóri
þar í október 1955 og gegndi því
starfi til dauðadags. Aður hafði
hann starfað öðru hverju hjá emb-
ættinu allt frá 1945 með kennslu,
sem var hans aðalstarf í nokkur
ár. Eftir að hann varð skrifstofu-
stjóri hætti hann að mestu kennslu,
en var þó stundakennari alllengi
við Verslunarskólann og kenndi
einnig við Meistaraskólann í
Reykjavík frá stofnun hans 1959
til 1983, en byggingarnefnd átti
mikinn þátt í að koma þeim skóla
á stofn. Gunngeir þótti mjög góður
stærðfræðikennari og hafa márgir
gamlir nemendur hans lokið lofsorði
á kennslu hans í mín eyru.
Þegar frá byijun varð hann
hægri hönd byggingarfulltrúa. Auk
þess að sinna ýmiss konar fyrir-
spurnum og kvörtunum frá borgur-
um, varð hans aðalstarf að undirbúa
fundi byggingarnefndar með bygg-
ingarfulltrúa og reikna út stærðir
bygginga, eins og gert er ráð fyrir
í byggingarsamþykkt og reglugerð.
Allan þennan tíma hefur hann verið
ritari byggingarnefndar.
Það gefur að skilja að margt
hefur breyst á þessum langa tíma
eða 36 árum. Þegar Gunngeir hóf
störf hjá byggingarfulltrúa voru þar
fyrir fjórir starfsmenn, byggingar-
fulltrúi, skrifstofustúlka og tveir
úttektarmenn. Við starfslok hans
er fastráðið starfsfólk fjóitán að
tölu. Með tímanum hefur þjóðfélag-
ið orðið flóknara og aukin verkefni
hlaðist á embættið.
Undirrituð hóf störf hjá bygging-
arfulltrúa í janúar 1958 og höfum
við Gunngeir því verið nánir sam-
starfsmenn í yfír þijá áratugi. Það
er óhjákvæmilegt að menn kynnist
kostum og göllum hvors annars við
svo löng kynni. Gunngeir var mörg-
um góðum kostum búinn til þess
ævistarfs, sem hann hafði valið
sér. Hann var afburða reiknings-
glöggur og mjög fljótur að setja sig
inn í hin flóknustu viðfangsefni.
Hann vildi leysa vanda hvers manns
sem til hans leitaði og sannaðist
það best í því, hy.e margir spurðu
um líðan hans í veikindum hans
síðasta árið og báðu fyrir hlýjar
kveðjur.
Gunngeir hafði mjög gaman af
alls konar stærðfræðiþrautum, svo
og brids- og skákþrautum og var
hann allra manna fljótastur að leysa
slíkar þrautir. Hann var um árabil
meðal okkar snjöllustu bridsmanna
og auk þess mjög gjaldgengur skák-
maður. Þessum hugðarefnum hélt
hann áfram að sinna til dauðadags,
þótt hann hætti keppni.
Að lokum vil ég og fjölskylda
mín ásamt starfsfölki mínu og
byggingarnefnd votta Sirrý og
börnum þeirra okkar dýpstu samúð.
Ingibjörg Ólafsdóttir
Kveðja frá Lions-
klúbbnum Frey
Látinn er góður félagi okkar og
vinur Gunngeir Pétursson. Hann
andaðist 5. september síðastliðinn.
Honum auðnaðist því ekki að byija
nýtt starfsár í Lionsklúbbnum Frey.
Gunngeir gekk í Frey haustið
1971 og starfaði alla tíð síðan í
klúbbnum. Hann gegndi ýmsum
nefndar- og trúnaðarstörfum fyrir
Frey og var formaður hans
1982-83. Ætíð er það þannig að
þegar við missum félaga og vin
látum við hugann reika aftur í tím-
ann. Við eigum ljúfar minningar
af dagfarsprúðum og góðum dreng.
Hann vann störf sín ákveðið en
hljóðlega fyrir klúbbinn.
Við Freysfélagar þökkum fyrir
að hafa fengið tækifæri til að kynn-
ast og starfa með svo ágætum fé-
laga sem Gunngeir var. Við vottum
eiginkonu hans, Sigurrósu Eyjólfs-
dóttur, börnum þeirra og öðrum
ættingjum okkar dýpstu samúð.
F.h. Lionsklúbbsins Freys,
Egill Ingólfsson formaður.

;vem
gírmótorar
rafmótorar
Þýsk gæöavara á góöu veröi.
Einkaumboö á íslandi.
Þekking Reynsla Þjónusta
FÁLKINN
%L.