Skírnir - 01.01.1870, Blaðsíða 175
Danmörk.
FRJETTIR.
175
er hún, eða þau brúShjónin fengu frá fólki í Norðurlöndura.
Gjöf Stokkhólmshúa voru tveir bókaskápar af eikitrje, fagurlega
húnir, en þar í 400 bindi bóka eptir öll heztu skáld og rithöf-
unda Svía. FagurlistafjelagiS í Kristjaníu sendi henni mikiS mynda-
safn í fögrum umhuSum eptir ena frægu nppdráttarmeistara NorS-
manna: Gude, Tidemand, Eckersherg og Morten Miiller. Frá
dönskum mönnum í Sljesvík kom aldinaskál af silfri, er vó 14
pund,_en stórkostlegust var gjöf Danmerkurbúa: horShúnaður af
silfri (borSker, skálir, diskar, stjakar og svo frv.), meS loga-
gylling og allt forkunnarvel smíSaS, er vó eigi minna en 21,207
lóS, eSa rúma 66 fjórSúnga. Geta skal um tvær biblíur, sænska
og danska, í mjög dýrbúnum böndum, og þá prinsessan ena sænsku
af prestum í Stokkhólmi, en bina af konum á Jótlandi. Kunur
Sljesvíkinga sendu prinsessunni Danmerkursögu eptir Saxo (þý8-
ingu Grundtvigs), og prýddi hand hennar bæSi gull og gimsteinar.
J>á gjöf höfðu meSferðis ungar stúlkúr frá Sljesvík, dætur ýmsra
manna af öllum stjettum, en fyrir þeim var Ingeborg, dóttir Kryg-
ers frá Bevtoft, fulltrúa og forvígismanns danskra manna í NorSur-
sljesvik á Berlínarþingununi.
þegar frá því er sagt, hvern fögnuS þessar mægSir fengu
alþýSu manna á NorSurlöndum, má vel skilja hann svo, a8 öllum
hafi sjerílagi runniS þaS í hug, aS samband konungsættanna hlyti
meS svo mörgu öSru aS eySa til fulls gamalli tortryggni og sund-
urleitni, en verSa til þess, aS styrkja bræSraböndin meSal allra
þjóSanna, og draga þær hverja aS annari til frekara samheldis
og samverknaSar í mörgum efnum. AS ríkissambandi eSur stjórn-
legri einingu NorSurlanda hefir engum þótt feti framar stigiS viS
þessar venzlar, enda virSist svo, sem Skandínöfum þyki þetta mark
sitt hafa færzt heldur fjær en nær á seinni árum. A8 vísu þykir
þeim máliS ekki fyrir óSal lagt, og þeir treystu því, aS aldafariS
eSa ósjenir viSburSir muni leiSa löndin í bandalög, en Skandi-
nafar í Danmörku segja, aS menn verSi aS biSa Svía um upp-
töku þess. AuSvitaS er, aS óvæntar hreifingar hrinda' mörgu fram
er annars mundi lengi kyrrt bíSa, og svo er um sameiningu
NorSurlanda; menn geta vel hugsaS sjer þá atburSi, er rækju
þau öll í samband sín á milli, en hitt hlýtur aS verSa þeim af-