Eimreiðin - 01.09.1913, Blaðsíða 23

»75
fjötrarnir urðu mér léttbærir af því, að á hverjum degi sá ég
fríðri konu bregða fyrir í svip, er hún gekk þar fram hjá. Síðar
gat ég flúið, en þá var því miður hjarta mitt þrungið af hatri,
svo ég gerðist sjálfur ræningi. En hversvegna komst ég aftur á
betri leið? Spyrjið hana, sem ég eina morgunstundina mætti upp
í borg einni. — Hvar skyldi hún vera núna?
Eg gæti, vinir mínir, sagt ykkur margt um. . . en það er orð-
ið áliðið, ég held ég vilji heldur liggja útaf og hvíla mig, á með-
an ég hlusta á ykkur. Pó er það hugboð mitt, að þegar ég nú
er láfinn, muni koma ferjumaður með bát sinn, til að flytja mig
til þeirrar strandar, þar sem mínir góðu englar nú dvelja, svo að
ég geti knékropið þeim og þakkað þeim fyrir alt ljósið á jarðríki".
Gamli maðurinn strauk aftur um ennið og hallaði sér útaf á
koddann; þar lá hann lengi grafkyr og starði á annað ljósið.
Eoks settist hann skyndilega upp og stundi við, hann fékk nýtt
kast, og þegar það aftur leið frá, lagðist hann útaf og lá lengi
með aftur augun. Pað leið á nóttina og bræðurnir sátu þögulir
við hvílu hans og biðu þess, er að höndum mætti bera. Loks
leit hann upp, brosti á ný og sagðist nú vera miklu hressari,
-og að nú yrðu þeir að efna orð sín og segja sér frá einni kærri
endurminningu.
III
Peim kom þá saman um að Lúkas, sem var næstelztur,
skyldi fyrstur segja frá einhverju, sem á daga hans hefði drifið.
Lúkas var kominn yfir sjötugt, sköllóttur og með langt, svart al-
skegg, sem orðið var hæruskotið. Hann greip þá um talnabandið
sitt og tók svo til máls:
»1 barnæsku var ég fátækur og munaðarlaus smaladrengur,
-og vetur og sumar hafðist ég við á fjöllum uppi með sauða og
geitahjarðir mínar. Eg man eftir því, að oft var svo heitt, að ég
ætlaði alveg að stikna, en á veturna var mér aftur býsna kalt,
einkum á höndunum og á berum fótunum. Eg var margar mílur
vegar burtu frá öllum mannabygðum, og oft var ég næstum ör-
vita af hræðslu við úlfana, sem ég heyrði ýlfra í grendinni, eink-
um á nóttunni. Pað voru engir sældardagar, því þó ég gréti, var
enginn, sem heyrði það, og á hásléttunum sýnist himinhvolfið
svo hátt, að meira að segja guð sjálfur virðist of langt í burtu.
En mér er í minni að einn dag, þegar ég sat þarna á þúfu hjá
hundinum mínum, þá sá ég hvar dóttir húsbónda míns kom