Morgunblaðið - 15.11.1996, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 15. NÓVEMBER 1996 45
JÖRUNDURÁRMANN
GUÐLA UGSSON
+ Jörundur Ár-
mann Guð-
laugsson var fædd-
ur 20. október 1932.
Hann lést 8. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar Jörund-
ar voru Guðlaugur
Jónsson, verkam.,
f. 3.6. 1906 að Fossi
á Húsavík, d. 12.
sept. 1982, á Húsa-
vík, og Gratíana
Sigríður Jörunds-
dóttir, f. 29.6. 1905
á Flateyri, d. 28.4.
1972 á Húsavík.
Systkini: Karen, f. 22.11. 1929,
Guðbjartur, f. 28.6. 1934,
Dagný Jóna, f. 28.6. 1929, Rak-
el, f. 12.6. 1939, Kristjana, f.
18.12. 1944.
Kona Jörundar er Katrín
Valgerður, f. 14.12. 1931, Ás-
grímsdóttir útgerðarmanns, f.
10.8. 1904, d. 19.3. 1982, og
Margrétar Gróu Sigurðardótt-
ur, f. 8.12. 1896, d.
6.6. 1996. Börn
þeirra: Ásgrímur
Grétar, f. 30.3.
1957, verktaki,
Guðlaugur, f. 15.7.
1959, múrari,
Sunneva, f. 20.1.
1964, húsmóðir,
Sigríður Vala, f.
14.9. 1967, húsmóð-
ir.
Jörundur lauk
sveinsprófi í
Múraraiðn í Reykja-
vík 1960 undir
handleiðslu Arna
Guðmundssonar. Jörundur var
virkur félagi í Múrarafélagi
Reylqavíkur. Ritari félagsins
1962-66, formaður taxtanefnd-
ar 1964-66. Meistararéttindi
17. apríl 1967. Félagi í Múrara-
meistarfélagi Reykjavíkur.
Utför Jörundar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Ég vil minnast góðs manns, Jör-
undar Guðlaugssonar, er ég var svo
lánsamur að kynnast fyrir all nokkr-
um árum vegna vinskapar við fjöl-
skylduna. Jörundur var af þeirri
manngerð sem nú er orðin alltof fát-
íð. Hann var ljúfmenni sem aldrei
haggaðist á hveiju sem gekk í lífi
eða starfi. Hann var múrari að mennt
og starfaði við það uns veikindin
lögðust að fyrir nokkrum árum.
Hann var harðgerður maður og
hraustur svo af bar og kom það sér
vel í starfi sem oft er mönnum erfitt
og slítandi. Jafnaðargeð og blítt við-
mót einkenndu hann í öllu lífi, ásamt
mikilli umhyggju fyrir fjölskyldunni.
Hann byggði fjölskyldu sinni veglegt
hús á fögrum stað við Lyngheiðina
í Kópavogi. Þar áttu Jörundur og
Katrín yndislegt heimili þar sem fjöl-
skyldan og vinir komu oftlega sam-
an, að ógleymdum hópi barnabarna
sem nú sakna síns hlýja og góða afa.
Jörundur giftist eftirlifandi konu
sinni, Katrínu 20.10. 1956. Þau áttu
sitt fyrsta heimili að Ljósheimum 8
í Reykjavík. Er Jörundur hafði lokið
námi á árinu 1960 hófst hann handa
við að byggja nýtt hús að Hjalla-
brekku 7, í Kópavogi. Þangað flutti
svo íjölskyldan árið 1965. Jörundur
varð sjálfstæður atvinnurekandi í iðn
sinni að afloknu meistaraprófi. Hann
var mjög afkastamikill verktaki og
byggði fjölda húsa víða á Reykjavík-
ursvæðinu. Hann var oft með fjölda
manna í vinnu við þessa starfsemi
og menntaði hóp ungra manna í iðn-
inni. Má því trúa að þeim mönnum
hafi verið vel kennt. Hann dró ekki
af eigin atorkusemi og vann öll þau
verk sem til féllu svo verkum mætti
miða. Jörundur byggði svo nýtt hús
er fjölskyldan flutti í að Lyngheiði
6, á árinu 1978. Þar bjó hann ásamt
konu sinni og bömum og einu barna-
bami þar til hann lést.
Fundum okkar bar saman í gegn-
um árin af ýmsum tilefnum. Tvö ber
þar hæst. Um Jónsmessuna 1995
kom fjölskyldan saman til að vera
við brúðkaup eldri dóttur þeirra
hjóna, Sunnevu. Það var öllum sem
þar komu alveg sérstakt gleðiefni
að Jörundur skyldi sjálfur vera þar
mitt á meðal, þrátt fyrir erfíð veik-
indi, og fylgja dóttur sinni upp að
altarinu. Þessi atburður var öllum
er viðstaddir voru alveg einstaklega
gleðilegur og dró það ekki úr að hitt-
ast svo á fögmm stað er dagur var
að kveldi kominn, með fjölskyldu og
vinum og gleðjast á góðri stund. Við
fengum þar tækifæri til að skiptast
á vinarkveðjum og hlýjum óskum.
Mig langar einnig til að minnast
gleðistundar á heimili þeirra Jörund-
ar og Katrínar, en það var er
Sunneva, dóttir þeirra lauk stúdents-
prófí. Við komum saman á Lyngheið-
inni þennan fallega vordag og nutum
góðs félagsskapar. Jörundur var þar
mitt á meðal og áttum við langt sam-
tal um ýmislegt úr æsku hans og
uppvexti.
Það er þeim er á hlýddu algerlega
ógleymanlegt hvernig hann lýsti
veru sinni og vinnu sem fjármaður
í Möðrudal á Fjöllum er hann var
ÞORBJÖRG RAGNA
PÁLSDÓTTIR
+ Þorbjörg Ragna
Pálsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 9.
ágúst 1904. Hún lést
í Reykjavík 5. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Margrét Árna-
dóttir Þorvaldsson-
ar hins merka at-
hafnamanns við
Faxaflóa og Páll
Friðriksson, stýri-
maður og sjósókn-
ari af hinni al-
þekktu sjómanns-
ætt, Bergsætt.
Systkini hennar eru: Friðrik
vörubílstjóri; Magnús versl-
unarmaður, Helga Fjóla hús-
móðir og Ragnar verkamaður,
sem nú eru látin, en á lífi eru
Þóra húsmóðir á Akranesi,
Bára húsmóðir á Akranesi og
Horfín er yfir móðuna miklu aldr-
aður Reykvíkingur, Þorbjörg Ragna
sem ætíð var nefnd Ragna á seinni
Sólveig húsmóðir í
Neskaupstað.
Hinn 22. apríl
1936 giftist Þor-
björg Ragna Geir-
harði Jónssyni og
átti með honum
dótturina Sonju,
fædda 20. nóv-
ember 1936. Þau
slitu samvistir.
Hinn 12. október
1954 giftist hún Frí-
manni Sigurðssyni
sem andaðist 26.
febrúar 1979.
Barnabömin em:
Páll, búsettur í Danmörku,
Bjami, sem lést 1978, og Ragn-
ar, búsettur i Danmörku.
Langömmubörnin em sjö.
Utför Þorbjargar Rögnu fór
fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
árum. Bemskuheimili hennar var á
Grettisgötu 33 og þar fæddust öll
bömin nema þau elstu, Friðrik og
MINIMINGAR
ungur maður. Myndin sem hann dró
upp af löngum vetrarnóttum í kyrrð
og frosti er hann stóð yfír mörgu
fé bænda þar og hélt til beitar, vík-
ur mér aldrei úr huga. Sagan af
góða fjárhirðinum er ekki fjarlæg.
Sá sem gengur um fjöllin i kyrrð
vetrarnæturinnar fær margs að
gæta og hann er aldrei einn. Al-
mættið vakir yfir og sá sem ekki
æðrast mun aldrei skorta neitt. Þessi
lífsreynsla hefur örugglega markað
hinn unga mann er þarna dvaldi
langar nætur og gekk um öræfin.
Þetta var það sem snart svo djúpt
í framkomu og fari þessa hlýja
manns; þroski, æðruleysi og góður
vilji er aldrei bognaði.
Þeim sem eftir lifa er þetta gefíð
sem leiðarljós um það hvemig ber
að taka burtköllun manns er tók öllu
sem að höndum bar af styrk og
æðruleysi og láta ekki bugast þó
sorgin sé mikil og skarð hins sterka
manns sé vandfyllt.
Ég óska vinum mínum, Katrínu,
Ásgrími, Guðlaugi, Sunnevu, Sigríði,
mökum þeirra og bömum allrar
blessunar og styrks á erfíðri stund.
Eftir lifir minningin um góðan dreng
sem aldrei æðraðist og axlaði byrðar
vanheilsu af styrk sem fáum er gef-
inn.
Guðmundur Kjartansson.
Elsku Jömndur! Um leið og ég
kveð þig hinstu kveðju vil ég þakka
þér fyrir okkar góðu kynni sl. 15 ár.
„Eitt sinn skal hver maður deyja“
segir máltækið, en hversu ljós sem
þessi lífsins staðreynd er kemur hún
samt alltaf á óvart og er í augum
okkar sem eftir lifa með öllu ótíma-
bær. Baráttan er búin að vera löng
og ströng, en aldrei kvartaðir þú
heldur tókst því sem koma skyldi og
mættir örlögum þínum.
Minningamar koma hver af ann-
arri í hugann. Þú varst mikið nátt-
úrubam og einstaklega fróður um
marga hluti. Mér er það minnisstætt
fyrst eftir að ég tengdist fjölskyld-
unni að í dagskrárlok sjónvarpsins
tíðkaðist að birta landslagsmynd og
var þá sama hvaða þúfa eða lækj-
arspræna var sýnd, alltaf varst þú
búinn að nefna staðinn áður en heiti
hans birtist á skjánum.
Þegar við keyptum húsið okkar í
Skipasundinu og eignuðumst garðinn
okkar varst þú alltaf með svör á
reiðum höndum við því hvað þessi
og hin plantan hétu og þurfti oft að
minna okkur á oftar en einu sinni.
Fingur þínir voru svo sannarlega
„grænir“ og ber garðurinn í Lyng-
heiðinni þess fagurt vitni.
Sögumar þínar voru frábærar og
oft náðist þú á slíkt flug að þær
urðu æði langar enda var i þær lögð
nákvæmni og frásagnargleði. Þær
komu líka oft á óvart eins og sú síð-
asta þegar þú sagðir okkur að þú
sem ungur drengur hefðir æft box
um tíma.
hún. Foreldramir og sytkinin voru
stór og sameinuð fjölskylda þar sem
allir hjálpuðust við að komast af.
Faðirinn var stýrimaður, mikill sjó-
sóknari og duglegur að afla heimilinu
tekna. Móðirin var heima og stóð
vörð um hag heimilisins og þar var
alltaf rúm fyrir gesti og gangandi.
Hlýja, glaðværð og sú hugsun að
vera sjálfbjarga var það veganesti
sem börnin fengu. Frænka mín var
elst af dætrunum og því kom í henn-
ar hlut hin mikla ábyrgð að hjálpa
foreldrum sínum strax ung að ámm.
Hún var dugleg og vel vinnandi og
ekki var aldurinn hár þegar hún var
farin að sauma fötin á systkini sín
og fleiri í fjölskyldunni.
Aldrei minntist frænka á óskir sín-
ar og væntingar á yngri ámm en
oft hef ég haft það á tilfinningunni
að hún hafí fórnað æskudraumum
sínum fyrir hag og velferð Q'ölskyld-
unnar, án þess að nokkum tíma lægi
biturð þar að baki.
Tobba, eins og hún var nefnd í
æsku var vel gefín kona, fríð og lág-
vaxin. Hún var einstaklega snyrtileg
og gekk ævinlega svo smekklega til
fara. Allt sem hún gerði og allt sem
hún keypti var efnismikið og vel
vandað. Hún var „dama“ í þess orðs
fyllstu og jákvæðustu merkingu.
Með fyrri eiginmanni sínum, Geir-
harði, eignaðist hún einkadótturina
Þegar þú varst á spítalanum í
sumar fengu stelpurnar að keyra þig
um gangana í hjólastól og þá var allt
í lagi að fara svolítið greitt. Þú pass-
aðir líka alltaf að skipta jafnt á milli
bamabamanna þegar þú gafst þeim
sælgæti og oft lumaðir þú á ein-
hveiju góðgæti handa litlum sálum
þegar komið var í heimsókn í Kópa-
voginn.
Oft bar æskustöðvarnar á góma,
en bæði Húsavík og Möðrudalur voru
þér mjög kærir staðir. Hestamennsk-
an varð þinn fylgifiskur alla tíð og
er sárt til þess að hugsa að núna
þegar synir þínir eru báðir komnir í
hestamennskuna getir þú ekki notið
þess með þeim. Samt er ég þess full-
viss að þar eigir þú eftir að fylgjast
með sem og annars staðar.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.I.H.)
Söknuður okkar er mikill og sér-
staklega Katrínar sem misst hefur
svo mikið á stuttum tíma og sem
alltaf stóð svo sterk eins og klettur
með þér. Blessuð sé minning þín,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín tengdadóttir,
Rannveig.
Nú er þrautin á enda, elsku afí.
Allt okkar líf varstu veikur og því
þótti okkur eðlilegt að þitt hlutverk
væri bara að taka ætíð svo vel á
móti okkur er við komum í heimsókn
til ykkar ömmu, sem þú og gerðir.
Þú kallaðir okkur „vinan hans afa“
og „vinurinn hans afa“ enda varstu
vinur, ekki bara afí. Þú hvattir okkur
ætíð til dáða og stóðst með okkur
ef þér þótti við beitt óréttlæti. Svo
áttir þú líka alltaf eitthvað bragðg-
ott uppi í eldhússkáp sem þú gafst
okkur. Stundum fengum við nesti
heim og þá hvíslaðir þú að okkur að
gæta þess að mamma og pabbi kæm-
ust ekki í pokana okkar. Yfírleitt
tókst það ekki en þú vissir það og
hafðir gaman af.
Fróðleik þínum um mannfólkið,
náttúruna, hestana og hin dýrin deild-
ir þú með okkur. Þú varst handverks-
maður mikill og listrænn. Gast útbúið
og lagað hvað sem var. Þú hafðir
mikla söngrödd og söngst ekki fyrir
okkur bara bamavísur heldur ekki
síst allskyns ættjarðarlög með alls-
kyns tónum svo við fylgdumst með
með undrunarsvip og aðdáun.
Ef einhvers staðar var erfítt þá
varst þú fyrstur til að hjálpa og hug-
hreysta; sagðir að þetta væri allt í
lagi og allt myndi lagast. Og það var
nóg því á skein sólin því þú varst
kletturinn okkar og bjargið.
Heiðarleiki og traust voru þín að-
alsmerki og kærðir þú þig ekki um
nein „húmbúkk", en svo kallaðir þú
allan óþarfa. Svo varstu stoltur mað-
ur. Svo ánægður með það sem þú
Sonju. Þeirra samleið var stutt og
stóð frænka mín uppi einstæð móðir
með yndislega litla stúlku sem hún
vildi allt gera fyrir er í hennar valdi
stóð og væri baminu fyrir bestu. Hún
kom henni í fóstur til systkinanna
Guðrúnar Guðmundsdóttur og Gunn-
ars Guðmundssonar bónda á Akur-
tröðum í Eyrarsveit við Grundarflörð.
f fóstri hjá þessari fjölskyldu leið telp-
unni hennar vel og Tobba gat unnið
myrkranna á milli og séð sér og henni
farboða, en lengst af vann hún í Öl-
gerð Egils Skallagrímssonar.
Jólaundirbúningurinn hófst oft
snemma hjá frænku minni á þessum
árum, því þá sendi hún alls konar
jólapakka og glaðning til allra á
Akurtröðum. Ég aðstoðaði hana oft
þá og við nutum þess að pakka inn
jólaglaðningnum sem við vissum að
myndi setja svip á jólin vestur á
Akurtröðum. En þegar Sonja var tiu
ára gömul sameinuðust þær mæðgur
aftur því þá kom hún til móður sinnar
á vetuma og gekk í skóla í Reykjavík.
Árið 1954, 12. október, giftist
Tobba Frímanni Sigurðssyni. Bjuggu
þau sér fallegt heimili, því hann var
handlaginn vel og handavinna henn-
ar fékk að njóta sín innan veggja
heimilisins en hún var mikil hann-
yrðakona. Enn i dag prýða mörg
verk hennar heimili ættingja og vina.
Með Frímanni átti hún hamingjusöm
áttir og sérstaklega hana ömmu. Þú
naustu þess þegar hún puntaði sig
og fannst svo gaman að því hversu
fín hún var alltaf. Enda gerði hún
það fyrir þig. Einnig hafðir þú lúmskt ,
gaman að því þegar hún var að punta
þig. En hún naut þess að hugsa um
þig og gerði það svo vel, því er miss-
ir hennar mestur.
Þú varst svo mikil hetja. Hugsan-
lega munum við ekki skilja hversu
mikil fyrr en við eldumst og
þroskumst þvf lífíð hjá okkur í dag
er svo einfalt. Þú reyndir svo margt
en alltaf stóðst þú upp teinréttur til
síðasta dags. Aldrei kvörtunartónn,
öllu tekið með æðmleysi.
Þetta haust er búið að vera svo
erfítt en enginn á skilið þær þjáning-
ar sem þú hefur gengið í gegnum. _
Öll hjálpuðumst við að við að aðstoða
þig ásamt vinkonum okkar í heima-
hjúkran „Karitas“ svo þú gætir verið
heima með okkur og dáið í faðmi
okkar. Þetta vora mánuðir sem
skiptu okkur svo miklu máli.
Nú er þrautin á enda og núna líð-
ur þér vel, getur gert allt sem þú
hefur ekki getað gert svo lengi en
langað að gera, hefur hitt langömmu
Margréti og Palla frænda og alla
hina sem þú þekktir og era farnir
líka.
Hjá Guði ertu fallegur engill og
er við hugsum um þig þá lítum við
til himins og fínnum stjömur.a þína
og sjáum þig er þú blikkar okkur
og brosir til okkar brosinu þínu blíða. r _
Elsku amma, þakka þér fyrir
hversu góð þú varst honum afa, aldr-
ei bugaðist þú. Guð veri með þér og
okkur öllum í sorg okkar. Afí fylgist
með okkur og veit að við huggum
hvert annað. Hann gaf okkur svo
mikið.
Þín bamabörn,
Nína Margrét
og Tómas Daði.
Elsku Jörandur, við kveðjum þig
í dag, með þökk fyrir allt. Haustið ^ -
þitt var langt og strangt, en loksins
fékkstu frið.
„Þótt ég sé látinn, harmið mig
ekki með táram. Hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta, ég er
svo nærri að hvert eitt ykkar tár
snertir mig og kvelur, en þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug,
lyftist sál mín upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem
lífið gefur, og ég, þótt látinn sé, tek
þátt í gleði ykkar yfír lífínu." (Ók.
höf.)
Elsku Katrín frænka, Jósep, Ási,
Gulli, Sunneva, Sigga Vala og fíöl-
skyldur ykkar, við sendum ykkur
okkar dýpstu samúðarkveðjur. Það
gleymist margt í sorginni, en vonum
við að þessar örfáum ljóðlínur gefí
ykkur styrk til að takast á við sorg-
ina.
Margrét, Ásgrímur,
Sigurður, Þorgeir
og fjölskyldur.
ár og hann virti hana og unni og
hún endurgalt í sömu mynt. Þau ferð-
uðust mikið um landið, - áttu góðan
bíl og viðleguútbúnað. Og kærkomn-
ir gestir vora þau í Skarði er þau
renndu í hlað, ávallt færandi hendi.
Enn dúka ég borð með hekluðum
dúkum eftir hana og minnist hennar
þegar ég bregð á mig svuntu sem
hún saumaði og gaf mér.
Árið 1979 andaðist Frímann ogW'
þá keyptu þær mæðgur saman hús
og skildust ekki að eftir það. Nú á
seinni áram bjuggu þær í Mos-
fellsbæ, og hjá Sonju og Guðmundi
manni hennar átti hún gott skjól og
athvarf en gat þó verið sjálfstæð og
hugsað um sig sjálf, og það var henni
fyrir mestu.
Þegar ég að leiðarlokum hugleiði
líf og starf frænku minnar, flyt ég
kveðju og þakkir okkar frændfólks-
ins fyrir kynnin og samfylgdina á
lífsleiðinni með ljóðlínum æskulýðs-
leiðtogans og mannvinarins sr. Frið-
riks Friðrikssonar sem var þeim öll-
um svo kæn
Svo er endar ógn og stríðin,
upp mun renna sigurtíðin,
oss þá kallar heim til hallar
himna Guð, er lúður gjallar.
Megi minning um mæta konu lifa.
Sigríður Th. Sæmundsdóttir,
Skarði á Landi.