Vísir - 05.05.1967, Blaðsíða 12

VÍSIR. Föstudagur 5. mai 1967.
12
1 AM GLAD, TARZAN/
IT MAPfr ME SKX
TO LEAD RATROLS A
TD SLAUÖHTER S
NEARBY TRI8ES... *
VOU WDRKED A STRANGE
JUJU OVER M£.„ I WAS
ABLE TO SUDDENLV SAV
WHAT t HAD FELT FOR i
A LONG TIME / v
I'M SORRV, NSORA
VDU HAVE BEEN
r BANISHEP... v'
NOT JUJU
MAYBE A
MIRACLE- ‘
... AND WATCH THE
BOLUGAS SLAVE
FOR US-WITH OtlR
UNWANTED FÖOD
AS A REWARP '
Kvikmyndasaga
samin af Ednu O'Brien
eftir skáldsögu hennar
„The Lonely Girl"
Gestimir héldu heim á miðnætti,
nema ég. Það sýndist ekkert at-
hugavert við það, því að móðir i
Eugene var einnig nætursakir. Hún!
var veikluleg og gömul, hrukkótt
í andliti með hátt enni eins og
hann, og fann að öllu.
Eugene leiddi hana upp £ gesta-
herbergið — þar sem ég svaf ann-
ars — og bar henni heita viskí-
blöndu undir svefninn. Þegar hann
kom niður aftur, snæddum við1
kaldan kalkún og smjörkex.
„Ég get varla sagt, að við höf-|
um yrzt á £ kvöld", sagði hann.
„Þú varst falleg við kvöldverðinn".
Við sátum á gærskinni fyrir fram-
an arininn og snæddum kalkúninn.
Á eftir las, hann fyrir mig kvæöi
eftir Lorca1 — sem ég skildi ekki
— en hann las Vel. Hann vildi fá
mig til að lesa kvæðj, en ég gat
það ekki sökum feimni; það kom
oft fyrir, að ég varð allt í einu
feimin við hann.
Mér varð svo heltt á þeim vang-
anum, sem sneri að arineldinum,
að mér fannst eymalokkurinn
brenna hörundið, svo ég tók hann
af mér. Þegar Eugene varð litið
upp og sá, hvað ég hafðist að, veitti
hann því athygli, að eymasnepill-
inn var með dökku fari eftir fest-
inguna.
„Þú getur fengið blóöeitrun af
þessum skolla", sagði hann og
skoðaði eymálokkinn, en ég hafði
keypt þá á aðfangadag, svo ég gæti
skreytt mig með þeim við kvöld-
verðinn.
„Svikinn málmur frá Hong
Kong“, sagði hann fyriríitlega, og
áður en ég gat komið í veg fyrir
2H£liBHHHHHHHHHHHBHHHflHBHHHHHHHM
það, hafði hann fleygt djásnunum
á eldinn. Ég reyndi að bjarga þeim
með glóðartönginni, en það var um
seinan. Hann sá, að mér þótti þetta
miður, og kvaðst ætla að gefa mér
eymalokka úr gulli.
„Ég mundi ekki hafa áhyggjur
af eymasneplunum á þér, nema
mér þætti vænt um þig“, sagði
hann. Þaö var á stundum örðugt að
átta sig á gullhömrum hans.
Og hann horfði í augu mér, sem
hann hélt alltaf fram að væru græn.
„Græn augu og eirrautt hár“,
sagði hann. „Ég er hræddur um aö
hún móðir min treysti þér varlega".
Móðir hans hafði kaldblá augu,
hvasst og rannsakandi augnatillit.
Ég Iá á gólfábreiðunni og hann
starði fram undan sér um hríð. Og
svo sagði hann allt £ einu: „Eigum
við að koma okkur í rúmið, ungfrú
Porter?“ i
Mér leið vel eins og var. Að
hátta saman ... mér fannst þaö
eins og ótímabært lokaatriði í
skemmtilegum leik. Ég reis upp
og spennti höndum að hnjám mér. j
„Það er of snemmt enn“, mald-
aði ég í móinn, enda þótt klukkan
væri tvö að nóttu.
„Við skulum koma upp og bursta
tennurnar", sagði hann og hélt upp
stigann. Við burstuðum tennumar
frammi í snyrtiherberginu, og hann
hafði orð á að ég færi ekki rétt að
því. „Þú átt að beita burstanum
lóðrétt líka“, sagði hann. „Ekki
einungís lárétt eins og þú gerir“.
Mér fannst hann segja þetta til
að róa mig. Ég þagði og starði stór-
um augum út í bláinn, eins og ævin-
lega þegar ég verð hrædd. Og ég
var hrædd. Ég var mér þess meö-
vitandi, að ég væri í þann vegjnn
að fremja eitthvað hræðilegt. Ég i
trúöi því, að til væri helvíti og I
eiiíf kvöl í eldslogunum. En það \
var dagur og tími þangað til ég
fengi aö kenna á þvi.
Það var kalt inni i svefnherberg-
inu. Venjulega kveikti Anna eld þar
á arni, en hún hafði veriö svo ann-
ars hugar, vegna gestaboðsins og
jólagjafanna, að hún gleymdi því
í þetta skiptið.
Hann snakaöi sér úr fötunum og
lagði þau frá sér á stól. Ég stóö
og horfði á hann, og mátti mig
ekki hreyfa. Tennurnar glömruðu
saman í munni mér af kulda og
hræðslu.
„Komdu þér upp í áður en þú
ofkælist", sagði hann og tók eitt-
hvað út úr veggskáp. Það var stór
fæðingarblettur á vöövamiklu baki
hans, stórir hárbrúskar í handar-
holinu og það sló hunangslit á
hörund hans í mjúkum bjarmanum
af lampaljósinu.
Hann fór upp í og studdi hönd
undir kinn á meðan hann beið mín,
„Þú mátt ekki horfa'Véé'tóigiT*
sagði ég. '
Hann lagði hönd fyrir augu sér
en terrði fingurna sundur, svo að
hann sæi á milli þeirra. Þegar ég
hafði afklæðzt, bað hann mig að
slökkva ljósið. á lampanum, og ég
skrúfaöi kveikinn niður.
„Þú hefur stæltan og freistandi
likama", sagði hann um leið og
hann lyfti upp yfirsænginni. Ég
smeygði mér úr slóppnum, sem ég
hafði sveipað að mér til aö skýla
nekt minni, og lagðist undir sæng-
ina við hlið honum. Það leið nokk-
urt andartak áöur en ljósið á lamp-
anum slokknaði fyllilega.
Hann vafði mig að sér. Það fór
um mig titringur, og hann hélt að
það væri í mér kuldahrollur og
neri líkama minn allfast, en þó
mjúklega. Sagði að það mætti
halda, að hnén á mér væru frosin.
Hann gerði allt sem hann mátti til
að draga úr ótta mínum.
„Ertu hærð upp að nafla?“j;
spurði hann og fór um mig kahn-
andi fingurgómum. - Ég kipptist
við, því að ég áleit þetta líkamslýti,
óg blygðaðist mín fyrir það. Það
var eins og líkami minn herptist
saman og stirðnaði upþ af hræðslu.
„Hváð ámar að?“ spuröi hann
og kyssti mig á lokaðan munninn.
„Er það samvizkubitið ....“
Það var ekki samvizkubit. Jafnvel
þótt við heföum veriö gift, mundi
ég hafa verið skelfd og kvíðandi.
„Við hvað ertu hrædd, vina
litja?“ Þaö er ekki að vita nema ég
hefði verið hugdjarfari ef hann
heföi ekki verið mér svona nær-
gætinn og ástúðlegur. Nú lagði ég
vangann að nakinni öxl hans og
grét. (
„Ég veit það ekki“, svaraði ég
örvingíuð. Mér fannst ég haga mér
eins og heimskingi; að ég, sem var
síhlæjandi alla daga og virtist kát
og áhyggjulaus, skyldi gráta eins og
stelpukjáni, þegar ég var komin
undir sæng hjá karlmanni.
„Hefur einhvern tíma verið far-
ið hrottalega að þér?“ spurði hann.
„Ég veit það ekki“. svaraði ég.
„Ég veit það ekki“. Það voru einu
oröin, sem komu fram á varir mér.
Hann reyndi að fullvissa mig
um, að ég hefði ekki neina ástæðu
til að rtttnst n« Jwttn væri ekki
neitt hræðsluefni, vonandi væri
ég ekki hrædd við sig. Hann lét
vel að mér-og samt var ég hrædd.
Ég, sem hafði svo oft kysst hærða
úlnliði hans og fingur, þráö þaö
heitast, að þeir snertu mig nakta
á leyndustu stööum líkamans. En
nú óttaöist ég það meira en nokk-
uð annað.
Hann sagði, að við skyldum ræöa
málið, ég skyldi segja honum
hreinskilnislega, hvað það væri,
sem ég hræddist eða vekti andúð
mína. En ég fyrirvarð mig svo,
aö ég gat ekki með nokkru móti
fært það í tal. Ég óskaði þess heils
hugar, aö ég væri sofnuð, og þegar |
ég vaknaði aftur, væri öllu lokiö, i
eins og þegar maður gengur undir |
uppskurð.
Ég lá í faðmi hans og grét, og j
hann sagði aö ég mætti ekki gráta j
viö skyldum ekkert hafast aö en I
fara aö sofa, sofa vært og lengi!
óg vakna svo hress og endumærð. J
Hann var mjög rólegur. Álasaöi i
sjálfum sér fyrir heimsku sína og j
tiílitsíeysi, að honum skyldi ekki j
-detta það í hug, aö ég mundi veröa j
hrædd og komast í geöshræringu. i
Knútur Bruun hdl.
Lögmannsskrifstofa
Grettisgötu 8 M. H.
Sími 24940.
sjttJaRji
. h«m .
LlAUGAVEG 178j0
lltiog ínnihurðir

B.H.WEISTAD&C0.
Skúlagötu 63III. hœð
Sími 19133-Pósthólf 579
K0VA
RÖREINANGRUN
Einkaleyfi á
I fljótvirkri
sjálflæsingu
JVtér þykir leitt, að hafa orðið valdur að
brottsikmngu þinni, Ngura !“ „Ég var satt
aö-sejgaílxara f<®ínn, Tarzan. Mér félhi ekki
þessi dráp og þessi þrælkun á Bolugamönn-
um“.
„Þú hafðir einkennileg áhrif á mig þama
áðan. Mér varð skyndilega Ijóst, hvað það
var, sem mér hefur í rauninni alla tíð veriö
í brjósti“.
KOVA er hægt að leggja
beinf í jörð
KOVA röreinangrun þol-
ir mesta frost, hitabreyt-
ingu og þrýsting KOVA
þolir 90°C stöðúgan hita
Verð pr. metra*.
3/8" kr. 25.00 l”kr.40.00
1/2” kr. 30.00 l%"kr.50.00
3/4" kr. 35.00 V/2 kr. 55.00
KOVA UmboðiS
SIGHVATUR EINARSSON&CO
SÍMI24133 SKIPHOLT 15