Aldamót - 01.01.1893, Blaðsíða 57
57
anum og girndum yðar föður viljið þjer hlýðnast«i.
Þannig talaði hann, hinn mildiríki írelsari vor.
Þegar vjer erum að bera saman garola og nýja
testamentið, er naumast rjettlátt, að taka hið harð-
asta úr kenning gamla testamentisins og bera það
saman við hið mildasta í kenning frelsarans og post-
ula hans. Þegar vjer erum að ræða um hina hörðu
dóma spámanna hins gamla sáttmála, verðum vjer
að muna eptir því, að jafnvel frelsarinn sjálfur hef-
ur talað einhver hin hörðustu orð, er yfir mannleg-
ar varir hafa komið. Hann talaði um þá synd, sem.
ekki verður fyrirgefin. Og hann benti á hegning:
una hinum megin með hinum sterkustu orðum og
likingum, sem unnt er að finna.
En úr því jeg fór að minnast á Davíðs sálma,
ætti jeg víst að fara fáeinum orðum um Davíð sjálf-
an. Hann var þyrnir í augum hinna vantrúuðu f<
Israel meðan hann lifði, og hann er þyrnir i augum
mótstöðumanna kristindómsins þann dag í dag.
Þegar Samúel tilkynnti Sál, að konungdómurinn'
yrði frá honum tekinn, sagði hann honum, að drott-
inn hefði útvalið sjer í hans stað annan mann eptir
hjarta sínu.1 2 Davfð hefir því verið kallaður »mað-
urinn eptir drottins hjarta«. Svo hefur verið bent á
glæpi Davíðs og á allar lundir leitazt við að gjöra
þá sem skelfilegasta, og auknefnið maðurinn eptir
drottins lijarta verið látið klingja inn á railli eins
og annað viðkvæði. Sá vandalismus í trúarefnum,
sem talað var um í upphafi fyrirlesturs þessa, leik-
ur sjer að því, að viðhafa þessa barnalegu aðferð
1) Jóh. 8, 44.
2) 1. Sam. 13, 14.