Eimreiðin - 01.09.1913, Blaðsíða 38

sömu borg. sPað er bezt fyrir þig, drengur minn«, sagði faðir
minn.
En þetta held ég áreiðanlega að hafi verið um haust, og
að þá hafi verið dimt yfir og rigning. Eg fór mjög snemma að
hátta, því ég var altekinn af veikindum, og daginn eftir lá ég
allan í rúminu. — Eg held, kæru bræður mínir, að unglingurinn
verði fullorðinn maður á þeim degi, er hann í fyrsta sinn fer að
ráðgast um með sjálfum sér, hvernig hann eigi að yfirstíga hindr-
anir þær, er skilja hann frá ungri stúlku. Pegar ég fór á fætur
hafði ég margskonar ráðabrugg með höndum, og ég þandi út
brjóstið og þóttist alt í einu vera fullorðinn maður með mönnum.
Eg man eftir þegar ég heimsótti hana. Hún þekti fótatak
mitt í stiganum, og ég heyrði, hvernig hún hló — já, ég heyri
það þann dag í dag — þann hlátur heyrði ég í hvert skifti sem
ég kom, dillandi skæran hlátur yfir því, að sjá mig. Og altaf sá
ég mun á andlitinu, hvað það varð fjörlegra í bragði; og veika
augað blikaði æ skærar, eins og það reyndi af alefli til að geta
séð mig eins vel og hitt augað.
Áður hafði ég gefið henni leikföng, nú fór ég að gefa henni
blómstur. Hún roðnaði, þegar hún tók við þeim, og var lengi
um að lykta af þeim, áður en hún leit á mig. Eg sá, að það var
hreint ekki satt, að hárið á henni væri eins og þur hampur; það
var farið að liðast fagurlega um höfuðið, alveg eins og dálitlar
gullöldur. En minnisstæðast er mér þó, að hún stundum trúði
mér fyrir því, ef hún hafði séð eitthvað misjafnt í fari einhvers,
því þá hugsaði ég ætíð méð mér: Aldrei skal hún sjá neitt þessu
líkt hjá mér. Hún sagði mér líka frá, ef hún hafði veitt ein-
hverju góðu eftirtekt, og þá hugsaði ég mér, að svona skyldi ég
líka reyna að verða.
Aftur urðum við að skilja, af því ég átti að fara til háskóla-
bæjarins. Ég hafði kent henni að skrifa, áður en ég fór, og við
skrifuðumst á. Hún sagði mér frá, hvað hún væri að hugsa um,
og ég reyndi að géra henni alt skiljanlegt, sem viðvék námi mínu.
Getur eiginlega fegri sýn að líta, en ungan mann, sem stundar
nám sitt af alhuga, af því námið er honum einskonar töfraskógur,
sem hann verður að ryðja sér braut í gegnum, til þess að geta
öðlast fallega stúlku? Oft fanst mér eins og sérhver nýr þáttur í
námi mínu væri nýtt loft, er ég bygði í framtíðarbústað Varenku.
En aldrei hugsaði ég: »þú elskar hana.« Aldrei. Hún var einungis