Eimreiðin - 01.01.1919, Síða 21

EIMREIÐIN]
AÐALBLÁBER
21
Annars var alt svo undarlega hljótt, undarlega tómlegt
og hljótt.
Þegar vetur var genginn í garð, lá hann andvaka í
skammdegismyrkrinu. Honum leið illa. Til hvers lifði
hann? Að hveiju átti hann að hverfa, þegar voraði?
Áður hafði veturinn aldrei vakið þá spurningu hjá hon-
um. Hann hafði látið sér naegja, að dreyma um vor og
sumar. Syngja og yrkja um það, meðan veturinn leið hjá.
Nú snerti hann sjaldan hljóðfærið sitt. Því síður gat hann
orkt. Ljóð og tónar, — alt hafði það þyrlast og þolið á
burt með æskuást hans. Eins og lauf á hausti. Eins og
farfuglahópur. Aldrei mundu önnur lauf vaxa á ný. Aldrei
mundu farfuglar syngja framar — í hans landi. Það fann
hann vel. Hvað átti hann að fá í staðinn?
En þetta var barnaleg spurning. Átti hann ekki sjálfur
að sjá sér fyrir verkefni? Var ekki nóg að starfa?
Hann sneri huga sínum að þvi, sem hann sá að fylti
aðra áhuga og gaf þeim viðfangsefni alment. En þar var
ekkert, sem laðaði. Hann átti þar ekki heima. Starfið og
stritið fór sína leið og hafði enga þörf fyrir hann, ekkert
handa honum. Hvar átti hann þá heima? Hann var út-
lægur úr landi æskudraumanna og á hinum mikla akri
starfsins var ekkert hlutverk handa honum. Hugur hans
fór óraleiðir, en var jafnnær, er hann kom heim á ný.
Einhverju sinni vaknaði hann af fastasvefni undir
morgun. Hann var hress og styrkur. Hafði sofið óvenju
vel. Hugur hans tók þegar til starfa. Spurði og svaraði.
Svo féll hann í létlan dvala, mitt á milli svefns og vöku.
Hann sá myndir líða fram og hverfa. Er minst varði
birti yfir og hann sá skýra mynd, er hvarf-ekki á eftir
hinum. Hún stóð kyr í björtu ljósi. Það var lítill hluti af
hlíðinni ofan við bæinn, sem hann hafði átt heima á,
þangað til hann var fjórtán ára gamall. Klettar og runnar,
hvað innan um annað, og lítill, fossandi lækur. Honum
fanst að. hann heyra niðinn. Og það var bjartur sumar-
morgun. Dögg á jörðu og sólskin yfir. Þetta var yndisleg
mynd. Og það var sem henni fylgdi einhver ljúfur seiður.