Skírnir - 01.01.1872, Síða 140

140
DANMÖBK.
spalted i trende sygnende Skud, og svo frv.; (þ. e. lengi var
klofinn í þrjá veika teinunga sá hinn fríði kynstofn NorSurlanda).
í veizlunni, sem gestunum var haldin, mótmælti Ploug J>ví., sem
NorSmenn hefSu sagt, aS tilfinning ens sjerlega og þjóSkennilega
væri ríkari eSa „dýpri“ hjá NorSurlandabúum, en tilfinning ens
sameiginlega, og vitnaSi til stúdentanna og fræðimannanna, er
hefSu annaS fundiS og því laSaS þjóSirnar hverja aS annari. AS
öSru leyti fór allt mjög vinsamlega og var þaS vel þakkaS af
hinum norsku gesturn. — Seinna vildu Danir gjalda NorSmönnura
þessa vinavitjan, og skoraSi sjera Birkedal — einn af Grundt-
vigssinnum — á menn til ferSar meS sjer til Noregs, og skyldi
fólksfundarstefna vera á StiklastöSnm. FerSin var farin, en Bir-
kedal varS mikla fáliSaSri, en hann ætlaSist til — viB 14da eSa
I áda mann, aS því oss minnir. Hún þótti þó hezta fagnaSarför
þeim öllum, er fóru, og á StiklastaSi komu þeir, og þar komu
og NorSmenn úr næsta byggSarlagi og frá NiSarósi (2000 aS tölu,
eSa þar um bil). ASalfundurinn stóS (8. ágúst) viS mionisvarSa
Ólafs konungs helga, og höfuSræSuna flutti Birkedal. Texti henn-
ar var, sem vita mátti, sagan af StiklastaSabardaga og hinir
minnilegustu atburSir, er hjer gerSust. Sjerílagi minntist hann á
bænagerS konungs, og framgöngu og hreysti þórSar Folasonar.
Svo bæri öllum aS hera merki, sagSi hann ; beldur aS falla sjálfur
aS velli, en fella merkisstöng sína. Nú væri mönnum skipaS undir
merki „ens norræna anda“, og þórSur ætti aS vera þeim fyrir-
mynd, hvernig þaS skyldi og bera fram og verja. Á þessum fundum
var ræSt um margskonar efni — sem títt er á fundum Grundt-
vigssinna — , komiS viS fornar minningar og nýjar, trúarmál og
bændaskóla, og svo frv. — þriSi norræni fundurinn var kirkju-
fundurinn í Kaupmannahöfn. Vjer höfum hvorki rúm nje tima til
aS rekja fundarsöguna, enda þóttu ávextir umræSnanna heldur
magrir og ómerkilegir. Fyrsta umræSuefniS var í sjálfu sjer hiS
merkilegasta, eSur „um afstöSu hinnar nýju skynsemistrúar (Ny-
rationalisme) viS kristna trú“. Hammerich prófessor bafSi
framsögu í þessu máli; hann játaSi reyndar, aS þaS væri fjöl-
mart gott og virSingarvert viS skynsemistrúna á vorum dögum,