Skírnir - 01.01.1908, Qupperneq 43

Prédikarinn og bölsýni lians.
Þær hugmyndir eru almennastar um biblíuna, að hún
-sé ein heild, sömu skoðununum sé haldið íram í öllum
ritum hennar. Margir kennimenn og eigi allfáir leik-
menn, er um trúmál f'jalla, tala oft svo um ritninguna
sem harla lítill munur sé á fremstu ritum gamla sáttmál-
ans og sjálfum guðspjöllunum. Og sumir lit'a enn í þeirri
trú, að reisa megi trúarlærdómana jafnt á Davíðssálmum
og Opinberunarbókinni, jafnt á Prédikaransbók sem bréf-
um Páls postula.
Flestir Islendingar, er telja sig fylgja kenning kirk-
junnar, hafa mjög ákveðnar skoðanir um það, hvað ritn-
ingin sé. Hún er guðs opinberaða orð, segja þeir. Og
út frá þeirri staðhæflng ímynda þeir sér, að allar kenn-
ingar hinna helgu rithöfunda hljóti að renna saman í eina
heild; þar geti engin rödd verið hjáróma, — engar mót-
sagnir átt sér stáð í »guðs orði«. Þessar skoðanir hafa
gróðursettar verið í huga þeirra í bernsku, kendar þeim
í barnalærdómskverinu. En allan fróðleik um ritninguna
vantar að öðru leyti. Fæstum hefir komið til hugar að
gera sér grein fyrir, hvernig þessi rit, sem þeim er sagt
að séu eftir Móse og Davíð og Salómó og spámenn Gyð-
inga og postula Krists — menn, sem svo langt er i milli
—, hvernig þau séu orðin ein heild, ein heilög ritning.
Ekki þarf nú annað en lesa nokkura kafla í ritning-
unni með atbygli, til þess að reka sig á það, að ritning-
in er ekki alstaðar sjálfri sér samkvæm. Mótsagnirnar
eru margar og miklar, og skoðanirnar margar mjög svo
frábrugðnar hver annari. Og á þvi þarf engan að furða,