Bókasafnið - 01.08.1974, Blaðsíða 7

tímahraks og kunnáttuskorts míns í safni.
Þorkell hugsaði sig um andartak og segir
síðan: „Það mátt þú aldrei halda, Björn
minn, að nokkur hlutur sé fullkominn eða
eigi að vera það, og láttu ekki safnið snúa
þig niður.“ Eftir þetta goðsvar þóttist ég
fullfær að gera með Olafi Hjartar Bóka-
safnsrit 1952, en hefði aldrei reynt það, ef
ég liefði haldið að hlutirnir þyrftu að vera
fullkomnir. Svo sem til afsökunar því, hve
það var ófullkomið settum við Ólafur staf-
inn I á titilsíðuna og lofuðum samkvæmt
því að gera annað betur samið rit síðar,
merkt II. Þegar ég fór að kenna þetta fag,
fannst mér að ég hlyti að læra svo mikið
innan fárra ára að best væri að fresta sanm-
ingu. Því meir, sem ég þokaðist til aukinnar
menntunar í bókasalnsfræði, þeim mun ó-
mögulegra var að gera úr þessu bók. En í
þessu Bókasafnsriti II, sem á prjónunum var
stöku sinnum, áttu ekki aðeins að koma þeir
hlutir, sem vantaði í ritið frá 1952, heldur
áttu þar einnig að koma stórurn umbættir
kallar meginatriða, sem teknir voru aðeins
í örstuttu ágripi í ritinu, svo sem um út-
lánastarfsemi eða Dewey-kerfið sjálft, De-
wey-kerfinu gerðum við 4 bókaverðir góð
skil síðar eftir aðstæðum og má sjá ávöxt
jress, þar sem heitir Flokkunarkerfi fyrir
íslenzk bókasöfn 1970.
Hefur pér ekki fundist erilsamt starf að
vera bókavörður?
Þetta veit ég eiginlega ekkert nm. Ég
geri ráð fyrir, að í hvaða starfi sem ég hefði
verið þessi næstliðin 30 ár mundi'ég hafa
gert nrér eitthvað álíka langa vinnuviku að
jafnaði og lengstum var. Ég lref nú haft ró-
legt á næstliðnum árum, vegna Jress að á-
byrgðin hefur smám saman færst yfir á Ein-
ar Sigurðsson. En starfið hefur vitanlega
tekið mig þannig að ég er þakklátur fyrir að
sinna Jrví og er löngu búinn að gleyma,
hvort því fylgir meiri eða minni erill en
öðrum störfum, sem ég hefði getað hugsað
mér að vinna. Eg myndi aldrei hafa unað
því að fara í starf þar sem mér hefði leiðst
dagsverkið.
I upphafi viðtalsins sagðist pú hafa komið
i skóla sem fullmótaður sveitamaður.
Hvernig hefur pér líkað að verða borgar-
búi?
Ég get hvergi fundið til þess eins glöggt
og í Reykjavík, að ég á allt ísland. „Urbani-
sering“ er fyrir mér tækifærið og eiginleik-
inn að geta seilst eins langt í Jretta land og
önnur lönd og mér þykir þurfa liverju sinni,
en ég verð að bæta þarna við: Sjálfur veit ég
ekki, hve margir hundraðshlutar í mér
kunna að vera orðnir borgarkyns. Ég er
ekki fær um að hafa nein persónuskipti,
heldur verður „urbaniseringin" að vera
víkkun |>ess sem fyrir var í mér tvítugum.
Og þá er sú víkkun ekki bundin við mig
sem einstakling heldur við mig sem hópsál.
Ég hef aldrei skynjað mig öðru vísi en sem
eitthvert ósamstætt safn af lífi, af Jressari
Jrjóð við sjó og heiðar.
Við Björn slítum talinu, og hann fer að
huga að bókum enda vinnur hann fullan
vinnudag í Háskólabókasafninu enn og mun
ætla sér Jrað árlangt þótt hann léti í haust
af stjórnarstarfi, kominn að sjötugu, en
er við bestu heilsu. Freistandi Iiefði ver-
ið að taka meira með í Jæssu viðtali; af
kynnum Björns af ýmsum landshlutum,
þrekraunum ýmiss konar, stjórnmálaafskipti
o. fl. en Jrað verður að bíða betri tíma. Dr.
Björn er nú forseti Vísindafélags íslendinga.
P. S.
39