Morgunblaðið - 08.02.1997, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 8. FEBRÚAR 1997 45
og okkar fjölskyldur eftir að búa í
miklu nábýli í 24 ár og að starfa
saman við kaupfélagið í tæp 30 ár.
Af þessu er ljóst að ég þekkti Krist-
ján mjög vel og langar mig að minn-
ast hans með nokkrum orðum.
Sem unglingur starfaði Kristján
eitt sumar hjá frænda sínum Kjart-
ani Ólafssyni við búskapinn í Ey-
vindarholti og annað sumar var
hann léttadrengur á ms. Helgafelli
og sigldi m.a. til hafna í Svíþjóð
og Rússlandi. Siglingamar heilluðu
unga drenginn og varð honum oft
tíðrætt um það, en ekki áttu þær
þó eftir að verða hans hlutskipti.
Eftir að skyldunámi lauk stund-
aði Kristján nám í tvo vetur í hér-
aðsskólanum að Núpi í Dýrafirði,
að því loknu hóf hann störf hjá
Kaupfélagi Rangæinga á Hvols-
velli, fyrst sem verslunarmaður við
afgreiðslustörf og síðar sem bif-
reiðastjóri. Hann vann við vöra-
flutninga hjá kaupfélaginu til árs-
loka 1986, en þá réðst hann til
Suðurverks á Hvolsvelli og vann
hjá því fyrirtæki við akstur á stóram
vörabílum víðs vegar um land, allt
til æviloka. Kristján var einkanlega
farsæll og laginn bflstjóri og varð
yfirleitt aldrei fyrir óhappi á sínum
langa starfsferli.
Kristján kvæntist ungur eftirlif-
andi konu sinni Erlu Jónsdóttur frá
Nesjavöllum. Þau eignuðust einn
son, sem Magnús hét. Hann var
mjög efnilegur maður og góður
námsmaður. Eftir að hann lauk
stúdentsprófi stundaði hann nám í
sjávarútvegsfræðum við Háskólann
í Tromsö í Noregi. Hann andaðist
þar 1. febrúar 1991, 26 ára að aldri.
Fráfall hans var mikil sorg fyrir alla
sem hann þekktu, en mest fyrir for-
eldrana, en harm sinn bára þau með
aðdáanlegri stillingu og dugnaði.
Kristján var mjög glaðvær maður
að eðlisfari og vinsæll, bæði meðal
vinnufélaga sinna og annarra sem
hann kynntist. Hann var félags-
lyndur og starfaði nokkuð að fé-
lagsmálum en mest á vegum Björg-
unarsveitarinanr Dagrenningar á
Hvolsvelli. Hann var formaður
hennar um sinn og vann mikið
ásamt mörgum öðram í sjálfboða-
vinnu við byggingu myndarlegs
húss sem er hennar aðsetur. Einnig
var hann stofnfélagi og virkur fé-
lagsmaður í Kiwanisklúbbnum
Dímon, allan þann tíma sem hann
starfaði.
Við sem höfum búið lengi á
Hvolsvelli söknum öll Kristjáns mik-
ið. Hann var eiginlega jafngamall
þorpinu okkar, því þegar hann
fæddist hér 1942 era íbúðarhúsin
á Hvolsvelli aðeins sjö talsins. Auk
þess er hann vaxinn af þeirri rót
sem átti stóran þátt í því að byggja
upp þorpið. Eftir ótímabært fráfall
hans ber þorpið okkar ekki alveg
saman svipmót og það gerði áður
þegar hann var meðal okkar.
Kristján átti við erfið veikindi að
stríða síðustu mánuðina, sem hann
bar með mikilli karlmennsku og
æðruleysi en þá naut hann um-
hyggju og ástúðar konu sinnar og
systkina í ríkum mæli.
Eg og fjölskylda mín þökkum
Kristjáni langa samfylgd og vináttu
og vottum Erlu og öðram ástvinum
hans innílegustu samúð.
Ólafur Ólafsson.
Kristján heimsótti ég fyrst fyrir
um 10 árum en þá voram við góð-
vinur minn Borgþór, bróðir Krist-
jáns, við veiðar í Rangá og gistum
á Hvolsvelli hjá þeim Kristjáni og
Erlu. Kristján hafði þá á orði að
v honum þætti að því heiður að hýsa
i í sínu húsi tvo prófessora. Þama
^ var Kristján að skírskota til lang-
skólamenntunar okkar félaganna
en ekki stöðu og oft minntumst við
á þetta síðar meir. Á þessum tíma
var Magnús heitinn, sonur Krist-
jáns, við sjómennsku og hugði á
nám í sjávarútvegsfræðum. Þar
sem ég starfaði á skyldu sviði náð-
um við Kristján vel saman og höfð-
um um nóg að spjalla.
Á þeim áram sem síðan era liðin
i hef ég oftsinnis hitt Kristján og
| i kynnst dugnaði hans, velvilja og
gestrisni. Hann hefur mætt erfið-
leikum lífsins og á tiltölulega stutt-
um tíma mátti hann sjá á bak for-
eldrum sínum og einkasyni. Þrátt
fyrir það lét hann ekki bugast.
Kristján var og fram á síðustu
stundu mikil hetja í baráttunni við
þann illvíga sjúkdóm sem nú hefur
á skömmum tíma náð að sigra hann.
Kristján vildi ekki vorkunnsemi og
þegar ég hitti hann síðast taldi
hann sig vera á batavegi. Því miður
reyndist það tálvon ein.
Með þessum fátæklegu línum
þakka ég Kristjáni samfylgdina og
bið að hann njóti friðar. Mikill
harmur er á ný kveðinn að hinni
góðu fjölskyldu sem að honum
stendur. Eríu, Svanfríði, Borgþór
og öðrum aðstandendum votta ég
samúð við fráfall hans. _
Ólafur.
Gamla gatan okkar hefur misst
einn íbúa sinn. Það er raunar ekk-
ert nýtt en hann Kristján hefur átt
heima við Hvolsveginn svo til alla
ævi. Hann fæddist austur á Selja-
landi á heimili föðurforeldra sinna.
Á móti honum tóku margar hlýjar
hendur. Vel man ég fæðingardag
Kristjáns 30. september 1942.
Haustið var á næsta leiti, aðeins
hafði hemað á polli nóttina áður.
En gleðin yfir fæðingu drengsins
var svo mikil að það var næstum
eins og vorkoma. Hér á Hvolsvelli
vora þá svo fáir íbúar að nánast
voram við sem ein fjölskylda. Allir
glöddust við fæðingu hvers barns,
sem bættist í hópinn. Hingað kom
Kristján þegar foreldrar hans byij-
uðu búskap sinn hér við Hvolsveg-
inn. Fyrst sá ég Kristján í faðmi
móður sinnar Laufeyjar Guðjóns-
dóttur, við mér blöstu brosandi
augu og hlýtt bros, sem ég og aðr-
ir samferðamenn nutu. Ég veit ekki
hvort við tökum alltaf eftir hvað
hlýtt bros er gefandi, en það breyt-
ir oft hversdagsleikanum. Böm
Magnúsar Kristjánssonar og Lauf-
eyjar Guðjónsdóttur voru þijú er
upp komust, en dreng misstu þau
nýfæddan. Eins og Kristján varð
mér kær vora þau það einnig Svan-
fríður og Borgþór, enda næstum
enginn dagur fullkominn ef þau
sáust ekki á okkar heimili, og dýr-
mætt að eiga Laufeyju að næsta
nágranna, svo oft sem hún gladdi
okkur með léttum hlátri, notaleg-
heitum og gamanmálum. Góða
æsku áttu þessi börn. Þegar Krist-
ján hafði lokið skólagöngu á Hvols-
velli fór hann í Núpsskóla í Dýra-
firði. Áður en hann lagði upp í þá
ferð kom hann og kvaddi okkur.
Að skilnaði gaf hann mér mynd af
sér og vænt þótti mér um myndina
af brosandi fallegum dreng og
geymi ég hana vel. Þegar foreldrar
Kristjáns og systkini fluttu til
Reykjavíkur varð hann eftir á
Hvolsvelli, enda hafði hann þá reist
sér íbúðarhús og stofnað heimili
með sinni traustu konu. Þau höfðu
eignast soninn Magnús, sem varð
þeim mikill gleðigjafí, vel gefinn
og góður drengur. Sár var sorg
þeirra er þau misstu hann í blóma
lífsins. En áfram hélt lífíð og reynt
var að horfa fram á veginn.
Á síðstliðnu sumri, þegar ljóst
varð að Kristján var orðinn sjúkur,
vonaði ég að hann stæði það áfall
af sér, eins og svo oft í barnæsku
er hann harkaði af sér og stóð upp
aftur eftir fall á skautum eða hjóli.
En sú von brást og við blasir stað-
reyndin. Ég og íjölskylda okkar
þökkum samfylgdina, mörgu
morgnana er hann leit til okkar og
léttir hlátrar hljómuðu og spaugs-
yrðin. Þá var oft ferðahugur í hon
um. Hann var duglegur ferðamaður
og hafði mikla ánægju af að ferð-
ast um landið okkar. Nú er hann
lagður upp í aðra ferð, ferðina, sem
allra bíður og fullvíst er að vel verð-
ur tekið á móti honum.
Ég bið góðan guð að styrkja
Erlu á sorgarstund. Innilegar sam-
úðarkveðjur til systkina Kristjáns
og allra sem þótti _vænt um hann.
Margrét J. ísleifsdóttir.
• Fleiri minningargrcinar um
Kristján Örn Magnússon bíða birt-
ingar og munu birtast í blnðinu
næstu daga.
HILDUR SOLVEIG
ARNOLDSDÓTTIR
+ Hildur Sólveig
Amoldsdóttir
(Hilde S. Henckell)
fæddist í Hamborg
í Þýskalandi 6. ág-
úst 1939. Hún lést á
Landspítalanum 27.
janúar síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Fossvogs-
kirkju 4. febrúar.
Kær vinkona mín er
horfin af heimi. Því er
erfitt að taka. Minn-
ingarnar streyma um
hugann. Við áttum
samleið um langan aldur, meirihluta
ævinnar.
Haustið 1956 kom ég einn haust-
dag inn í stofu á neðstu hæð húss
Menntaskólans í Reykjavík. Þar
sátu fyrir nokkrar stúlkur og þekkti
ég enga þeirra fyrir. Atvikin höguðu
því svo að sessunautur minn varð
stúlka sem reyndist eiga heima við
sömu götu og ég, m.a.s. í húsinu á
móti. Það var Hilde Henckell. Þessi
skemmtilega tilviljun markaði upp-
haf fjögurra áratuga vináttu. Við
fylgdumst að í skólann dag hvern
og aftur heim. Fljótlega fóram við
að vera saman öllum stundum, læra
saman - eða þykjast gera það - sitja
langtímum á Laugavegi 11, fara í
bíó og spjalla um alla heima og
geima. Við kynntumst fleiri stelpum
í bekknum og á þessu skeiði varð
til svokallaður saumaklúbbur. Hann
var eftirminnilegur og sérkennileg-
ur - kapítuli útaf fyrir sig - og varð
ekki langlífur en milli sumra sem
í honum vora hefur haldist til þessa
dags traust vinátta.
Við Hilde urðum heimagangar
hvor hjá annarri og kynntist ég þá
fjölskyldu hennar. Ævinlega var
manni tekið eins og hvítum hesti
og þar komst ég í kynni við heim
sem varð mér hugstæður og bar
með sér andblæ meginlandsmenn-
ingarinnar. Móðir hennar; María,
var - og er - óvenju töfrandi mann-
eskja og svo var um eldri systur
hennar, Helgu Guðrúnu, sem þá var
í fimmta bekk i Menntaskólanum í
Reykjavík og pabbi hennar Arnold
siðfágað ljúfmenni. Saga þessarar
fjölskyldu var óvenjuleg því þau
höfðu verið í Þýskalandi í hinni
ógnþrangnu atburðarás heimsstyij-
aldarinnar síðari, búið í Hamborg
og lent í lífsháska hvað eftir annað
og mæðgurnar komist til Danmerk-
ur með ævintýralegum hætti í
stríðslok og þaðan til íslands.
Æskuárin á Hraunteignum liðu
svo í ró og yndi. Vinátta okkar var
mér mikils virði, samverastundir
góðar, hvort sem við vorum tvær
saman eða með öðram vinkonum
okkar en allra bestar vora þó stund-
irnar með foreldram hennar og
systur. Þar bar margt á góma.
Ekki var kynslóðabili fyrir að fara
þarna því þau hjónin töluðu við
okkur eins og fullvirðismanneskjur
og jafningja, en margvísleg lifs-
viska fléttaðist eðlilega inn í samtöl-
in og kom manni til góða síðar.
Heimilislíf þessarar fjölskyldu á
Hraunteig 20 einkenndist af glað-
værð og ástúð. Vinir systranna virt-
ust alltaf velkomnir enda vora þeir
tíðir gestir. En svo dundi reiðarslag-
ið yfir. Helga systir hennar fórst í
flugslysi árið 1963. Engin orð geta
lýst því hversu mjög það áfall fékk
á Hilde og foreldra þeirra. Allir
ættingjar þeirra og vinir hörmuðu
hana líka ákaft og gera enn. Mér
fannst Hilde ekki verða söm mann-
eskja eftir það - enda varla von.
Sérstakt ástríki var milli systranna.
Hilde ákvað eftir stúdentspróf
að gerast kennari og fór í stúdenta-
deild Kennaraskóla íslands. Eftir
það kenndi hún í Langholtsskóla í
fimm ár. Ekki var það starf unnið
af kæraleysi eða tómlæti frekar en
annað sem hún tók sér fyrir hendur
um dagana. Ýmsar minnisstæðar
sögur sagði hún mér af nemendum
sínum þar. Síðustu árin kenndi
Hilde við Safamýrar-
skóla og sýndi nemend-
um sínum þar þá ein-
stöku umhyggju og
fómarlund sem hún
átti yfír að ráða, jafn-
vel svo að stundum
hvarflaði að manni að
hún gengi of nærri sér.
Hilde og Siguijón
gengu í hjónaband
1968 og eignuðust
dóttur sína rúmu ári
síðar og var ánægju-
legt að fylgjast með
vexti hennar og
þroska. Tæpum fimm
árum síðar fæddist þeim svo sonur-
inn Hjalti. Bömin voru henni lífs-
fylling og uppspretta gleði. Ekki
var kastað til höndunum við upp-
eldi þeirra og bera þau þess fagurt
vitni.
Atvikin sem röðuðu okkur hlið
við hlið í menntaskólanum forðum
og andspænis hvor annarri við
Hraunteiginn settu okkur á fullorð-
insárum niður við Háaleitisbraut og
síðustu 17 árin eða svo hafa eigin-
menn okkar unnið á sama stað.
Hér hafa þau alist upp systkinin
Helga Guðrún og Hjalti en reyndar
átt hálft líf sitt fyrir austan fjall á
Sandlæk þar sem fjölskyldan á sitt
annað heimili og nákomna ættingja.
Á báðum stöðum hefur orðið til lít-
ið samfélag eindrægni og vináttu.
Þannig var alltaf allt í kringum
Hilde. Enga manneskju hef ég
þekkt sem var einlægari í góðvild
sinni og hjálpsemi við aðrar mann-
eskjur. Ef hún varð vör við eitthvað
sem á bjátaði var hún ekki í rónni
fyrr en hún var búin að kippa því
í lag. Þannig var hún strax kornung
og dró ekki úr með áranum.
Undanfarin ár höfum við tekið
okkur ýmislegt skemmtilegt fyrir
hendur í félagi við eiginmenn okkar
og stundum fleiri vini og eigum
margra ánægjustunda að minnast,
m.a. ferðalaga innan lands og utan.
Þegar Hilde þurfti að gangast
undir uppskurð fyrir rúmu ári rétt
eftir fráfall pabba síns varð fjöl-
skyldu og vinum mjög hverft. Svo
virtist sem allt hefði gengið að ósk-
um og vonirnar vora bjartar í vor.
Þeim mun sárari voru vonbrigðin
þegar fór að halla á hina hliðina.
Það er þungbært - en minningam-
ar tekur þó enginn frá manni.
Hilde tók veikindum sínum af
fágætri hugarorku og æðraleysi.
Siguijón og bömin, Helga Guðrún
og Hjalti stunduðu hana af ást og
alúð sem engin orð fá lýst.
Að leiðarlokum þakka ég áratuga
vináttu og óbilandi tryggð. Við Vik-
ar samhryggjumst ástvinum hennar
af öllu hjarta.
Vilborg Sigurðardóttir.
t
Elskulegur eiginmaftur minn,
KRISTJÁN ÖRN MAGNÚSSON,
Hvolsvegi 28,
Hvolsvelli,
verður jarðsunginn frá Stórólfshvols-
kirkju laugardaginn 8. febrúar kl. 14.00.
Sætaferft verftur frá Bifreiðastöð
íslands í Reykjavik kl. 11.30.
Erla Jónsdóttir.
t
Þakka auftsýnda samuð og hlýhug við
andlát eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
KARLS SVEINSSONAR
frá Hvammi,
Laugarnesvegi 106,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks
í Hátúni lOb.
Hákonía Gísladóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okk-
ur samúð og vinarhug við andlát og
útför eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
HARÐAR VILHJÁLMSSONAR,
Dvergabakka 8.
Kristin Pálmadóttir,
börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug vegna andláts og útfarar eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður,
afa og langafa,
SIGURÐAR SIGFÚSSONAR
húsasmíðameistara
frá Gröf á Höfðaströnd.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
á Hrafnistu í Reykjavík.
Guð blessi ykkur öll.
Fyrir hönd aðstandenda,
Bára Sigrún Björnsdóttir.