Skírnir - 01.08.1916, Qupperneq 4

■228
Snorri Sturluson.
[Skírnir.
að það var merki þess, að batna tók með Snorra og Sturlu
Sighvatssyni, að Sturla var löngum í Reykjaholti »og
lagði mikinn hug á, að láta rita sögubælcur eftir bókum
þeim, er Snorri setti saman« (Sturl. II, 183).
Meiri frægðar hefir Snorri vænst af kvæðum sínum,
og einkum Háttatali. Sturla getur þess líka sérstaklega,
að Snorri »gerðist skáld gott« (Sturl. II, 73), og Snorri
var of mjög barn síns tíma til þess að skilja, að konunga-
drápurnar voru deyjandi list og hann sjálfur meiri brag-
snillingur en skáld. Þegar hann segir:
Falli fyrr
fold i ægi,
steini studd,
en stillis lof,
hefir sú hugsun ekki verið honum fjarri, að lof konungs
ætti einmitt að standa svo lengi í hans eigin kvæði. Og
í 100 v. segir hann blátt áfram, að sá maður eigi þó nokk-
urt hrós skilið, er svo fái ort alla hætti. Nöfn hirðskáld-
anna voru líka miklu fastar bundin við verk þeirra en
sagnaritaranna. Það eru ekki mörg konungakvæði, sem
geymd eru nafnlaus, og í Skáldatali er margra skálda
getið, þó að hver vísa þeirra sé nú týnd. Liklega hefir
enginn maður nokkurn tíma þekt fleiri íslenzk skálda-
kvæði en Snorri. Honum var manna kunnugast, hvernig
kvæðin gengu mann frá manni og héldu nafni höfund-
anna á lofti.
En meira en að lofa var að vera lofaður, meira en
að yrkja var að verða að yrkisefni. Konungurinn og
höfðinginn voru meiri en skáldið. Snorri á nútímafrægð
sína ritum sínum að þakka, og þess vegna hættir mönn-
um við að gleyma því, að hann var ekki fyrst og fremst
fræðiþulur, heldur höfðingi. Hversu mikið yndi sem hann
hefir haft af ritstörfum sínum og hvað mikils sem hann
hefir metið þau, er það áreiðanlegt, að hann alt af hefir
látið baráttu sína fyrir auð og völdum sitja í fyrirrúmi.
Nafnið »fróði« festist aldrei við hann. Fyrir Styrmi Kára-
son var það nafnbót. Snorri var annað og meira, hann