Árrit Prestaskólans - 01.01.1850, Blaðsíða 76
76
Kyrkjulireifíng
arlærdóms, eða leggja á hana alla áherzluna, t. a. m.
þeir, sem játa einúngis guódómlegleika Krists eða
j)á að eins mannlegu eðli hans. Allir þessir missa
sjónar á anda játningarinnar, þó misskilníngur þeirra
svipti þá ekki jafnskjótt hlessun kyrkjulegs fjelags-
skapar, því kraptur hennar nær einnig til þeirra,
sem veikir eru í þekkingunni á grundvelli frelsisins,
ef þeir ekki af ásetníngi þverskallast við sanrileik-
anum.
Jað verða menn þvi að hafa stöðugt fyrir aug-
um, að trúarjátníng kyrkjunnar er ekki algjör eða
albúin, heldur eitt af því, sem sifeldlega þarf end-
urhóta við, og getur tekið nýum og nýum framför-
um. En þessum framförum er ekki svo liáttað að
þær verði lagðar utaná trúarjátninguna eins og bót
á fat, heldur eru þær fólgnar í því að trúarjátníngin,
þroskist innanað útávið, renni upp af sínum egin rót-
um af anda þeirn, sem í henni býr. Eðli trúarjátn-
íngarinnar upplykst æ betur og betur fyrir mönnum,
og skiinírigur manua á því verður dýpri og dýpri,
hugsanir þær, sem í henni lifa, líða ekki undir lok,
heldur hirtast veglegri í hreinni og tignarlegri búníngi.
Vorir timar eru á leiðinni að undirbúa þvílíkt æðra
stig í sögu trúarjátníngarinnar, en þeir eru enn þá
ekki vagsnir því að semja nýja trúarjátningu, og
þess vegna ekki til þess ætlaðir. Kyrkjustefnurn-
ar eru enn þá ofmjög ósáttar til þess, að mönnum
mundi takast nú þegar að kveða upp nýja kyrkju-
lega trúarjátníngu. jiessir timar verða að setja sjer
einúngis það mið að íhuga kostgæfilega hina fornu
játníngu og sýna alla þá vareygð, sem auðið er þar
sem einhver ágreiníngur er, því það ega allir að
láta sjer vera liugfastað skuldbyndíng til trúarjátn-
íngarinnar á sjer stað með því skilyrði, að hver ein-
stakur eigi kost á að samþýða sjer játningu kyrkj-