Morgunblaðið - 27.06.1992, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. JÚNÍ 1992
Jón Einarsson
kennari - Minning
Fæddur 7- september 1932
Dáinn 14. júní 1992
Jón Einarsson kennari í Skógum
undir Eyjafjöllum lést 14. þessa
mánaðar, tæplega sextugur að aldri.
Hann verður borinn til moldar í dag.
Við höfum látið nýtan þegn og góð-
an dreng, fyrir aldur fram.
Jón fæddist í Reykjavík 7. septem-
ber 1932. Foreldrar hans voru Einar
Jónsson lagermaður og bílstjóri frá
Egilsstaðakoti í Villingaholtshreppi
og Guðbjörg Andrea Ólafsdóttir frá
Keflavík í Rauðasandshreppi. Jón
tók stúdentspróf frá Menntaskólan-
um í Reykjavík 1952, var skamma
stund í Háskóla íslands, en lærði
síðan frönsku og ensku við Sor-
bonne-háskóla í París 1953-55.
Kennarapróf tók hann við Kennara-
skóla íslands 1956. Það ár gerðist
hann kennari við Héraðsskólann í
Skógum og var það alla stund síðan;
tvö ár var hann þar skólastjóri,
1975-1977.
Auk kennarastarfsins gegndi Jón
Einarsson ýmsum félags- og trúnað-
arstörfum. Hann var í bamavemdar-
nefnd Austur-Eyjafjallahrepps um
skeið, formaður skólanefndar
hreppsins 1962-78 og sýslunefndar-
maður 1970-78. Ritari Ungmenna-
félagsins Eyfellings var hann
1970-72 og formaður 1973. Er þá
ekki tæmandi talið.
Jón Einarsson kvæntist 1959
Ingibjörgu Ásgeirsdóttur hrepp-
stjóra í Framnesi í Mýrdal, Pálsson-
ar, og konu hans Kristínar H. Tóm-
asdóttur. Þau eignuðust flögur böm,
sem öll hafa komist til manns: Einar
laganema, Guðbjörgu Andreu sál-
fræðing, Unni Ásu hótelstjóra og
Kristínu Rós kennara. Öll eiga þau
böm, og em bamaböm Jóns og Ingi-
bjargar sex.
Jóni Einarssyni kynntist ég fyrst
haustið 1963. Ég var þá nýkominn
í Skóga, ungur maður og einhleyp-
ur, til að kenna þar við héraðsskól-
ann. Einhvem fyrsta daginn minn
þar Ieit Jón inn til mín þar sem ég
var að koma mér fyrir i tveimur
herbergiskytrum sem mér vom ætl-
aðar til íbúðar. Mér stendur það svo
í minni að Jón hafi ekki sagt ýkja
margt í fyrstu. Hann stóð þögull og
hugaði að nokkrum bókum, sem ég
var að taka upp úr kassa. Svo spurði
hann: Heldurðu að þér komi ekki til
með að leiðast héma í vetur? Spum-
ingin kom flatt upp á mig, en þó
svaraði ég neitandi. Og það rættist,
mér leiddist ekki í Skógum. Öðram
fremur átti ég það þeim hjónum,
Jóni og Ingibjörgu, að þakka, og
reyndar líka bömunum þeirra. Ég
varð víst heimagangur hjá þeim og
kunni þar vel við mig, þótt húsa-
kynni væm þröng. Þau bjuggu í
tveimur litlum herbergjum fyrir
skólagangi, en framan við herbergin
var þiljað þvert fyrir enda gangsins,
og þar var eldhúsið þeirra. Síðar,
skömmu eftir að ég-ffuttist frá Skóg-
um 1965, fengu þau inni í nýbyggð-
um kennarabústað. Þangað kom ég
alloft til þeirra. Gestrisnin þeirra var
söm, hvort sem þau bjuggu í þröng-
um eða rúmum húsakynnum.
Þegar ég var í Skógum, vom
kennslugreinar Jóns Einarssonar
enska, landafræði og náttúmfræði.
Ég held reyndar að hann hefði með
þokka getað kennt næstum hvaða
grein sem var. Hann var fjölfróður
og afburða minnugur. Hann hafði
líka einstæða gáfu til sértekningar.
Kom það líklega greinilegast fram
í skáklistinni, en hana stundaði Jón
alla ævi nokkuð, mest þó ungur
maður. Fjómm sinnum var hann í
keppnissveit íslendinga á heims-'
meistaramótum stúdenta í skák.
Hann var líka góður málamaður.
Auk ensku kenndi hann líka síðar
þýsku, og hann var vel að sér í
frönsku. Sem móðurmálskennari
naut ég oft leiðbeininga hans.
Þegar ég hugsa til liðinna sam-
vemstunda, get ég ekki varist þeirri
hugsun að Jóni hafi þótt vænst um
náttúmfræði sem kennslugrein,
einkum að kenna um grös og fugla.
Á því sviði verður minning mín um
hann björtust. Hann fór aldrei með
neinum asa, en var gaumgæfinn, ég
held næstum því gjörhugull. Það var
eins og færi aldrei neitt fram hjá
honum. Hann var kannski að hlsuta
á nemanda stauta enskulexíu inni í
kennslustofu, en jafnframt gaf hann
gaum að sjaldgæfum fugli fyrir utan
gluggann, hvort sem það var nú
landsvala sem þaut fram hjá eða
sefhæna sem tyllti sér til að vappa
nokkur spor á hlaðinu. Mér er hann
í minni þegar við fómm saman í
gönguferðir á vorin til að hyggja að
fuglum, ungum þeirra og eggjum.
Hann var mjög fundvís, þótt aldrei
færi hann hratt. Eftir að ég var far-
inn austan, kom ég vor eftir vor í
heimsókn til Jóns og Ingibjargar
með börnin mín gagngert til að
skoða fuglalífið með Jóni og bömum
hans. Við fórum þá í ævintýralegar
gönguferðir niður með Skógaá eða
upp með Dölu. Það vom yndisstund-
ir með mjúka hnoðra í lófa og hlust-
un eftir tisti í veiku skumi. Enn síð-
ar, eftir að þessar árlegu ferðir féllu
niður, bárust mér skýrslur Einars,
sonar Jóns, um fuglalífið.
Mikill friður umvafði okkur á
göngu okkar um vorgrænt landið
undir Eyjafjöllum. Friður er líka í
minningu minni um vin minn Jón
Einarsson. Fari hann vel og hvíli í
friði.
Ingibjörgu og bömum þeirra Jóns
og tengdabömum og bamabömum
votta ég samúð mína.
Finnur Torfi Hjörleifsson.
í dag verður Jón Einarsson, kenn-
ari, lagður til hinstu hvíldar, en hann
lést að kvöldi 14. júní sl. Skyndilegt
fráfall hans kom sem reiðarslag yfir
fjölskyldu, vini og samstarfsmenn.
Ég kynntist Jóni haustið 1976 er
ég var ráðinn kennari að Skóga-
skóla. Jón hafði þá starfað við
kennslu í um 20 ár og var þaulreynd-
ur varðandi allt er við kom skóla-
starfi. Hann var ætíð reiðubúinn að
gefa góð ráð og miðla af reynslu
sinni og þekkingu.
Jón var vel greindur, einstaklega
minnugur og átti auðvelt með að
tala þannig að allir skildu, hvort sem
hann var að útskýra námsefni fyrir
nemendum eða rökstyðja mál sitt á
fundum. Jón var víðlesinn og góður
tungumálamaður. Hann kenndi
lengst af ensku en hafði þó kennt
flestar námsgreinar í gmnnskóla á
kennsluferlinum. Hann var vand-
virkur og agaður í vinnubrögðum,
enda skákmaður góður. Hann var
metnaðarfullur kennari sem mætti
ávallt vel undirbúinn í kennslustund-
ir og krafðist þess sama af nemend-
um. Þessir eiginleikar nýttust honum
vel í kennarastarfinu, enda tóku
nemendur yfirleitt vemlegum fram-
fömm undir leiðsögn hans.
Jón hafði gaman af að umgang-
ast fólk, var ræðinn og hafði yndi
af að segja sögur. Jón kunni þá list
Fæddur 8. október 1906
Dáinn 22. júní 1992
Í dag verður jarðsunginn frá
Drangsneskapellu Skúli Bjamason
frá Drangsnesi, en hann lést á Hér-
aðssjúkrahúsinu á Blönduósi 22. júní
sl.
Hann var sonur hjónanna Bjama
Guðmundssonar og Jóhönnu Guð-
mundsdóttur frá Klúku í Bjamar-
firði. Systkini Skúla vom átta, en
em nú öll látin nema yngsti bróðir-
inn, Höskuldur, sem búsettur er á
Drangsnesi.
30. óktóber 1947 kvæntist hann
eftirlifandi eiginkonu sinni, Krist-
björgu Guðmundsdóttur frá Bæ á
Selströnd, fædd 6. febrúar 1924.
Eignuðust þau þijú böm, Margréti,
fædda 20. janúar 1947, búsetta á
Blöndósi, Hjalta, fæddan 23. febrúar
að krydda námsefnið með skemmti-
legum frásögnum þannig að
kennslustundir hans urðu mörgum
nemandanum ógleymanlegar. nem-
endur Jóns skipta orðið þúsundum
og hann lagðði sitt af mörkum til
að koma hveijum og einum til nokk-
urs þroska. Það á vel við um störf
Jóns Einarssonar sem segir í kvæði
eftir séra Sigurð Einarsson skáld í
Holti er hann orti til nemenda og
kennara 5 Skógaskóla:
„Og seinast er sumri hallar
og sól þín hnígur rótt í mar,
ber angan um auðn og haga
af ávexti starfs og daga.
Þá sé þitt hrós og heiður þar,
að hér er orðið betra en var.“
Jóns Einarssonar verður saknað
af nemendum og samstarfsfólki í
Skógum. Mestur er þó að sjálfsögðu
missir eiginkonu hans, bama og
bamabama. Ég votta þeim mína
dýpstu samúð og bið Guð að styrkja
þau í sorginni.
Sverrir Magnússon.
Kennari okkar og vinur Jón Ein-
arsson er látinn. Fréttin um andlát
hans varð okkur öllum mikið áfall
því að engum hafði dottið í hug að
svona ætti að eftir að fara.
Jón var mjög metnaðargjam fyrir
okkar hönd og lagði sig fram um
að allir stæðu sig vel. Jón var mjög
fróður maður og hafði víða komið.
Hann kunni margar skemmtilegar
sögur blandaðar spaugi sem við
fengum oft að heyra. Er okkur verð-
ur hugsað til enskutíma hans var
ákveðni Jóns alltaf blönduð glettni
og kátínu. Við eigum öll eftir að
sakna hans og mun minning hans
lengi lifa í hugum okkar allra.
Fyrir hönd nemenda Skógaskóla
veturinn 1991-1992.
Elísabet Sverrisdóttir og
Sigríður H. Halldórsdóttir.
Að morgni 15. júní sl. barst mér
sú harmafregn, að vinur minn, Jón
Einarsson, kennari í Skógum, hefði
orðið bráðkvaddur kvöldið áður. Ég
vissi, að hann hafði átt við vanheilsu
að stríða, en þó komu þessi hryggi-
legu tíðindi mér á óvart.
Jón Einarsson fæddist í Reykjavík
7. september 1932, sonur hjónanna
Einars Jónssonar, starfsmanns hjá
Vegagerð ríkisins, og konu hans
Guðbjargar Andreu Ólafsdóttur.
Eftir stúdentspróf frá M.R. var hann
við nám í Frakklandi um skeið og
minntist Parísardvalarinnar jafnan
með ánægju. Haustið 1956 hóf hann
nám við stúdentadeild Kennaraskóla
íslands og útskrifaðist kennari vorið
1956 og þá um haustið réðst hann
kennari að Héraðsskólanum í Skóg-
um. Það sagði nafni minn mér síð-
ar, að hugur hans hefði þó fremur
staðið til þess að kenna í Reykjavík
og einbeita sér að skákinni, sem var
aðaláhugamál hans á þessum ámm,
enda var hann um og eftir 1950 í
fremstu röð ungra skákmanna.
Hann var ritari Taflfélags Reykja-
víkur 1949-1952 og í stjóm Skák-
sambands íslands í 2 ár. Hann tefldi
í sveit íslands á heimsmeistaramóti
stúdenta í skák í Briissel 1953,
1948, en hann lést 20. september
1949, og Jóhann Bjama, fæddan 25.
júní 1954, búsettan á Hólmavík.
Skúli og Didda hófu búskap sinn
á Drangsnesi og bjuggu þar til
haustsins 1991, en þá fluttu þau til
Blönduóss. Hann setti ætíð sterkan
svip á umhverfi sitt og fáum þótti
vænna um heimabyggðina sína en
Skúla. Gegndi hann margvíslegum
trúnaðarstörfum, sat m.a. í hrepps-
nefnd Kaldrananeshrepps og stjórn
Vekalýðsfélags Kaldrananeshrepps,
og var hann fyrsti heiðursfélagi þess.
Hann var spumll, eftirtektarsamur
og skemmtilegur í samræðum við
unga sem aldna, kunnuga og ókunn-
uga. Ég minnist margra skemmti-
legra samvemstunda í eldhúsinu hjá
Diddu og Skúla, þar sem spjallað var
um heima og geima, því allt til hinstu
stundar gerði hann sér far um að
Skúli Bjarnason frá
Drangsnesi - Minning
Uppsölum 1956 og í Reykjavík 1957.
Éins og fyrr segir gerðist Jón-
kennari í Skógum haustið 1956 og
kenndi þar alla tíð síðan, skólastjóri
1975-77. Aðalkennslugrein hans var
enska og þótti hann afbragðskenn-
ari og var mjög vel látinn af nemend-
um sínum. Hann var formaður skóla-
nefndar A-Eyjaijallahrepps
1962-78. Sýslunefndarmaður
1970-78. Ritari Ungmennafélagsins
Eyfellings 1970-92 og formaður
þess félags 1973. Á þessum ámm
var til siðs að efna til spuminga-
keppni milli félaga og hreppa og var
nafni þá jafnan kvaddur til, keppti
oft á þessum vettvangi við góðan
orðstír.
12. september 1959 kvæntist Jón
Ingibjörgu Ásgeirsdóttur frá Fram-
nesi í Mýrdal, en foreldar hennar
vom sæmdarhjónin Ásgeir Pálsson,
bóndi og hreppstjóri í Framnesi, og
kona hans Kristín H. Tómasdóttir.
Þetta var mikið gæfuspor, því Ingi-
björg reyndist honum traustur lífs-
fömnautur, enda máttu þau vart
hvort af öðm líta en stóðu saman í
blíðu og stríðu. Þau eignuðust fjögur
mannvænleg böm, en þau em: Einar
háskólanemi, kvæntur Laufeyju
Waage, Guðbjörg Andrea, sálfraeð-
ingur, vinnu hjá Félagsvísindastofn-
un HÍ, hennar maður er Jóhann
Friðrik Klausen, Unnur Ása, hótel-
stýra á Hallormsstað, Kristín Rós,
húsfreyja í Reykjavík, gift Óskari
Baldurssyni. Bamabömin em orðin
6. _
Á haustdögum 1966 var ég ráðinn
skólastjóri Bamaskólans í Skógum
og gegndi því starfi til 1980 og þar
lágu leiðir okkar Jóns saman, en
hann var formaður skólanefndar öll
þessi ár, utan tvö þau síðustu. Það
var mér mikill stuðningur í starfi
að geta leitað til nafna míns um
allt, er að skólastarfínu laut. Góð
vinátta var með fjölskyldum okkar
og samgangur mikill og segja má,
að hin seinni árin í Skógum hafi þau
Imba og Jón komið í heimsókn til
okkar flest kvöld að vetrinum og var
jafnan gripið í spil og vom þetta
ánægjulegar kvöldstundir.
Síðsumars 1980 fluttum við hjón-
in í Kópavoginn og það sama haust
andaðist konan mín. En ekki rofnuðu
böndin milli fjölskyldnanna þó nú
væri „vík milli vina“, því oftast, er
fylgjast með viðburðum á líðandi
stund. Hann vildi lifa í sátt við um-
hverfið, var nýtinn og sparsamur og
undi glaður við sitt, sannur heiðurs-
maður var hann í öllum viðskiptum.
Fram á gamalsaldur var Skúli létt-
ur á sér og fór ófár ferðimar, á
gúmmískónum, upp um fjöll og firn-
indi. Trúi ég að fáir eigi fleiri spor
á fjöllum í Kaldrananeshreppi en
helgarleyfi var í Skógaskóla komu
Imba og Jón í heimsókn í Neðstu-
tröð og enn var gripið í spil. Elsta
dóttir mín hafði nú tekið sæti móður
sinnar við spilaborðið. Það var ætíð
tilhlökkun í Neðstutröð 6 þegar von
var á „spilasjúklingunum“ frá Skóg-
um!
Imba mín, Einar, Gugga, Unnur
og Stína. Innilegar samúðarkveðjur
frá mér og fjölskyldu minni og hug-
heilar þakkir fyrir aldarfjórðungs
órofa vináttu.
Jón Kristinsson.
Hinn 15. júní síðastliðinn barst
mér dánartilkynning lengi sam-
starfsmanns og vinar, Jóns Einars-
sonar kennara í Skógum. Jón varð
bráðkvaddur á heimili sínu þann
dag.Kona hans brá sér á fund og
var aðeins hálfa klukkustund fjar-
verandi. Þegar hún kom heim var
Jón allur.
Jón Einarsson var fæddur í
Reykjavík 7. september 1932 og því
tæplega sextugur er hann lést. For-
eldrar hans vom Einar Jónsson, lag-
ermaður hjá Vegagerð ríkisins, og
síðari kona hans, Guðbjörg Andrea
Ólafsdóttir. Jón var eina barn þeirra
hjóna en áður eignaðist Einar börn
með fyrri konu sinni.
Jón Einarsson var ungur settur
til mennta enda búinn ágætum
námshæfileikum. Hann lauk lands-
prófi frá Gagnfræðaskólanum í
Reykjavík 1948 og stúdentsprófí frá
Menntaskólanum í Reykjavík 1952.
Prófi í forspjallsvísindum frá Há-
skóla íslands lauk hann ári síðar.
Síðan lá leiðin til Parísar en þar
stundaði Jón nám tvo vetur við Sor-
bonne-háskóla. Þá lá leiðin heim að
nýju og embættisprófi lauk hann
1956 frá Kennaraskóla íslands f
Reykjavík. Sama haust gerðist Jón
kennari við Héraðsskólann í Skógum
og kenndi þar til æviloka ef frá eru
skilin tvö ár sem hann var skólastj-
óri þess skóla og eitt ár sem hann
naut sjúkraleyfis.
Jón giftist ungur Ingibjörgu Ás-
geirsdóttur frá Framnesi í Mýrdal,
hinni mætustu konu. Þau eignuðust
Qögur börn, Einar sem er í þann
veginn að ljúka laganámi frá Há-
skóla íslands, Guðbjörgu Andreu,
sálfræðing og kennara við Háskóla
íslands. Unni Ásu, hótelstjóra á Eið-
um og Knstínu Rós, kennara í
Reykjavík. Öll em þau mætasta fólk
eins og foreldrar þeirra.
Jón Einarsson var frábær spila-
maður og taflmaður. Hann tefldi við
góðan orðstý á landsmótum ung-
mennafélaganna og víðar og var
landskunnur spilmaður í bridge svo
að dæmi séu nefnd.
Kennsla varð aðalstarf Jóns Ein-
arssonar. Kennslustarf við héraðs-
skóla er lýjandi og slítandi. Sést það
meðal annars á því að fimm sam-
starfsmenn okkar hafa orðið bráð-
kvaddir á liðnum árum, þeir Magnús
Gíslason, skólastjóri, Helgi Geirsson,
skólastjóri, Guðmundur Magnússon,
kennari, William Möller kennari, auk
Jóns.
Jón Einarsson var frábær fræðari
sem dæmin sanna og eftirlæti nem-
enda sinna. Hann tók nokkurn þátt
í stjórnmálum og var um skeið í
hann. Skúli annaðist grenjavinnslu í
Kaldrananeshreppi á áratugi, og
verður hans lengi minnst fyrir þau
störf, svo vel og samviskusamlega
vom þau unnin. Hann skrifaði m.a.
greinargóða lýsingu á öllum gren-
stæðum f Kaldrananeshreppi, kom-
andi kynslóðum til gagns og fróð-
leiks.
Með ámnum ágerðist heilsuleysi
hans og sjúkrahúsferðimar urðu
fleiri. Það var svo í fyrra vor að
hann þurfti að taka þá erfiðu ákvörð-
un að flytja burtu úr litla þorpinu
sínu, því enginn er þar læknisþjón-
ustan. En áður en að brottflutningi
kom veiktist hann alvarlega, dvaldist
um tíma á Sjúkrahúsinu á Hólmavík,
en var síðan fluttur á Héraðssjúkra-
húsið á Blöndusósi. Þar dvaldist hann
fram undir jól og hafði þá fengið það
mikinn bata að hann gat dvalist
heima um stund við ástríki og um-
hyggjusemi eiginkonu sinnar og dótt-
ur sem búsett er á Blönduósi.
Elsku Didda, Magga, Jói og fjöl-
skyldur, við Gunna sendum ykkur
innilegustu samúðarkveðjur.
Guðmundur B. Magnússon.