Morgunblaðið - 07.02.1999, Blaðsíða 4

4 B SUNNUDAGUR 7. FEBRÚAR 1999
MORGUNBLAÐIÐ
VEL fer á með systur Guadalupe og Sjöfn
Sigurðardóttur á deild K-1 á Landakoti.
SYSTIR Dominga var að undirbúa hádegismat í
prestshúsinu þegar Ijósmyndara bar að garði.
SYSTIR Josefina var að Ijúka við að strauja síðustu
skyrtuna og gerði það af mikilli natni.
spænskumælandi og makar þeirra
duglegir að mæta fyrir utan Islend-
inga. Peii' sem hafa mætt á hátíðirn-
ar lýsa þeim sem fjörmiklum, þar
sem gítarspil og söngur eru í for-
grunni, enda voru þær ekki lengi að
draga fram hljóðfærin þegar Morg-
unblaðið heimsótti þær kvöld eitt á
heimili þeirra á Öldugötu 15. Spurð-
Hvar er ísland? spurðu Margrétarsystur frá Mexíkó
þegar þær voru beðnar að koma hingað til lands í
fyrra. Nú hafa þær kynnst fólkinu og líkar vel og tvær
þeirra starfa á Landakotsspítala. Teresusystur eru
einnig af reglu sem hefur ekki starfað hér áður, Hildur
Friðriksdóttir heimsótti bæði heimilin, en komst í raun
ar hvort þær tækju gitarinn oft fram
á kvöldin, sögðust þær aðallega
grípa til hljóðfærisins inni í kapellu.
Vilja íslenska nunnu
Hefðbundinn dagur hefst klukkan
5 á morgnana, þegar þær vakna, en
kl. 6 er klukkustundarlöng bænar-
stund í kapellu hússins. Eftir morg-
um að það er ekki í anda Móður Teresu að systurnar
fjölyrði um starf sitt. Það eiga þær að vinna í kyrrþey.
TÍU nunnur af tveimur
nýjum systurreglum
hafa bæst við þann
hóp nunna sem fyrir
voru hér á landi. Hin-
ar nýju reglur eru
Kærleiksboðberai-nir eða regla Móð-
ur Teresu og Þernur heilagrar Mar-
grétar Maríu Alacoque og þurfaling-
anna eða Margrétarsystur.
Ástæða þessa, er að Johannes Gij-
sen biskup sá fram á að ekki yrði
hægt að fá hingað ungar Jósefssyst-
ur til að taka við af þeim eldri. Fór
hann þá að kanna hjá öðrum reglum,
hvort áhugi væri fyrir að koma til Is-
lands. Það varð úr að fjórar Mar-
grétarsystur komu hingað í fyrra-
sumar; systir Dominga, sem er prí-
orinna, systir Guadalupe, systir
Rosalba og systir Josefma. Þær eru
allar frá Mexíkó en hafa einnig starf-
að í Bandaríkjunum og ein í Perú.
Heimilið á íslandi er hið fyrsta af
þessari reglu sem opnað var í Evr-
ópu, en nú hafa einnig verið tekin í
notkun heimili í Aþenu og í Róm.
Aftur systur á Landakoti
„Hvar er ísland?“ sögðu systurnar
allar fjórar þegar þær voru beðnar
að koma hingað og fóru beint í landa-
bréfabók að leita. Þegar þær fengu
að heyra eitthvað um landið segja
þær að þeim hafí þótt spennandi að
takast þetta verkefni á hendur. Enn-
fremur lýsa þær yfir ánægju sinni
með hvað Islendingar hafi tekið með
opnum huga á móti þeim.
Tvær systranna eru hjúkrunar-
fræðingar og starfa á Landakotsspít-
ala. Að sögn Önnu Birnu Jensdóttur
hjúkrunarframkvæmdastjóra var
spítalinn strax reiðubúinn að ráða
nýjar systur til starfa um leið og fólk
heyrði að von væri á þeim. „Það var
mikil ánægja með að fá aftur nunnur
til starfa á spítalanum, enda höfum
við alla tíð lagt mikið upp úr því að
staðurinn haldi sögu sinni og þeim
anda sem systurnar lögðu upp með.
Sem dæmi höfðu þær krossa í öllum
herbergjum og við höfum fylgt því,
sem hefur mælst afskaplega vel fyrir
hjá skjólstæðingum okkar. Einnig
erum við með allar gömlu myndirnar
uppi við, sem eru til.
Systumar tvær vinna á mína
ábyi-gð þar til þær hafa öðlast ís-
lenskt hjúkrunarleyfi. Menntun
þein'a er góð og þær standa alveg
undir faglegum kröfum, þannig að
þær fá hjúkrunarleyfið þegar ís-
lenskan er komin í lag,“ segir hún.
„Gamla fólkið elskar þær, enda
eru þær ljúfar og þeim fylgir mikill
friður. Þær eru eins og hvíth’
englar,“ bætir hún við.
Systir Guadalupe, sem getur
ágætlega bjargað sér á íslensku, seg-
ir að gamla fólkið hafi verið að hrósa
sér fyrir íslenskukunnáttuna. Um
leið gerh’ hún grín að sjálfri sér og
segir að það sé ekkert skrýtið, því
sömu einföldu setningarnir séu sagð-
ar dag eftir dag og til þess þurfi ekki
mikla kunnáttu. „Þó að við getum
ekki talað mikið þá getum við að
minnsta kosti sagt fólkinu að Guð
elskar það og hefur ekki gleymt því.
Svo getum við brosað og það gerir
heilmikið.“
Systir Guadalupe segir að starfs-
fólk spítalans hafi tekið þeim systur
Rosalba opnum örmum. „Það hlýtur
að vera erfitt að vinna með fólki sem
skilur ekki neitt í tungumálínu,“ seg-
ir hún og vísar þá til þess þegar þær
hófu störf, aðeins tveimur mánuðum
eftir að þær komu til landsins síðast-
liðið sumai’.
íslendingar alvörugefnir
en ekki lokaðir
Systir Josefina sem ásamt systur
Domingu sér um heimilishald og
eldamennsku fyrir prestana og bisk-
upinn, kveðst verða vör við, að ís-
lendingar séu ekki eins lokaðir og
gjarnan er sagt. „Þeir eru kannski
alvarlegir á yfirborðinu en þegar
maður fer að spjalla við þá eru þeir
opnir og elskulegir. Þegar ég hitti
fólk á götunni í fyrsta skipti heilsar
það þegar ég heilsa, í næsta skipti
brosir það og í þriðja skipti fer það
jafnvel að tala við mann,“ segir hún.
Helstu vandamál systranna hafa
verið tungumálaerfiðleikar. Þær
hófu strax nám í íslensku við kom-
una, en hafa haft mismunandi tæki-
færi til að æfa sig á talmálinu.
Þannig standa systurnai’ á spítalan-
um betur að vígi en hinar. Þær segj-
ast hafa aðlagast mjög vel, en systir
Dominga viðurkennir að fyrstu mán-
uðirnir hafi verið sér erfiðh’. „Starf
mitt hefur alltaf falist í því að fai’a út
á meðal fólks og sinna þeim sem hafa
þurft á því að halda. Þetta voru mjög
mikil viðbrigði. Það er svo mikil
þögn í prestshúsinu og sjaldan tæki-
færi til að efla islenskukunnáttuna,
því þar er aðallega töluð enska,“ seg-
ir hún. Nú er hún farin að sinna 5-7
ára nemendum Landakotsskóla
tvisvar í viku eftir að kennslu lýkur,
sem henni er mikils virði. „Krakk-
arnir skilja mig ekki og ég ekki þá,
en það er allt í lagi. Það hlýtur að
koma,“ segir hún og hlær.
Tungumálakunnáttan hefur nokk-
uð háð samskiptum þein’a við land-
ann, en koma þeirra hefur verið mik-
il lyftistöng fyiir spænskumælandi
fólk sem býr hér, því í hvert skipti
sem einhver hátíð er nota þær tæki-
færið til að fagna og þar eru hinir
NUNNUR af þremur reglum.
Lengst til vinstri sést glitta í St.
Jósefssystur, því næst koma
Teresusystur og fyrir aftan þær
eru Margrétarsystur. Myndin er
tekin við minningarmessu um
Móður Teresu, sem lést 1997.