Morgunblaðið - 17.04.1998, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 17. APRÍL 1998 51
SIGRÍÐUR
VIGFÚSDÓTTIR
+ Sigríður Vigfiís-
dóttir fæddist á
Flögu í Skaftártungn
25. ágúst 1908. Hún
lést á Landspítalanum
(j 8. aprfl síðastliðinn.
;j Foreldrar hennar
. voru Sigríður Sveins-
\ dóttir, f. 1879, d.
1972, og Vigfús Gunn-
arsson, Flögu, f. 1870,
d. 1964. Systkini Sig-
ríðar eru: Guðríður, f.
1901, d. 1973; Gunnar,
f. 1902, d. 1980; Svein-
björg, f. 1904; Ágústa,
f. 1906, d. 1985;
Sveinn, f. 1910, d. 1929, og Gísli, f.
1923. Fóstursystkini hennar eru:
Páll Sigurðsson, f. 1910, d. 1929;
og Sigríður Sigurðardóttir, f.
1915.
Árið 1935 giftíst Sigríður Sig-
valda Kristjánssyni kennara, f. 30.
aprfl 1906, d. 22. júm' 1966. For-
eldrar hans voru Margrét Sig-
valdadóttir, f. 1879, d. 1954, og
Kristján Jónsson, Kjörseyri,
Hve mörg og fögur mynd er geymd af þér
íminningunni um það, sem liðið er.
I Ég gleymi dauða, hann er farinn hjá,
en hún er vöknuð, lífsins bezta þrá.
Ohætt er mér, því elskan þín
skal alltaf verða leiðarstjarnan mín.
(Eiríkur Ein.)
Margt býr í minningunni. Parna
kúrir t.d. lítið stelpugrjón undir
sæng og rembist við að hafa bæn
eftír ömmu sinni. Það gengur
í þokkalega og loks eru menn orðnir
| syfjaðir af orðum. Þá býður amman
j góða nótt - og guð geymi þig, gullið
\ mitt. Mörgum árum síðar er þessi
litla stúlka orðin stór, búin að borða
góðan skammt af flatkökum með
ömmukæfu, mikið af pönnukökum
og fleiri þúsund kleinur. Allt fram-
borið af eðlislægri rausn og hlýju
Sigríðar Vigfúsdóttur. Þær hafa
brallað margt saman, amman og
dótturdóttirin þessi árin og milli
| þeirra hefur ríkt ákveðið hispurs-
^ leysi og gagnkvæm virðing. Hjartað
a hefur svo geymt þær kenndir sem
y næra sálartetrið. Og núna hefur
amman lagst til svefns. Nokkrum
dögum áður höfðu þær víxlað hlut-
verkum, stöllurnar. Nú var það
barnabarnið sem sat við rúmstokk
og leit til með ömmu sinni. Er eitt-
Hrútaafirði, f. 1865, d.
1922. Börn þeirra eru:
1) Sigríður, f. 6. mars
1935, d. 17. júlí sama
ár. 2) Vigfús, f. 8. júlí
1940, d. 14. aprfl
1995, kona hans var
Elísabet R. Friðriks-
dóttír. Þeirra börn: a)
Friðrik Helgi, f. 1963,
maki hans er Alda
Ámadóttir, þeirra
sonur Árni Rúnar, f.
1997, b) Sigríður Vig-
dís, f. 1965, maki
hennar er Rúnar Mar-
teinsson, þeirra sonur
er Vigfús Fannar, f. 1989. 3) Sig-
ríður Valdís, f. 8. júlí 1940, gift
Sveinbirni Guðmundssyni. Dóttir
hennar er Lilja Margrét Möller, f.
1963, hennar maki er Leifur Ing-
ólfsson. 4) Margrét, f. 17. janúar
1942, gift Gísla Dagssyni. 5) Krist-
ján, f. 6. febrúar 1945.
Utför Sigríðar fer fram frá Nes-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 10.30.
hvað sem plagar þig, amma mín? er
spurt. Og Sigríður Vigfúsdóttir
svarar að bragði: Nú hef ég ekki
lengur áhyggjur. Nú er ég bara hún
ég-
Guð geymi þig, elsku amma mín,
og góða nótt.
Lilja Margrét.
Móðursystir mín elskuleg, Sigga
frænka, er látin. Hennar er sárt
saknað, en minningin gerir jafnvel
söknuðinn ljúfan og indælan. Konan
mín kynntist ekki móður minni, en
hún kynntist þrem systrum hennar
og einum bróður. Nú eru tvær systr-
anna dánar, en sú elsta lifír - í orðs-
ins fyllstu merkingu. Það gerðu
einnig hinar tvær þartil þær voru
kallaðar af vettvangi, en minningin
er góð og skemmtileg.
Eg held að okkur Beggó verði
alltaf minnisstætt þegar við ákváð-
um að halda uppá afmæli mitt í Ed-
inborg - og mættum Siggu frænku
og tveimur dætrum hennar á flug-
stöðinni. Hún kom stormandi einsog
venjulega, breiddi út sinn stóra
faðm og smellti á okkur minnst tíu
kossum til samans, beint á munninn.
Ekki varð ánægjan minni þegar
okkur varð ljóst að við yrðum ekki
, ÞURÍÐUR
\ SIG URÐARDÓTTIR
+ Þuríður Sigurð-
ardóttir fæddist
í Ásgarði, Ásahreppi
f Holtum, 22. maf
1909. Hún lést 6.
apríl si'ðastliðinn á
sjúkrahúsinu í Vest-
4 mannaeyjum. For-
eldrar hennar voru
Sigurður Guð-
| brandsson og Krist-
ín Benediktsdóttir.
Þuríður átti þijár
systur, Júlíu, Láru
og Guðbjörgu, sem
allar eru látnar.
Þuríður fluttist að
Garðhúsum á Stokkseyri 1915
með foreldrum sínum.
| Þuríður eignaðist dóttur með
ÍKarli Stefáni Daníelssyni, Sig-
ríði Kristínu, f. 28.4. 1929, gift
I Björgvini Magnússyni. Þuríður
var tvígift. Fyrri maður hennar
var Hallberg Halldórsson frá
Borgarkoti á Skeiðum. Þau
eignuðust tvær dætur, Hall-
dóru, f. 11.12. 1932, gift Jóni
Mamma mín.
Ertu horfin? Ertu dáin?
Er nú lokuð glaða bráin?
Angurs horfi ég út í bláinn,
autt er rúm og stofan þín,
elskulega mamma mín.
Ingólfssyni, og
Jennýju, f. 15.9.
1935, d. 10.3. 1995,
gift Birgi Magnús-
syni.
Þuríður og Hall-
berg hófu búskap á
Stokkseyri en fluttu
til Vestmannaeyja
1933. Þuríður og
Hallberg slitu sam-
vistum. Seinni mað-
ur Þuríðar var
Rögnvaldur Jónsson
frá Túnprýði á
Stokkseyri. Heimili
Þuríðar og Rögn-
valdar var á Kirkjubæjarbraut
1 í Vestmannaeyjum. Árið 1973
fluttu Þuríður og Rögnvaldur
til HafnarQarðar, á Suðurgötu
39. Rögnvaldur lést árið 1993.
Síðustu ár dvaldist Þuríður í
Hraunbúðum í Vestmannaeyj-
um.
Útför Þuríðar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Gesturinn með grimma ljáinn
glöggt hefur unnið verkin sín.
Þó skal ekki víla og vola,
veröld þótt oss bijóti í mola,
starfa, hjálpa, þjóna, þola,
það var alltaf hugsun þín,
MINNINGAR
aðeins ferðafélagar heldur einnig
gestir á sama hóteli við Princes
Street.
Varla leið sá dagur að við mætt-
um ekki Siggu frænku og dætrum á
Princes Street, og aldrei vorum við
svikin um kossana. Enda lá við
„brosandi" umferðartruflun meðan
við vorum að heilsast og kveðjast.
Sigga frænka var að flestu leyti
meridleg manneskja, listræn og
mjög örlát. Það er einnig nefnt
gæska eða hjartahlýja. Mikið yrði
maður nú glaður ef maður ætti eftir
að hitta hana á einhverju himnesku
Prinsessstríti og skemmta umferð-
inni og gera hana svolítið hissa.
Eg yrði líka hissa - en það yrði
gaman!
Oddur Björnsson.
Elsku Sigga frænka, nú hefur þú
kvatt og lagt í hina hinstu fór, til
fundar við litlu dóttur þína, son og
eiginmann, sem öll eru einnig horfm
héðan. Eg sé fyrir mér hvar þú, um-
vafin geislum sólseturs, stendur í
stafni hvítrar snekkju sem siglir eft-
ir lygnu og silfurtæru fljóti.
I huga mér kemur lítil saga af
dauðvona dreng sem sagði, eftir að
hafa málað sína síðustu mynd: „Þessi
mynd sýnir, að ég er að leggja af
stað með kafbát í langt, langt ferða-
lag.“ Ég spurði þá drenginn, hvort
ég mætti koma með honum í ferða-
lagið. „Ne-ei“, svaraði drengurinn,
„þú getur ekki komið með, þvi kaf-
báturinn tekur bara einn í einu og ég
verð að fara einsamall í þessa ferð.“
Allt í einu leit drengurinn af mynd-
inni; með uppljómuðu andliti og
tindrandi augum horfði hann eins og
út í fjarskann og hrópaði með veik-
burða röddu: „Nei, nei, sko, hvað ég
sigli eftir fallegri leið, hér er allt fullt
af svo fallegum fiskum og skrautleg-
um blómum! Ég hef aldrei séð svona
falleg blóm áður. Ó hvað þetta er fal-
legt hérna!“ Og svo brosti hann glað-
lega til mín. Skömmu seinna dó
hann. Uppljómun og innsæi drengs-
ins var huggun harmi gegn.
Elsku móðursystir mín, ég hitti
þig síðast í marsbyrjun er þú varst
nýkomin á hjúkrunarheimilið. I
stóru og vistlegu herbergi þínu var
búið að setja upp fallega stofu, og
þrjú málverk hafðirðu valið að heim-
an. Við sátum þarna saman og spjöll-
uðum og þú vildir láta hjólastólinn
þinn snúa þannig að þú gætir horft
beint á málverkin og sagðir þau vera
það fyrsta sem þú sæir þegar þú
opnaðir augun á morgnana. Sjálf
varstu mikil listakona í eðli þínu og
málaðir góðar myndir á myndlistar-
námskeiði sem þú dreifst þig á fyrir
elsku góða mamma mín. -
Og úr rústum kaldra kola
kveiktirðu skærust blysin þín.
Flýg ég heim úr Qarðlægðinni,
fylgi þér í hinsta sinni,
krýp með þökk að kistu þinni,
kyssi í anda sporin þín,
elsku góða mamma mín. -
Okkur sinna í eilífðinni
eilíft Ijós frá Guði skín.
(Ámi Helgason.)
Guð geymi þig.
Þínar dætur
Sigríður og Halldóra.
Nú er elskuleg amma okkar farin,
hvíldinni fegin. Okkur langar að
þakka ömmu þann tíma sem við átt-
um með henni. Þegar horft er til
baka á stundu sem þessari, er af svo
mörgu að taka. Þegar við komum til
hennar, sat hún oftast við útsaum
sem var hennar dægrastytting. Ef
hún sat ekki við útsaum þá var hún
að baka, steikja kleinur, baka pönnu-
kökur eða sandköku, það voru sko
bestu kökur í heimi. Stundum þegar
við komum í heimsókn, virtist vera
fullt hús af gestum, því hún spjallaði
svo mikið við einhverja sem við sáum
ekki. Þá var hún að spjalla við vini
sína álfana, sem hún sagði okkur oft
frá og við höfðum gaman af. Amma
var dugnaðar kona sem átti glæsi-
legt heimili þar sem allir voi-u vel-
komnir. Oft sagði hún okkur frá
englunum sem myndu koma og
sækja sig þegar hennar tími væri
kominn. Élsku amma, nú eru
englarnir á himnum búnir að koma
og sækja þig eins og þú talaðir oft
mörgum árum. Enda þótt þú héldir
ekki áfram að mála hélstu samt
áfram að skoða myndlist og njóta
hennar af alhug.
Sem persóna hafðir þú sérstaka og
heillandi útgeislun, þú varst góð,
æðrulaus og stórglæsileg kona.
Vertu sæl, elsku Sigga frænka,
þakka þér fyrir allar góðu stundirn-
ar og allan kærleikann og allt traust-
ið sem þú sýndir mér ætíð, allt frá
því ég var lítil sveitastelpa.
Þótt þú hafir nú kvatt og siglt á
braut með „snjóhvítri kvöld-
snekkju", þá muntu ætíð vera nálæg
og lifandi í huga mér.
Með innilegri samúð til barna
þinna og Lilju Margrétar.
Kvöldsnekkja snjóhvít.
Snortið oddrauðum vængjum
silfurfijót svefnhljótt.
Sitrandi dropum telur
eilífðin stundir okkar.
Einar Bragi
Sigríður Björnsdóttir.
Elsku Sigga frænka er dáin. Sig-
ríður Vigfúsdóttir móðursystir mín,
sem var mér svo góð. Frá því ég man
fyrst eftir mér var Maggý dóttir
hennar og jafnaldra mín ein mín
nánasta vinkona. Ég held ég hafi
ekki verið nema 3-4 ára þegar Sigga
frænka og Sigvaldi maður hennar
fluttu tímabundið með börnin sín
fjögur í Bjarkarlund við Blesugróf
og mín fjölskylda í Skálará, sem var
hinum megin við girðinguna. Þetta
hefur verið í kringum 1946. Þá varð
nú fögnuður hjá okkur krökkunum.
Bara að klofa yfir girðinguna og ég
komin í krakkahópinn eða þau til
mín. Þetta voru tvíburamir Sigga og
Búddi, sem voru tveimur árum eldri
en við Maggý, og svo náttúrlega
Maggý. Kristján, sem þá hét bara
Lilli, var svo pínuh'till að hann gat
ekki verið með. Á þessum tíma varð
Sigga frænka óskaplega veik og við
krakkarnir urðum að hafa hljótt um
okkur. Reyndar höfðum við okkar
aðferðir við að hjálpa henni að batna.
Við fórum bara í læknisleik. Búddi
var alltaf læknirinn og framdi marg-
an seyðinn sem hann hafði séð til
lækna móður sinnar. Enda gekk
þetta allt vel. Sigga frænka náði sér
og ég man varla eftir að hafa heyrt
minnst á að henni hafi orðið misdæg-
urt næstu 45 árin eða svo. Frá bam-
æsku hafði hún verið þjarkur til
vinnu. Móðir mín sagði mér frá
mörgu þrekvirki sem hún vann sem
barn og ung stúlka. Ég var allan
minn uppvöxt heimagangur hjá
Siggu frænku og Sigvalda og varð
um. Okkur langar að kveðja þig með
bæninni sem þú kenndir okkur
systrunum.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Guð og englarnir geymi þig, elsku
amma.
Kristín og Ásrún.
Hún Þura frænka, systir hennar
mömmu, var einn af þessum fóstu
punktum í tilverunni. Eins langt og
ég man aftur var Þura frænka til
staðar. Nú er hún látin eftir langa
ævi næstum orðin 89 ára. Minning-
arnar hrannast upp er ég sit við tölv-
una og set þessar línur á blað.
Þura á rætur sínar á Stokkseyri
en það varð hennar hlutskipti eins og
hennar mömmu að búa bróðurpart-
inn af ævi sinni í Vestmannaeyjum.
Þar átti Þura fallegt heimili hvort
sem var á Brekastígnum eða á
Kirkjubæjarbrautinni. Ég held að
það hafi fáir dagar liðið á uppvaxtar-
árum mínum að það væri ekki sam-
gangur á milli foreldra minna og
Þuru. Ég minnist margra heimsókna
og hve gestrisin hún Þura var og hve
umræðurnar urðu oft skemmtilegar
við þau hjónin Þuru og Rögnvald
heitinn Jónsson.
Hún Þura reyndist pabba einstak-
lega vel er hann þurfti oft að standa í
erfiðleikum vegna veikinda móður
minnar. Þá var gott fyrir lítinn
dreng eins og mig að eiga hana að.
Eins og hjá svo mörgum Eyja-
því endalaust vitni að daglegum
hetjudáðum þessarar glæsilegu
frænku minnar, sem tók mér alltaf í
ungahópinn sinn eins og ég væri, ja,
næstum því eins og ég væri uppá-
haldskrakkinn hennar. Ég held að
systkini mín, já og líklega allir
aufúsugestir á hennar heimili hafi
fengið sömu meðferð hjá henni. Þeir
voru nú ekki fáir fínu kjólarnir sem
ég fékk frá þeim móðursystrum mín-
um, Sveinbjörgu og Siggu, enda báð-
ar meistarar í saumaskap. Sigga var
alltaf að sauma eitthvað á dætur sín-
ar og var þá stundum alveg bráð-
nauðsynlegt að sauma eitthvað á mig
líka. Það fannst Siggu frænku a.m.k.
Þegar við Maggý vorum komnar á
fermingaraldur og þar yfir, þurftum
við náttúrlega að fara að sinna böll- ^
um og svoleiðis. Um þær mundir bjó
ég með foreldrum mínum suðrí
Garðabæ og lá því yfirleitt best við
að gista með Maggý hjá Siggu
frænku, sem færði okkur mjólk, jóla-
köku, vínartertu og kleinu í rúmið á
sunnudagsmorgnum. Þetta voru
hamingjuríkir dagar og gott að vera
ungur og leika sér og kúra svo í
hreiðrinu hjá frænku sinni alveg eins
og hún væri mamma manns, að sofa
fram eftir og láta stjana við sig.
Sigga frænka mín varð næstum því
níræð, átti aðeins fáa mánuði í af-
mælið. Samt varð hún aldrei gömul.
Hún varð roskin heldri dama, tigin-
mannleg bæði í sjón og raun. Hún
var hafsjór af fróðleik. Gat rakið all- r
ar okkar ættir í allar áttir, a.m.k. aft- * ~~
ur á 17. öld. En það var ekki hennar
eini fróðleikur. Hún kunni ógrynni af
sögum og gömlum sögnum af mönn-
um og málefnum. Fylgdist með öll-
um þjóðmálum og var feikna
minnug. Kunni mikið af kvæðum og
vísum og fór með kveðskap af róm-
antísku listfengi. Hún var djúpvitur
kona. Glæsileg var hún á tyllidögum ;
á íslenskum búningi og möttlinum ‘
yfir og þykkt, liðað hárið sett upp í
fléttur með silfurpörum undir húf-
una. En hvort sem hún var verka- ^
konan, húsmóðirin og móðirin eða
glæsibúin tignarkona í veislusal, var
hlýjan og göfgin aðalsmerki hennar.
Og þrátt fyrir miklar þjáningar í
veikindum allt sl. ár sem sviptu hana
aftur og aftur næstum öllu þreki átti
hún alltaf afgang til að biðja fýrir
öðrum sem voru einnig að berjast
fyrir lífi sínu.
Guð blessi elsku Siggu frænku, og
gefi henni góða heimkomu til allra
ástvinanna, er biðu hennar hinum
megin. Guð blessi frændur mína, af-
komendur hennar, og fjölskyldur
þeirra.
Sigrún Björnsdóttir.
manninum urðu kaflaskipti við eld-
gosið 1973. Þá varð það hlutskipti
þeirra hjóna að stofna nýtt heimili í
Hafnarfirði. Þar keyptu þau sér
stórt og glæsilegt hús, sem var
þeirra líf og yndi að gera sem huggu-
legast. Þær voru ófáar stundimar
sem hún Þura eyddi í garðinum hjá
sér, enda bar hann merki um natni,
samviskusemi og hreinlæti. Stór-
glæsilegt að líta hann augum.
Foreldrar mínir og Þura og Röggi
nutu þess að vera saman í nokkur ár
uppi á landi eftir eldgosið og ferðuð-
ust þá mikið saman. Mamma og
Þura voru óvenju samrýndar. Það
var daglegur samgangur og þær
háðar hvor annarri. Það hlýtur því
að hafa verið mikið áfall fyrir Þuru
eins og okkur öll þegar mamma féll
frá árið 1978 langt um aldur fram.
En hún átti mikið þakklæti skilið
hvernig hún hugsaði um pabba
fyrstu árin eftir andlát mömmu eða
þar til hann flutti aftur til Eyja árið
1981 og alltaf stóð heimili hennar op-
ið er pabbi brá sér uppá land á með-
an hann hafði heilsu til þess. Þegar
ég eignaðist mína eigin fjölskyldu
voru þau ófá skiptin sem við Ásta
heimsóttum þau hjón með krakkana.
Þá var sko veisluborð og þau lögðu
sig fram um að gera allt fyrir gest- f
ina. Að taka á móti gestum var
þeirra líf og yndi.
Við Ásta og bömin okkar eigum
margar góðar minngar frá heim-
sóknunum til hennar Þuru og þökk-
um fyrir að hafa fengið að kynnast
henni og njóta hennar velvildar.
Öllum ástvinum sendum við okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Sigurður Jónsson.