Skírnir - 01.01.1892, Qupperneq 38

38
Mannalát.
sagði t. d. í kvæði til öeorgs annars: „Heill sé þér, voldugi drottinn!
Veiðleikar þínir einir hefðu gjört þig að konungi, þó þú hefðir ekki erft
konungsstólinn“. Um einn þeirra var ort níð: „hann var ekki meiravirði
en neftóbak einu sinni í neiið, en hann var fullgóður til að vera hirðskáld11.
í byrjun þessarar aldar fóru hirðskáldin að fá 500 kr. í staðinn fyrir
spanska vínið. Á dögum Southeys, sem var hirðskáld 1813—33, var hætt
þeirri venju, að skylda skáldið til að yrkja á fæðingardag konungs og á
nýjársdag.
Tennyson var fátækur prestssonur í Lincolnshire, en gekk þó á há-
skóla. Missti hann einkavin sinn Arthur Hallam 1833. Féll honum það
mjög þungt, og 17 árum seinna, 1850, kom út nafnlaus erlidrápa yfir
Hallam. Var auðgetið til, að Tennyson hefði ort. Bins og Egill Skalla-
grímsson talar um að hefna sín á Ægi með vopnum fyrir drukknun Böð-
vars, eins segist Tennyson véra að berjast við dauðann um vin sinn.
Kvæðið er nokkurs konar „vinartorrek11, ef svo má að orði komast.
Tennyson lýsir fyrst, hvernig fregnin um lát vinar hans kom yfir
hann; hugur hans eltir um hafið skipið, sem flytur líkið heim, og vakir
yfir því, hryggur þegar hafið æsist, . og glaður þegar bárurnar lægjast.
Hallam er lagður undir steingólfið í Clevedon kirkju.
Dagar og mánuðir líða. Um jólin er vinarins saknað sárt, og þykir
skarð fyrir skildi. En næstu jól er hans naumlega minnzt, og þriðju jólin
er hann gleymdur. „Getur söknuðurinn líka dáið?“ En skáldið sjálft
getur ekki gleymt. Áður gat hann ekki lifað án vinar síns; nú getur
hann ekki lifað án harms sins. Þessi harmur er fylgja hans, hann fylgir
honum vetur og sumar, vor og haust. Degar hann er háttaður og tungl-
glætu ber inn á rúmið hans, þá hvarflar hugur hans þangað sem tunglið
skín á kirkjuvegginn yfir leiðinu. Tungisljósinu slær yfir nafn A. H.
Hallams og dauðaár hans. Skáldið sofnar, en um morguninn, er hann
vaknar, veit hann að gegnum morgunþokuna ryður sér dagsbrún inn um
kirkjugluggann og sést á marmaratöfluna, svo hún Ijómar í hálfdimmri
kirkjunni. Þannig heldur Tennyson áfram að berjast við dauðann um
vin sinn, þangað til honum finnst sál hans renna saman við sína sál, svo
eptir það er hann í einni perBónu A. H. Hallam og A. Tennyson.
Þegar Wordsworth dó 1850, þá ráðguðust ráðgjafarnir um, hver skyldi
vera hirðskáld. Albert, maður drottningar, ritaði gömlum manni, Samuel
Rogers, bréf, og bað hann taka við embættinu. Rogers afþakkaði, því
hann væri 87 ára gamall og mundi eiga skammt ólifað. Hanu uefndi