Sunnanfari - 01.10.1893, Blaðsíða 7

31
ins á illa ræmdum stað, þar sem vændiskonur voru
vanar að hafast við. Eg hafði ávalt verið fráhverfur
öllum solli og ætlaði hann að vita hvort ég gæti
staðizt freistingar þessara fögru en lauslátu kvenna.
Við fórum á veizlustaðinn þegar til var tekið
og átum þar og drukkum ágætlega, svo við urðum
jafnvel hálfkendir. þegar við höfðum matazt gekk
ég mér til skemtunar í garðinum stundarkorn.
Skömmu seinna heyrði ég hljóðfæraslátt og gekk á
hljóðið; sá ég þá að félagar minir voru komnir i
tæri við sína stúlkuna hver þeirra og sumir voru
jafnvel farnir að dansa.
Nú kemur mjög skoplegt æfintýri fyrir Gissur
og segi ég frá því með sem fæstum orðum, því
oflángt yrði að þræða sögu hans sjálfs.
Gissur var hálfkendur eins og drepið er á og
alveg ókunnugur kvennfólki og brellum þess. Fé-
lagar hans sáu svo um að hann varð einn með
einni konunni og er ekki að orðleingja að hann
varð »bálskotinn« í henni. Fyrst þorði hann varla
að koma nærri henni, þvi síður að nefna ást sina
á nafn, en Arasía litla gaf honum undir fótinn, svo
hann varð djarfari. Loksins bað Gissur hennar í
fullri alvöru ok tók hún því máli vel, og sagði, að
þar sem hún vissi hvernig stæði á ferðum hans,
skyldi hún ekki heimta að þau giptust fyr en hann
kæmi aptur, en þau yrðu að opinbera félögum hans
trúlofunina. Gissur þóttist vera sælasti maður undir
sólinni og felzt fúslega á þetta. þegar þau lcomu
til hins fólksins sagði Gissur frá trúlofuninni og
létust allir samfagna honum, en ætluðu að sprínga
af hlátri undir niðri; var nú svallið aukið og
drukkið fast. Hver ræðan fyrir Gissuri og kærustu
hans rak aðra en þau kystust og klöppuðust eins
og þau væru geingin af vitinu og þóttist Gissur
aldrei hafa lifað jafnyndislegar stundir. þetta gekk
alla nóttina og loksins geingu allir til svefns; var
Gissur þá orðinn svo sljór bæði af víni og ástar-
vímu að hann vissi ekki sitt rjúkandi ráð.
Um morguninn vaknaði hann í rúminu hjá
Arasíu og hafði ekki hugmynd um hvernig hann
var kominn þángað; mundi hann nú eptir þvi hvað
gerzt hafði kvöldið áður og sáriðraðizt eptir öllu
saman og það þvi fremur sem honum þótti Arasía
ekkert girnileg í morgunsárinu. Auk þess skamm-
aðist hann sin gagnvart félögum sínum og var að
hugsa um að laumast burt með Arasíu, en þá kom
spilagosinn sem hafði valdið öllu saman og dró
hann sundur í logandi háði fyrir flysjúngsskapinn.
Nú kom líka Árasía og hljóp þegar upp um háls-
inn á Gissuri og vissi hann þá varla hvað hann
átti að gera af sér. Loksins gat hann ekki stilt
sig um að kvarta yfir vandræðum sínum við félaga
sína og lofaði spilagosinn honum að hann skyldi
koma honum úr þessum klípum. Skömmu seinna
stakk Árasía upp á því að fyrra bragði, eptir undir-
lagi hans, að þau Gissur skyldu slíta trúlofunina,
en halda kunníngskap, þar sem þau hefðu komizt
í svona mikil kynni; tók Gissur þvi boði fegins-
hendi og varð nú sýnu hressari og glaðari en
áður.;
Arasia sagði nú Gissuri æfisögu sína og hvernig
stæði á því að hún væri í þessum solli. Æfisagan
er laung og eru fléttuð inn í hana mörg bréf sem
ekkert koma Gissuri við. Henni er þvi slept hér
og skal þess aðeins getið að Árasía var gipt kona
sem hafði vanizt á lauslæti frá blautu barnsbeini
svo að segja. Maður hennar hafði hlaupið frá
henni og hún lifði nú af því að vera hér vændis-
kona, en var orðin leið á þessum solli og þessari
spillíngu.
Gissuri fanzt mikið til um sögu þessa og brá
honum svo við hana að hann fékk aptur heita ást
á Árasíu; fékk hann hana til að fara með sér til
Hamborgar og mátti ekki af henni sjá þennan stutta
tíma, sem hann átti eptir að vera þar. Loksins
urðu þau þó að skilja og hét hvort öðru eilifri
trygð og vináttu að skilnaði.
Gissur hélt nú af stað til Amsterdam, en átti
að koma við í Bremen á leiðinni; átti hann að
verða samferða þaðan ungum kaupmannssyni. Á
leiðinni var hann optastnær að hugsa um Árasíu
og iðraðist mjög eptir að hann hafði farið frá
henni. I Bremen var Gissurí tekið mætavel og
skrifaði hann þar bréf til Arasíu fult af yfirlýsíngum
um ást og sárar sorgir.
Félagi Gissurs var mjög skemtilegur og gat
hann haft nokkuð af honum með því að segja sögur
o. s. frv. Ferðin geklc vel yfir höfuð, en þó kom
það fyrir þá fjórða daginn, að þeir urðu staddir
við áflog milli hermanna og bænda i veitingahúsi
einu og urðu að bera vitni í því máli, en flæktust
annars ekkert inn í það. þeir félagar lentu lika 1
brúðkaupsveizlu læknis eins og skemtu sér þar i
nokkra daga við saung, dans og hljóðfæraslátt
o. s. frv., en þó lentu hijóðfæraleikendurnir í geysi-
legum áflogum og hjó það skarð í gleðina um hrið.
Alt jafnaði sig þó og skildu þeir við lækninn og
konu hans með mestu kærleikum. þess verður að
geta að Gissur mátti ekki pils sjá í veizlunni svo
honum dytti ekki Árasía í hug og varp hann opt
mæðilega öndinni af þrá til hennar, en yfir höfuð
hægðist honum þó, eptir því sem frá leið.
Gissur kom alveg mátulega til Amsterdam
þvi skipið sem hann átti að fara með til Indlands
átti að leggja af stað innan hálfs mánaðar. Hann
fékk þar bréf frá Arasíu og flutti það honum þær
fréttir að maður hennar væri kominn heim aptur
með sand af peníngum og ynni henni hugástum;
þótti honum þréfið ekki eins innilegt og hann
hefði kosið á, og svaraði henni þvi aptur fremur
þurt, en gat þó ekki að sér gert að hann virti hana
meira ennþá en nokkra aðra konu, sem hann hafði
komizt í kynni við.
(framhald.)