Morgunblaðið - 03.10.1996, Blaðsíða 48

48 FIMMTUDAGUR 3. OKTÓBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ALDA
PÉTURSDÓTTIR
+ Alda Péturs-
dóttir fæddist í
Hafnarfirði 28.
mars 1929. Hún lést
á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 25.
september síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru El-
ínborg Elísdóttir og
Pétur Björnsson í
«•» Hafnarfirði. Alda
var yngst fimm
systra. Systur henn-
ar eru: Sesselja, f.
1917, gift Sófusi
Bertelsen, Hulda
Sigrún, f. 1919, d. 1982, gift
Geir Gestssyni, Vigfúsína, f.
1925, d. 1925, og Ásdís, f. 1926,
gift Vilhjálmi Sveinssyni.
Árið 1950 giftist Alda Her-
manni Valsteinssyni frá Akur-
eyri og eignuðust þau þijá syni.
Þeir eru: 1) Haukur, f. 1949,
MIG LANGAR að minnast í fáum
orðum vinkonu minnar sem er látin
langt um aldur fram. Margs er að
•»—-'áiinnast þegar litið er um öxl. Það
var árið 1975 sem ég kynntist Öldu
fyrst. Ég var að byija að vinna hjá
BÚH í Hafnarfirði og var sett við
sama borð og þær systurnar Alda
og Setta. Þarna kynntist ég alveg
einstakri konu. Konu sem lét sér
annt um aðra. Það var sama hvort
það var ég eða kakkarnir mínir,
alltaf var hún reiðubúin að rétt fram
hjálparhönd ef með þurfti.
Alda var alltaf kát. Hún var há-
vær og ég er hávær, tvær góðar
•^piinan. Við gátum hlegið okkur
'máttlausar út af hveiju sem var.
Alltaf vorum við eitthvað að bralla
saman. Þær voru ófaár utanlands-
ferðirnar okkar saman. Sú ferð sem
stendur upp úr er ferðin til Mall-
orca árið 1976. Mikil gleði og hlát-
ur ríkti allan tímann. Það var í
þessari ferð sem Alda fékk alnöfnu
sína, Öldu Pétursdóttur. Þá var nú
aldeilis slegið upp veislu. Ekki má
gleyma fimmtudagskvöldunum
góðu. Þá fórum við nokkrar saman
úr vinnunni út að borða og síðan á
tískusýningu á Skálafelli. Eigin-
mennirnir voru farnar að gera grín
að þessum tíðu ferðum okkar á
þennan skemmtilega stað. Eða ferð-
-»-viynar með Verkakvennafélaginu,
þær voru ófáar og alltaf jafn
skemmtilegar. Svona gæti ég haldið
áfram.
Elsku Hemmi, Reynir, Pétur,
Haukur og fjölskylda. Ég og mín
fjölskylda vottum ykkur okkar
dýpstu samúð. Megi guð styrkja
ykkur í sorginni.
Mig langar að enda þetta með
eftirfarandi orðum, en svona sá ég
Öldu fyrir mér:
giftist Margréti
Fredriksen, þeirra
synir eru Martin, f.
3. desember 1968,
og Hermann, f. 24.
janúar 1972. Her-
mann á son, Martin,
f. 16.9. 1994. Hauk-
ur og Margrét slitu
samvistum. Sambýl-
iskona _ Hauks er
Olöf Ásgeirsdóttir,
hennar börn eru
Hulda Sigmarsdótt-
ir og Björn Sigmars-
son. 2) Pétur Ágúst,
f. 1955, er giftur
Herdísi Brynjólfsdóttur, þeirra
börn eru Alda, f. 18. september
1976, og Ægir, f. 29. júní 1979.
3) Reynir, f. 26. september 1959,
ókvæntui; og barnlaus.
Útför Öldu fer fram frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
„Þó ég sé látinn, harmið mig
ekki með tárum. Hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta. Ég er
svo nærri, að hvert eitt ykkar tár
snertir mig og kvelur, en þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug,
lyftist sál mín upp í mót til Ijóss-
ins. Verið glöð og þakklát fýrir allt
sem lífið gefur, og ég, þótt látinn
sé, tek þátt í gleði ykkar yfir líf-
inu.“ (Höf. ók.)
Sæunn Sigursveinsdóttir.
Elsku systir mín og vinkona.
Þetta gerðist allt svo fljótt. Við
Villi vorum nýkomin heim frá
ísafirði þegar Reynir hringir til
okkar og segir að þú hafir fengið
heilablæðingu og sért á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur. Það var ekki nema
vika síðan við vorum hér öll fjöl-
skyldan saman komin ásamt þér í
70 ára afmæli mínu. Ég þakka fyr-
ir þessa síðustu stund sem við áttum
saman. Alltaf varstu hrókur alls
fagnaðar og margs er að minnast.
Það hefur alla tíð verið mjög kært
á milli okkar og þú hefur vakað og
sofið yfir mér í mínum veikindum
og reynst mér alltaf svo vel. Mikill
samgangur var á milli okkar. Við
vorum fjórar systurnar sem bjugg-
um hér í Hafnarfirði og oft var kátt
í afmælis- og jólaboðunum.
Ég mun ævinlega geyma minn-
ingu þína í hjarta mínu og huga
og með þessum fátæklegu orðum
kveð ég þig, elsku Alda mín.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég öllum aðstandendum.
Ásta systir.
Hér hvílast þeir, sem þreyttir göngu luku,
í þapar brag.
Ég minnist tveggja handa, er hár mitt struku
einn horfmn dag.
0, guðir, þér, sem okkur örlög vefið
svo undarleg.
Það misstu allir allt, sem þeim var gefið,
og einnig ég.
Og ég, sem drykklangt drúpi höfði yfír
dauðans ró,
hvort er ég heldur hann; sem eftir lifir,
eða hinn, sem dó?
(Steinn Steinarr)
Mér er sagt að amma mín sé
dáin. Hvernig sem ég hugsa um
það þá er ég alltaf sannfærð um
að næst þegar ég kem í bæinn verð-
ur hún úti í glugga að bíða eftir
okkur eins og hún var svo vön að
gera. Ég get ómögulega skilið að
ég eigi ekki eftir að hitta hana aftur.
Ég man alltaf eftir því þegar hún
sat með mig og var að segja mér
sögur af mér þegar ég var lítil. Ég
gat til dæmis hlustað á hana aftur
og aftur þegar hún sagði mér frá
því þegar ég fæddist. Þá voru þau
stödd úti á Spáni og skáluðu fyrir
mér þar. Við erum bara fjögur
barnabörnin og ég er fyrsta og eina
stelpan hennar, enda er ég svo
heppin að bera nafnið hennar.
Hún amma mín var búin að vera
bakveik næstum alla sína ævi, en
nýlega fór hún í uppskurð út af því
og var hún á mjög hröðum bata-
vegi. Sunnudaginn 22. september
fóru þau, amma og afi, í heimsókn
til Matta litla, eina barnabarna-
barnsins sem þau eiga, og þá leið
henni mjög vel og var öll hin hress-
asta.
En seinni partinn daginn eftir,
þegar hún var að tala í símann við
son sinn, pabba minn, gerðist það,
svo óvænt og öllum algjörlega að
óvörum. Hún fékk heilablóðfall. Ég
áttaði mig ekki á því hvað væri að
gerast, amma gat ekki dáið, ekki
amma mín. Hvernig sem ég hugs-
aði um það þá trúði ég þessu ekki,
þetta hlaut að vera einhver mis-
skilningur. Það var ekki fyrr en ég
sá hana á spítalanum sem áfallið
kom. Að sjá hana liggja þarna svo
fallega með allar þessar slöngur og
öll þessi tæki í kringum sig. Ég
fékk áfall. Var þetta virkilega að
gerast? Gat amma mín dáið?
Þó að ég hafi vitað eftir þetta
að hún kæmi ekki aftur trúði ég
þessu samt ekki, ég hélt í einhveija
von, von um að næst þegar ég
kæmi í bæinn þá væri hún amma
mín úti í glugga að bíða eftir okkur.
Annað áfallið kom þegar mér var
sagt að hún væri dáin. Dáin, hún
amma mín var dáin og það var
ekkert sem ég gat gert, ekkert. Það
erfiðasta sem ég hef gert var að
kveðja hana, það var eins og ég
gæti haldið henni hjá mér, á lífi,
ef ég kveddi hana ekki.
Þetta gerðist allt svo hratt að
mér fannst ég hafa misst af ein-
hveiju. En hún fór og núna er hún
hjá Guði þar sem henni líður vel.
Samt mun hún aldrei fara frá okk-
ur, svo Iengi sem við munum eftir
HREIÐAR
JÓNSSON
+ Hreiðar Jónsson fæddist í
Bollakoti í Fljótshlíð 19. jan-
úar 1918. Hann lést á Selfossi
14. september og fór útför hans
fram frá Hlíðarendakirkju 21.
september.
KOMUM aðeins inn í garðinn,
sagði Hreiðar. Tíu ára snáði bar
óttablandna virðingu fyrir garðinum
hennar Höllu í Árkvörn en fylgdi
— og alla leið að rifsbeijarunnun-
um sem sólskríkjurnar voru svo iðn-
ar við að tína berin af. í þessari
rifsbeijaveislu upplýstist að aldurs-
munur veislugestanna var meiri en
tuttugu ár. Dagar og vikur sam-
kynnanna urðu að mánuðum og
sumrum og stundum að fáeinum
vetrardögum. Hreiðar var löngu
■njtórðin meginstoð þess búskapar sem
» þau Páll og Halla ráku í Árkvörn.
Hann var líka ótrúlega næmur,
glettinn og skilningsríkur á hug
okkar, barnanna, og umgekkst okk-
ur með umhyggju og virðingu —
og það var eins og hann ætti sjálfur
yngri börnin sem skoppuðu til hans
frá Eyvindarmúla.
Þegar þessi fyrrum snáði lítur til
baka rís minningin um Hreiðar upp
úr eins og um kært foreldri á tíma-
bili þegar það skipti verulegu máli.
Minningar þyrpast að. Dagleg sam-
skipti og einstakir viðburðir. Að
morgni í heiðinni þegar kýrnar ekki
finnast birtist Hreiðar — það virðast
vera för innyfír Múlann. Tólf ára
er hann ríðandi í för inn á Þórs-
mörk með Hreiðari. Nú finnur þú
fyrir okkur vöðin inn yfir vötnin,
þið strákarnir nýbúnir að fara þau,
— og hélt þó auðvitað öllu í öruggri
hendi. Sautján árum seinna (í sept-
ember 1969) eru þeir fyrstir til að
aka frá Jökulheimum, norður með
Vatnajökli til Nýjadals, ásamt þrem-
ur öðrum. Alltaf sami öðlingur og
sami hlýleiksmaður í samskiptum
við nærstatt æskufólk.
Svo kom hún Guðrún Sæmunds-
dóttir inn í líf hans og þá kvað þar
við nýja tón — nú var hann aldrei
einn, og það_ var indælt að heim-
sækja þau í Árkvörn og að Smára-
túni 8 á Selfossi þar sem þau hafa
búið síðustu árin.
Það var nú síðsumars að Hreiðar
fékk áfall sem varð honum að ald-
urtila eftir skamma sjúkralegu en
fram til þess var hann eins og allt-
af, íhugull, traustur og ákveðinn og
mikill atgervismaður til allra átaka.
Snáðinn er löngu úr grasi vaxinn
en honum er að leiðarlokum efst í
huga hversu lánið lék við hann að
fá að vera samtímis Hreiðari á þess-
ari lífsins vegferð. Öllum vinum
Hreiðars sendum við okkar innilegu
samúðarkveðjur og alveg sérstak-
lega þér, Guðrún Sæmundsdóttir.
Gísli Olafur Pétursson og
Ragna Freyja Karlsdóttir.
henni mun hún alltaf vera til í huga
okkar og þannig getum við tekið
hana með okkur hvert sem er og
alltaf haft hana hjá okkur.
Amma fæddi þijá syni í sínu lífi
og mun vonandi gefa þremur öðrum
aðilum líf með líffærunum sem hún
gaf að sér látinni.
Elsku amma, við söknum þín
mikið, það verður skrítið að lifa án
þín en við vonum að þú hafir það
gott þar sem þú ert og að Guð
geymi þig og blessi.
Þá fyrst skiljum vér dauðann er hann legg-
ur hönd sína á einhvern sem vér unnum.
(Madame de Staél)
Einlæg kveðja frá sonardóttur.
Alda Pétursdóttir.
Elsku amma mín.
Að vita til þess að þú ert ekki
lengur meðal okkar er virkilega
sárt og erfitt að sætta sig við. All-
ar þær minningar frá því ég var
krakki um heimsóknirnar til þín og
afa eru allar svo hlýjar og góðar.
Þú varst alltaf svo góð við mann
og ef beðið var um eitthvað var
alltaf sama svarið: „Já, elskan mín.“
Þú gekkst mikið upp í því að
gleðja aðra, þú áttir líka svo gott
með að tala við fólk, því þú varst
alltaf svo lífsglöð.
Bros þitt og skemmtilegur hlátur
þinn má segja að hafi einkennt þig,
elsku amma mín.
Ég reyni að hugga mig við allar
þær góðu stundir sem ég átti með
þér og að þú fékkst að sjá þitt fyrsta
langömmubarn, hann Martin litla.
Hvað þú ljómaðir í hvert skipti sem
þú sást hann og ég mun alltaf tala
um langömmu í Hafnarfirði við
hann því hann mun aldrei gleyma
þér.
Það er erfitt að þurfa að kveðja
þig núna, elsku amma mín, því
söknuður minn er svo mikill að orð
fá því ekki lýst.
Þú munt alltaf eiga stórt pláss í
hjarta mínu.
Elsku afi minn, þú hefur verið
eins og klettur á þessum erfiðu tím-
um og ég bið góðan Guð að gefa
þér og Reyni, pabba og Pétri styrk
í sorginni. Ég veit að amma er og
mun alltaf fylgjast með okkur. Takk
fyrir allt, amma mín.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Hermann Hauksson.
Ég vil minnast ömmu minnar í
örfáum orðum. Ég vil þakka þér
fyrir allt það sem þú gerðir fyrir
mig, allar þær góðu stundir sem
við áttum saman. Það er skrýtið
að hafa þig ekki lengur hérna með
mér en samt í trú minni verðum
við alltaf saman, amma mín.
Guð geymi þig og blessi.
Guð gefi afa og Reyni, pabba og
Pétri styrk á þessum erfiðu tímum.
Martin Hauksson.
Nú hefur hún Alda mín kvatt
þennan heim. Mig langar að minn-
ast hennar í kveðjuskyni.
Við kynntumst þegar ég var að-
eins 16 ára og var hún tengdamóð-
ir mín í tæp 22 ár. Við áttum sam-
an margar góðar stundir og reynd-
ist hún mér vel þegar eitthvað bját-
aði á.
Þó að leiðir hafi skilið fyrir átta
árum var hugur minn oft hjá henni.
Hún var glaðlynd og hress kona sem
stóð með sínum. Drengjunum mín-
um reyndist hún góð amma og hafa
þeir misst mikið. Hennar verður
sárt saknað.
Elsku Hermann minn, megi góð-
ur guð styrkja þig og þína.
Tímarnir breytast, tryggir vinir skilja,
talað meir’ í þögn, en mæltum orðum.
Allt það er við áttum saman forðum,
aldrei um framtíð gleymska nái að hylja.
(Ármann Kr. Ein.)
Margrét A. Frederiksen.
Þegar ég kynntist Öldu Péturs-
dóttur kom hún mér fýrir sjónir sem
ákveðin og snaggaraleg kona sem
„gustaði" af hvar sem hún fór. Alda
var heilsteypt kona sem hafði mót-
andi áhrif á heimili sitt og annað
umhverfi. Hún hafði ákveðnar skoð-
anir á flestum málum og í verka-
lýðsmálum var hún vel að sér enda
búin að sitja margan fundinn og
þingið. Hin síðari ár gat hún lítið
sinnt þessu áhugamáli sínu vegna
þrálátra veikinda í baki. Það vakti
ánægju allra að sjá hversu miklar
framfarir mátti sjá eftir vel heppn-
aða skurðaðgerð, og þá ekki síst
vinkvenna hennar úr verkalýðsbar-
áttunni. Hún var öll að ná sér og
hlakkaði til að takast á við hin
ýmsu verkefni. Alda var komin í
samband við vinkonurnar aftur og
lífið blasti við.
Hinn 15. september átti Ásta
systir hennar stórt afmæli. Þar var
samankominn mikill hluti fjölskyld-
unnar sem henni var svo annt um
að hittist og ræktaði samband sín
á milli. Þar var hún í fullu „starfi“
við að útskýra hver var hvað og
hver tilheyrði hveijum. Þetta síð-
degi var henni og öðrum sem þar
voru dýrmæt stund, svona eftir á
að hyggja, því engum gat komið
til hugar að þetta væri í síðasta
sinn sem hún væri með okkur öllum
saman.
Það var kannski tilviljun að síð-
asta ævikvöldinu eyddi hún í afmæl-
isveislu hjá litla „skottinu“ sínu,
eins og hún kallaði gjarnan litla
barnabarnabamið sitt sem hún
hafði svo gaman af og var svo stolt
af. Það er sárt til þess að hugsa
að hann Martin litli skuli ekki eiga
þess kost að kynnast betur þessari
hressu og kátu langömmu sinni.
Elsku Hermann, missir þinn er
mikill og ykkar feðga allra, megi
góður guð styrkja ykkur og okkur
öll í þessari miklu sorg. Við trúum
því og treystum að faðir ljóssins
gæti hennar fyrir okkur.
Mig langar til að þakka tengda-
móður minni fyrir það sem hún
hefur verið í kynningu okkar með
þessu Ijóði Matthíasar:
Hví skyldi ég yrkja um önnur fljóð,
en ekki um þig, ó móðir góð? -
Upp þú minn hjartans óður!
Því hvað er ástar og hróðrar dís,
og hvað er engill úr Paradís,
hjá góðri og göfugri móður?
(M. Joch.)
Ólöf Ásgeirsdóttir.
Með nokkrum orðum langar okk-
ur að kveðja og minnast nágranna
okkar, Öldu Pétursdóttur, sem er
látin.
Fyrir u.þ.b. fimm árum fluttust
sex fjölskyldur í stigaganginn á
Álfholti 2c. Mynduðust fljótlega
sterk tengsl og vináttubönd milli
íbúanna og höfum við átt margar
ánægjulegar samverustundir. Við
andlát Öldu hefur því verið höggv-
ið stórt skarð í litla samfélagið
okkar. Okkur finnst það undarleg
tilhugsun að næst þegar við hitt-
umst öll saman munu þeir feðgar
Hermann og Reynir vera án Öldu
sinnar. Missir þeirra er mikill, þeir
horfa nú á eftir eiginkonu og móð-
ur sem bjó þeim einkar fallegt
heimili.
Snyrtimennska, dugnaður og
ákveðni var einkennandi fyrir Öldu.
Hún barðist fyrir rétti annarra en
var lítillát fyrir sjálfa sig. Hún var
ávallt hress þrátt fyrir mótlæti en
hafði átt við langvarandi bakveiki
að stríða sem sá fyrir endann á
þegar kallið kom.
Elsku Hermann, synir, tengda-
dætur, barnabörn og aðrir aðstand-
endur, guð gefi ykkur styrk í sorg-
inni. Megi minning Öldu lifa í hjört-
um okkar.
Blessuð sé minning hennar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Fjölskyldurnar Álfholti 2c.