Aldamót - 01.01.1893, Blaðsíða 101
101
raig opt á páfuglinn, þegar hann fer í sparifötin sín.
Hann belgist allr upp og blánar, dregr vængina
þanda með jörðinni, svo að skrjáfar i, eins og ætli
hann að sópa öllu með sér, státar svo kringum mann
með reigingi, sem ómögulegt er að horfa á án þess
að kenna til í hálstaugunum, skotrar til augunum
og er eins og augnaráðið segi: »hér gefr að lita
það, sem vert er að horfa á, piltar!« Og það er
satt, því páfuglinn væri óviðjafnanlegr, þegar hon-
um tekst upp, ef ekki hefðum vér fyrir oss vantrú-
arofiátunginn, sem nú á dögum gerir sig svo gildan
hjá oss Islendingum og berst svo mikið á. Það sóp-
ar ekki lítið að honum. Svo finnst honum. Og hann
hyggr sig geta sópað viðstöðulaust með sér öllu
því, sem ekki er undir hans merki merkt, og varp-
að því út á haug skransins frá tímurn vantrúarinn-
ar og fáfrœðinnar. Það er hann, sem á að vera
barn nútíðarinnar og herra framtíðarinnar. En að
þessu leyti er hann eins og allir oflátungar eiga að
sér að vera.
Þótt hann beri höfuðið hátt og horfi niðr á
kristna trú með sömu fyrirlitning og risinn Golíat
leit niðr á hinn smávaxna Davíð, þá er hann samt
fremr illa fótaðr. Þeir eru ekki vel traustir, fœtrnir
á honum, en hann heldr að þeir séu óbilandi, vegna
þess að hann lítr ekki ofan á þá. Það er sagt um
páfuglinn, að hann verði ákaflega skömmustulegr
þegar honum verði litið ofan á fœtrna á sér. Belg-
ingrinn og reigingrinn og stórfyglskan fer þá sam-
stundis öll af honum og hann verðr eins og rjúpa.
Ef íslenzki vantrúaroflátungrinn fengist til þess að
lita ofan á fœtrna á sér, þá efast jeg ekki um, að